ตอนที่ 25 เขาไม่มา
แสงสีขาวนวลจากหลอดไฟเพดานห้องสาดส่องลงมาบนใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผากขยับเล็กน้อย ก่อนที่เปลือกตาหนักอึ้งจะค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมองภาพตรงหน้าที่ดูพร่ามัวในวินาทีแรกที่เขารู้สึกตัว กลิ่นยา กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ และเสียงเครื่องวัดชีพจรที่ดังเป็นจังหวะ เสมือนเครื่องยืนยันว่าเขายังคงมีลมหายใจ แต่ร่างกายนี่สิ กลับไร้เรี่ยวแรง ไร้ความรู้สึก
“ฟื้นแล้วเหรอ...” เสียงใครสักคนดังแผ่วข้างเตียง แต่ไม่ใช่เสียงที่เขาเฝ้าฝันถึงอยากได้ยินเป็นคนแรก เมื่อเขาได้ลืมตาตื่น
อธิษฐ์ค่อย ๆ หันหน้าไปมองอย่าง ช้า ๆ ตามเสียง ทว่าทุกการเคลื่อนไหวนั่นเหมือนร่างกายของเขาราวกับจะฉีกขาด แต่ไม่มีสิ่งใดเจ็บปวดเท่าช่วงอกข้างซ้ายที่ว่างเปล่า เมื่อภาพสุดท้ายในหัวที่เขาจำความได้นั้นคือ เสียงร้องไห้และคำต่อว่ากับภาพใบหน้าของเธอ ที่ทั้งเย็นชา ห่างเหิน และคำพูดเหล่านั้น...พร้อมกับคำประชดประชันที่เขานั้นได้ตอบกลับ
