ใต้เงาพยัคฆ์เงื้อมมือราชสีห์

" พวกแกฉันได้ยินว่าวันนี้มีวิทยากรพิเศษมาอบรมพวกเราที่นี่ก่อนจบ " ศศิแอบกระซิบวนิดาและเหมือนฟ้าในขณะที่ทั้ง 3 คนนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ภายในห้องอบรมของคณะเรียบร้อยแล้ว ซึ่งนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกไปเจอโลกภายนอกกันจริงๆแล้ว " ฉันก็ว่าทำไมวันนี้คนถึงมาเยอะเป็นพิเศษโดยเฉพาะสาวๆที่แต่ละคนพวกแกดูสิแต่งหน้าจัดเต็มกันทั้งนั้นไม่เหมือนมาเรียนด้วยซ้ำเหมือนอย่างกับมาเดินแคทวอล์คไม่มีผิด วนิดาเอ่ยเสริมศศิเมื่อพวกเธอทั้ง 3 คนมองไปรอบๆห้องก็เจอแต่ผู้หญิงและส่วนมากไม่ใช่พวกเด็กเรียนที่จะมานั่งฟังอบรมพิเศษอะไรแบบนี้ด้วย " แล้ววิทยากรพิเศษที่ว่านี่ใครหรอ " เหมือนฟ้าเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคน เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครที่จะมาให้ความรู้กับพวกเธอในวันนี้ อาจารย์ประจำคณะบอกแค่ว่าเป็นคนพิเศษแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ใครมาก็ได้ขอแค่พวกเธอผ่านการอบรมครั้งสุดท้ายก็พอ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วเธอชักอยากรู้แล้วว่าใครกันที่ทำให้สาวๆทั้งคณะมานั่งรอขนาดนี้ได้ " ก็คุณไดลอน โนอาห์ ไง เจ้าของโรงงานทอผ้าไหมนักธุรกิจที่กำลังมาแรงที่สุดในตอนนี้ เขาว่ากันว่ารายได้ปีที่แล้วรวมๆเป็นพันล้านเลยนะ แล้วโบนัสของลูกน้องเขาก็ได้มากกว่าบริษัทอื่นๆถึง 3 เท่า และที่เขามาอบรมวันนี้เหมือนได้ยินว่าจะมาหาคนใหม่ๆเข้าไปร่วมงานในบริษัทเห็นเขาว่าอย่างนั้น " ศศิอธิบายให้เพื่อนฟังเพราะเธอก็พึ่งไปฟังข่าวล่ามาแรงมาอีกทีเหมือนกัน ถ้าเปรียบทั้งสามคนศศิคือคนที่เปรี้ยวเข็ดฟันและอยากรู้อยากเห็นที่สุด เรื่องวงในแบบนี้ศศิจึงมักได้ข่าวมาก่อนใครเสมอ " ถ้าอย่างนั้นยัยฟ้าของเราก็มีสิทธิ์น่ะสิ เพราะว่ายัยฟ้าเป็นเด็กทุนแถมเรียนดีมากๆด้วยรับรองได้เลยว่าจบเทอมนี้ยัยฟ้าได้เกียรตินิยมอันดับ 1 แน่นอน " วนิดาพูดออกมาพร้อมกับหันหน้ามายิ้มให้กับศศิและเหมือนฟ้า " จริงด้วยแบบนี้แกก็มีสิทธิ์แล้วนะยัยฟ้า ถ้าอาจารย์เสนอชื่อไปแกรีบตอบรับเลยนะ โอกาสดีๆแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆรับรองได้เลยว่าถ้าแกได้ทำงานที่นั่นชีวิตแกจะดีขึ้นกว่านี้แน่นอน " ศศิบอกกับเหมือนฟ้าด้วยความหวังดี เธอเองก็อยากเข้าทำงานที่นั่นด้วยเหมือนกัน " ขนาดนั้นเชียว " เหมือนฟ้ายิ้มออกมาให้เพื่อนทั้งสองคน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เพื่อนพูดถึงคือใคร ชีวิตของเธอแต่ละวันอยู่แต่กับการเรียนและการทำงานเสริม เพราะฐานะทางบ้านยากจนเธอจึงตั้งใจเรียนเพื่อขอทุนการศึกษาแล้วเธอก็ได้มา หลังจากนั้นเธอก็ทำงานสารพัดเพื่อส่งตัวเองเรียนจนตอนนี้อยู่ปี 4 เทอมสุดท้ายแล้ว พวกเธอทั้ง 3 คนฝึกงานจนเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ก็เหลือแค่อบรมครั้งนี้ครั้งสุดท้ายพวกเธอก็จบการศึกษาอย่างสมบูรณ์แล้ว " มาแล้วแก มาแล้วๆ " ศศิที่ดูจะตื่นเต้นกว่าใครรีบบอกให้เพื่อนๆมองคนที่เข้ามาใหม่ ชายร่างสูงราวๆ 190 เซนติเมตรเดินเข้ามาในห้องอบรมด้วยท่วงท่าสง่างาม ใบหน้าหล่อคมสไตล์ลูกครึ่ง ผิวสีน้ำผึ้งในแบบของคนที่ชอบดูแลตัวเองด้วยการอาบแดดและเล่นกีฬา Outdoor เป็นประจำ เขามาในชุดสูทสีเทาเข้ม เมื่อเขาเดินขึ้นไปบนเวทีเสียงกรี๊ดก็มีมาไม่หยุด ความหล่อเหลาของเขาทำเอาสาวๆในห้องนี้แทบละลาย เพื่อนของเธอทั้งสองคนก็เช่นกัน วนิดากับศศิกรี๊ดทั้งซ้ายขวาจนเธอหูแทบแตกขี้หูแทบเต้นระบำ และอยู่ๆจังหวะนรกก็มาถึงเธอ เมื่อเธอมองไปทางวิทยากรที่มาในวันนี้ในจังหวะที่เขาก็หันมาหาเธอพอดี ไดลอนกวาดสายตาไปทั่วทั้งห้อง ที่เขามาเป็นวิทยากรพิเศษในวันนี้เพราะผู้บริหารท่านขอมาเขาเอ่ยปฏิเสธไปแต่ท่านก็ยังตื้อเขาเลยจำต้องมา และเมื่อมองไปรอบๆห้องเขาก็ไปสะดุดตากับนักศึกษาคนหนึ่งที่เธอเอาแต่นั่งนิ่งไม่ได้ดูปลื้มเขาเหมือนกับนักศึกษาคนอื่นๆ พอเขามองสบตากับเธอก็เหมือนมีมนต์สะกดให้ต้องหยุดมองอยู่แบบนั้น ใบหน้าสวยได้รูปริมฝีปากอวบอิ่มน่าจูบนั้นทำเอาเขาแทบละสายตาไม่ได้ เขาจึงส่งยิ้มให้เธอเล็กน้อยและดูเหมือนเธอจะยิ้มตอบกลับเขาเล็กน้อยเหมือนกัน พอนึกขึ้นได้เขาก็ละสายตาจากเธอแล้วมาทำหน้าที่วิทยากรต่อ เหมือนฟ้ารู้ตัวว่ากำลังถูกมองจากเขาที่ยืนอยู่บนเวที พอเขาส่งยิ้มมาให้เธอรู้สึกถึงหัวใจที่มันเต้นในจังหวะแปลกๆแล้วเหมือนสมองจะสั่งการให้เธอยิ้มตอบกลับเขาอัตโนมัติ หลังจากที่เขาส่งยิ้มมาให้เธอ แต่แล้วในเวลาต่อมาก็ต้องรีบสะบัดความคิดนั้นออก สิ่งที่ทำได้คงได้แต่แอบปลื้มความเก่งของเขานั่นแหละเพราะเขากับเธอคงห่างชั้นกันมากไม่มีทางที่จะกลับมาเจอกันได้อีก นี่คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต้องมานั่งคิดเรื่องแบบนี้ ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอคิดก็คือเรียนจบแล้วจะทำงานที่ไหนดีเพื่อให้ป้าของเธอรู้สึกภูมิใจในตัวเธอขึ้นมาบ้าง เวลาผ่านไปกว่า 2 ชั่วโมงที่ไดลอนพูดบนเวทีจนจบ และต่อด้วยการเฟ้นหานักศึกษาของที่นี่ไปเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรเขา อาจารย์ที่นี่เสนอชื่อมากว่า 10 คนซึ่งได้ลอนต้องการเพียงแค่ 5 คน แล้วนักศึกษาทั้งหมด 10 คนก็ได้เข้าไปยังห้องรับรองแขกซึ่งมีไดลอนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว " นี่คือนักศึกษาที่มีเกรดเฉลี่ยที่ดีที่สุดของเราครับคุณไดลอน จะสัมภาษณ์ทีละคนเลยไหมครับ " อาจารย์ประจำคณะเอ่ยขึ้นด้วยความต้องการที่จะให้ลูกศิษย์ของตัวเองได้มีงานดีๆทำกับองค์กรที่จะไปได้ไกลในอนาคต " ไม่ต้องสัมภาษณ์ทีละคนหรอกครับแค่แนะนำตัวทีละคนก็พอ แล้วผมจะกลับไปพิจารณาเอง ในนี้มีประวัติครบทุกคนใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมจะเอากลับไปอ่านแล้วจะตอบกลับมาในไม่ช้าครับ " ไดลอนถามอาจารย์คนนั้นแต่สายตายังจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเหมือนฟ้าเพียงคนเดียว ซึ่งในตอนนี้เธอก้มหน้างุดอยู่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเลยแม้แต่น้อย นักศึกษาที่เข้ามาด้วยกันทั้งหมด 10 คน 3 ใน 10 คนมีเหมือนฟ้าวนิดาและศศิอยู่ด้วย พวกเธอทั้ง 10 คนได้เอ่ยแนะนำตัวทีละคนจนครบ ส่วนไดลอนเองก็มีคนที่ต้องการอยู่ในใจแล้วเหมือนกัน สำหรับเขาไม่ต้องทดสอบความสามารถหรอกเพราะเขาเชื่อว่าที่อาจารย์ประจำคณะคัดมาก็น่าจะเป็นตัวท็อปของที่นี่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เขาเลือกได้ง่ายขึ้นน่าจะเป็นการถูกชะตากับนักศึกษา 5 ใน 10 คนนี้ โดยเฉพาะคนที่เขาถูกใจและเล็งเอาไว้อย่างสาวน้อยคนนี้ “เหมือนฟ้า”