ดวงใจลายพราง

บทที่ 3 ทะเบียนสมรส

“ผู้กองครับ…อย่าทำให้ผมเป็นห่วงอีกนะครับ” หมวดนิมิตเอ่ยขึ้น เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากบุคคลปริศนาให้มารับตัวผู้กองเพลิงเพชรที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนรถแท็กซี่

บนตัวของผู้กองเพลิงเพชรเต็มไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป บนร่างกายยังมีเลือดซึมออกมาจากบาดแผล ทำให้แผลเปิดจำต้องเย็บแผลใหม่อีกครั้ง ทำให้หมวดนิมิตเป็นกังวลอย่างมาก

“ขอโทษนะหมวด..อ๊า…” ผู้กองเพลิงเพชรขยับตัวอย่างอยากลำบาก รู้สึกว่าร่างกายปวดระบมเมื่อวานเขาไม่เห็นจะรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน “หมวดเห็นมือถือผมไหม”

“นี่ครับ…มีเอกสารด้วยนะครับ” หมวดนิมิตยื่นซองสีน้ำตาลให้กับเขา “ผมต้องเข้าไปพบท่าน ผบ. ก่อนนะครับ มีอะไรผู้กองโทรหาผมทันทีนะครับ”

“ขอบใจมากนะหมวด” ผู้กองเพลิงเพชร หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความและสายโทรเข้าที่เขาไม่ได้รับ

หมายเลขโทรศัพท์ที่เขาจำขึ้นใจ อยู่ในบัญชีหมายเลขที่ไม่ได้รับสายเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มทำได้เพียงถอนหายใจก่อนที่ตัดสินใจลบหมายเลขโทรศัพท์ที่เคยกดโทรออกบ่อยกว่าหมายเลขอื่น

-ข่าวด่วน!! งานวิวาห์สายฟ้าแลบของดาราดัง เกือบล้มไม่เป็นท่า แฟนเก่าบุกกลางงาน-

หัวข้อข่าวที่ขึ้นหน้าฟีดทำให้ผู้กองเพลิงเพชรกดเข้าไปอ่านในทันที มีภาพของงานแต่งที่เขาคุ้นเคยพร้อมกับคลิปวิดีโอ ที่เจ้าบ่าวและหญิงสาวอีกคนทะเลาะกัน ข่าวใหญ่แบบนี้คงอยู่ไปอีกหลายวัน

ผู้กองเพลิงเพชรรู้สึกเป็นห่วงน้ำมนต์ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนอื่นไปแล้วจำต้องตัดใจ กดปิดหน้าจอโทรศัพท์ สายตามองเห็นเอกสารที่หมวดนิมิตวางเอาไว้ให้ เขาเองนึกสงสัยจึงหยิบขึ้นมาเปิดดู

-ทะเบียนสมรส-

สิ่งที่มองเห็นทำให้คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างนึกสงสัย มันเป็นทะเบียนสมรสของใคร มือไวเท่าความอยากรู้จึงดึงกระดาษสีสันสวยงามออกมาอ่าน ก่อนที่มือทั้งสองข้างจะสั่นเทา

“มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!!!” เขาอ่านเอกสารใหม่อีกรอบ ชื่อของผู้จดทะเบียนสมรสก็คือเขาเอง และยังมีชื่อของหญิงสาวอีกคนที่ไม่เคยรู้จัก

ความทรงจำสุดท้ายที่เขาจำได้ ก็ตอนที่อยู่ในร้านเหล้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ไม่รู้ชื่อของเธอเลย รู้เพียงว่าเธอมีอาชีพเป็นหมอแต่นั่นจะเป็นตัวตนของเธอจริงๆ หรือเปล่า เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ

ผู้กองเพลิงเพชรนั่งคิดอยู่นาน ว่าเขาต้องทำเช่นไรกับเรื่องนี้ ต้องเริ่มจากจุดไหน ทั้งที่ทำงานเสี่ยงตายมาไม่รู้ต่อกี่ครั้ง แต่เรื่องแบบนี้กลับคิดหาทางแก้ไขไม่ออก

“กลับมาได้สักทีนะ จำทางกลับบ้านได้ด้วยเหรอ” น้ำเสียงดุดัน ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

“สวัสดีค่ะพี่สายฟ้า น้องคิดถึงพี่ม๊ากมาก” พลอยรินยิ้มหวานแล้วเดินเข้ามาสวมกอดพี่ชายที่กำลังนั่งกอดอกรอเธอกลับมาที่บ้าน “คิดถึงจังเลย พี่ใครน้าาาาา หล่อจัง” เธอไม่พูดเปล่ายังหอมแก้มของสายฟ้าซ้ายขวาเป็นการออดอ้อน

“พอเลย พ่อกับแม่รอแกกลับบ้าน ตั้งแต่เมื่อวาน กลับไปสร้างเรื่องใหญ่เอาไว้…รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วง ตีสักทีดีไหม” สายฟ้าดุน้องสาวที่เขารักดั่งแก้วตาดวงใจ แล้วถอนหายใจออกมา เมื่อตัวเองใจอ่อนทุกครั้งที่เห็นสายตาของพลอยริน

“พี่สายฟ้าขา…” พลอยรินน้ำตาซึม

“มาๆ กอดหน่อย ไม่เป็นไรนะ…ก็แค่ผู้ชายเลวๆ ทิ้งมันไปดีแล้ว” สายฟ้าปลอบน้อง “เลิกเสียใจกับมันสักที เพราะแบบนี้ไงพี่ถึงไม่บอกข่าวไอ้นั่นให้แกได้รู้ แต่สุดท้ายนาก็บอกอยู่ดี แล้วมาได้ไงไหนบอกว่านามาส่ง”

สายฟ้าชะเง้อคอมองหาปาลีนา เพื่อนของน้องสาวที่เขารู้จักเป็นอย่างดี เพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนซี้คู่แสบแอบหนีเที่ยวกันเป็นประจำในช่วงวัยมหาลัย

“กลับไปแล้วค่ะ พอดีนาลาออกจากงานแล้ว จะรีบกลับไปเก็บของ อีกไม่กี่วันพลอยจะเลี้ยงข้าวนาเป็นการเลี้ยงส่งที่นาจะกลับไปอยู่บ้านค่ะ”

“มาที่ร้านของเรา เดี๋ยวพี่จัดเมนูพิเศษให้…เดี๋ยวนะ…แถไปเรื่องอื่นอยู่เรื่อย เอาเรื่องที่เป็นข่าวก่อน…ตอนนี้ก็อยู่แต่ที่บ้านห้ามออกไปไหนเข้าใจไหม” สายฟ้าเอ่ยเตือน

“ทุกคนไปไหนกันคะ”

“สายฝนไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ ส่วนพ่อกับแม่ออกไปที่บ้านสวน อีกหลายวันกว่าจะกลับ”

“ที่บ้านก็มีแค่พี่กับพลอยสิ…”

“อืม ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ พี่จะเข้าไปดูร้านหน่อย เอาไว้ตอนเย็นค่อยคุยกัน” สายฟ้าพูดเพียงเท่านั้น แล้วเดินทางไปที่ร้านอาหารของครอบครัว

บ้านหลังใหญ่ที่แสนอบอุ่น พลอยรินเดินทางไปเรียนแพทย์เฉพาะทางที่ต่างประเทศถึงสองปี เธอเป็นน้องสาวคนเล็กของบ้าน มีพี่ชายและพี่สาวที่เป็นฝาแฝด ชื่อสายฟ้าและสายฝน เพราะตอนเกิดแม่ของเธอเล่าให้ฟังว่า วันนั้นฟ้าร้องฝนตกหนักพี่ชายและพี่สาวถึงได้ชื่อนี้มาครอบครอง

พลอยรินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบขึ้นมาบนห้อง ในบ้านหลังใหญ่ ไม่มีคนรับใช้คอยช่วยเหลือ มีเพียงป้าแม่บ้านที่จะมาทำความสะอาดบ้านวันเว้นวันเพียงเท่านั้น

เธอจ้องมองห้องนอนที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อยด้วยรอยยิ้ม หวนให้นึกถึงวันวานที่เคยใช้ชีวิตในห้องนอนแห่งนี้ มือทั้งสองข้างที่ลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง ปล่อยวางในทันที ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนอนสีชมพู

“คิดถึงจัง…ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว” พลอยรินแนบใบหน้าลงไปที่เตียงนอน เอามือลูบไปบนผ้าห่ม “บ้านคือความสุขของฉันแล้ว”

การเรียนแพทย์ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพลอยริน และการกลับมาที่บ้านเธอนับครั้งได้เพราะตัวเองต้องไปอยู่หอพักนักศึกษาในมหาลัย เพราะบ้านและสถานที่เรียนนั้นห่างไกลกัน

ชีวิตที่วนเวียนอยู่กับการเรียนรู้ในสาขาวิชาที่ตัวเองเลือกนั้น เธอมาย้อนคิดแล้วเหมือนกลับไม่ได้ใช้ช่วงเวลาที่เป็นวัยรุ่นเหมือนคนอื่นๆ เอาแต่เคร่งครัดในเรื่องของการเรียนเป็นหลัก

แต่ไม่รู้ว่าเธอเอาเวลาไหนไปมีแฟนเช่นเดียวกัน พีรภัทรคือแฟนหนุ่มคนแรกของพลอยริน หลังจากเรียนจบแพทย์เธอก็เริ่มเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลของแฟนหนุ่มซึ่งพ่อของเขาเป็นผู้ถือหุ้น

พลอยรินทำงานที่โรงพยาบาลเพียงสองปี เธอจึงตัดสินใจเดินทางไปต่างประเทศเพราะคำขอของครอบครัว เพื่อไปเรียนต่อเฉพาะทางในสายงานที่เธอเลือก

ความห่างไกลไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับความรักครั้งนี้ เพราะพลอยรินและพีรภัทรเข้าอกเข้าใจกันเป็นอย่างดี แต่สุดท้ายเธอก็ได้รับข่าวร้ายจากปาลีนาในวันที่เธอเรียนจบ

กำหนดการเดินทางกลับไทยคือสองอาทิตย์หลังจากนี้เพราะพลอยรินตั้งใจที่จะเที่ยวเล่นและซื้อของฝากกลับไปให้คนที่เธอรัก แต่แผนที่วางเอาไว้กลับล้มไม่เป็นท่า จิตใจของเธอมาถึงเมืองไทยนับตั้งแต่ที่ได้ยินเรื่องราวของพีรภัทร

การแต่งงานสายฟ้าแลบที่เป็นข่าวใหญ่ไปทั่วทั้งเมืองไทย ของดาราสาวสวยที่ขึ้นแท่นนางเอกสาวผู้มากประสบการณ์ “น้ำมนต์” ชื่อนี้ทำให้เธอเกลียดนัก

พลอยรินนึกแค้นใจเจ็บ พีรภัทรยังโทรหาเธอเหมือนทุกอย่างยังเป็นปกติ ไม่มีคำถามใดๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เธอรู้มาออกจากปากของพลอยริน มีเพียงคำพูดอย่างปกติของพีรภัทรเพียงเท่านั้น

เมื่อเขาไม่ยอมบอกความจริง เธอก็จะจับให้ได้คาหนังคาเขา คนอย่างพลอยรินไม่มีทางยอมให้ถูกหลอก ไม่มีทางยอมเสียเปรียบให้กับคนเลวๆ อย่างพีรภัทรแน่นอน

ถึงจะเสียใจมากแค่ไหน พลอยรินก็อยากที่จะแก้แค้นให้สาแก่ใจที่เจ็บปวด เมื่อเดินทางมาถึงเมืองไทยเธอก็ตรงปรี่ไปที่งานแต่งพีรภัทรในทันที

ยิ่งเห็นภาพถ่ายของคู่บ่าวสาว ความจริงยิ่งตอกย้ำใจให้เจ็บมากยิ่งขึ้น วันนั้นเธอตั้งใจพูดให้เสียงดังเพื่อดึงดูดความสนใจของแขกที่มาร่วมงานรวมถึงนักข่าวที่มาทำข่าวในงานแต่งของดาราสาว

รอยยิ้มของพลอยรินที่ตอนนี้เจ็บปวดเหลือแสน แต่ก็คลายใจลงที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ อย่างน้อยๆ พีรภัทรก็สมควรได้รับบทเรียนจากเธอ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะยอมให้หลอกได้ง่ายๆ

พลอยรินลุกขึ้นนั่ง เธอเดินลงจากเตียงก่อนที่จะเปิดกระเป๋าเดินทางออก เพื่อเก็บของต่างๆ ให้เข้าที่ กระเป๋าถือสีขาวใบกะทัดรัดแบรนด์ดัง ถูกหยิบขึ้นมาแล้วเปิดออก เพราะเธอต้องทำความสะอาดก่อนที่จะเก็บมันเข้าตู้สะสมกระเป๋างามของเธอเอง

“อะไรเนี่ย!!! เรื่องบ้าอะไร..ไม่นะ ฉันทำอะไรลงไป ยัยพลอย…” พลอยรินด่าตัวเอง เป็นล้านครั้ง เมื่อเห็นกระดาษสีสวย ที่เขียนเอาไว้ว่า “ทะเบียนสมรส”

แล้วสามีของเธอคือใคร หน้าตาเป็นยังไง แค่คิดหัวที่ปวดอยู่ก่อนแล้วยิ่งปวดเข้าไปใหญ่ พลอยรินวางกระดาษในมือลง ก่อนที่จะนั่งลงที่พื้น มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมเธอถึงจำอะไรไม่เลย..