05 (Vanquish Love 2) กำราบรักยัยซุปตาร์ - Rairin -Kevin
1198 คำ
05
(ไม่ได้ชอบแล้ว?..)

ภายในห้องรักษา
"ไปทำอะไรมา...เท้าถึงแพลงได้?" เสียงสุขุมถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ค่อยๆบรรจงถอดรองเท้าส้นสูงของซุปตาร์สาวออกมา
"โดนผลัก" ไรลินตอบด้วยหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เพราะก่อนหน้านั้นถูกคนตัวโตขัดใจ
"...." เควินท์ที่ได้รับคำตอบของคนเอาแต่ใจ ก็ทำหน้าเรียบเฉยหยิบเจลมาประคบเย็นบนข้อเท้าบวมเป่งให้หญิงสาว
"คุณหมอคะ ให้ดิฉัน" เสียงของพยาบาลสาวที่ยืนคอยเป็นผู้ช่วยหยิบจับอุปกรณ์เอ่ยขึ้นมา เพราะจริงๆแล้วหน้าที่เบื้องต้นต้องเป็นเธอไม่ใช่เควินท์
"คุณไปพักเถอะ ตรงนี้ผมจัดการเอง" เควินท์ปรายตานิ่งๆบอกพยาบาลผู้ช่วยสาว
"อ่ะ..เอ่อ..ค่ะคุณหมอ" พยาบาลสาวตอบอย่างมึนงง พลางหันหลังผลักประตูเดินออกไป
"อ่ะ!" ไรลินเบหน้าเจ็บเล็กน้อย...แต่พอคนตัวโตเงยหน้านิ่งมอง เธอก็รีบเปลี่ยนเป็นชักสีหน้าเย่อหยิ่งใส่ทันที
"ต้องใส่เฝือกอ่อน ชั่วคราวสักสองสามวัน"
ขวับ! ใบหน้าเหวี่ยงตวัดกลับมามองเจ้าของหน้าเฉยชาด้วยความเร็ว พลางเอ่ยเสียงแข็งออกมา
"ไม่ใส่ พรุ่งนี้ฉันต้องไปออกงาน"
"แต่ถ้าไม่ใส่ข้อเท้าคุณจะอักเสบ และเป็นหนัก ยิ่งคุณเดินมากเท่าไหร่ อาจจะ..."
"นี่หยุดพูดยาวๆได้ไหมคะ คุณหมอ มีหน้าที่ รักษาก็รักษาไปสิ ไม่ต้องมาพูดมากๆนักหรอก!" เสียงแว้ดของไรลินพูดแทรก ไม่รอให้เควินท์ได้เอ่ยจบประโยค
"ไรลิน จะก้าวร้าวใส่พี่มากไปแล้วนะ" เควินท์ใส่โทนเสียงตำหนิ แล้วใช้สายตามองหญิงสาวด้วยความเย็นชา
"นี่พี่แสดงนิสัยเย็นชา กับคนที่ชอบแบบนี้หรอ!?" ไรลินแสยะยิ้มอันเย่อหยิ่งใส่แพทย์หนุ่ม เพราะไรลินก็คือไรลิน คิดเข้าข้างด้วยหลงตัวเองอยู่เสมอ
"..." เควินท์ฟังประโยคจากคนหลงตัวเอง ก็ถอนหายใจอือมๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคบางอย่างออกมา ซึ่งทำเอาเจ้าของคำถามถึงกับหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ
"เมื่อก่อนเคยชอบ แต่ตอนนี้ไม่ พี่ไม่ชอบเด็กนิสัยแย่อย่างเธอ ไรลิน"
"....!!" ไรลินที่รู้สึกเสียหน้าเอามากๆ ก็กัดฟันกรอดๆ ใช้มือเรียวเล็กผลักหน้าอกแกร่งเควินท์ด้วยความเคืองโกรธ
ปึก!! "พี่ไม่ต้องมารักษาให้แล้ว!"
หมับ!! เควินท์ก็ไม่ยอมให้ไรลินได้แผลงฤทธิ์ใส่เขาฝ่ายเดียว คนตัวโตกระชากตวัดอุ้มหญิงสาว เดินแหวกม่านออกมา ต่อหน้าต่อตาหมอและพยาบาลที่กำลังทำแผลให้ผู้ป่วยอยู่อีกเตียง
"อ่ะ..พี่เควินท์จะพาไปไหน..มาอุ้มทำไมเนี่ยฮ๊ะ!" ไรลินแว้ดเสียงแหลมๆใส่ด้วยความตกใจ
"เงียบเดี๋ยวนี้ หัดมีความเกรงใจคนอื่นเขาบ้าง.." เสียงข่มอารมณ์โมโห กดต่ำเอ่ยบอกคนร่างเล็กที่อุ้มอยู่ในลำแขน
เพราะนี่เป็นห้องฉุกเฉิน ถ้าขืนปล่อยให้หญิงสาวได้ส่งเสียงโวยวาย ถือว่าเป็นการรบกวนผู้อื่นแน่
"ไม่! ทำไมต้องเกรงใจ!" ไรลินยังคงแผลงฤทธิ์แสบๆใส่เควินท์อย่างไม่ลดล่ะ
"หนูลิน!" เควินท์กดเสียงดุดัน นัยน์แววตาเขาแทบจะลุกเป็นไฟ พร้อมรีบอุ้มร่างไรลินที่ดิ้นโวยวาย กำลังจะเดินออกจากห้องฉุกเฉิน
"ช่วยเปิดประตูให้ผมหน่อย" เควินท์หันไปสั่งพยาบาลที่กำลังยืนมองดูกันอย่างแตกตื่น คุณหมอถึงกับอุ้มไรลินรถเข็ญก็มีไหม
"ค่ะๆ..คุณหมอ.." พยาบาลสาวตอบ รีบวิ่งเข้ามาผลักเปิดประตูให้ตามคำสั่ง
"ถ้ายังทำนิสัยแย่ เอาแต่ใจไม่เลิก พี่จะโทรบอกคุณแม่เธอ!" เควินท์ขู่ใช้ลินินคนเป็นแม่หญิงสาว เพราะลินินก็ไม่ได้ตามใจไรลินนัก ถ้าผิดก็ต้องโดนตำหนิ
"...!!" ไรลินกัดฟันกรอดๆ แต่ก็จำยอมสงบปากสงบคำลง เมื่อเควินท์อุ้มเธอก้าวออกมาจากห้องฉุกเฉิน
"อุ้ย..ตายแล้ววว" ซินดี้รีบอุทานเสียงจริตตกใจกับภาพที่เห็น โดยมีเจแปนมองดูนิ่งๆ
"นี่..จะพาไปไหน?" ไรลินพูดเสียงอ่อมแอ่มกับคนตัวโตเบาๆ
"ไปห้องรักษาอีกห้อง" เควินท์ก้มบอกเสียงเรียบนิ่ง แล้วอุ้มคนร่างเล็กเดินไปอีกทาง โดยมีซินดี้เดินตามมาด้วย
"แล้วทำไมต้องอุ้มน้องไรลินด้วยล่ะครับ?" เจแปนก็ไม่วายตั้งคำถามออกมา
"เอาหูมานี่ค่ะ" ซินดี้กระชากเจแปนเข้าหาตัว หลังจากไรลินถูกเควินท์อุ้มเข้าห้องไปแล้ว
"น้องไรลินอาละวาดไงคะ คุณหมอก็เลยต้องอุ้มออกมารักษาอีกห้อง แค่นี้..น้องเจแปนยังไม่รู้จักนิสัยน้องไรลินอีกหรอคะ?" ซินดี้ตอบอย่างไม่ต้องเดาอะไร เพราะรู้นิสัยซุปตาร์สาวดี
[Part. Rairin]
"...." ฉันมองนายเควินท์ที่กำลังประคบข้อเท้าฉันอีกครั้ง พร้อมกับนวดเบาๆให้อย่างเบามือ เหอะ! ทำเป็นพูดเอาคุณมี้มาขู่ คิดว่ากลัวหรอไง ถ้าคุณมี้ดุฉันมากๆก็แค่ฟ้องคุณแด๊ดให้ช่วย แค่นี้ก็จบและ
"ต้องใส่เฝือกอ่อนสามวัน ช่วงนี้ก็พยายามอย่าใส่ส้นสูง...ประคบเย็นให้บ่อยๆ ถ้ายังไม่ดีขึ้นต้องมาโรงบาลทันที"
-_- ฉันเลียนเสียงคนตัวเบาๆใพลางกอกตามองบน เวลาพูดนี่ วิชาการเหลือเกิน! เวลาไม่ค่อยพูด ก็ชอบทำเป็นเก๊กขรึม ซิ! หมั่นไส้!
"พูดอะไร?" เสียงนิ่งขรึมดุๆ เงยหน้าถามฉัน พร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปม
"ก็ไม่ได้พูดอะไรนิ่..เสร็จแล้วใช่ไหม?" ฉันถามออกมา อยากกลับบ้านไปพักและ เซ็ง! ยัยดาด้านี่ก็ร้ายไม่ธรรมดาเลย แต่คิดจะมาร้ายสู้กับคนอย่างฉัน เทียบไม่ติดหรอก
"อืม..."น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมา พร้อมกับใบหน้าเย็นชา
"...." แต่ก่อนนายเควินท์ไม่เคยมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ แต่ก็ชังเถอะ ฉันไม่มีความจำเป็นต้องใส่ใจอะไร ซึ่งฉันก็ไม่ได้เอ่ยอะไรพลางค่อยๆดันตัวจะลุกออกจากเตียง
หมับ!! และเท้ายังไม่ได้แตะถึงพื้น ตัวฉันก็ถูกจับล็อคไว้ โดยมีใบหน้าดุๆของคนตัวโตกว่าจ้องมา
"อะไรอีกอะ?" ฉันขมวดคิ้วยุ่งๆเอ่ยถาม
"จะทำอะไร?" เสียงนิ่งๆเอ่ยถาม
"จะลงไง ไม่เห็นหรอ?" ฉันพูดพลางทำหน้ารำคาญใส่ จะได้กลับไหมวันนี้ พรุ่งนี้คนยิ่งมีงานตั้งแต่เช้า อยู่ จิ๊ หงุดหงิดจริงๆ
"...." ซึ่งเจ้าของใบหน้าเย็นชาก็มองฉันนิ่งๆ พร้อมกับยกตัวฉันลงมาจากเตียง
"คำขอบคุณ พูดเป็นไหม?" น้ำเสียงนิ่งขรึมเอ่ยออกมาสั้นๆ
"ก็ไม่ได้ขอให้ช่วยนิ่ ต้องขอบคุณด้วยหรอ?" ฉันกอดอกพูดออกมาอย่างรำคาญ
"...."
______________
- ผู้เขียน
