ตอนที่ 22 — หนึ่งข้อความที่เปลี่ยนหัวใจ
1161 คำ
ตอนที่ 22 — หนึ่งข้อความที่เปลี่ยนหัวใจ
แสงแดดอ่อนยามเย็น
ลอดผ่านผ้าม่านสีขาวในห้องนั่งเล่น
พายณรีย์นั่งอยู่บนโซฟา
มือถือวางข้างตัวพร้อมแฟ้มเอกสารที่เปิดค้างไว้
บรรยากาศสงบ
จนได้ยินเสียงลมหายใจเบา ๆ ของเธอ
บนหน้าจอโทรศัพท์มีข้อความขึ้นมาใหม่ —
>"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำในที่ประชุมวันนั้น
นะครับ ผมได้ไอเดียดี ๆ เยอะเลย"
– คนิน
ต่อด้วยอีกข้อความหนึ่ง
ที่ทำให้หัวใจของพายเต้นไม่เป็นจังหวะ
>"ถ้ามีโอกาส ...อยากชวนคุณพาย
มาเป็นกรรมการที่ปรึกษาบริษัทผมครับ"
พายมองจอนิ่ง ๆ ปลายนิ้วแตะหน้าจอช้า ๆ
เธอคิดอยู่นาน ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
>“ขอบคุณนะคะ อาจารย์คนิน 😊”
ข้อความสุดท้ายส่งออกไปพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ
ที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าหลุดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ —
ไทน์ ยืนอยู่ตรงมุมบันได ตั้งแต่ต้นจนจบ
เขามองพี่สาวตัวเองที่กำลังยิ้มกับโทรศัพท์
ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน
หัวใจของเขาบีบรัดแน่นโดยไม่รู้เหตุผล
-"พี่กำลังยิ้ม…เพราะข้อความของใคร"
ไทน์กำมือแน่น
ความรู้สึกบางอย่างพุ่งขึ้นมาจนแทบกลืนไม่ลง
ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งกลัว
กลัวว่าพายจะค่อย ๆ เดินห่างออกไปจากเขา
— ทีละน้อย
เหมือนเธอกำลังจะมีโลกอีกใบ
ที่เขาไม่สามารถเข้าไปยืนอยู่ได้อีกต่อไป
เขาเดินลงบันไดช้า ๆ
สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อกลบความว้าวุ่นในใจ
เมื่อเดินมาถึงโซฟา เสียงของเขาเรียบ
แต่แฝงด้วยแรงสั่นในหัวใจ
>“พี่พาย...”
พายเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ ยิ้มรับ
>“ว่าไงไทน์?”
ไทน์พยายามฝืนยิ้มตอบ
สูดหายใจอีกครั้ง ก่อนพูดเสียงเรียบแต่หนักแน่น
>“เราไปเที่ยวญี่ปุ่นกันนะครับ... แค่เราสองคน”
พายขมวดคิ้วเล็กน้อย
>“ญี่ปุ่นเหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากไปล่ะ?”
>“ผมอยากให้พี่พักบ้าง... ..
พี่ทำงานหนักมาตลอดเลยนี่นา”
ไทน์พูดเสียงอ่อนลง
> “ผมซื้อตั๋วไว้แล้วด้วย พรุ่งนี้ดึก ๆ เครื่องออก”
พายเบิกตากว้าง
>“ซื้อตั๋วแล้วเหรอ?”
สีหน้าทั้งตกใจและขำในเวลาเดียวกัน
>“เด็กคนนี้นี่...”
เธอส่ายหน้าเบา ๆ
แต่รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนริมฝีปาก
>“ถ้าไทน์อยากไปขนาดนั้น... ก็ได้สิ..
เดี๋ยวพี่บอกแม่ก่อนนะ..”
>“ไปจริง ๆ ใช่ไหมครับ?”
เสียงไทน์สั่นเล็กน้อยอย่างดีใจปนโล่งใจ
>“จริงสิ พรุ่งนี้พี่เช้าจะจัดกระเป๋าให้เสร็จ”
พายพูดพลางลูบผมเขาเบา ๆ
แบบที่เคยทำตั้งแต่เด็ก
ทว่าครั้งนี้ ไทน์กลับรู้สึกแปลก —
สัมผัสนั้นอบอุ่นเหมือนเดิม
แต่หัวใจกลับเจ็บแปลบในอก
เขาเพียงพยักหน้า ก่อนหันหลังขึ้นบันได
ทิ้งให้พายมองตามอย่างงุนงง
แต่ยิ้มบาง ๆ อย่างเอ็นดู
แต่ในใจของไทน์ —
ความคิดเดียวที่ดังก้องคือ
-“ผมจะพาพี่ออกห่างจากเขา...
อย่างน้อย ก็ขอเวลาแค่ไม่กี่วัน
ให้พี่กลับมาเป็นเหมือนเดิม”
__
ตอนที่ 23 — ฤดูหนาวที่ญี่ปุ่น
หิมะโปรยปรายลงมาเบา ๆ
ในค่ำคืนของเมืองซัปโปโร
แสงไฟจากร้านรวงสองข้างทาง
สะท้อนกับพื้นหิมะที่ขาวโพลน
เกิดเป็นประกายระยิบระยับราวภาพฝัน
พายณรีย์ยกกล้องขึ้นถ่ายภาพหิมะ
ที่กำลังตกลงมาจากท้องฟ้า เธอสวมโค้ตสีครีม
ผ้าพันคอสีเทาอ่อนคลุมรอบคอ
ใบหน้าขาวอมชมพูเพราะอากาศหนาว
ด้านข้างคือ ไทน์ ที่เดินตามพี่สาวมาติด ๆ
มือถือกล้องอีกเครื่องในมือ
>“พี่พายยิ้มหน่อยสิครับ หันมาทางนี้!”
เสียงของไทน์ดังแผ่วในอากาศเย็น
พายหันมายิ้มให้กล้อง
ดวงตาเธอเปล่งประกายในแสงไฟ
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น
เมื่อหิมะก้อนเล็กตกใส่ปลายจมูก
>“ไทน์! ดูสิ หิมะโดนหน้าพี่หมดแล้ว!”
>“ครับ เดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ..”
เขาหัวเราะก่อนยื่นมือ
ไปแตะปลายจมูกเธอเบา ๆ แล้วปัดหิมะออก
สัมผัสแผ่วนั้นเรียกให้หัวใจของพายเต้นแรงขึ้น
เล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
เธอขยับตัวหนีเล็กน้อย แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู
>“เดี๋ยวนี้นี่ ปากหวานนะเรา”
>“ก็อยู่กับพี่ ต้องพูดดีไว้ก่อน เดี๋ยวโดนงอน”
คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งคู่
คลายตัวลง กลายเป็นเสียงหัวเราะ
ที่กลืนหายไปในอากาศหนาว
ทั้งคู่เดินเคียงกันไปบนถนน
ที่เต็มไปด้วยไฟประดับและเสียงดนตรีเบา ๆ
จากร้านคาเฟ่
เมื่อถึงลานกว้างหน้าโบสถ์เล็ก ๆ กลางเมือง
พายหยุดมองวิวตรงหน้าอย่างตะลึง
แสงไฟคริสต์มาสระยิบระยับ
หิมะโปรยปรายลงมาช้า ๆ
เธอหันไปยิ้มให้ไทน์
>“ที่นี่สวยจังนะไทน์ เหมือนอยู่ในความฝันเลย”
>“ถ้าเป็นความฝัน ผมก็ไม่อยากตื่นเลยครับ”
เสียงของเขานุ่มและต่ำกว่าปกติ
พายหันมามองสบตา -
แววตาของไทน์มีประกายบางอย่าง
ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร
เขาก็ยกมือถือขึ้นมาอีกครั้ง
>“พี่พาย มาถ่ายรูปคู่กันนะครับ”
>“อื้อ ได้สิ”
พายยืนเข้าไปใกล้เขา ทั้งคู่ยิ้มให้กล้อง
แสงไฟส่องลงมาพอดี เงาของทั้งสองคนแนบกัน
จนดูเหมือนเป็นหนึ่งเดียว
หลังจากนั้น ไทน์โพสต์รูปลงโซเชียลทันที
ภาพของพี่สาวในโค้ตสีครีม
ยืนเคียงข้างเขาที่มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
คำบรรยายใต้ภาพมีเพียงข้อความสั้น ๆ —
“My favorite person ❤️”
โพสต์นั้นถูกแชร์อย่างรวดเร็วจากเพื่อน ๆ
ที่ติดตามเขา
___
และในอีกฟากของเมือง —
ในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารกองโต
และแสงไฟสีอบอุ่น
คนิน นั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ มือถือในมือ
เขาเพิ่งเห็นโพสต์นั้นระหว่างเลื่อนหน้าจอ
ภาพของไทน์กับพายปรากฏชัดบนหน้าจอ
ใบหน้าของหญิงสาวที่เขาเพิ่งเอ่ยชื่อในใจ
เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
และรอยยิ้มของเด็กหนุ่มข้างกายเธอ
ที่เต็มไปด้วย “ความเป็นเจ้าของ”
คนินนิ่งอยู่นาน
สายตาไม่ละจากภาพนั้นแม้แต่วินาทีเดียว
ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย...
แต่ในแววตากลับไม่มีรอยยิ้ม
-“เด็กคนนั้น... กำลังกันพี่สาวออกจากฉันสินะ”
เขาพึมพำเสียงแผ่ว
นิ้วโป้งเลื่อนผ่านภาพอย่างช้า ๆ
ก่อนที่หน้าจอจะดับลง
เงาสะท้อนของแสงไฟในดวงตาเขายิ่งดูเข้มลึกขึ้น
-“ เหอะ.!! น่าสนใจ...”
เสียงทุ้มของคนินเอ่ยเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง
-“ยิ่งหวงมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งอยากรู้...
ว่าจะปกป้องพี่สาวได้ถึงเมื่อไหร่”
- ผู้เขียน
