ท่านองครักษ์ โปรดยั้งมือ

ถอนปราณบุรุษ

ในชีวิตองครักษ์เงาหลายสิบปีของเขาถูกยากักปราณบุรุษกดไว้ไม่อาจมีอารมณ์ราคะด้วยเขาต้องรับใช้ใกล้ชิดพระสนมเสียนเฟย

ซ้ำยังจำใจใช้ยาเม็ดตลบสวรรค์ทำให้ใบหน้ากลายเป็นผู้อื่นอยู่อีกสิบกว่าปี นานวันเข้าปราณบุรุษในร่างถูกยาเม็ดตลบสวรรค์ต้านฤทธิ์ทำให้รับรู้อารมณ์ราคะขึ้นมาอีกครั้ง

.....เป็นอิ๋งซินที่ช่วยเขาผ่านพ้นคืนแรกไปอย่างแนบแน่น......

เมื่อคราวลมปราณในร่างปั่นป่วนขึ้นมาเป็นนางที่ช่วยชีวิตเขาไว้โดยไม่กลัวตนเองจะเป็นอันตราย...ความทรงจำครั้งนั้นกู้เฉิงฮว่ายังจดจำได้ดี

.....พรวด!!!!.....

เลือดสีแดงสดพุ่งออกจากริมฝีปากกู้เฉิงฮว่าอาบย้อมผนังด้านหนึ่งจนแดงฉานอิ๋งซินใบหน้าสิ้นสีเลือดทันควัน

‘ใต้เท้ากู้!!!!!!!!’

‘...เจ้า...อย่าส่ง...เสียง......’

‘.....มาช่วยพยุง...ข้านั่ง....ลง...’

เขาฝืนใช้วิชาฝ่ามือกลบปฐพีสลายก้อนศิลาเพื่อเปิดทางให้นายน้อยพานายหญิงออกไป บัดนี้ลมปรานในร่างพลันตีกลับ

แท้จริงแล้วเขาเพียงพักเดินลมปรานสักสองชั่วยามร่างกายก็ฟื้นคืนได้สามในสี่ส่วน หากแต่เมื่อครู่เลือดลมในอกตีกลับขึ้นมาเสียอย่างนั้น

กู้เฉิงฮว่าชายตาแลมองใบหน้าขาวซีดของอิ๋งซินยามนี้มือไม้ของนางสั่นระริกพลันจับนั่นนี่ไม่ถูก

‘นั่ง...นิ่ง...ๆ....’

กู้เฉิงฮว่าพิงร่างกับผนังด้านหนึ่งปิดเปลือกตาเดินลมปรานรักษาเส้นหัวใจ ตั้งแต่จำความได้เขากับสหายคู่ใจอย่างกู้เฉิงเซียนถูกฝึกฝนร่างกายให้ชินกับการอยู่รอดทุกรูปแบบ

กฏข้อห้ามสำคัญที่สุดคือการไว้วางใจผู้อื่นโดยเฉพาะในยามที่ร่างกายไม่สมบูรณ์เช่นนี้เขากลับละเว้นให้นาง

อิ๋งซินได้แต่นั่งนิ่งจ้องใบหน้ากู้เฉิงฮว่าเขม็ง หยาดน้ำตาแวววับไหลอาบแก้มนวลเป็นทาง

สองชั่วยามผ่านพ้นไปหากเป็นยามปกติร่างกายเขาจะต้องฟื้นฟูสามในสี่ส่วนแล้วครั้งนี้กลับกลายเป็นว่าแย่ลงกว่าเดิม

‘......อั้ค!!!!....’

เลือดสีแดงสดพุ่งทะลักออกจากโพรงปาก กู้เฉิงฮว่าอีกครั้ง อิ๋งซินพุ่งเข้าไปหาร่างเขาทันทีร่างกายนางชาด้านไปส่วนหนึ่งแล้วยังฝืนทนนั่งเฝ้ากู้เฉิงฮว่า

นางเฝ้ารออยู่ด้านนอกหนึ่งวันเต็มจนในที่สุดนางไม่อาจทนรอได้อีก จึงเดินฝ่าความมืดนานหลายชั่วยามลงมาตามหาเขาในนี้

‘....อย่าเข้ามา!!!!....’

กู้เฉิงฮว่าก้มหน้างอร่างลงกับพื้นนิ้วมือทั้งสิบจิกลึกลงไปบนพื้น ทั้งร่างแผ่นกลิ่นไอร้อนรุ่มแผดเผา

‘ร่างข้า...ถูกกักปรานบุรุษหลายสิบปี....เมื่อครู่ข้าฝืนเดินพลังลมปรานต้องห้าม’

‘ยามนี้ข้าไม่อาจควบคุมปราณในร่างได้’

‘เจ้าจงวิ่งหนีไปให้ไกล....ไปให้ไกลข้า’

กู้เฉิงฮว่าน้ำเสียงสั่นเครือ....หากเขากลายเป็นปีศาจขึ้นมาจริง ยามนั้นแม้สติสัมปชัญญะก็ไม่อาจคงไว้ได้

‘ท่าน....ถูกกักปราณบุรุษ??’

อิ๋งซินเข้าใจคำพูดของกู้เฉิงฮว่าเพียงครึ่งเดียว...นางคิดได้เพียงว่ายามนี้เขาต้องเจ็บปวดทรมานมากเพียงใด? อิ๋งซินพุ่งเข้ามากอดร่าง กู้เฉิงฮว่าไว้แน่น

‘.....เจ้า!!!!!.....ออกไป!!!!!!!!......’

กู้เฉิงฮว่าดิ้นรนให้หลุดพ้นจากร่างบางของ อิ๋งซิน หากแต่ลมปราณในร่างกลับเรียกร้องหานาง

‘ข้าไม่ไป!!!!.....ข้าจะช่วยท่าน!!!!!’

‘...เจ้า....อย่าล้อเล่น!!!!’ กู้เฉิงฮว่าน้ำเสียงแหบแห้งนัยน์ตาเริ่มพร่ามัว

‘ข้าจะช่วยท่านผสานลมปราณ!!’

‘...เจ้า!!!!...’

กู้เฉิงฮว่าบีบหัวไหล่อิ๋งซินแน่น

‘เว้นแต่ท่านฆ่าข้าให้ตายข้าถึงจะไปจากท่าน!!’

‘ต่อให้ท่านตีข้าให้ขาหักข้าก็ไม่ปล่อยมือ’

‘...ข้าจะทำร้ายเจ้า...’

กู้เฉิงฮว่าน้ำเสียงอ่อนลงเกือบเป็นกระซิบ ร่างกายเขาร้อนคลั่งดั่งมีไฟนรกแผดเผายามนี้ร่างกายเขาใกล้ถึงขีดจำกัดทุกที

กู้เฉิงฮว่าไม่มีทางเลือกเขาล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อดึงเอาเม็ดยาสีเงินออกมาก่อนยัดเข้าปาก อิ๋งซินทั้งกดจูบเร่าร้อนตามลงไปด้วย

อิ๋งซินทั้งร่างพลันกระตุกถี่...ฤทธิ์ยาทั้งขมทั้งร้อนแผดเผาไปทั่วโพรงปากนาง ฉับพลันไอเย็นมหาศาลแผ่ออกจากร่างนางจนริมฝีปากขาวซีด

อิ๋งซินหลับตาแน่นมือไม้ทั้งสองข้างปลดเบื้องอาภรณ์กู้เฉิงฮว่า ทั้งร่างเขาร้อนดั่งไฟมีเพียงร่างนางที่แผ่กลิ่นอายเย็นเฉียบ

ยามนี้นางใขว้คว้าหาเรือนร่างกู้เฉิงฮว่า ไม่หยุดหย่อน สองมือน้อยลูบไล้ผิวเนื้อกำยำแตะตรงไหนให้รู้สึกอุ่นสบายราวกับว่าลูบไล้เท่าไร่ก็ไม่อาจเติมเต็ม

‘...เจ้าต้องอดทน...!!!!!...’

มือหนาฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างงามออก จนไม่เหลือชิ้นดี เนินเนื้อขาวผ่องเย็นซ่านแผ่หราอยู่เบื้องหน้า

กู้เฉิงฮว่าสติกระเจิงในที่สุด..ประโคมบดจูบรุนแรงลงไปบนริมฝีปากบางอีกครั้งรสจูบร้อนลวกจนโพรงปากอิ๋งซินแทบรับไม่ไหว

กู้เฉิงฮว่าใช้มือข้างหนึ่งแยกเรียวขาขาวนวลออกจากกัน ร่องราคะแดงเปล่งปลั่งช่างยั่วยวนอารมณ์บุรุษให้เตลิดกระเจิงขึ้นไปอีก แก่นกายบุรุษของเขาแข็งชูชันจนน่าเกรงขามทั้งยังกระตุก

กู้เฉิงฮว่ากระแทกแก่นกายร้อนเข้าไปในร่องราคะอิ๋งซินอย่างหื่นกระหาย ร่องราคะนางทั้งเล็กทั้งแคบยิ่งตอดรัดเพิ่มความอยากกระสันมากเป็นเท่าทวีคูณ

กู้เฉิงฮวากระทำเข้าออกกับร่องราคะงามอย่างไร้ความปราณี ทุกจังหวะท่อนล่างอันร้อนลวกขยับโยกกระแทกกระทั้นจากส่วนปลายจนสุดลำ

‘....อ๊ะ!!!!....เจ็บ!!!...’

อิ๋งซินแทบสำลักแก่นกายอันใหญ่โตของบุรุษของนาง หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้มนวลหากแต่นางเต็มใจยิ่งนักนางทนเจ็บปวดเจียนตายเช่นนี้เพื่อบุรุษของนางแต่ผู้เดียว

ให้เขาทรมานนางเช่นนี้ยังดีเสียกว่าทนเห็นเขากระอักเลือกต่อหน้านาง ภาพที่เขากระอักเลือดออกมานั้นดั่งคมมีดกรีดลงกลางใจ..เจ็บปวดมากกว่าท่อนเอ็นกำยำนี้มากนัก

‘...อ๊า!!!!...’

กู้เฉิงฮวาคำรามในลำคอ...บัดนี้ทุกการ กระทำของเขาทั้งรุนแรงทั้งดุดันเยี่ยงพยัคฆ์ร้าย ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างต่างครอบครองจุดกระสันไม่วางมือ

‘....โอ๊ว!!!....อิ๋งซินเสียวเจ้าค่ะ’

‘...อ๊า!!...ใต้เท้า...’

เม็ดยอดสวรรค์ของอิ๋งซินบัดนี้บวมเป่งทั้งยังแข็งเกร็ง กู้เฉิงฮว่าใช้นิ้วมือหยาบหนาแตะสัมผัสทั้งบดขยี้ไปมาจนนางร้องครางด้วยความกระสันซ่าน

เสียงร้องของอิ๋งซินยามนี้สำหรับกู้เฉิงฮว่าแล้วดั่งดนตรีสวรรค์ ท่อนล่างของเขายิ่งเพิ่มแรงรักใส่นางมากขึ้นไปอีก กู้เฉิงฮว่าคำรามลั่นก่อนกระแทกสุดลำอีกครั้ง!!!

‘...อึก!!!...’

อิ๋งซินทั้งร่างพลันกระตุกกู้เฉิงฮว่ากระทำเข้าออกร่องราคานางอย่างบ้าคลั่งทั้งยังกระตุ้นจุดกระสันไปทั่วร่างทำนางขึ้นสวรรค์นับครั้งไม่ถ้วนเขากลับเพิ่งปลดปล่อย

น่าแปลกน้ำราคะของเขาแวววาวเป็นสีเงินทั้งยังล้นทะลักชโลมเรียวขางามสะท้อนแวววาวไปทั่ว

ยามปกติน้ำราคะบุรุษย่อมเป็นสีขาวหากแต่ยามนี้กู้เฉิงฮว่าธาตุไฟเข้าแทรก ซ้ำยังกระทบต่อพิษปราณบุรุษน้ำราคะของเขานั้นจึงออกมาเป็นสีเงิน กู้เฉิงฮว่าล้มตัวลงนอนทับร่างงามไว้

.....ร่างกายเขาบัดนี้พลังปราณอันตรายลดลงเกือบครึ่ง....

-------------------------------------------

หากชื่นชอบโปรดกดติดตาม

เป็นกำลังใจให้กันได้นะคะ

รักนักอ่านมาก