ดวงใจลายพราง

บทที่ 6 ภารกิจสำคัญ

“ผู้กองครับ ตอนนี้ฝนเริ่มลงเม็ดแล้วครับ” หมวดนิมิตเอ่ยขึ้น ในขณะที่กลุ่มกองกำลังเสริมทุกคนนั่งอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ในชุดเครื่องแบบเตรียมความพร้อมปฏิบัติภารกิจ

“ถึงจุดหมายแล้วเตรียมพร้อม!!” นายทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนที่ผู้กองเพลิงเพชรจะนำทีม กระโดดร่มลงไปยังพื้นดินข้างล่าง

ความตื่นเต้นไม่มีในความคิดของเขา เพราะทุกครั้งที่ออกทำภารกิจเขาได้ตระหนักสิ้นทุกอย่าง คนในทีมรู้ดีอาจมีใครสักคนที่ไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับลมหายใจ แต่เรื่องแบบนี้ถึงจะเป็นปกติในการทำภารกิจเสี่ยงตาย แต่สุดท้ายแล้วถ้าเกิดความสูญเสีย

ความเสียใจมันก็บังเกิดขึ้นทันที ชายชาตินักรบเช่นเขา เหมือนกับเอาชีวิตมาผูกติดเอาไว้กับหน้าที่ เมื่อได้อุทิศตนเองในสายงานนี้แล้ว ทุกคนล้วนเข้าใจในทุกๆ เงื่อนไขที่นักรบต้องยอมรับมันให้ได้

“ระวังตัวกันด้วย ขอให้ทุกคนปลอดภัย ไป!!” เสียงผู้กองเพลิงเพชรดังขึ้น มันเป็นคำพูดที่เขาพูดทุกครั้งเมื่อเริ่มทำภารกิจ

ร่างของชายนักรบหกคนกระโดดร่มลงมายังด้านล่าง ความชำนาญจากการฝึกฝน และปฏิบัติจริงไม่ได้ทำให้เกิดปัญหาแต่อย่างใด ถึงการกระโดดร่มท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาจะมีข้อห้าม เพราะมันเป็นอันตรายอย่างมาก

แต่สำหรับหน่วยรบพิเศษที่มีความชำนาญการแล้ว ย่อมเตรียมรับมือได้ทุกสถานการณ์ เมื่อทหารทุกนายลงพื้นด้วยความปลอดภัย ผู้กองเพลิงเพชรรีบออกคำสั่งตามแผนที่ได้วางกันเอาไว้แล้ว

“ผมยังไม่เห็น กองทหารของเรา..” ผู้กองเพลิงเพชรมองหากองกำลังที่ซุ่มตั้งอยู่ก่อนแล้วของกองทหารภาคพื้นดิน

“สักครู่นะครับ..” หมวดนิมิตเอาแผนที่ขึ้นมากางก่อนที่เขาจะคิดคำนวณเส้นทางที่ได้กระโดดร่มลงมา “เราอยู่ตรงหนี้ครับ ต้องเดินผ่านลำน้ำตรงนี้ไป เป็นจุดนัดพบครับ”

“ไป…ก่อนที่ฟ้าจะมืด” ผู้กองเพลิงเพชรเดินนำทางในทันที เขาที่เป็นหัวหน้าในภารกิจครั้งนี้ จ้องมองทางและบริเวณโดยรอบด้วยความระมัดระวัง

เทือกเขาที่ติดชายแดนต้นไม้สูงใหญ่ขึ้นหนาทึบ เพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนต้นหนาว จึงมีสายฝนโปรยปรายให้เส้นทางเดินเท้าลำบากขึ้นไปอีก เมื่อเดินผ่านลำน้ำขนาดเล็กมาอีกไม่ไกล

“ข้างหน้าครับ เป็นทหารของฝั่งเราครับ” หมวดนิมิตเอ่ยขึ้น

เต็นท์นอนถูกกางเอาไว้หลายสิบเต็นท์ เพื่อเป็นที่หลบฝน ถึงแม้จะมีผู้คนมากกว่าสิบชีวิต แต่เสียงกลับเงียบจนน่าแปลกใจ

“ผมเป็นกองกำลัง ที่ได้รับหน้าที่มาเข้าร่วมทำภารกิจวันนี้ครับ” ผู้กองเพลิงเพชรเอ่ยขึ้น พร้อมกับรายงานตัวเอง

“พวกเรากำลังรอคุณอยู่ เสียงเครื่องบินเมื่อครู่คงเป็นพวกคุณสินะ”

“ครับ ไม่ทราบตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้างครับ”

“ช่วงนี้มีกลุ่มคนเดินทางเข้าออกป่าแถวนี้มากกว่าปกติ เราได้เจอผู้ลักลอบขนยาผ่านช่างทางนี้ เมื่อสองวันก่อน และมียาที่ผิดกฎหมายอีกชนิดได้รับข่าวมาว่าจะมีการขนส่งยาล็อตใหญ่ในวันนี้ครับ”

แผนที่ถูกกางลงบนพื้นดินที่มีเพียงผ้าร่มสีเขียวเข้มเพียงเท่านั้นปูรอง ผู้กองเพลิงเพชรได้พูดคุยถึงแผนภารกิจในวันนี้ ถ้าหากจับกุมคนร้ายได้ในวันนี้ ก็ถือว่าได้ยาล็อตใหญ่ที่จะหลั่งไหลเข้ามาในประเทศ

“ตรงนี้…เป็นลำน้ำ…ผมคิดว่าเราน่าจะซุ่มกองกำลังแถวนี้ได้…แถมป่าแถวนี้ก็ทึบมาก”

“ผมเห็นด้วยครับ งั้นเราออกเดินทางกันตอนนี้เลยดีกว่าครับ เพราะสายข่าวบอกว่าทางนั้นได้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”

กองกำลังทหารกว่ายี่สิบชีวิต เริ่มออกเดินเท้าไปยังจุดหมายที่คาดการเอาไว้ ว่าคนร้ายจะลักลอบขนยาเข้ามาบริเวณนี้ แต่ไม่รู้ช่วงเวลาที่แน่ชัด ทางเดินเต็มไปด้วยความยากลำบาก เพราะมีแต่ต้นไม้และโขดหินขึ้นทับซ้อน พร้อมกับสายฝนทำให้ทางไหลลื่นมากกว่าปกติ

“เราแบ่งกองกำลังเป็นสองส่วน คุณไปทางนั้นผมไปทางนี้” ผู้กองเพลิงเพชรพยักหน้าเป็นการรับรู้ก่อนที่เขาจะเอาทหารอีกครึ่งนำทางมาอีกฝั่ง เพื่อซุ่มดักรอ

“ผู้กอง มันนานแล้วนะครับ จะเช้าแล้วยังไม่เห็นหมาสักตัวเลยนะครับ” หมวดนิมิตถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเขานอนราบไปกับพื้นมากว่าห้าชั่วโมง พร้อมกับฝนที่ตกหนักมากกว่าตอนที่เดินทางมาถึงที่นี่

“อีกสามชั่วโมงถ้าไม่มา เราคงต้องถอยไปตั้งหลักกันใหม่ สายข่าวไม่ถูกต้องก็ไม่ใช่ครั้งแรก..มันผิดพลาดกันได้”

เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้เสมอ ผู้กองเพลิงเพชรไม่นึกเป็นกังวล ถ้าหากวันนี้ไม่มีการลักลอบขนยามันก็เป็นเรื่องดี

“มีคนมาครับ…”

ทุกสายตาจ้องมองไปที่เรือลำใหญ่ เสียงเรือไม่ได้เงียบกลับทำให้ได้ยินชัดเจน เพราะบริเวณป่าแห่งนี้เต็มไปด้วยความเงียบ เสียงฝีเท้าของชายหลายสิบคน ไม่นานชายหนุ่มที่แต่งตัวด้วยชุดชนเผ่าพื้นเมือง ก็ปรากฏตัวขึ้น

“รีบๆ ขนกันเข้า จะเช้าแล้ว เดียวแม่งก็มีหมามาเห่าให้รำคาญหรอก” เสียงดุดันที่เป็นหัวหน้าของคนเหล่านั้นพูดขึ้น

“เรียบร้อยแล้วนะครับ” ชายชนเผ่า ยื่นถุงผ้าทอมือสีเก่าให้กับหัวหน้ากลุ่ม

สัญญาณมือของกองกำลังอีกด้านปรากฏขึ้น ทำให้ทหารที่ซุ่มดักรอทำหน้าที่ทันที เสียงปืนที่ดังขึ้น ทำให้รู้ว่าคนร้ายไม่ยินยอมให้จับกุมแต่โดยดี ผู้กองเพลิงเพชรสั่งให้นายทหารกลุ่มของตนเองลดการปะทะกันขึ้น

เพราะเขารู้ดีว่าชายชนเผ่าที่มาขนของยังมีผู้บริสุทธิ์ พวกเขาเหล่านั้นมาทำงานเพื่อที่จะได้เงินที่หาบสิ่งของไปจุนเจือครอบครัวเพียงเท่านั้น แต่กระนั้นก็ยังมีความผิดเช่นเดียวกัน

“มอบตัวซะ!! วางอาวุธลง!! เจ้าหน้าที่ล้อมที่นี่เอาไว้หมดแล้ว…” นายทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้น แต่ภาษาที่ใช้กลับเป็นภาษาประเทศเพื่อนบ้าน

“แน่จริงก็จับกูสิวะ!!” เสียงคนตะโกนดังขึ้น พร้อมกับเสียงปืนที่ยิงตามมา

“เอาไงดีครับ…” หมวดนิมิตถามขึ้น

“เรามาเป็นกองกำลังเสริม ให้คนที่รับผิดชอบตัดสินใจ…” ผู้กองเพลิงเพชรไม่ขอออกคำสั่ง เพราะก่อนที่จะเดินทางมาปฏิบัติหน้าที่ เขาได้พูดคุยตกลงกับหัวหน้ากองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ไม่นานเสียงปืนของฝ่ายทหารก็ดังขึ้น ทำให้มีการยิงโต้ตอบกันไปมา ชาวชนเผ่าได้รับบาดเจ็บไปหลายคน หัวหน้ากลุ่มคนร้ายได้กระโดดลงแม่น้ำที่เชี่ยวกรากแล้วหายตัวไป

ของกลางที่ยึดได้มากมายกว่าทุกรอบที่ได้รับภารกิจ ผู้กองเพลิงเพชรตรวจสอบของลักลอบนำเข้าเหล่านี้กลับมีเพียงยาเสพติดชนิดเดียวเพียงเท่านั้น

“มีใครได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า” ผู้กองเพลิงเพชรถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“มีครับ มีทหารสามนาย ได้รับบาดเจ็บ งานของเราจบแล้ว..แต่ของวันนี้ไม่ใช่ของที่เรากำลังตามหากันอยู่…” หมวดนิมิตพูดเสียงเบา ภารกิจสำคัญที่สุดและลับสุดยอดที่สุดไม่ใช่ภารกิจในวันนี้

“เตรียมตัวกลับ…จบงานของเราแล้ว”

“ครับ”

ผู้กองเพลิงเพชรเดินทางกลับมายังฐานทัพที่ตนเองสังกัดอยู่ เมื่อเขากลับมาทำงานในวันแรก กลับได้รับข้อความจากหมวดปกรณ์ว่ามีหญิงสาวมาแอบอ้างเป็นภรรยาของเขา

“เธอได้บอกชื่อเอาไว้ไหม?”

“ไม่ครับ จากที่ผมไปขอกล้องวงจรปิดมาดู เธอมาด้วยกันสองคน มาไม่นานก็กลับไปครับ เธอบอกว่าลูกไม่สบายอยากพบผู้กองด่วน นี่ผู้กองซุ่มมีเมียมีลูกโดยไม่บอกพวกผมเหรอครับ”

“ไม่ใช่หรอก…ผมขอดูภาพหน่อย”

“ได้ครับ” หมวดปกรณ์ส่งคลิปวิดีโอที่ดาวน์โหลดมาให้กับผู้กองเพลิงเพชรดู ถึงแม้ภาพจะไม่ได้ชัดมาก แต่เขาก็จำหญิงสาวได้ดี

“ไปทำงานเถอะหมวด”

“ครับ”

“......” ผู้กองเพลิงเพชรจ้องมองภาพหญิงสาวตรงหน้า แล้วหัวเราะขำในลำคอ เพราะเมื่อฟังเสียงจากคลิปวิดีโอแล้วเขาก็นึกขำกับการแสดงของพลอยริน

ผู้หญิงคนนี้ดูเป็นคนฉลาดกว่าที่เขาคิด แต่เขาก็ต้องทำเรื่องที่เกิดขึ้นให้ถูกต้อง ผู้กองเพลิงเพชรจัดเก็บคลิปวิดีโอลงเครื่องโทรศัพท์ของตัวเอง เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงาน

เขาอยากจำวันนั้นให้ได้เหลือเกิน ว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้ยังไง ไม่รู้ว่าเธอกับเขาตกลงกันแบบไหนถึงได้ไปจดทะเบียนสมรสกันได้ คิดมาแล้วเขาก็ตลกตัวเอง อยู่ๆ ก็กลายเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของหญิงสาวที่รู้จักกันไม่ถึงหนึ่งวัน…

มันคือโชคชะตาแห่งความสุข หรือมันคือโชคชะตา….แห่งความโชคร้าย….