บทที่ 2 แต่งงานกันไหม
1700 คำ
“นี่แกพอแล้ว พึ่งกลับมาถึงไทยยังไม่ได้พักผ่อนเลย เอาแต่ดื่มแบบนี้ ไม่ได้นะ ร่างกายจะพังเอา” ปาลีนาเอ่ยห้ามพร้อมกับแย่งแก้วเครื่องดื่มออกจากมือของพลอยริน ความเป็นห่วงของเธอดูเหมือนว่าเพื่อนจะมองไม่เห็น
“เอามา…ฉันจะดื่มให้เมาจะได้นอนหลับ..จะได้ลืมไอ้คนเลวนั้น…ฮึก ฮึก” เสียงพูดปะปนมาด้วยเสียงสะอื้นไห้ของพลอยรินยิ่งทำให้ปาลีนาสงสารมากยิ่งขึ้น “เขาทำแบบนี้ได้ยังไง ความรักที่ให้ฉันมามันคือเรื่องโกหกใช่ไหม”
“รอเดี๋ยวฉันขอไปรับโทรศัพท์ก่อน แกอย่าไปไหนนะรอฉันก่อนสายนี้สายด่วน” ปาลีนาเดินออกมารับโทรศัพท์ ก่อนที่จะเดินกลับมาที่โต๊ะ “กลับเถอะ ฉันต้องกลับโรงพยาบาลด่วนตอนนี้ เดี๋ยวฉันไปส่งแกก่อน”
“ไม่เอา..แกกลับไปเลย เดี๋ยวฉันกลับเองไม่ต้องห่วง” พลอยรินพูดเสียงแข็ง โดยไม่มองหน้าของปาลีนาที่กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ว่าจะทำยังไงดีกับเพื่อนสาวที่อกหักในตอนนี้
“ฉันต้องไปแล้วนะ แกต้องกลับห้องถ้าดื่มอีกสองแก้วที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหมดแล้ว…เข้าใจฉันไหม”
“เข้าใจแล้วน่า….รีบๆ ไปเถอะ” พลอยรินเอ่ยปากไล่ ก่อนที่โต๊ะจะเหลือแค่เธอเพียงคนเดียว สายตาของแพทย์หญิงพลอยริน หันมองไปทั่วบริเวณของร้าน ที่ตอนนี้มีลูกค้านับคนได้ เพราะยังไม่มืดค่ำ แต่ร้านก็ยังเปิดให้บริการ
“ผมขอเหล้าแรงๆ แก้วหนึ่งครับ” ผู้กองเพลิงเพชรหันหน้าไปสั่งเครื่องดื่มจากพนักงาน ตอนนี้เหลือเขาเพียงคนเดียว เพราะผู้หมวดที่มาด้วยทั้งสองคน ถูกเรียกตัวเพื่อไปทำภารกิจด่วน
“อยากได้ท็อปปิ้งเพิ่มไหมครับ” พนักงานชายยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“ไม่ต้องครับ..ขอแค่เหล้าพอ” เขาปฏิเสธทันที ก่อนที่จะได้เครื่องดื่มที่สั่ง ผู้กองเพลิงเพชรจ้องมองแก้วเหล้าในมือ พร้อมกับหวนคิดถึงแฟนสาวที่ตอนนี้กลายเป็นเจ้าสาวของคนอื่นไปแล้ว การคบหากันนานมากกว่าห้าปี ทุกอย่างสูญเปล่า…เมื่อคนที่รักเปลี่ยนใจจากไปหาผู้ชายคนอื่น
“น้องพี่ขอเหล้าแรงๆ แก้วหนึ่ง..ไม่สิ…เอามาห้าแก้วเลย” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น
“เอาท็อปปิ้งไหมครับ” พนักงานชายถามขึ้นอีกครั้ง
“มีแบบพิเศษใส่ไข่ไหม” พลอยรินถามติดตลก ก่อนที่จะหัวเราะขำในลำคอ
“มีครับ เรามีท็อปปิ้ง แบบพิเศษมาใหม่สำหรับวันนี้เลยนะครับ จะรับเลยไหมครับ”
“จัดมาเลย…” พลอยรินวางบัตรเครดิตลงที่โต๊ะก่อนที่พนักงานจะรับมันมา หายไปไม่นานเมนูที่เธอสั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ “ขอบใจมากจ๊ะ รูปหล่อ…” พลอยรินยิ้มหวานส่งไปให้พนักงานชาย
ผู้กองเพลิงเพชรหันมองไปที่โต๊ะที่อยู่มุมใน ก่อนที่เขาจะหยิบแก้วเหล้าติดมือตรงไปหาหญิงสาวคนนั้น ที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตา ไม่ต้องขออนุญาตเขาก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับเธอ
“คุณอีกแล้วเหรอ ตามฉันมาทำไม หรือว่าชอบฉัน…” พลอยรินยกแก้วเครื่องดื่มจรดริมฝีปาก ก่อนที่จะดื่มมันจนหมด “มองทำไม ตั้งแต่อยู่โรงแรมแล้วนะ มองอยู่ได้ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไง”
ผู้กองเพลิงเพชรไม่ได้ตอบอะไรออกมา เขาทำได้แต่ยิ้มขำในใจ ว่าผู้หญิงตรงหน้าทำไมถึงได้หลงตัวเองมากขนาดนี้ แต่ความสวยของเธอก็ไม่เป็นรองใครจริงๆ ถ้าจะหลงตัวเองก็คงไม่แปลก
“ขำทำไม ใครอนุญาตให้ขำ…ถามจริง…คุณชอบฉันจริงๆ เหรอ” พลอยริน เริ่มมีอาการเมาเล็กน้อย เพราะเธอไม่ค่อยได้ออกมาดื่มแบบนี้บ่อยมากนัก
“ถ้าผมบอกว่าชอบ แล้วคุณจะทำไมครับ” ผู้กองเพลิงเพชรตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาทของพลอยริน แล้วเสียงหัวเราะของหญิงสาวตรงหน้าก็ดังขึ้น “???”
“มาแต่งงานกันไหม…ฉันรู้นะว่าคุณก็อกหัก…ฉันก็อกหักเหมือนกัน เราเหมาะกันมากว่าไหมคุณ..”
“คุณคงเมาแล้ว รีบกลับไปนอนเถอะ” ผู้กองเพลิงเพชรจ้องหน้าของเธอ
“นี่…ฉันไม่ทำให้คุณน้อยหน้าหรอก ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นดาราดังเหมือนยัยนั้น แต่ฉันก็เป็นหมอนะ หมอเฉพาะทางเลยนะ…ฮ่าาาา” พลอยรินหัวเราะดังก้องไปทั่วร้าน ก่อนที่ผู้กองเพลิงเพชรจะเอื้อมมือมาปิดปากของเธอเอาไว้
“เงียบหน่อยคุณ ตั้งสติหน่อย ผู้หญิงที่ไหนมาขอผู้ชายที่ไม่รู้จักกันแต่งงาน…”
“แล้วจะแต่งไหม…ฉันถามว่าจะแต่งงานไหม…ฮื่อๆๆๆ คุณไม่รักฉันแล้ว…คุณไม่อยากแต่งงานกับฉันเหรอ..ฮื่อๆๆๆ” พลอยรินร้องไห้ออกมา
“ผมคงจัดงานแต่งให้คุณวันนี้ไม่ได้หรอก แต่งงานก็ต้องเตรียมงานแต่งก่อนถึงจะแต่งได้…” ผู้กองเพลิงเพชรพูดขึ้นลอยๆ แค่อยากให้พลอยรินเงียบเสียงลง
“จริงนะ…เราจะแต่งงานกัน..มาฉลองเร็วเข้า…นี่เอาไป แก้วคุณหมดแล้ว” พลอยรินดันแก้วเหล้าที่ตัวเองสั่งมาไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า เขารับมันพร้อมกับชนแก้วกับเธออยู่หลายครั้ง….
“ตื่นได้แล้ว วันนี้แกต้องกลับบ้านนะ พี่ชายแกโทรตามหลายสายแล้ว” เสียงเรียกของปาลีนาดังขึ้นพร้อมกับดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างกายที่นอนสบายอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ “ดื่มไปมากแค่ไหนเนี่ย..”
“อืม…ฉันปวดหัว…” พลอยรินที่งัวเงียตื่นขึ้นมา รับรู้ได้ถึงความปวดหนึบที่ศีรษะของตัวเอง “ฉันกลับมาได้ไง…”
“นี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ แกเมาแค่ไหนกัน ดีที่กลับห้องมาได้” ปาลีนาส่ายหน้าไปมา “ลุกไปอาบน้ำ ฉันจะไปส่งที่บ้านเร็วเข้า แกก็เหลือเกินนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำไง”
“เลิกบ่นเหมือนแม่ได้แล้ว…ขอเวลาสามสิบนาที” พลอยรินลากร่างกายที่อ่อนล้าลงจากเตียงนอน วันนี้เธอต้องกลับบ้านเพราะครอบครัวของเธอรออยู่ เมื่อย้อนถึงเรื่องราวของเมื่อวานเธอก็จำอะไรไม่ได้เลย นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่ากลับมาที่ห้องได้ยังไง
“นี่แกเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นนั่งเงียบมานานแล้วนะ” ปาลีนาเอ่ยถาม เมื่อนั่งอยู่บนรถมาตลอดทางพลอยรินก็ยังคงเงียบ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันกำลังคิดเรื่องเมื่อวาน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก แถมปวดหัวหนักเข้าไปอีก…โอ๊ยๆๆๆ” เธอเอามือขยี้ผมของตัวเอง อย่างนึกรำคาญที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ “คงไม่ได้ก่อเรื่องอะไรหรอกนะ” เสียงบ่นกับตัวเองเบาๆ ทำให้ปาลีนาขำออกมา
“ต่อไปนี้แกเลิกดื่มเถอะ ถ้าฉันไม่ไปและกลับพร้อมแกห้ามดื่มอีกนะ”
“เข้าใจแล้ว… ว่าแต่…แกคิดดีแล้วใช่ไหม ที่จะลาออก” พลอยรินเปลี่ยนเรื่องในทันที
“อืม ฉันต้องกลับไปอยู่บ้าน ตอนนี้คลินิกกำลังต่อเติมอยู่เอาไว้เสร็จแล้วแกก็ไปเที่ยวหาฉันบ้าง หรือแกจะไปอยู่ที่นั่นก็ได้นะ”
“คิดก่อน ตอนนี้ฉันไม่อยากทำงานเลย” พลอยรินถอนหายใจ เพราะหัวใจที่เจ็บปวดของเธอจึงไม่สามารถที่จะเอาใจใส่เรื่องงานในตอนนี้ “ไม่คิดว่าพี่ภัทรจะทำฉันได้ลงคอ..เทพบุตรในคราบปีศาจชัดๆ”
“หน้าตาหล่อเหลา ย่อมล่อแมลงสาวๆ เขาคงตัดสินใจอย่างไม่ต้องคิดเพราะยัยนั้นเป็นดาราดังเลยนะ จะมาเทียบอะไรกับหมอแบบเรา”
“หมอแล้วไง..อาชีพสุจริต..เป็นอาชีพที่สำคัญของประเทศเลยนะ..ว่าแต่แกเห็นกระเป๋าฉันไหม” พลอยรินที่นึกขึ้นได้รีบหากระเป๋าของตัวเอง “สีขาวใบเมื่อวานที่ฉันถือไปนะ”
“เอาใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางแล้ว แกนี่ไม่ไหวจริงๆ เลย ดื่มมากแค่ไหนถึงได้จำอะไรไม่ได้เลย”
“ไม่รู้ต้องดูค่าเหล้าก่อน….” พลอยรินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูการแจ้งเตือนของค่าบัตรเครดิตที่ใช้ไปเมื่อวาน “แม่เจ้า!!!!…..ค่าเหล้าเกือบแสน!!!…พนักงานคิดเงินผิดหรือเปล่าเนี่ย!!”
“ร้านนั้นเป็นร้านดังเลยนะ ค่าเหล้าแพงมาก…ฉันลืมบอกแก”
“ช่างเถอะๆ เงินแค่นี้ถือว่าซื้อความสุขเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำของฉันแล้วกัน เอานี่ของฝาก ฉันเลือกเป็นชั่วโมงเลยนะ กว่าจะได้มา”
“เอาไว้ก่อนฉันขับรถอยู่..แต่ก็ขอบใจนะ เพื่อนพลอยสุดที่รัก”
“คลินิกทำฟันของแก..คงรุ่งน่าดู เห็นบอกว่าแถวนั้นไม่ค่อยมีคลินิกทำฟัน ยังไงก็ขอให้เฮงๆ ปังๆ แล้วกันนะ แกอยู่ทานข้าวกับฉันก่อนค่อยกลับนะ”
“ไม่ได้หรอก ฉันต้องไปเก็บของอีกหลายอย่าง เอาไว้ฉันเก็บของเสร็จแล้ว แกค่อยเลี้ยงข้าวฉันดีไหม”
“ได้ๆ”
“แกเห็นข่าวหรือยังฉันลืมบอกไป”
“ข่าวอะไร?”
“ก็ที่แกไปอาละวาดงานแต่งเขาไง ขึ้นหน้าหนึ่งเลย กลับบ้านไปแกคงไม่โดนที่ชายแกเฉ่งหรอกนะ” ปาลีนายิ้มแห้งพร้อมกับทำสีหน้าไม่ดีมากนัก เพราะพี่ชายของพลอยรินเป็นคนที่ดุมาก
ตอนที่เรียนมหาลัย เวลาที่พลอยรินหนีเที่ยวเมื่อไหร่พี่ชายจะไปตามถึงที่ในทันที เพราะความหึงหวงน้องสาวแสนสวยนั้นเอง
“ห่ะๆๆๆ …ฉันเริ่มมองเห็นอนาคตของตัวเองแล้ว…ห่ะๆๆๆ” พลอยรินทำหน้าตาเหมือนคนกำลังเจอเรื่องตลก แต่จำใจหัวเราะออกมาให้ดูเหมือนเป็นเรื่องตลก
- ผู้เขียน
