ตอนที่ 24 ไม่หย่า
นานหลายวินาทีที่ความเงียบเข้ามาครอบงำอีกครั้ง ต่างมองนั้นกันไปมา พร้อมกับเสียงเพลงในร้านดังกลบความเงียบงันภายในโต๊ะเล็ก ๆ มุมมืดของบาร์
ไฟสลัวสีอำพันฉายเงาบนใบหน้าคมที่นั่งนิ่งอยู่นาน มือหนากุมแก้วเหล้าแน่นด้วยความเจ็บปวดหัวใจ จนเพื่อนที่นั่งตรงข้ามเหลือบมองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจดังออกมา
“แล้วมึงจะเอายังไง ยอมหย่าอย่างที่มึงเคยต้องการ มันก็ถูกต้องแล้วนี่วะ” นายแพทย์หนุ่มได้ยินคำตอกย้ำเหล่านั้น กลับหัวเราะแผ่วเบา...ฝืดเฝื่อน และปวดร้าวจนคนฟังสะอึก
“ก็เคยคิดว่าต้องการ…” ก่อนจะพึมพำกับตนเองด้วยความเจ็บปวด “แต่พอเธอจะไปจริง ๆ มันโคตร…ไม่ใช่เลยว่ะ”
เสียงดนตรีรอบข้างเริ่มจางไปในโสตประสาท เขาเอนหลังพิงพนัก มองเพดานไม้เก่า ๆ เหมือนจะพยายามไม่ให้น้ำตาร่วง
“แล้วมึงจะเอายังไงวะ จะยอมหย่า ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าน้องเขาอาจจะโกหก เพราะประชดมึงน่ะเหรอ ”
“กูไม่หย่า” ตอบกลับเสียงแข
