เพทาย2
1193 คำ
วันเสาร์
ณ.บ้านใหญ่
"ฉันมีคนจะมาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก ชื่อเพทาย เป็นลูกชายคนเดียวของฉัน และจะก้าวเข้ามามีสิทธิ์มีเสียงเท่ากับทุกคน เพราะเป็นสายเลือดของฉัน"ดนัย
"หึ ก็แค่ลูกเมียน้อย"เสียง ทัดดาว ลูกสาวของลูกพี่ลูกน้องดนัยพูดขึ้น
"แกเป็นแค่หลานนะทัดดาว แต่เพทายเขาเป็นลูกฉันเป็นสายเลือดแท้ๆของฉัน สงบปากสงบคำไว้หน่อยก็ดี"ดนัยพูดขึ้น
"หึ กูเตือนแม่มึงไปแล้วนะ ไอ้เด็กบ้า ในเมื่อแม่มึงอยากลองเล่นกับระบบคนอย่างกู กูจัดให้ได้"นุชจรี กดโทรสัพโทรออกและเดินออกไปคุยโทรสัพ ไม่นานก็กลับมา
"เพทาย มาหาแม่ใหญ่สิจ๊ะ"นุชจรีปั้นหน้าเสแสร้งเรียกเพทายออกไป
"คับ"เพทายจำใจต้องเดินไปหาเพราะสายตาของทุกคนจ้องมาที่เพทาย
"แกควรหนีไปซะ ปานนี้แม่แกคงตายไปแล้ว แกต้องหนีออกไปซะตั้งแต่ตอนนี้ไม่งั้นคนที่จะตายรายต่อไปคือแก"นุชจรีกระซิบไปที่หูของเพทาย เพทายจึงเดินไปหาดนัยและบอกว่าไม่ค่อยสบายขอกลับบ้านก่อนเพราะเป็นห่วงมารดาที่อยู่คนเดียว
ณ.บ้านของเพทาย
"แม่ แม่"เด็กชายเรียกผู้เป็นแม่ทันทีที่ถึงบ้าน
"พะ พะ พะ เพทายลูก อึกๆๆๆ"เสียงมารดาของเพทายที่นอนจมกองเลือดอยู่พูดขึ้น
"แม่ ใครทำอะไรแม่"เสียงเพทายถามมารดาขึ้น
"เพทาย หนีไปลูก อย่ามายุ่งกับครอบครัวนี้อีก นี้เป็นเงินก้อนสุดท้าย ไปหาป้าพายที่กรุงเทพและหนีไปใหนไกลที่สุดนะลูก"เสียงมารดากล่าวสั่งลูกชาย
"แม่ แม่"เสียงเพทายร้องเรียกผู้เป็นแม่
"เห้ย ตามหาไอ้เด็กเวรนั้น แล้วฆ่ามันซะ"เสียงดังมาจากหน้าบ้าน เพทายจึงรีบวิ่งหนีมุดออกไปทางบ้านของลุงบุญเพื่อนบ้านทันที
"กูสาบานกูจะกลับมาแก้แค้นทุกคน"เพทายพูดและรีบเดินไปที่สถานีรถไฟทันที
ณ.กรุงเทพ
"หิวจัง"เพทายที่ลงจากรถไฟมาและเดินไปตามถนน ที่ไม่รู้จักเลยว่าที่นั้นคือตรงใหน เด็กชายอายุ 15 ที่ไม่รู้อะไรเลยต้องมาเผชิญโลกกว้างด้วยตัวเอง
"เห้ย มึงเป็นใครว่ะ ไม่เคยเห็นหน้าท่าทางจะไม่ใช่คนแถวนี้ มาเดินอะไรแถวนี้ว่ะ"เสียงชาย 6-7 อายุ 20-25 ปี ท่าทางจะเป็นพวกรีดไถ่เงินของแถวนั้นถามขึ้น เพทายนิ่งเงียบไม่พูดอะไร จึงพยายามเดินหนี
"ไอ้สัส กูถามมึงเป็นใคร" เสียงชายหัวโจ๊กถามขึ้น
"ผะ ผะ"
"เห้ย มีเงินเท่าไหร่เอาออกมาให้หมด แล้วกูจะปล่อยมึงไป"เสียงชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไอ้สัสแมร่ง"ชายคนหนึ่งกระโดดเข้ามาที่เพทายทันที
ตุ๊บๆๆ ตับๆ พลั๊วๆๆ เสียงชาย 6-7 คนรุมเพทายคนเดียว และพยายามแย่งของมีค่าของเพทายไป แม้จะเจ็บขนาดใหนไม่มีเสียงร้องออกมาจากปากของเพทายแม้แต่คำเดียว
"เห้ย หยุด พวกมึงทำไร"เสียงชายหนุ่มวัยราวๆเดียวกับเพทายถามขึ้น
"เสือกไรว่ะ"ชายหัวโจ๊กถามขึ้น
"ใสหัวอกไป จากคุณหนูของกูถ้ามึงไม่อยากตาย"เสียงบอดีการ์ดวัยกลางคนพูดขึ้น
"ไปเว้ย "ชายหัวโจ๊กสั่งๆเพื่อน จนทั้งหมดวิ่งหนีหายไป
"เป็นอะไรใหม"เสียงภศินที่เดินเข้ามาถามเพทายขึ้น
"ไม่เป็นไรคับ ขอบคุณมากนะคับ"เพทายพูดพร้อมกับพยายามลุกแต่ที่ด้วยเจ็บมาก ภศินจึงเป็นคนมาช่วยพยุงขึ้น
"บ้านนายอยู่ที่ใหน"ภศินถามขึ้น
"ไม่มีบ้านคับ "เพทายก้มหน้าและพูดขึ้น
"ฉันชื่อ ภศิน นายชื่ออะไร"
"ชื่อเพทาย"
"เพทาย นายไม่มีบ้านหรอ"ภศินถามขึ้น
"ไม่มีคับ แม่ผมโดนฆ่าตาย ผมโดนตามล่า ผมไม่รู้จะไปอยู่ที่ใหน แต่ไม่เป็นไรคับ ขอบคุณมากนะคับที่ช่วยเหลือผม"เพทายพูดและกำลังจะเดินจากไป
"เดี๋ยวไอ้หนู"เสียงอัลเดอร์ที่เดินออกมาเรียกเพทายขึ้น หลังจากที่เห็นพฤติกรรมของเพทายมาตั้งแต่ต้น อัลเดอร์จึงเกิดความเอ็นดูและมองออกว่าเพทายน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของภศินในภายภาคหน้า
"คุณปู่"เสียงภศินเรียกผู้เป็นปู่ขึ้น
"อือ ไอ้เสือ อยากได้เพื่อนสักคนใหมละ"อัลเดอร์ถามหลายชายขึ้น
"อยากคับ"ภศินตอบออกไป
"ถ้าแกไม่มีที่ไป แกมาเป็นคนสนิทของภศินหลายชายคนเดียวของฉันก็ได้นะ ฉันจะดูแลแกอย่างดีที่สุดตราบใดที่แกซื่อสัตย์ภัคดีกับหลานฉัน"อัลเดอร์พูดขึ้น
"คับผมจะภัคดีกับคุณภศินเพียงคนเดียวจนกว่าผมจะตาย"เพทายให้คำสัตย์ปฏิญานตน
"ดี ฉันชอบคนที่ซื่อสัตย์ซื่อตรง ไม่คดโกง แกอยากเรียนอะไรฉันจะส่งแกเอง"อัลเดอร์พูดขึ้นและพาเพทายขึ้นรถเพื่อไปทำเอกสารเปลี่ยนนามสกุล แต่ยังใช้ชื่อเดิมอยู่
"เพทายต่อไป มึงกับกูเป็นเพื่อนกัน ไม่มีเจ้านายไม่มีลูกน้อง มึงเป็นเพื่อนคนที่กูจะสนิทที่สุดเพียงคนเดียว"ภศินพูดขึ้น
"แต่ว่า"
"ไม่มีคำว่าแต่ มาเฟียอย่างพวกกูไม่มีผิดคำพูด" ภศินพูดขึ้น
"คับผมจะเป็นเพื่อนนาย "
"เรียกกูว่า ภศินเหมือนเราเป็นเพื่อนกันปรกติ"ภศินพูดขึ้น
"อือ ภศิน เราจะเป็นเพื่อนนายตลอดไป"เพทายยิ้มให้ภศิน ภศินกอดคอเพทายเดินขึ้นเครื่องไป ทุกอย่างอยู่ในสายตาของอัลเดอร์ ซึ่งอัลเดอร์ก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกลียดอะไรเพทายเลยแม้แต่น้อย
11 ปีต่อมา
"เพทาย กูจะกลับไปที่ไทย ถ้ามึงไม่สะดวกกลับไปกับกูมึงอยู่ที่นี้ก็ได้นะ"ภศินพูดขึ้น
"ได้ไง อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ ทำไมเรื่องแค่นี้จะกลับไปไม่ได้"เพทายถามขึ้น
"ถ้ามึงไม่สบายใจ"
"ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปนานมากแล้ว"เพทาย
"ว่าไงหนุ่มๆ"อรนริน ที่เดินเข้ามาทีหลังพูดขึ้น
"กำลังคุยกันว่าจะกลับไปที่ไทย"ภศิน
"เรื่องแคทรินใช่ใหม ที่ทำให้แกตัดสินใจแบบนี้"อรนรินถามขึ้น
"อือ เรื่องนั้นก็มีส่วน"ภศิน
"ไปก็ไปด้วยกันดิว่ะ"อรนรินพูดขึ้น
"อรแต่ถ้าแกไป แกจะตัวคนเดียวเลยนะ"ภศินพูดขึ้น
"คนเดียวอะไร พวกแกจะทิ้งฉันไว้ที่นี้คนเดียวหรอ" อรนริน ถามขึ้น
"ไม่ทิ้งเว้ย "
"งั้นฉันก็ไปด้วยได้"อรนริน พูดขึ้น
"อือ ตามใจเลย โรงบาลนั้นเป็นของปู่อัล เอาตามที่ อร สบายใจเลย"ภศินพูดขึ้น
"เพทาย"
"อือ ไปก็ไปด้วยกันคับ"เพทายพูดขึ้น
"ให้มันได้แบบนี้"ภศินพูดและยิ้มออกมา
- ผู้เขียน
