ตอนที่ 20 — หัวใจที่เริ่มไม่มั่นคง

1274 คำ

ตอนที่ 20 — หัวใจที่เริ่มไม่มั่นคง ห้องประชุมชั้นแปดของอาคารบริหาร สว่างไสวด้วยแสงไฟสีขาวสะอาด เสียงเอกสารพลิกเบา ๆ ผสมกับเสียงพูดของผู้บริหาร ที่กำลังเสนอแนวทางหลักสูตรใหม่ พายณรีย์นั่งอยู่มุมหนึ่งของโต๊ะไม้ยาว มือเรียวกำปากกาไว้แน่นราว กับต้องการยึดสิ่งใดไว้ไม่ให้หลุดลอย บนโต๊ะอีกฝั่ง — คนิน นั่งสงบนิ่งในสูทสีเข้ม ท่าทีมั่นใจแต่ไม่โอ้อวด ทุกครั้งที่เขาเอ่ยเสนอความคิดเห็น เสียงทุ้มนุ่มนั้นชวนให้ทั้งห้องเงียบฟัง และไม่ว่าพายจะพยายามละสายตาเพียงใด สุดท้ายเธอก็มักจะหันกลับไปมองเขาอีกอยู่ดี ตอนที่คนินพูดถึงแนวคิดการสอนแบบใหม่ เขาหันมามองเธอโดยไม่ตั้งใจ รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นตรงมุมปากของเขา — เพียงเสี้ยววินาที แต่กลับทำให้หัวใจพายสะดุดแรง เธอรีบก้มหน้ากลับมาดูเอกสารตรงหน้า แต่เสียงหัวใจตัวเองกลับดัง จนแทบกลบเสียงในห้องประชุม -“ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้…” พายเผลอคิดในใจ ขณะพยายามตั้งสมาธิ กับตัวอักษรที่เบลอพร่าในเอกสาร ตลอดเวลาที่เหลือของการประชุม เธอแทบไม่กล้าสบตาเขาอีกเลย แต่ในขณะเดียวกัน — เธอกลับ “รู้สึกได้” ว่าสายตาของคนินยังคงมองมาทางเธอเป็นระยะ หลังการประชุมสิ้นสุด พายเป็นคนสุดท้ายที่ยังเก็บเอกสารอยู่ในห้อง คนินเดินเข้ามาช่วยโดยไม่พูดอะไร เขายื่นมือมาหยิบแฟ้มจากมือเธออย่างเงียบเชียบ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวเขา ลอยมากระทบประสาทสัมผัส พายเผลอสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะ เธอรีบขยับตัวออกเล็กน้อย แต่เสียงของเขาก็ดังขึ้นเบา ๆ ด้านหลัง >“คุณพาย…ยังคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่หรือเปล่าครับ?” เธอชะงัก หันมามองเขา ดวงตาเรียบสงบของคนินจ้องกลับมา ด้วยแววอบอุ่นแต่แฝงอะไรบางอย่างที่อ่านยาก >“อ่อ...ไม่ค่ะ พาย..ไม่ได้คิดอะไร” พายตอบเรียบ ๆ พยายามฝืนยิ้มเพื่อปิดบังความรู้สึกในใจ >“แค่…อาจจะยังรู้สึกเกรงใจ ... ที่น้องชายพูดไม่ดีใส่คุณ” คนินหัวเราะเบา ๆ >“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ.. ผมกลับชื่นชมด้วยซ้ำ” >“ชื่นชม?” >“ใช่ครับ” เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน >“คุณพายมีน้องชายที่ปกป้องพี่สาวขนาดนั้น แสดงว่าคุณต้องเป็นคนที่สำคัญมาก ในชีวิตของเขาแน่ ๆ” คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่กลับสั่นสะเทือนอยู่ในใจเธออย่างบอกไม่ถูก เธอมองหน้าเขาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบหลบสายตา >“คุณคนินพูดเกินไปค่ะ” >“บางที…” เขาพูดต่อช้า ๆ สายตาอ่อนโยนแต่นิ่งแน่ว >“สิ่งที่น้องชายคุณรู้สึก… อาจไม่ต่างจากสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกตอนนี้ก็ได้” หัวใจพายเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ เธอได้แต่ยืนเงียบ ไม่รู้จะตอบอย่างไร บรรยากาศรอบตัวเหมือนถูกกลืนหาย เหลือเพียงเสียงลมหายใจแผ่วบางของทั้งคู่ เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนฝืนเอ่ยขึ้นเบา ๆ >“คุณคนิน…เราควรคุยกันแค่เรื่องงานนะคะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ — เสียงนั้นไม่ใช่การล้อเล่น แต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ที่ทำให้ใจเธอสั่น >“ได้สิครับ ถ้าคุณต้องการแบบนั้น” พายพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนหันหลังเดินออกจากห้องประชุม แต่ก้าวเท้าของเธอกลับช้ากว่าปกติ เพราะในใจ…กำลังวุ่นวายเกินกว่าจะสงบได้ ระหว่างเดินกลับตึกคณะ ลมยามบ่ายพัดปลายผมของเธอให้ปลิวเบา ๆ เธอพยายามบอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าทุกอย่างคือ “เรื่องงาน” แต่หัวใจกลับเถียงเสียงดังในอก — ว่าเธอจำเสียงของเขาได้ชัดเจนเกินไป และรอยยิ้มของเขา... กำลังกลายเป็นภาพที่เธอไม่อาจลืมได้ ___ ตอนที่ 21 — ความเงียบในบ้านหลังเดิม แสงไฟสีส้มในห้องโถง บ้านสองชั้นส่องอบอุ่นอย่างเคย แต่ค่ำคืนนี้กลับมีบางสิ่งแตกต่างออกไป — เงียบเกินไป พายณรีย์เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ดูสงบ ทว่าในแววตากลับมีเงาเล็ก ๆ ของความคิดบางอย่างที่ยากจะอธิบาย เธอวางกระเป๋าสะพายไว้บนโซฟา ถอดรองเท้าส้นสูงช้า ๆ แล้วเอนตัวพิงพนัก ภาพของคนินในห้องประชุมยังวนเวียนในหัว — เสียงเรียบนุ่มนั้นยังดังก้องอยู่ในหู >“บางที สิ่งที่น้องชายคุณรู้สึก... อาจไม่ต่างจากสิ่งที่ผมรู้สึกตอนนี้ก็ได้” คำพูดนั้นยังคงติดอยู่ในใจเธอ อย่างไม่อาจสลัดออก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึก “อุ่น” ในขณะเดียวกันก็ “ว้าวุ่น” จนหายใจไม่ทั่ว เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากบันได ไทน์ เดินลงมาในเสื้อยืดสีดำ กางเกงวอร์มลำลอง แต่สีหน้าไม่ผ่อนคลายเหมือนทุกคืน เขาหยุดยืนตรงหน้าโซฟา มองพี่สาวอยู่นิ่ง ๆ >“พี่พาย...” เสียงเรียกนั้นต่ำและจริงจังกว่าปกติ พายเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือ มองน้องชายด้วยรอยยิ้มบาง >“ไทน์ ยังไม่นอนอีกเหรอ?” >“พี่กลับมาดึก..?” น้ำเสียงของไทน์นิ่ง แต่สายตาคมเข้มราวกับกำลังจับผิด >“แล้ววันนี้...พี่ไปเจออาจารย์คนินมาอีกใช่ไหม?” พายชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะวางเอกสารลงบนโต๊ะ >“อืม… มีประชุมด้วยกันน่ะ ..” >“..เหรอครับ?” เสียงไทน์แข็งขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ >“พี่รู้ไหมว่าเขากำลังจีบพี่อยู่?” คำพูดนั้นเหมือนลูกศรพุ่งตรงออกจากใจน้องชาย — ตรงไปปักกลางอกของพี่สาว พายมองหน้าน้องนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู >“พูดอะไรแบบนั้นล่ะไทน์ ไม่มีทางหรอก... เขาเป็นเพื่อนร่วมงานของพี่...แค่นั้นจริง ๆ” >“แต่พี่ไม่เห็นเหรอว่า เขามองพี่ยังไง...? สายตาแบบนั้นมันไม่ใช่แค่มองเพื่อนร่วมงานแน่ ๆ” ไทน์พูดพลางก้าวเข้าใกล้ ร่างสูงกว่าเล็กน้อยยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความกังวล และความหวงแฝงอยู่ในทุกคำพูด >“ผมไม่อยากเห็นพี่ต้องเสียใจอีก... เหมือนเมื่อก่อน” เสียงของเขาเบาลง แต่แฝงด้วยความสั่น พายมองหน้าน้องชาย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน เธอเดินเข้าไปใกล้ ยื่นมือแตะไหล่เขาเบา ๆ >“พี่รู้...ว่าไทน์เป็นห่วง แต่บางอย่าง.. พี่ก็อยากลองจัดการด้วยตัวเองบ้าง” เธอยิ้มอ่อน ก่อนจะดึงน้องชายเข้ามากอด แขนของพายโอบรอบตัวเขาแน่น >“อย่าคิดมากนะไทน์ ..” กลิ่นสบู่และเครื่องหอมจากเสื้อของพาย ทำให้หัวใจของไทน์อ่อนไหว เขายกมือขึ้น กอดตอบแน่น — แต่ในใจกลับไม่สงบเลยแม้แต่น้อย >“ผมแค่...ไม่อยากให้ใครมาเอาพี่ไปจากผม” เสียงเขาแทบแผ่วกระซิบ แต่พายได้ยินทุกคำ พายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ พลางลูบหลังน้องชายอย่างอ่อนโยน >“พูดอะไรแบบนั้นล่ะ..? เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะไทน์” แต่ในแววตาของเธอ — แทนที่จะสบายใจ กลับมีเงาบาง ๆ ของความลังเล ราวกับหัวใจของเธอกำลัง “ต่อต้าน” ความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน และไทน์... ก็สัมผัสได้เช่นกัน เพียงแต่เขาไม่อาจยอมรับความจริงนั้นได้ ในตอนนี้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more