เหยื่อรักนายสารเลว

ตอนที่4 เป้าหมาย

พยัคฆ์

“มีงานด่วนเป็นงานเล็กๆ แต่ลูกค้าอยากให้มึงเป็นคนจัดการ” เสียงไอ้วายุพูดก่อนจะนั่งลงที่โซฟา

“อะไรอีกล่ะ” ผมถามมันออกไปด้วยความอยากรู้ เพราะถ้าจะมีงานมาถึงผมนั้นส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเงินหนัก หรือว่าพวกกลุ่มคนดังๆ ใหญ่ๆ เท่านั้นแหละที่เป็นคนจ้าง

“คุณหญิงนวลอนงค์ จัดการเมียน้อยของผัว” ไอ้วายุพูดก่อนจะยื่นซองกระดาษมาให้ผม

“หึ! พวกคนรวยก็มีแค่ไม่กี่อย่าง ถ้าไม่เรื่องผลประโยชน์ก็เรื่องชู้สาว” ผมพูดขึ้นด้วยความสมเพช

นี่แหละ การมีเงินไม่ได้หมายความว่าชีวิตจะมีความสุขเสมอไป บางคนรวยล้นฟ้า แต่หาความสุขไม่ได้

ที่ผมรู้ดีก็ไม่แปลก ผมบอกแล้วไงว่างานที่ผมรับส่วนใหญ่ก็เป็นพวกมีเงินมีตำแหน่งสูงๆ ทั้งนั้น ซึ่งแน่นอนว่าส่วนมากก็เรื่องผลประโยชน์ และมันก็มีมาบ่อยๆ อย่างต่อเนื่องด้วย มันเลยทำให้ผมรู้ไง ว่าสุดท้ายเงินมันก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต แต่กลายเป็นต้นเหตุให้พวกไม่รู้จักพอ

“ฉัตรนุดา นามคำ อายุ 26 ปี ทำงานบริษัทยักษ์ใหญ่ของผัวยายคุณหญิง ตำแหน่งพนักงานทั่วไปฝ่ายขาย...”

“อยู่คอนโดเอ ที่ผัวยายคุณหญิงเป็นคนซื้อให้ แค่ข่มขืน และทำให้เสียโฉมพอ ไม่ต้องเอาถึงตาย” ไอ้วายุเล่าประวัติคร่าวๆ ของเหยื่อแล้วพูดความต้องการของลูกค้าออกมา

“เรื่องแค่นี้ทำไมต้องถึงมือกู?” ผมถามไอ้วายุออกไปก่อนจะหยิบซองขึ้นมาดูของข้างในที่เป็นรายละเอียดของผู้หญิงคนนั้นและรูปถ่ายที่แนบมาพร้อมกัน ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งที่ผมจะดูก็แค่ที่อยู่กับรูปเท่านั้น เพราะข้อมูลต่างๆ ไอ้วายุมันได้พูดให้ฟังแล้ว

“เขาเจาะจงมึง อยากได้แบบไม่กล้าให้ออกไปเจอใครอีกตลอดชีวิต” ไอ้วายุพูด

“คนสวยๆ ทุกวันนี้ก็ใช้หน้าตาเป็นตัวเบิกทางในความสบายกันเหรอวะ” ผมพูดก่อนจะผลิกกระดาษแผ่นสุดท้ายที่เป็นรูปขึ้นมาดูโดยไม่ได้สนใจตอบไอ้วายุ แต่พูดกับตัวเองออกมาหลังจากเห็นหน้าของผู้หญิงที่เป็นเป้าหมายของงานนี้

“คนเรามันไม่เหมือนกันนี่หว่า ยิ่งทุกวันนี้เศรษฐกิจก็ไม่ดี ทุกคนก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด ใครมีเงินมากถึงจะอยู่สบาย...”

“อีกอย่างผู้หญิงส่วนใหญ่แม่งก็หลงกับวัตถุกันอยู่แล้ว ก็ไม่แปลกหรอกถ้าเขาจะใช้หน้าตาหาเงินแบบนี้” ไอ้วายุดตอบก่อนจะพิงตัวกับโซฟา

“หึ! แบบนี้ค่อยน่าทำหน่อย” ผมพูดขึ้นอย่างพอใจหลังจากเห็นใบหน้าหยิ่งๆ ของผู้หญิงในรูป

ซึ่งปกติถ้างานไม่ใหญ่มากหรือไม่เจาะจงเอาผม ผมก็ไม่ทำหรอก จะให้ไอ้วายุทำ เพราะว่าไอ้นี่มันก็ไม่ชอบอะไรที่เสี่ยงมากเกินไป มันชอบแบบง่ายๆ สบายๆ คนธรรมดาทั่วไปหรือคนระดับกลาง ถ้าตายแล้วจะไม่เป็นข่าวใหญ่โตประมาณนั้น

“จะทำเอง?” ไอ้วายุถามออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

“เออ ช่วงนี้ไม่ได้ปลดปล่อยสักพักใหญ่แล้วด้วย ถ้าได้มีที่รองรับอารมณ์สักหน่อยก็คงจะสบายตัว” ผมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะได้ทำอีกไม่นาน

“อ่าห๊ะ แล้วแต่พี่สะดวกเลยครับ” ไอ้วายุตอบกลับอย่างไม่มีปัญหา

“อยากได้ตอนไหน” ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้ว่าลูกค้ารีบหรือเปล่า

“ตอนไหนก็ได้ แต่ยิ่งเร็วได้ยิ่งดี” ไอ้วายุพูดขึ้น

“อืม” คงไม่นานหรอก เพราะเห็นหน้าแล้วก็อยากเหมือนกัน

‘แล้วเจอกันเร็วๆ นี้นะ เหยื่อชั้นดีของฉัน’