ป่วนหัวใจรักคุณหมอมาเฟีย

แกร๊กกก แอ๊ดดด ปัง เสียงเปิดประตูเข้ามาและเสียงประตูปิดลง "ไอ้เพทาย ไอ้เพทาย"เสียงนายหัวดนัย เรียกลูกชายเพียงคนเดียวที่สายโด่งปานนี้แล้วยังไม่ลุกจากที่นอน "ไอ้เพทาย ไอ้เพทาย"สิ้นเสียงดัง ร่างร่างหนึ่งก็ลุกขึ้นมา "อะไรอีก ต้องการอะไร"เพทายถามออกไป "ทำไมแกถึงไปพูดกับคุณนุชจรีเขาแบบนั้น"เสียงผู้เป็นพ่อเสียงดังใส่ลูกชาย "อ่อ ที่พ่อมาเนี่ยคือจะมาบอกผมไปขอโทษคนที่มันแย่งพ่อไปจากแม่หรอ"เพทายถามผู้เป็นพ่อขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ไอ้เพทาย มึง"ดนัยที่กำลังจะลงไม้ลงมือกับเพทาย แต่ก็มีร่างบางวิ่งมาขว้างไว้ "ฉันขอละคะ นายหัว อย่าทำอะไรเพทายเลย เพทายเป็นลูกของเรานะคะ"เสียงพะแพงมารดาของเพทายวิ่งหากอดเพทายไว้ "พะแพง แกควรสั่งสอนลูของแกให้ดีกว่านี้ คุณนุชจรีเขาเป็นเมียฉัน"สิ้นเสียงดนัย เพทายก็สวนขึ้นทันที "แล้วแม่ไม่ใช่เมียพ่อหรือไง" เพทายเสียงดังใส่ผู้เป็นพ่อ "เพทายลูก ไม่เอาลูกไม่พูดแบบนี้กับคุณพ่อนะคะ"พะแพงพยายามห้ามลูกชาย "แม่ แม่ก็เป็นเมีย ทำไมแม่ต้องยอมให้บ้านนู้นมารังแกเราด้วยอ่ะ ผมไม่เข้าใจแม่จะไปยอมให้เขามารังแกเราทำไม"เพทายถามผู้เป็นมารดาขึ้น "สั่งสอนมันให้รู้ว่าควรยืนตรงใหน วันเสาร์หน้าฉันจะมารับแกไปกินข้าวที่บ้านใหญ่"ดนัยพูดจบก็เดินออกไปทะนที "ผมไม่ไป ไม่ไปโว๊ย"เสียงเพทายตะโกนตามหลังผู้เป็นพ่อออกไป "เพทายลูก ฮึกๆๆ เพทาย ถือว่าแม่ขอร้องนะลูก ลูกเป็นลูกชายคนโต ถึงจะมีสายเลือดคนงานแบบแม่ก็ตาม แต่ลูกก็เป็นลูกคนโตนะลูก"พะแพงบอกลูกชาย "ลูกคนโตหรอแม่ แม่ดูเข้าเหยียดหยามเราขนาดนั้น แม่ยังจะให้ผมไปบ้านหลังนั้นอีกหรอ"เพทายถามผู้เป็นแม่ขึ้น "เพทายลูก แม่ขอโทษที่แม่เป็นได้แค่เมียเก็บของคุณดนัยเขา เชื่อแม่นะลูกเพื่ออนาคตของลูก ลูกไปที่บ้านใหญ่ตามที่พ่อสั่งนะลูก ถือว่าแม่ขอ ใครจะพูดอะไรก็ปล่อยเขาไป นะลูกนะ"พะแพงพูดกับเพทายขึ้น "แม่"เพทายเรียกผู้เป็นแม่เสียงแข็ง "นะลูก"พะแพงยังพยายามพูดให้ลูกชายใจอ่อน "ก็ได้คับ ในเมื่อแม่ต้องการผมจะทำให้ตามที่แม่ขอ แต่ผมไม่รับปากนะคับว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"เพทายพูดจบก็เดินออกไปทันที "เพทายลูก"พะแพงพยายามเรียกลูกชายคนเดียวแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเพทายได้เดินเข้าห้องน้ำไปเสียแล้ว นอกบ้าน "อ้าวเพทาย มึงจะไปใหน"ลุงบุญเพื่อนบ้านของเพทายถามขึ้น "ไปหาไรกินที่ตลาดอะลุง เอาอะไรใหม"เพทายถามลุงบุญขึ้น "เอ่อๆๆ ดีๆ ฝากซื้อโอเลี้ยงสักถุงนะเว้ย" "ได้คับลุง"เพทายรับคำและเดินออกไปทันที ในบ้าน "อีพะแพง อีพะแพง"เสียงนุชจรี ภรรยาหลวงนายหัวดนัยบุกมาถึงบ้าน "แม่ใหญ่" "อือ ยังดีที่มึงจำกูได้"นุชจรี พูดขึ้น "แม่ใหญ่มา มีอะไรให้แพงช่วยใหมคะ" "หึ บอกลูกมึงนะ วันเสาร์นี้ห้ามไปที่บ้านใหญ่เด็ดขาด กูไม่มีทางรับลูกมึงมาเป็นลูกชายบุญธรรมคนโตของกูกับคุณดนัยเด็ดขาด "แต่คุณดนัย" เพี้ย เพี้ย เสียงฝ่ามือของนุชจรีตบไปที่ใบหน้าของพะแพง "โอ๊ย ฮึกๆๆ"เสียงพะแพงร้องออกมาด้วยความเจ็บ "คุณดนัยบอกมึงทำอะไรมึงต้องทำตาม แล้วทีกูบอกทำไมมึงไม่คิดจะทำตามบ้างละอีพะแพง"เสียงนุชจรีถามขึ้น "แต่เพทายก็ควรได้รับนะคะ เพทายเป็นลูกชายของคุณดนัยเหมือนกัน" "อีพะแพง"เสียงนุชจรีที่กำลังโกรธเดินเข้ามา กระชากผมของพะแพงและจ้องตาพะแพงด้วยสายตาน่ากลัว "กูสั่งว่า อย่าให้ลูกชายมึงไปที่บ้านใหญ่ วันเสาร์หน้า คำสั่งกูคือคำสั่ง" "คุณนุชจรีคะ แพงเจ็บ ฮึกๆๆ"เสียงพะแพงพูดและร้องให้ออกมาเบาๆ "ถ้ามึงไม่ทำตามที่กูบอก คนที่เดือดร้อนก็คือตัวมึงกับลูกของมึงอีพะแพง อย่าหาว่ากูไม่เตือน"นุชจรีจับหัวของพะแพงกระชากเหวี่ยงไปอีกทางจนพะแพงล้มลงที่พื้นทันที "ฮึกๆๆๆ"เสียงพะแพงสะอื้นร่ำให้ออกมา "อย่าหาว่ากูไม่เตือนนะอีพะแพง ที่กูยอมทนมาจนถึงทุกวันนี้ก็ถือว่ากูอดทนกับมึงสองแม่ลูกมานานมากพอสมควรแล้ว"นุชรีพูดและเดินออกไปทันที ผ่านไปไม่นาน "แม่ แม่ ผมซื้อข้าวมาฝาก"เพทายเดินถือถุงข้าวเข้ามาภายในบ้าน เจอผู้เป็นแม่นั่งร้องให้อยู่ที่โซฟาตัวน้อย "แม่ แม่เป็นอะไร"เพทายรีบวิ่งเข้ามาหาแม่ทันที "เปล่าลูก กินหรือยัง แม่เอาไปใส่จานให้นะ"พะแพงพูดขึ้น "แม่หน้าแม่ไปโดนอะไรมา" เพทายสังเกตุเห็นและถามขึ้น "แม่หกล้มนิดหน่อยนะลูก"พะแพงโกหกลูกชายตัวเอง "แม่ แม่ใหญ่มาที่นี้หรอ มันมาที่นี้อีกแล้วใช่ใหม"เพทายถามผู้เป็นแม่ขึ้น " เพทายลูก อย่าไปพูดแบบนั้น ยังไงลูกก็ต้องไปเป็นลูกบุญธรรมของแม่ใหญ่เขานะลูก" "ทำไมอะแม่ จิตใจมันเหี้ยขนาดนี้ แม่ยังจะให้ผมเข้าไปเป็นครอบครัวเดียวกับมันหรอ แม่ไม่รักผมบ้างหรือไง"เพทายถามผู้เป็นมารดาขึ้น "เพราะรักแม่ถึงต้องทำแบบนี้ เชื่อแม่นะลูก"พะแพงมองหน้าลูกชายและพูดขึ้น "แม่"เพทายเรียกชื่อผู้เป็นมารดาด้วยน้ำเสียงที่ทั้งสงสาร ทั้งเห็นใจมารดาที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้