เหยื่อรักนายสารเลว

ฉัตรนุดา “ขอบคุณมากนะคะ ที่เป็นห่วง” ฉันบอกกับชายวัยกลางคนตรงหน้าออกไปด้วยความดีใจที่เขาเป็นห่วงฉันอย่างไม่เคยเปลี่ยนแปลง “มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว ถ้ามีอะไรรีบบอกฉัน เข้าใจไหม” คุณประสิทธิ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดูฉันอย่างเดิมทุกครั้ง “ค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ท่าน “หนูก็รู้ว่าฉันรักและเป็นห่วงหนูมากแค่ไหน ถ้าหนูเป็นอะไรไป ฉันคงเสียใจมาก” คุณประสิทธิ์พูดออกมา “ยังไงหนูก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ ต่อไปหนูจะบอกคุณทุกอย่าง” ฉันตอบกลับไป “สัญญาแล้วห้ามผิดคำพูดรู้ไหม” คุณประสิทธิ์ย้ำอีกครั้งอย่างไม่ไว้ใจ “ค่ะ” ฉันยิ้มแล้วตอบท่านออกไปเพื่อเป็นการรักษาสัญญา “งั้นวันนี้ฉันกลับก่อนนะ” คุณประสิทธิ์พูดก่อนจะลุกขึ้น “เดี๋ยวหนูไปส่งค่ะ” ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปส่งท่านที่หน้าห้องของฉัน “ฝันดีนะ” คุณประสิทธิ์ว่าก่อนจะยกมือลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู ก่อนท่านจะเดินไปทางลิฟท์ ฉันเลยปิดประตูเดินเข้ามาในห้องของตัวเองคืน ฉัน ฉัตรนุดา หรือ นุดา ตอนนี้อายุ 26 ปี ทำงานอยู่บริษัทของคุณประสิทธิ์นี่แหละ นิสัยก็ทั่วไป มีดีมีร้ายแล้วแต่สถานการณ์ ไม่ยอมคนง่ายๆ และไม่ชอบเสียเวลากับอะไรที่มันไม่เป็นประโยชน์ โดยเฉพาะคำพูดของคน ส่วนเรื่องครอบครัว เมื่อก่อนฉันอยู่กับแม่สองคนเพราะว่าพ่อแต่งงานกับคนที่คู่ควรกว่า แต่ตอนนี้แม่ของฉันเสียไปแล้ว เสียไปได้หลายปีแล้ว ฉันเลยสู้ชีวิตตัวเองทุกอย่างเพื่อไม่อยากรบกวนใคร แต่สุดท้ายก็มีคุณประสิทธิ์ช่วยเหลือฉันไม่หายไปไหน ฉันจัดการเก็บจานบนโต๊ะกินข้าวที่ฉันพึ่งกินเสร็จไปกับคุณประสิทธิ์เมื่อกี้ ซึ่งนานๆ ท่านจะมาหาฉันที เพราะไม่อยากมีปัญหากับภรรยาที่บ้าน จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก แต่ท่านกลัวว่าฉันจะเดือดร้อนมากกว่าถ้าเกิดภรรยาของท่านรู้เรื่อง เพราะว่าภรรยาของท่านเป็นคนใจร้อน โมโหร้าย ทำทุกอย่างได้อย่างที่ตัวเองต้องการ แต่จะให้ทำยังไงได้ เพราะว่าฉันก็คิดถึงคุณประสิทธิ์เหมือนกัน และคุณประสิทธิ์เองท่านก็คิดถึงฉันเหมือนกัน เราสองคนเลยต้องหาโอกาสมาเจอกันและกินข้าวด้วยกันบ้างเมื่อมีโอกาส ซึ่งที่ที่เราเจอกันนั่นก็คือคอนโดของฉันเอง และมันก็เป็นคอนโดที่คุณประสิทธิ์เป็นคนซื้อให้ฉันเอง และก็เป็นชื่อของฉันด้วยเช่นกัน “ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวัน นุดาคงมีความสุขกว่านี้นะคะ” ฉันพูดกับตัวเองอย่างน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่สามารถอยู่กับคุณประสิทธิ์ได้บ่อยๆ ไม่สามารถไปไหนมาไหนด้วยกันได้อย่างคนอื่นๆ มีแต่คอยแอบมาเจอกันที่คอนโดอย่างเดียว แต่ก็ไม่เป็นไร แค่นี้มันก็ถือว่าดีแล้วแหละ ที่ท่านทำอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่ใช่ว่าท่านจะสบายใจสักหน่อย แต่เพราะว่าท่านเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันเป็นหลักนี่ ฉันควรจะดีใจมากกว่าถึงจะถูก