ท่านองครักษ์ โปรดยั้งมือ

ความทรงจำใต้ต้นจื่อเถิง

กู้เฉิงฮว่าทั้งจูบทั้งลูบไล้เรือนร่างขาวนวล ภายใต้ต้นจื่อเถิง บัดนี้แก่นกายของเขาร้อนแน่นไปหมดทั้งยังชูชันเขากลับรีรอ

นายน้อยมอบหมายภาระกิจสำคัญมาให้หากเขามัวเมาราคะเช่นนี้ย่อมไม่เป็นการดี

กู้เฉิงฮว่ามีภารกิจที่ต้องทำสุดปลายทางเดินมีประตูเหม่ยหลิงรอให้เขาเปิดออก หากแต่ใต้ร่างยามนี้มีโฉมงามเปลือยกายรอให้เขาเสพสุขอยู่

‘คุณชาย......ท่านมีเรื่องสำคัญต้องไปทำใช่หรือไม่เจ้าคะ?’

อิ๋งซินช้อนสายตาหวานเยิ้มขึ้นมองบุรุษของนาง เหตุใดนางจะมองไม่ออกว่าเขาผู้นี้กำลังอดทนอดกลั้นอย่างยิ่งที่จะไม่แตะต้องเรือนร่างนาง

‘เมื่อครู่ท่านขโมยข้าออกมาเช่นนั้นท่านทิ้งข้าไว้ที่นี่ไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ คุณชายพาข้าไปด้วยเถิดเจ้าค่ะข้ายินดีไปกับท่าน’

อิ๋งซินผละออกจากร่างกู้เฉิงฮว่า นางทราบดีว่าบุรุษผู้นี้ปรากฏตัวกระทันหันย่อมต้องมีเรื่องสำคัญรออยู่...ไม่ใช่เวลาที่นางจะมาเรียกร้องความรักเอากับเขา

‘....อ๊ะ!!....คุณชาย!!!.....’

อิ๋งซินหันหลังให้กู้เฉิงฮว่าหมายเอื้อมมือไปคว้าเสื้อคลุมของเขาใส่แทนชุดตัวนอกของนาง พลันบั้นท้ายขาวนวลของนางถูกกู้เฉิงฮว่ายกชูเด่นขึ้น พร้อมกับยัดท่อนเอ็นแข็งร้อนเข้ามายังร่องสวาทเล็กแดง อิ๋งซินร่างกายท่อนล่างพลันกระตุกร่องสวาทของนางตอดรัดท่อนเอ็นอันใหญ่นั้นได้แต่เพียงส่วนปลาย

‘...เจ้าอย่าส่งเสียง...’

กู้เฉิงฮว่าใช้มือข้างหนึ่งปิดปากอิ๋งซินพลางบรรจงสอดใส่ท่อนเอ็นแข็งร้อนลงไปในร่องสวาทเนิบช้า ร่องราคะของนางช่างเล็กแคบไม่ต่างอะไรกับครั้งแรกที่ได้เสพสม เขาทราบดีหากทระแทกเข้าไปในครั้งเดียวนางอาจบาดเจ็บได้ อิ๋งซินรู้สึกถึงร่างกายท่อนล่างทั้งแน่นทั้งจุกไปหมด นางได้แต่หอบหายใจข่มกลั้นความเจ็บปวด…นางเองต้องการบุรุษผู้นี้เหลือเกิน

กู้เฉิงฮว่ารับรู้ถึงความคับแน่นเกินพอดีนั้น เขาจำใจถอนท่อนเอ็นกำยำออกมา ก่อนโน้มใบหน้าลงตวัดลิ้นดูดเลียไปทั่วร่องสวาทนั้น

ปลายลิ้นกู้เฉิงฮว่าตวัดลามเลียเม็ดยอดบวมแดงไม่หยุด จนร่างอิ๋งซินบิดส่ายไปมาทั้งยังกระตุกถี่ไม่นานนักหยาดน้ำหวานไหลเยิ้มทะลักออกมาจากร่องสวาท กู้เฉิงฮว่าอยากดูดกลืนน้ำหวานนั้นลงไปหากแต่เขากลับยั้บยั้งไว้เลือกกระแทกท่อนเอ็นแข็งร้อนลงไปแทน

คราวนี้ท่อนเอ็นใหญ่ล่วงผ่านลงไปได้ด้วยดีกู้เฉิงฮว่าไม่อาจกดข่มความต้องการของตนได้อีก เขาเร่งรัวบั้นท้ายกระแทกร่องราคะอิ๋งซินด้วยความเคยชินทันที

หนก่อนเขาเสพราคะจากร่างงามนี้ทั้งคืน ต้องกระทำนางเช่นไรเขาย่อมรู้แจ้งแก่ใจ กู้เฉิงฮว่าช้อนลำตัวของนางให้ลุกขึ้นมา แผ่นหลังขาวนวลแนบอยู่กับอกแกร่ง สองฝ่ามือใหญ่อยู่ในท่าโอบเค้นคลึงเต้าอวบทั้งท่อนเอ็นเบื้องล่างโยกขยับไม่หยุด อิ๋งซินใช้มือสองมือของตนปิดปากไม่ให้ส่งเสียงครางลอดออกมา

‘ข้าอยากได้ยินเสียงเจ้า’

‘ร้องสิ’

กู้เฉิงฮว่ารวบข้อมือน้อยสองข้างมาไว้ในมือตนพลางบรรจงจูบพรมไปบนข้อมือขาวนวล ร่องสวาทนางตอดรับแรงกระแทกอันร้อนแรงไม่หยุด...อิ๋งซินแทบสำลักความสุข

‘....คุณ...ชาย.....อ่า!!!!.....’

อิ๋งซินครวญครางน้ำเสียงหวานล้ำ

‘..คุณชาย...ข้าจำท่านได้ไม่ลืมเจ้าค่ะร่างกายท่านทุกส่วนข้าจะลืมได้อย่างไรเจ้าคะ’

ยิ่งนางเอื้อนเอ่ยคำหวานหูมากเท่าใดท่อนเอ็นแข็งร้อนนั้นยิ่งกระแทกกระทั้นร่องราคะนางแรงขึ้นเท่านั้น ไม่นานนักสองร่างพลันกระตุกถี่ยามถึงปลายสวรรค์ด้วยกันทั้งคู่ กู้เฉิงฮว่ารีบถอนท่อนเอ็นของตนออกจากร่องราคะบวมแดงหากปล่อยค้างไว้เกรงว่าเขาได้บรรเลงบทรักกับนางอีก

น้ำรักสีขาวข้นไหลอาบท่อนขาขาวเนียนเป็นทาง มือหยาบลูบเช็ดออกให้นางอย่างเบามือก่อนสวมเสื้อคลุมของเขาให้อิ๋งซิน

‘เจ้าเจ็บมากหรือไม่?’

‘ข้าไม่เจ็บเจ้าค่ะ..คุณชายถนอมข้าเช่นนี้เป็นข้ารู้สึกผิดยิ่งนัก’

กู้เฉิงฮว่าใช้ฝ่ามืออีกข้างลูบปอยผมอิ๋งซินให้เข้าที่ แม้เขาจะยังกินไม่อิ่มหากแต่เมื่อได้ยินนางเอ่ยถ้อยคำเป็นห่วงเป็นใยเขากู้เฉิงฮว่าอดดึงนางมาแนบอกไม่ได้

‘ข้าแซ่กู้....นามว่าเฉิงฮว่า’

ความทรงจำมากมายกับภรรยาสุดที่รักล่องลอยผ่านเข้ามาหัวกู้เฉิงฮว่าไม่หยุดจนท่อนเอ็นเขาแข็งชันขึ้นมา กู้เฉิงฮว่าล้วงมือเข้าใต้กางเกงชักรูดท่อนเอ็นของตนไปมา ในชีวิตองครักษ์เงาหลายสิบปีของเขาถูกยากักปราณบุรุษกดไว้ไม่อาจมีอารมณ์ราคะด้วยเขาต้องรับใช้ใกล้ชิดพระสนมเสียนเฟย ซ้ำยังจำใจใช้ยาเม็ดตลบสวรรค์ทำให้ใบหน้ากลายเป็นผู้อื่นอยู่อีกสิบกว่าปี...นานวันเข้าปราณบุรุษในร่างถูกยาเม็ดตลบสวรรค์ต้านฤทธิ์ทำให้รับรู้อารมณ์ราคะขึ้นมาอีกครั้ง

.....เป็นอิ๋งซินที่ช่วยเขาผ่านพ้นคืนแรกไปอย่างแนบแน่น......

เมื่อคราวลมปราณในร่างปั่นป่วนขึ้นมาเป็นนางที่ช่วยชีวิตเขาไว้โดยไม่กลัวตนเองจะเป็นอันตราย ความทรงจำครั้งนั้นกู้เฉิงฮว่ายังจดจำได้ดี

-------------------------------------------

หากชื่นชอบโปรดกดติดตาม

เป็นกำลังใจให้กันได้นะคะ

รักนักอ่านมาก