คมดอกท้อ

เสิ่นเปาหลิวถอนหายใจผู่หยงดึงมือเปาหลิวให้ขึ้นไปนั่งบนเกี้ยว ซีหยินมองตามร่างอ้อนแอ้นของเปาหลิวไม่วางตา เปาหลิวขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวบีบมือไปมา อากาศค่อนข้างหนาว พรุ่งนี้เช้าจึงได้กลับ ห้องที่ล็อกจากด้านในคงพอให้ป้าเหยาคิดว่าเปาหลิวอยู่ในนั้นทั้งคืน พรุ่งนี้จะต้องรีบกลับตั้งแต่รุ่งสาง กันความสังสัย เกี้ยวถูกหามลัดเลาะ ผ่านบ้านเรือนออกไปนอกย่านบ้านเรือนจนกระทั่งไปถึงสองข้างทางที่เป็นป่ารก เปาหลิวบีบมือของตัวเองที่เย็นเฉียบ บางคราความคิดก็สับสนอยากจะเลิกเสียกลางคันบอกให้เกี้ยวหันหลังกลับบางครั้งก็คิดว่ายอมๆ ไปเสียพรุ่งนี้จึงจะมีทอง มาใช้หนี้ทั้งยังเหลือทำทุนได้อีกไม่น้อย พอเลี้ยงคนบ้านเสิ่นที่ตั้งใจอยู่ช่วยกันบางส่วน คิดไปก็ยิ้มไป ก่อนที่จะเห็นแสงไฟท่ามกลางดงไผ่หนาทึบมีบ้านหลังใหญ่ซุกซ่อนอยู่ในนั้นหากมองเผินๆ คงไม่เห็นแต่เมื่อเกี้ยวหยุดลงจึงรู้ว่าบ้านหลังนี้ ใหญ่โตเพียงใด “คุณหนูพรุ่งนี้ช่วงปลายๆ ของยามอิ๋น (03.00.04.59) เกี้ยวจะมารอรับ”คนหามเกี้ยวเอ่ยปากด้วยความนอบน้อม เสิ่นเปาหลิวหยิบก้อนเงินส่งให้คนหามเกี้ยว แล้วยืนนิ่งไม่ไหวติง “คุณหนูรีบเข้าไปเถิดข้างนอกหมาป่าและงูพิษมีมากมาย ในบ้านก็อุ่นใจกว่า คุณหนูอย่ายืนนาน” คนหามเกี้ยวเหมือนจะหวังดี แต่ยามนี้ใจของเสิ่นเปาหลิวเต้นไม่เป็นจังหวะ มือเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ข้างในนั้นจะพบเจอกับสิ่งใดบ้าง หากเลือกได้ ยอมถูกงูพิษฉกกัดหรือหมาป่าฉีกทึ้งเนื้อหนังยังดีเสียกว่า “เข้ามา” เสียงทุ้มที่ทำเอาเปาหลิวใจชื้นขึ้นมาบางอย่างน้อยก็ไม่แก่ชรา ค่อยๆ เดินเข้าไปในบ้าน ที่ประตูเปิดอ้าออกแสงไฟสีเหลืองจากเปลวไฟ รอบกายทำให้ใจสั่นไม่น้อย “อุ๊ป” อกอูมกับเอวคอดกิ่วถูกรวบไว้ทันทีก่อนที่ จะถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำ ผูกไว้ที่ด้านหลังศีรษะแน่น “ใต้เท้าฮง ทำไมต้องปิดตาด้วย” ถามเสียงสั่น กลิ่นกายหอมประหลาดชวนให้ตื่นกลัวคุณหนูบ้านเสิ่น เสิ่นเปาหลิวงดงามยิ่งทว่าหยิ่งผยองบัดนี้ตกอับไร้คนเหลียวแลบิดาหนีหนี้หอบเงินหนีหายไม่สนใจหนี้สินที่ค้างคา ปล่อยลูกสาวไว้ในบ้านเพียงลำพัง ทิ้งให้เจ้าหนี้ตามล้างตามเช็ดไม่เลิก "จะจ่ายหรือไม่บิดาเจ้าหนีไปแล้วมีไม่มีก็ควรจะพูดมา" เปาหลิวหยิบเอาถุงทองห่อสุดท้ายส่งให้เจ้าหนี้ที่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ เปาหลิวถอนหายใจ เหลือเจ้าหนี้อีกหลายราย บัดนี้กับโดนขู่ บิดาใจไม่สู้ถูกเจ้าหนี้ตามราวีทิ้งลูกสาวคนเดียวไว้หนีไปกับอนุแสนสวย ชีวิตคนบ้านเสิ่น70ชีวิตอยู่ภายใต้การดูแลของเปาหลิว "คุณหนู ต้องแยกย้ายกันแล้วจะเลี้ยงดูอย่างไรไหว หลายปากหลายคนล้วนลำบาก"แม่นม เอ่ยปากด้วยจำใจ "ข้าไม่อาจทิ้งใครไว้เบื้องหลัง" "จะพลิกฟื้นตระกูลเสิ่นจะต้องใช้เงินไม่น้อยคุณหนูเองเพิ่ง18จะดูแลได้อย่างไร" "ขอข้าคิดดูก่อน หากจะต้องแยกย้ายป้าเหยา เปาหลิวจะอยู่ที่ไหนได้บ้านนี้เป็น บ้านเก่าของท่านแม่ ท่านพ่อเปลี่ยนป้ายเป็นตระกูลเสิ่นข้าไม่อยากเสียมันไป" "คุณหนูแล้วแล้วเรื่องที่ใต้เท้าตู้ ยอมช่วย แต่ให้คุณหนูเข้าไปอยู่ในบ้านตู้ในฐานะฮูหยินสี่เล่าเจ้าคะ"เปาหลิวหน้าเสีย “ป้าขา เปาหลิวจะต้องเอาตัวเข้าแลกป้าอยากให้เป็นอย่างนั้นหรือ” “โถ่คุณหนูไม่เจ้าค่ะ คุณหนูของนมจะต้องพบเจอคนที่ดีที่ดูแลปกป้องคุณหนูได้ ลูกขุนนางหรือยิ่งไปกว่านั้นต้องเป็นองค์ชายสักคนดีไหม” เปาหลิวยิ้มในเวลาแบบนี้ อย่างน้อยก็มีป้าเหยาที่พูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้ได้ยิ้ม “แล้วไท่จือกับฝ่าบาทไม่มาด้วยหรือคะป้า” ป้าเหยาโอบกอดร่างเล็กของเปาหลิวไว้ยิ้มๆ “ฝ่าบาท แก่หงำเหงือกส่วนไท่จืออะไรนั่นก็มีเมียตั้งแต่12ปี แล้วยังมีหลายเมียคุณหนูของป้าจะต้อง เป็นหนึ่งเดียวของคนที่รักเดียวหนึ่งใจ” หอโคมแดง “คุณชายฟ่าน เชิญเลยคร้า วันนี้มีใหม่ๆ มากมายทีเดียวให้เลือกสรร” ร่างสูงเกินบุรุษทั่วไปกับอาภรณ์สีขาวขลิบฟ้าสว่างสะกดทุกสายตา พู่สีฟ้าห้อยลงมาบ่งบอกฐานะที่ไม่ธรรมดาชัดเจน “เฒ่าแก่เนี๊ยข้ามีเรื่องรบกวน” “เจ้าค่ะ อุ๊ยอย่าบอกนะว่าวันนี้อยากได้กลับไปที่บ้าน เด็กๆ ใหม่ๆ มาให้เลือกนิสัยเรียบร้อยอ่อนหวาน คุณชายไม่รับไปเลี้ยงดูสักคนหรือไร”ฟ่านหงเหวินทำสีหน้าเฉยชา “ไม่” เฒ่าแก่เนี๊ยยิ้มแหย๋ๆ “เชิญทางนี้เลยค่ะ” จะเอื้อมมือดึงแขนแต่กลับพบสายตาตำหนิของคนถือตัว เฒ่าแก่เนี๋ยที่เพิ่งจะผ่านวัยสาวไปไม่กี่ปีก็หดมือเสีย คุณชายฟ่านผู้หยิ่งทะนงจะยิ้มหัวก็ไม่ มาที่นี่เพื่อหาความสำราญกับเรือนร่างหญิงงามที่พิสุทธิ์ผุดผ่องไม่นิยมกินของเหลือเดนของใคร “เชิญคุณชาย ซีหยิน เตรียมชงชา” ดวงตาเศร้าเงยขึ้นช้าๆ มองไปยังร่างสูงที่ เคยเห็นแทบจะทุกวันแต่ไม่เคยได้เข้าใกล้ด้วยมิใช่หญิงพิสุทธิ์อย่างที่ คุณชายฟ่านต้องการ หลุบตามองพื้นก้าวเดินผ่านร่างสูงที่คว้าข้อมือบางไว้ “เดี๋ยว”หัวใจบางๆ รู้สึกพองโต “ข้าขอเปลี่ยนเป็นสุราอุ่น” ดวงตางอนงามเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเแต่เพียงครู่เดียวก็ก้มหน้าดังเดิม “ได้หยินไหมเล่าซีหยิน คุณชายอยากได้สุราอุ่นเจ้าไปที่หอบ่มสุราให้เขายกสุราที่เพิ่งกลั่นเสร็จอุ่นๆ มาที่นี่” ชีหยิน ย่อกายก้าวเดินไป ฟ่านหงเหวินมองตามร่างอ้อนแอ้นอ่อนหวานนั้นจนลับตา “นางน่าสงสารเจ้าค่ะถูกขายตั้งแต่สิบสี่ ป่านนี้ยังไถ่ตัวเองไม่หมด ความจริงซีหยินนางต้องการออกไปทำการค้าเล็กๆ เลี้ยงตัว”ฟ่านหงเหวิน ทำหูทวนลมเสีย “เชิญคุณชาย” นั่งลงบนพื้นที่จัดไว้ ด้านหน้าเป็นโต๊ะตัวเตี้ย ชีหยินยกจอกสุรามาวางลงข้างๆ คุกเข่ารินสุราให้อย่างเบามือ หงเหวินเอื้อมมือหยิบจอกชาแต่ ชีหยินกลับคว้ามมัน มาเป่าไล่ลมร้อน ริมฝีปากสีแดงเผยอออกช้าๆ เพื่อไล่ลมร้อน หงเหวินมองริมฝีปากแดงนิ่ง ยื่นจอกสุราตรงหน้า “เชิญคุณชายเมื่อครู่ มันร้อนไปซีหยินจึงกลัวว่าจะลวกปากคุณชาย” เอ่ยปากยาวๆ หงเหวินแค่เพียงรับมันมากระดกลงคอไม่เอ่ยคำใด “ คุณชายมีเรื่องใดให้ ผู่หยงรับใช้” ซีหยิน รินสุราลงจอกทำทีไม่สนใจบทสนทนา “ข้าต้องการหญิงพิสุทธิ์นางหนึ่ง” “มาถูกที่แล้วค่ะคุณชายว่าแต่เป็นหญิงงามคนใหม่คนใดเจ้าคะ” “เสิ่นเปาหลิว” ผู่หยงยิ้มด้วยจริตทั้งๆ ที่รู้ว่ามันยากแต่ก็ต้องฝืนยิ้ม “คุณหนูเสิ่น ผู้นั้นนางยโสเกินใคร” “ข้าให้ทองสามพันชั่งกับเจ้า กับนางห้าพันชั่งเพื่อการนี้” ข้อเสนอที่หอมหวานผู่หยงในที่สุดก็ยังยิ้ม แต่รู้ดีว่ายากเพียงใด “เอ่อ ข้าน้อยสงสัยว่าทำไมจึงต้องเป็นคุณหนูเสิ่น” “นางเคยดูถูกข้า ข้าก็แค่อยากจะอยู่เหนือนางสักครั้ง” หงเหวินจำได้ดียามที่นางปฏิเสธที่จะแต่งกับเขา “คุณชายช่างมีอารมณ์ขันอยู่เหนือนางด้วยอยู่บนตัวนางด้วย ฮ่าาาาผู่หยงจะรีบจัดการโดยเร็วแต่ไม่รับรองเพราะคุณหนูเสิ่น ใครๆ ต่างรู้ดีว่านางไม่มีทางเอาตัวเข้าแลก” หงเหวินยิ้มเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้นางหมดหนทางดิ้นรนจนสุดท้ายก็ต้องยอมทอดกาย “วันนี้ให้นางอยู่กับข้า” ชี้มือไปยังซีหยิน ที่นั่งห่างออกไป ผู่หยงยิ้มมุมปาก ซีหยินน่าเอ็นดูอ่อนหวานอีกทั้งลีลาไม่เบา หากหงเหวินได้หลับนอนกับซีหยินเกรงว่าต่อไปคงต้องเรียกหานางประจำเมื่อนั้นเงินทองจากหงเหวินก็ไหลเข้ามายัง หอท้อแดงอยู่ร่ำไป ผู่หยงออกไปแล้ว หงเหวินกวักมือเรียกซีหยินให้เข้ามาหาเขาก่อนที่จะรั้งร่างบาง กดริมฝีปากกับปากบางอย่างเร่าร้อนรุนแรง ปลดอาภรณ์บางเบาออกเสียหมด ผลักร่างเล็กลงบนพื้นไม่สนใจแท่นนอนที่อยู่ไม่ห่างออกไป มืออุ่นสอดล้วงเข้าไปในกลีบบุปผาแห้งผากกรีดนิ้วลงไปรอบๆ จนฉ่ำเยิ้มก่อนจะกดเอวหนาลงไปเน้นๆ ซีหยินสะดุ้งสุดตัว เผลอส่งเสียงร้องคราง หงเหวินกดริมฝีปากปิดปากบางเสียขยับบั้นเอว รุนแรงหนักหน่วงถอนริมฝีปาก แต่บั้นเอวขยับโยกย้าย จ้องมองนัยย์ตาเศร้าของซีหยิน ก้มลงบดริมฝีปากอีกครั้งซีหนยินส่งเสียงร้องครางหวานแว่วก่อนที่สวรรค์จะลอยเด่นเบื้องหน้า ถอนริมฝีปากและบั้นเอวออกเสียพร้อมกัน ซีหยินก้มลงใช้ริมฝีปากทำความสะอาดให้กับ หงเหวินจนไม่เหลือหยาดน้ำสีขุ่น “พรุ่งนี้ ไปหาข้าที่บ้านฟ่าน ข้าต้องการเจ้า”น้ำเสียงยังเรียบเฉย