Ninkyo Dantai 2 ทรชน คน 2 แดน

“โคจิโร่ โคจิโร่! นายตั้งสติไว้!! โคจิโร่! ฉันมาช่วยนายแล้ว!” ปังๆๆๆ!!! วิ๊ง!!!! เสียงกระสุนที่สาดเข้าใส่กันของพวกก่อการร้ายกับหน่วยรบพิเศษตอนนี้เกิดการปะทะกันขึ้น ‘เคนจิ’ สั่งให้คนในหน่วยรีบยิงป้องกันพวกก่อการร้าย ในขณะที่ตัวเขาเองรีบเข้าไปช่วยเพื่อนซึ่งหมดสติอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงที่เขาได้รับแจ้งว่า โคจิโร่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ในนี้ “โคจิโร่!” เคนจิตะโกนเรียกเพื่อนแข่งกับเสียงปืนพร้อมกับพยายามแก้มัดที่แขนออกอย่างเร็ว ตัวโคจิโร่เองค่อยๆตื่นจากการถูกซ้อมอย่างหนักหน่วง “นายทำใจดีๆไว้นะ พวกฉันมาช่วยนายแล้ว!” “ค…เคนจิ…” ตู้ม!!! เสียงของโคจิโร่เล็ดลอดออกมาจากปากอย่างยากลำบาก กำลังจะเงยหน้ามองผู้เป็นเพื่อน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงระเบิดจากหน้าห้องที่ขังเขาเอาไว้ดังขึ้น นั่นยิ่งทำให้สถานการณ์มันยิ่งวุ่นวายมากขึ้น “โค่จิโร่ นายต้องตื่นเดี๋ยวนี้!” เสียงวิ๊งๆและเสียงอื้ออึงต่อเหตุการณ์ทั้งหลาย ทำให้โคจิโร่เริ่มขยับตัว ตาอันหนักปรือของเขาเริ่มตื่นเต็มที่ ปฏิกิริยาทางร่างกายเริ่มกลับมาครบถ้วน โดยไม่รอช้า เขาก้มลงไปแก้มัดเชือกตรงขาของเขาทันที “เคนจิ ระวัง!” เมื่อเขาแก้มัดได้และเงยหน้าขึ้นมามองเคนจิ สายตาของเฉมองเลยไปยังข้างหลัง โคจิโร่รีบร้องทักเพื่อนขึ้น เพราะตอนนี้มีศัตรูคนหนึ่งกำลังเหนี่ยวไก แต่แล้ว… ปังๆๆๆ!!! “…” เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว โคจิโร่เลื่อนตัวเองคว้าปืนตรงเอวข้าวขวาของเคนจิ พร้อมกับหันปากกระบอกปืนยิงไปยังศัตรูจนมันล้มลงนอนแน่นิ่งไป “ขอบใจ โคจิโร่ แต่เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วพวกมันมีมากกว่าที่ฉันคิดไว้ มา…ให้ฉันช่วย” เคนจิเข้าไปพยุงเพื่อน และพยายามหาทางออกไปด้วย ส่วนโคจิโร่คอยยิงดักพวกมันไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้ จนกระทั่งทั้งคู่เกือบมาถึงทางออก ดันมีพวกศัตรูยืนขวางไว้ “เคนจิ ปล่อยฉันได้แล้ว” โคจิโร่พยายามดันตัวเองออกจากการช่วยเหลือของเพื่อน “แต่นายยังเจ็บอยู่นะ” “ฉันบอกให้ปล่อย!” โคจิโร่ผลักเคนจิออกไปอีกทาง และหันไปยิงใส่พวกศัตรูอีกฝั่งหนึ่ง ส่วนเคนจิที่ไม่ได้เซไปไกลนัก ตั้งหลักได้จึงยิงสวนผู้ก่อการร้ายอีกฝั่งของเขา แต่ในขณะที่เคนจิกำลังชุลมุนอยู่กับการกำจัดศัตรูนั้น โคจิโร่ ค่อยๆเดินเข้ามา ยกปืนขึ้นหมายจะเล็งไปที่เคนจิ นิ้วชี้สอดเข้าไปหวังจะเหนี่ยวไกใส่อีกคน พลันเคนจิเหวี่ยงศัตรูคนหนึ่งมาหลบทางกระสุนของเขาได้ทันที ปัง! บ้าจริง! “โคจิโร่ ขอบใจมาก!” เคนจิกล่าวขอบคุณ โดยหารู้ไม่ว่า การยิงครั้งนี้โคจิโร่มีเป้าหมายเป็นเคนจิเอง เคนจิเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนและเดินออกมา มีเพียงสายตาแห่งความเกลียดชังอยู่ในแววตาของโคจิโร่เท่านั้นที่ยังอยู่ตรงนั้น ‘เรื่องทั้งหมดมันจะไม่เกิดขึ้นถ้าแกไม่เข้ามาขัดขวางทางของฉัน มีแกอยู่ ก็เหมือนมีขวากหนามที่คอยทิ่มแทง! เคนจิ! นี่มันภารกิจของฉัน ทำไมต้องเป็นแกที่ได้ทุกอย่างจากฉันไปทั้งหมด!’ 30 นาทีก่อนการเข้าช่วยเหลือเจ้าหน้าที่โคจิโร่ “เคนจิ เครื่องส่งสัญญาณจับความเคลื่อนไหวของพวกมันได้แล้ว” ทันทีที่ได้รับแจ้งจากกองลาดตระวนภาคพื้นดินว่า โคจิโร่ตกเป็นเชลยของพวกก่อการร้าย ทางนายพลสั่งให้เขารีบบินมาที่ฐานทัพทันที และตอนนี้เคนจิกับทหารอีก 6 นาย กำลังนั่งอยู่หลังรถบรรทุก เขามองหน้านายที่ทหารที่บอกเรื่องการเคลื่อนไหวของพวกก่อการร้าย “มันอยู่ทางตอนเหนือของเรา ห่างออกไป 3 กิโลข้างหน้านี้” หนึ่งในผู้ช่วยชูจอคอมพิวเตอร์ขนาดเล็ก ภาพอินฟราเรดจับความร้อน ฉายให้เห็นคนกำลังเดินไปมาอยู่ในอาคารแห่งหนึ่ง “เอาล่ะทุกคน ก่อนจะถึง ขอให้พวกคุณทุกคนเตรียมพร้อม เพราะเราไม่รู้ว่าศัตรูจะเข้ามาทางไหน ทำตามที่เราฝึก มีสติเข้าไว้ ถ้าเห็นว่าจะไม่ดี รีบส่งสัญญาณมานะครับ” “รับทราบ!” ทั้งหมดตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกันและนั่งหลังตรงอยู่ในความเตรียมพร้อมทุกขณะ ส่วนเขาตอนนี้หยิบหมวกที่มีกล้องอินฟราเรดติดอยู่บนหมวกและมองมัน “ฉันจะช่วยนายออกมาเอง โคจิโร่” “ใกล้จะถึงที่หมายในอีก 1 กิโลข้างหน้านี้ทุกคนเตรียมพร้อม!” นายทหารที่นั่งอยู่ข้างหน้าคนขับเลื่อนที่กั้นออกพร้อมกับตะโกนเข้ามา เคนจิหันไปมองพร้อมกับยืนประจำที่ “S. Force พร้อม!” “เอส!!!” หลังสิ้นเสียงเรียกขวัญและกำลังใจทุกคน ทุกคนสวมหมวกพร้อมกับหน้ากาก หยิบปืนที่อยู่ข้างๆมาประจำที่ทุกคนยืนหน้าเข้าหากัน เคนจิยืนถือปืนอยู่หัวแถว ทุกคนเลื่อนกล้องอินฟราเรดมาประจำที่ไว้ตรงดวงตาเหลือแต่เขาคนเดียว เขากวาดตามองทุกดูคน และเลื่อนมือจับกล้องอินฟราเรดลงมา “จับตัวพวกมันมาและฆ่าใครก็ตามที่ขัดขวาง!” “รับทราบ!” เคนจิ และโคจิโร่ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็กจนเข้ามหาวิทยาลัยพวกเขาเหมือนจะเป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไป แค่จะเหมือนเท่านั้น เพราะทั้งสองคนมีพ่อแม่เป็นถึงผู้มีอิทธิพลอย่างมากในญี่ปุ่นครอบครัวของเคนจิมีอิทธิพลทางตอนเหนือ ส่วนครอบครัวของโคจิโร่มีอิทธิพลทางตอนใต้ถึงพวกครอบครัวของพวกเขาจะน่าเกรงขามมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ไม่เคยสอนให้ทั้งสองคนเอาเปรียบคนที่ด้อยกว่าแม้แต่น้อย โดยตัวเคนจิเองเขานั้นทำตามที่ครอบครัวของเขาสอนทุกอย่าง ผิดกับโคจิโร่พอรู้ว่าตัวเองกลับแสดงอำนาจข่มขู่คนอื่น แต่ดีที่มีเคนจิคอยห้ามปรามไว้ โคจิโร่เองมักจะอิจฉาเคนจิอยู่บ่อยครั้ง เคนจิเก่งรอบด้าน เขาจะถูกพูดชมโดยคนรอบข้าง เขาไม่เคยชอบเคนจิเลยสักครั้ง ที่เห็นเป็นเพื่อนด้วยก็เพราะครอบครัวของพวกเขาฐานะเท่าเทียมกัน ผิดกับเคนจิที่เห็นโคจิโร่เป็นเพื่อนตลอดเวลา จนกระทั่งทั้งคู่ได้เข้าไปเป็นทหาร ทางกองทัพต้องการสร้างหน่วยรบพิเศษชื่อว่า Special Force หรือ S.Force ที่กล้าพร้อมจะแลกชีวิต เสียสละเพื่อประเทศชาติ และคนๆนั้นจะได้รับเลือกเป็นหัวหน้าหน่วยรบพิเศษทันทีเมื่อผ่านการทดสอบ พวกเขาสองคนรู้สึกสนใจเป็นอย่างมากจึงลงสมัคร เมื่อถึงวันนัดฝึกและคัดตัว ทุกคนต้องผ่านด่านที่พร้อมคัดกรองไปในตัว ทั้งคู่ผ่านมาได้หมดทุกด่าน จนเวลาผ่านไปหลายเดือน วันตัดสินในด่านสุดท้ายก็มาถึง เป็นด่านให้ประลองฝีมือกันเอง นั่นยิ่งทำให้เคนจิหนักใจเป็นอย่างมาก แต่ไม่ใช่กับโคจิโร่ เขาต้องการเอาชนะเคนจิ ต้องการเป็นที่หนึ่ง! “ผมทำไม่ได้ครับท่าน” ตอนนี้ทั้งสองยืนประจันหน้ากับท่านนายพล โดยที่เคนจิก้มโค้งเพื่อเป็นการขอโทษ “นี่คือรอบตัดสินนะนาบทหารเคนจิ” “ถ้าจะให้ผมมาทำร้ายเพื่อนตัวเองผมทำไม่ได้ครับ” “รีบทำให้มันจบๆไปเถอะน่า” โคจิโร่พูดออกมาอย่างรำคาญ ท่านนายพลมองโคจิโร่ด้วยหางตาปราดเดียวก่อนจะเดินมองทั้งสองคนไปพร้อมกัน “เงยหน้าขึ้นมา” เคนจิค่อยๆเงยหน้ามองท่านนายพล “คุณสามารถไว้ใจคนทั้งบนโลกนี้ได้มากเท่าไหร่ มันจะยิ่งส่งผลร้ายต่อคุณมากเท่านั้น เชื่อในตัวเอง เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง ถึงแม้คนๆนั้นจะเป็นเพื่อนก็ตาม ในการตัดสินครั้งนี้ ผมต้องการผู้นำ ที่เด็ดขาด ใจแข็ง ไม่มีการปราณีต่อเหยื่อ” “แต่ผม…” "ความเห็นใจและความเมตตาเราสามารถให้กับมนุษย์ทุกคนได้ แต่ไม่ใช่ตอนที่เราตกเป็นเชลยหรืออยู่ในหน่วยรบพิเศษนี้ของจริงมันยิ่งกว่านั้น ผมจะถือว่าคุณตกลง เริ่มดำเนินการต่อได้!” เคนจิมองหน้านายพลสักพักก่อนจะมองไปยังเพื่อนของตัวเอง เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว มันก็ต้องหาคนที่จะนำทีมนี้ ทำใหมันจบๆอย่างที่โคจิโร่บอกมันน่าจะดีกว่า ทั้งคู่จึงเดินไปที่พื้นที่โล่งซึ่งไว้ใช้สำหรับประลอง เมื่อเสียงกรรมการสิ้นสุดลง โคจิโร่ชาร์จเข้าหาก่อน เคนจิที่ไม่ทันได้ตั้งตัว โดนต่อยเข้าไปหนึ่งมัดที่หน้า เขาเซถอยหลังไปเล็กน้อย นี่เขากำลังโดนเพื่อนต่อย?? “อย่ามัวแต่ยืนนิ่งเคนจิ นายมาเป็นทหารนะไม่ใช่กระสอบทราย! รีบทำให้มันจบๆไปซะ ไม่ฉันก็นายที่จะได้เป็นหัวหน้าหน่วยรบ!” โคจิโร่ยืนตะโกน “นี่นายต่อยฉัน?” “ก็เออไงแล้วเมื่อไหร่มันจะจบ นายไม่ได้ยินที่นายพลบอกเมื่อกี้หรือยังไง?” “…” เคนจิไม่พูดอะไรต่อ พร้อมกับยกการ์ดขึ้นมาเตรียมพร้อม โอเคทำให้มันจบๆไป ไอ้ตำแหน่งบ้าบออะไรนี่ฉันไม่ได้อยากได้สักนิด!และการต่อสู้เพื่อชิงผู้นำทีม S.Force ได้เริ่มขึ้น ต่างคนต่างแลกหมัด เคนจิพยายามจะออมมือไว้ แต่โคจิโร่กลับไม่ทำเช่นนั้น เขากระหน่ำชกต่อยเคนจิ เหมือนเขาขาดสติไปหมดสิ้น เคนจิเห็นดังนั้น จึงใช้วิชาที่เขาเคยได้ฝึกฝนและเรียนมาจากนายทหารในค่ายมาใช้ ผลปรากฏเป็นฝ่ายเคนจิเองที่ล้มโคจิโร่ได้ โดยกดโคจิโร่นอนพื้นพร้อมกับจับมือของโคจิโร่ไขว้ข้างหลัง “ปล่อยฉันสิโว้ย!” แปะๆ! ทั้งคู่หยุดลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงปรบมือเสียงเดียวดังขึ้นมา “ขอแสดงความยินดีด้วยนายทหารเคนจิ คุณได้เป็นหัวหน้าหน่วยรบพิเศษ S.Force ของเรา กรุณาตามผมมาที่ห้องด้วย และคุณนายทหารโคจิโร่ ในฐานะที่สู้อย่างสมศักดิ์ศรีผมจะให้คุณเป็นรองหน่วย S.Force คอยช่วยเหลือนายหารเคนจิ” ท่านนายพลเดินเข้าไปหาพวกเขา “แต่ท่านครับ…” เคนจิจะร้องห้ามเข้าไว้ ท่านนายพลผายมือให้เขาไปยังประตู “ตามผมมานายทหารเคนจิ” เคนจิยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไร หันไปมองโคจิโร่อีกครั้งก่อนจะเดินตามท่านนายพล โคจิโร่ที่นอนคว่ำหน้านั้นได้แต่กำมือแน่นและต่อยลงไปกับพื้นของห้องประลอง คอยดูเถอะสักวันฉันจะกำจัดแกทิ้ง ไอ้เคนจิ!!