ล็อบบี้อินทิราสวีทส์
ประตูหน้าคอนโดหรูเลื่อนเปิดอัตโนมัติ อากาศยามเช้ายังเย็นชื้นด้วยหมอกบางๆ จากเครื่องปรับอากาศ แต่ร่างบางกลับเดินเข้ามาในชุดวอร์มซีดๆ กับใบหน้าที่พร้อมฟาดใครก็ตามที่กล้ามาทัก
'ไม่ง่วง...แค่ไม่อยากยิ้ม' เธอคิดขณะเดินผ่านรปภ.และพนักงานหน้าเคาน์เตอร์อย่างไม่ใส่ใจ
พนักงานสาวที่ประจำกะเช้าหลุดขำเบาๆ พลางหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนข้างๆ แบบไม่ได้ตั้งใจให้เธอได้ยิน
“ลูกหนี้มาแล้วจ้า~ วันนี้หน้าบึ้งเหมือนเดิมเลยเนอะ”
ดาหวันเบ้ปาก แต่ไม่มีแรงจะโต้กลับ เธอกดลิฟต์เงียบๆ เดินเข้าไปยืนกอดอกในตู้ที่เงาสะท้อนออกมาแบบไม่ปรานี ผมยุ่งเหมือนคนเพิ่งฟัดกับหมา ชุดวอร์มซีดเหมือนคนไม่รู้จักคำว่าแฟชั่น(ถึงความจริงอยากจะใส่ชุดที่แย่กว่านี้อีก) ขอบตาคล้ำหนาเท่ากำแพงเมืองจีนและที่หนักที่สุดคือ...หนี้ 3.6 ล้านบวกดอกเบี้ยที่เปลี่ยนรายวันตามอารมณ์เจ้าหนี้สูงวัย
“แม่งเอ๊ย!!!” เธอพึมพำเสียงต่ำเหมือ
