“ไม่คิดว่าแกจะมากับฉันจริงๆ แต่ก็ดีมีเพื่อนนั่งไปด้วยฉันจะได้ไม่เหงาปาก” ปาลีนาเอ่ยขึ้น สายตาจ้องมองไปที่ถนนเบื้องหน้า ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปเปิดเพลงเบาๆ
“ไม่มาได้ไง ฉันก็เบื่อ อยู่แต่บ้าน ดีที่พี่ชายของฉันไม่ว่าอะไร ถ้าอยู่บ้านไม่นานเรื่องที่ฉันจดทะเบียนสมรสได้แตกแน่” พลอยรินผู้ที่ไม่เคยรักษาความลับเอาไว้ได้นาน ถอนหายใจออกมา เธอหันมองไปยังถนนเบื้องหน้า รถยนต์คันเล็กเคลื่อนออกจากกรุงเทพเรื่อยๆ
“เศร้าเหมือนกันเนอะ พอคิดว่าจะไม่ได้อยู่ที่ที่คุ้นเคยเหมือนบ้านหลังที่สองแล้ว..” ปาลีนามองกระจกมองหลัง ลาแล้วตึกสูงที่คุ้นเคยคงเหลือเอาไว้เพียงความทรงจำ
“ก็จริง ฉันก็ไม่ต่างจากแกหรอก แค่คิดว่าต่อไปนี้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับแกบ่อยก็เศร้าเหมือนกันนะ”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก เหมือนที่เราคุยกันเอาไว้ ไม่ว่าจะห่างกันแค่ไหน เราก็จะมาเจอกัน…เมื่อแกต้องการฉัน ฉันก็จะไปหาทันที” ปาลีนาเอ่ยเสียงจริงจัง ก่อนความเ
