ท่านองครักษ์ โปรดยั้งมือ

แคว้นต้าเว่ย รัชศกเจินเทียนที่สี่ ล่วงเข้ายามอ้าย(สามทุ่ม)ไปแล้วกว่าที่เบื้องหน้าหอคณิกาเมฆาจันทร์แห่งหลิวโจวปรากฏร่างราชองค์รักษ์กู้ผู้มีเรือนผมขาวโพลน ใบหน้างดงามเย็นชากับดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวคู่นั้นดั่งจะแผดเผาป้ายชื่อหอคณิกาแห่งนี้ให้มอดไหม้เป็นจุณเสียให้ได้         วันนี้หัวหน้าราชองครักษ์ประจำพระองค์เช่นกู้เฉิงฮว่าน้อมรับพระเสาวนีย์เยี่ยฮองเฮาออกมาตามหา ‘อิ๋งกูกู’ หรือก็คืออิ๋งซินภรรยาผูกผมเพียงคนเดียว         วันก่อนนางกับเขามีปากเสียงกันจนอิ๋งซินผู้แสนดีมาตลอดถึงกับหนีหายออกจากจวนไป   กู้เฉิงฮว่าถอนหายใจแรงก่อนเดินเข้าไปด้านใน วันนี้เจินเทียนฮ่องเต้ผู้เป็นายเหนือหัวประทานพระเมตตาชี้เบาะแสให้องครักษ์คนสนิทเช่นกู้เฉิงฮว่ามาตามหาภรรยาไกลถึงหลิวโจว         “คุณชายท่านนี้...เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกใช่หรือไม่เจ้าคะ?”         เสียงแหลมบาดหูของเหนียงเหนียงผู้ดูแลดังขึ้นพร้อมกับร่าวอวบอัดปรี่เข้ามาถึงตัวกู้เฉิงฮว่า ฝ่ามือขาวเพียงพลิกแผ่นป้ายอาญาสิทธิ์แสดงตัวตน...ดวงตาคมไม่แม้แต่จะมองใบหน้าแข็งค้างของเหนียงเหนียงผู้ดูแล         “จัดห้องพักให้ข้าก็พอ...ปิดปากของเจ้าให้สนิทเสียด้วย”         น้ำเสียงเย็นชาของกู้เฉิงฮว่าสะท้อนเข้าหูเหนียงเหนียงผู้ดูแลดั่งสายลมพัดผ่าน ไม่ทันนางจะได้เอ่ยวาจาอันใดเพิ่มเติม ร่างโปร่งบางของบุรุษใบหน้างดงามบูดบึ้งหายลับขึ้นไปยังชั้นสอง         .....กิจการหอเมฆาจันทร์ในต้าเว่ยมีทั้งหมดสามแห่ง คือเมืองหลวง สองคือสุยโจวและสามคือหลิวโจว..... สองแห่งก่อนหน้านั้นกู้เฉิงฮว่าเคยไปเยือนมาหมดแล้วเมื่อครั้งยังเป็นองครักษ์ลับ นึกไม่ถึงเพียงก้าวขาออกจากเมืองหลวงอีกครั้งกลับได้มาเยือนหอเมฆาจันทร์แห่งที่สาม         ‘ห้องบงกชพิรุณ’         ห้องพักส่วนตัวห่างไกลผู้คนของหอเมฆาจันทร์ที่หลิวโจวนี้ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับอีกสองแห่งที่เหลือ ทั้งเตียงนอน อ่างน้ำ จนถึงม่านบังตาอันคุ้นเคย                  …เมื่อคราวที่เจออิ๋งซินครั้งแรกก็เป็นห้องพักพิเศษเช่นนี้…         ยามร่างโปร่งบางของกู้เฉิงฮว่านอนราบลงไปบนเตียงความทรงจำของค่ำคืนแรกอันร้อนแรงฉายชัด                                    ‘เจ้าชื่ออะไร?’         ‘ข้าน้อยนามว่าอิ๋งซินเจ้าค่ะ’         ร่างน้อยเดินตามหลังกู้เฉิงฮว่ามาจนถึงห้องพักดวงหน้าจิ้มลิ้มฉายแววพึงพอใจเขา         ‘คุณชายเจ้าคะ?’         ‘ข้าอยากอาบน้ำ...เจ้ามาถูหลังให้ข้า’         มาถึงห้องพักกู้เฉิงฮว่าเดินนำเข้าไปยังฉากบังตาด้านหลัง ก่อนถอดหมวกคลุมหน้าและปลดชายเสื้อคลุมตัวนอกวางพาดไว้กับราวไม้         เสียงร่างบุรุษยามสัมผัสน้ำในอ่างอิ๋งซินใบหน้าเห่อร้อนก่อนกลั้นใจเดินนวยนาดเข้ามาใกล้ฉากบังสายตา         ภายในอ่างน้ำใบใหญ่ปรากฏร่างบุรุษบอบ บางผิวเนื้อขาวเนียนดั่งสตรี ใบหน้าชายผู้นี้งดงามยิ่งนักคิวกระบี่ได้รูปรับกับดวงตาคมดุจเหยี่ยว         ร่างน้อยเยื้องกรายเข้าไปใกล้กู้เฉิงฮว่าก่อนย่อตัวลง...วางฝ่ามือขาวนวลลงบนแผ่นหลังขาวสะอาด         ‘เมื่อครู่ เจ้าไม่ได้ตอบคำถามข้า’         ‘ข้าถามว่าเจ้าชื่ออะไร?’         กู้เฉิงฮว่าฉวยจับข้อมือขาวผ่องของอิ๋งซิน ก่อนจงใจดึงตัวนางเข้ามาใกล้ นางมีบางอย่างสะกดสายตาเขาตั้งแต่แรกเห็น         เมื่อสบโอกาสใกล้ชิดกันดวงตาคมกริบเพ่งมองสำรวจไปทั่วจนอิ๋งซินเขินอายหนัก         ‘ข้าน้อยชื่ออิ๋งซินเจ้าค่ะ’         ‘ชื่อเดิมของเจ้า?’         กู้เฉิงฮว่าเค้นคำถามพร้อมกับก้มลงสูดดม ท่อนแขนเล็กบางของอิ๋งซิน         ‘คุณชาย....ท่านอาบน้ำให้เสร็จก่อนเถอะเจ้าค่ะ’         แค่เพียงใบหน้าบุรุษรูปงามผู้นี้เข้ามาใกล้นางอิ๋งซินน้ำเสียงสั่นเครือ...นางยังไม่เคยผ่านมือบุรุษมาก่อน         ‘ข้าให้เจ้ามาอาบน้ำให้ข้า...เจ้าละเลยข้าหรือ’         ‘อิ๋งซินขอบังอาจ...อิ๋งซินไม่เคยปรนนิบัติผู้อื่นต้องขออภัยคุณชายเจ้าค่ะ...’          อิ๋งซินย่อตัวลงด้านหลังกู้เฉิงฮว่าหมายจะช่วยถูหลังอันเนียนสวยนั้นตามคำสั่ง         ‘เจ้ายังไม่ได้บอกข้า ว่าเจ้าชื่ออะไร?'         ‘ข้ามาจากสุยโจว....แซ่หุย....ชื่อเดิมว่าหมิงเจียวเจ้าค่ะ’         ‘คุณชายเรียกขานข้าน้อยว่า...อิ๋งซินเถิดเจ้าค่ะ’         อิ๋งซินนางไม่ใช่เด็กน้อยหมิงเจียวในอดีตคนนั้นอีกแล้ว         กู้เฉิงฮว่าไม่เอ่ยถามอันใดอีกกลับคว้าข้อมือขาวนวลของอิ๋งซินไว้ ก่อนถกชายแขนเสื้อนางให้เปิดสูงขึ้น         ....สัญลักษณ์เล็กแดงที่แขนบ่งบอกว่านางเป็นสายลับที่ถูกส่งมาหาเขา.....         ‘ให้ข้าถอดเสื้อออกก่อน...ดีหรือไม่เจ้าคะ?’         .......แคว้ก!!!!...... กู้เฉิงฮว่าไม่ฟังคำอ้อนวอนของร่างน้อยเพียงสะบัดปลายนิ้วแหวกเสื้อนอกตัวบางพริ้วของอิ๋งซินขาดหลุดรุ่ยลงจนหมด หญิงสาวพลันยกสองมือขึ้นปิดป้องยอดดอกบัวสีแดงปลั่งของนางอย่างเคยชิน         ‘ว้าย!!...คุณชาย’         กู้เฉิงฮว่าใช้สองมือกระชากอิ๋งซินลงอ่าง อาบน้ำใบเดียวกันกับตน กลิ่นกายสตรีตรงหน้าช่างหอมชวนให้ลุ่มหลง         แม้เขาจะทราบอยู่แก่ใจว่ากลิ่นหอมในอ่างน้ำผสมมามาจากเครื่องหอมหญิงคณิกาที่มีไว้หลอกล่อบุรุษ หากแต่ยิ่งกว่านั้นองครักษ์ลับเช่นเขารับรู้ได้ถึงกลิ่นพรหมจรรย์ของสตรีนางนี้        อิ๋งซินผิวเนื้อเห่อร้อนไปทั้งร่างทั้งเขินอาย กระสันในเรือนร่างบุรุษ ในอ่างน้ำร้อนนี้ผสมสมุนไพรกระตุ้นราคะเพียงเล็กน้อยเพื่อความผ่อนคลายของบุรุษทั้งหลายที่แวะเวียนเข้ามา กลับส่งผลโดยตรงถึงนางเช่นกัน         กู้เฉิงฮว่าจับข้อมือสองข้างของอิ๋งซินยกรั้งขึ้นไปเหนือศีรษะ ก่อนใช้ปลายลิ้นอ่อนนุ่มลามเลียรอบข้อมือขาวผ่อง ---------------------------------------------------- หากชื่นชอบโปรดกดติดตาม เป็นกำลังใจให้นักเขียน                                                                                                                                                                               รักนักอ่านมาก 'ซิ่งฮวาก่งจื้อ'