แฟนเก่า
1141 คำ
ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่เพทายกำลังนั่งถือสร้อยคอที่แม่ฝากไว้ก่อนตาย เสียงเคาะประตูทำให้เพทายมีสติขึ้นมา
"เข้ามาคับ"
"หมอเพทายคะ มีคนมาหาคะ"เสียงพยาบาลสาวหน้าห้องเข้ามารายงาน
"คับให้เข้ามาเลยคับ คนไข้ที่นัดไว้หรอคับ"เพทายถามขึ้นพรางก้มลงเก็บสร้อยที่แม่ให้ไว้ลงกล่อง
"พี่เพทาย"เสียงหวานที่คุ้นหู แทบจะจำไม่ได้แล้วว่าเสียงใคร เพทายเงยหน้ามองไปตามเสียงทันที
"น้ำหนาว"เพทายเรียกชื่อน้ำหนาวออกมาเบาๆ
"พี่เพทาย น้ำดีใจนะคะที่พี่เพทายจำน้ำได้"
"จำได้สิ ก็ก่อนที่เธอจะเลิกกับฉันเธอยังตอกย้ำฉันอยู่เลยว่าฉันมันเป็นลูกเมียน้อย ลูกคนงานไม่มีอนาคต"เพทาย
"พี่เพทายคะ น้ำขอโทษคะ ตอนนั้นน้ำยังเด็กพี่อย่าถือคำพูดของน้ำเลยนะคะ"
"แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี้"
"น้ำเห็นชื่อพี่เพทาย เลยไปดูที่บอร์ดบริหาร แล้วก็เป็นพี่เพทายจริงๆด้วยคะ"
"อือ มีอะไรก็รีบๆพูดมา"เพทาย
"ไม่มีอะไร น้ำมาหาพี่เพทายไม่ได้หรอคะ"
"ผมเป็นหมอ ไม่ใช้นักฟังการกุศลที่จะต้องมานั่งพูดคุยกับใครโดยไร้ประโยชน์"เพทาย
"พี่เพทาย พี่เปลี่ยนไปมากเลยนะคะ เมื่อก่อน"
"อือ เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้ไง ฉันในเมื่อก่อน มันดีเกินไป ดีเกินกว่าที่ใครๆจะมองว่าฉันก็คนเหมือนกัน"เพทาย
ั"พี่เพทาย คุณลุงตามหาพี่จนทั่วเลยนะคะ"
"จะมาตามหาฉันทำไม แล้วไม่ต้องเสออะ เอาเรื่องที่ฉันอยู่ที่นี้ไปบอกใครละ"เพทายพูดขึ้น
"พี่เพทาย คุณลุงเขารักและเป็นห่วงพี่มากนะคะ"น้ำหนาวพูดขึ้น
"หึ อย่าเอาคำตอแหลของพวกเธอมาหลอกฉัน ฉันไม่ใช่ไอ้โง่ที่เธอจะมาหลอกใช้เหมือนเมื่อ 10 ปีที่แล้วแล้ว จะไปใหนก็ไป"เพทายพูดและลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินออกไป แต่น้ำหนาวคว้าตัวเพทายและเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง
"พี่เพทายคะ น้ำรักพี่นะคะ รักมาตลอด น้ำไม่เคยลืมพี่เลย"
"ปล่อยเถอะ อย่ามาตอแหลสร้างภาพแถวนี้"เพทายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
แกร๊กกก แอ๊ดด เสียงเปิดประตูเข้ามา
"ขะ ขะ ขอโทษคะ" หมออรนรินที่เดินเข้ามาเจอภาพตรงหน้าถึงกับพูดติดๆขัดๆรีบปิดประตูเดินออกไปทันที
"อร เดี๋ยวสิ อร"เสียงเพทายตะโกนตามหลังอรนรินออกไป แต่ไม่ทันแล้ว อรนรินได้เดินลับสายตาไปแล้ว
"พี่เพทายจะไปใหนคะ เรายังคุยกับไม่จบเลย"
"เราหรอ น้ำหนาวเธอเป็นคนที่ทิ้งฉันไป พวกเธอทุกคนเป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่ฉันต้องตาย พวกเธอมันไม่มีหัวใจ"
ย้อนกลับไปตอนที่เพทายกับน้ำหนาวคบกัน
"พี่เททายคะ น้ำมีเรื่องจะคุยด้วยคะ"น้ำหนาวเดินเข้ามาพร้อมกับถือกระเป๋านักเรียนมาด้วย
"ว่าไงคับ มาพี่ถือกระเป๋าให้"เพทายพูดเพราะทุกวันเพทายจะเป็นคนถือกระเป๋าให้น้ำหนาวและเดินไปส่งน้ำหนาวที่รถทุกวัน
"ไม่เป็นไรคะ พี่เพทาย พ่อบอกว่าพี่เพทายเป็นลูกคนใช้ ไม่คู่ควรกับน้ำหรอกคะ เราเป็นแค่พี่น้องกันดีกว่านะคะ"น้ำหนาวพูดขึ้น
"อะไรนะคับ"เพทายถามขึ้นอีกครั้ง
"น้ำหนาวว่าเราเลิกกันเถอะคะ น้ำอยู่สูงเดินกว่าคนอย่างพี่จะเอื่อมถึง"น้ำหนาว
"หึ คืออะไรน้ำหนาว พี่ทำอะไรผิด"
"พี่ไม่ได้ผิดเลยคะ คนที่ผิดคือแม่พี่ ถ้าพี่เลิกเป็นลูกคนใช้เมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกันนะคะ"น้ำหนาว
"เห้ย บทจะไปก็ไปง่ายๆ บทจะเลิกก็เลิกง่ายๆหรอว่ะ"เพทายตะโกนถามน้ำหนาวไป
"จำไว้นะคะพี่เพทาย เราไม่เคยคบ หรือไม่เคยรู้จักกันคะ"น้ำหนาวพูดและเดินจากไปทันที
"หึ มึงดูดิ ไม่เจียมตัวว่ะ น้ำหนาวเป็นถึงลูกผู้ว่า ดูสภาพไอ้ลูกเมียน้อยสิแมร่งไม่เจียม"เสียงคนซุบซิบกัน
"เอ่อ จริงแมร่งไม่เจียม หาญจะไปเด็ดดอกฟ้า"เสียงคนซุบซิบกัน
"หึ สภาพ"เสียงคนซุบซิบกัน เพทายได้ยินแบบนั้นก็เดินกลับบ้านไป
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเพทายก็เปลี่ยนจากชายหนุ่มที่แสนดี อารมดี ยิ้มง่ายกับทุกคนมาเป็นคนที่อารมร้อนขึ้น ขี้หงุดหงิด อะไรนิดหน่อยก็ไม่พอใจ จนมาเปลี่ยนอีกทีตอนอยู่กับภศิน ที่เปลี่ยนจากอารมร้อน เป็นนิ่งขรึม ใต้ความขรึมนั้นมีคำพูดที่เจ็บแสบอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว เพทายกลายเป็นคนที่พูดไม่รักษาน้ำใจใครเลย แต่ภายในจิตใจของเพทาย อ่อนแอ อ่อนไหว เหมือนคนทั่วไป แต่แค่แสดงออกมาในมุมที่ เก่ง ดุ เหี้ยมโหด เพื่อปกป้องตัวเองจากคนที่ไม่หวังดีเท่านั้น
"ปล่อย"เพทายพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ทำไมคะ แต่ก่อนพี่ไม่ใช่คนแบบนี้"น้ำหนาวยังพยายามจะพูด
"แต่ก่อนกับตอนนี้ มันไม่เหมือนกัน จะปล่อยดีๆหรือจะให้ฉันเรียกคนเข้ามาลากเธอออกไป"เพทายถามขึ้นอีกครั้ง
"น้ำตามหาพี่เจอแล้วพี่เพทาย น้ำจะไม่มีวันปล่อยให้พี่หลุดมือน้ำ ไปอีก วันนี้น้ำจะยอมกลับก่อน แต่พรุ่งนี้น้ำจะมาหาใหม่คะ"น้ำหนาวพูดจบก็เดินออกไปทันที
"เชี้ย อะไรว่ะเนี่ย แล้วหมออรเข้ามาได้ไงว่ะ"เพทายสบถขึ้น
"เห้อ"เพทายถอยหายใจและเดินตรงมาที่ห้องหมออรทันที
"หมออรไปใหนคับ"เพทายถามพยาบาลหน้าห้องขึ้น
"เห็นออกไปได้สักพักแล้วคะ น่าจะไม่เข้ามาแล้ว"
"พอทราบใหมคับว่าไปใหน"เพทาย
"ไม่ทราบเลยคะ คุณหมออรไม่มีนัดต่อแล้ว คงกลับบ้านพักผ่อนมั่งคะ"
"โอเคคับ ขอบคุณมากนะคับ"เพทายพูดและเดินออกมา เจอภศินนั่งจิบกาแฟอยู่พอดี
"เห้ย "เพทายเดินเข้ามาหาภศินและทักทายขึ้น
"อือ ไง ได้ยินข่าวว่ามีสาวมาหาหรอว่ะ"ภศินถามขึ้น
"ใครบอกมึง"เพทมายถามภศินขึ้น
"คนอย่างกูต้องให้ใครมาบอกด้วยหรอว่ะ"ภศินถามขึ้น
"อย่ากวน"
"เป็นเชี้ยไร ดูสีหน้าไม่ค่อยดี"ภศินถามขึ้นอีกครั้ง
"เปล่า"
"มึงอย่ามาโกหกกูเพทาย มึงกับกูอยู่ด้วยกันมา 10กว่าปี เรื่องแค่นี้ทำไมกูจะดูมึงไม่ออก"ภศินถามขึ้น
- ผู้เขียน
