ตอนที่ 24-ออนเซนเมืองซัปโปโร

1002 คำ

ตอนที่ 24-ออนเซนเมืองซัปโปโร – หิมะโปรยยามค่ำ หิมะโปรยเบา ๆ เหนือหลังคาไม้ของเรียวกัง เสียงน้ำพุร้อนดังซู่เบา ๆ คล้ายจะกล่อมให้คนทั้งคู่ ได้พักใจหลังจากวันอันยาวนาน อุณหภูมิเย็นจัดของอากาศภายนอก ตัดกับไออุ่นจากบ่อน้ำแร่กลางแจ้ง ที่มีไอขาวลอยคลุ้งเหนือผิวน้ำ ไทน์ย่อตัวลงในอ่างก่อน หันหลังให้พี่สาวอย่างว่าง่าย — พายยังคลุมผ้าขนหนูไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวลงตามมาอย่างระมัดระวัง เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ พร้อมเสียงหิมะที่ร่วงกระทบหลังคาไม้ กลายเป็นจังหวะสงบที่ทั้งคู่ ไม่ค่อยได้สัมผัสบ่อยนัก >“อุ่นดีจัง…” พายเอ่ยเสียงแผ่ว แหงนหน้าขึ้นมองฟ้า >“ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเห็นหิมะตก... ตอนแช่น้ำแบบนี้” ไทน์หัวเราะเบา ๆ >“เห็นไหม ผมเลือกไม่ผิด... พี่พายทำแต่งานตลอด พามาพักซะบ้างก็ดี” >“จ้า...ก็เพราะมีน้องแบบไทน์นี่แหละ ” พายพูดพลางยิ้มอ่อน รอยยิ้มของเธอสะท้อนกับไอน้ำอุ่นรอบตัว จนแสงไฟจากโคมไม้ข้างบ่อดูนุ่มนวลขึ้นไปอีก ไทน์หันกลับมามองพี่สาว ยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย >“พี่พาย ห้ามขยับนะ” >“หืม?” เสียงกล้องดัง แชะ! พายสะดุ้งเล็กน้อย > “นี่! ไทน์! ถ่ายรูปอะไรของเราเนี่ย!..โป๊รึป่าว?” >“ไม่หรอก..ใครจะถ่ายพี่ตอนโป๊ล่ะ?” ไทน์หัวเราะ > “ดูในรูปสิ...พี่พายดูผ่อนคลายกว่าทุกวันเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มีทั้งความอบอุ่น และหวงใยปนอยู่ในนั้น พายส่ายหัว พลางหัวเราะเบา ๆ >“พี่ผ่อนคลายมากจริง ๆ ..ขอบใจมากไทน์” ไทน์ยกไหล่ ทำเป็นไม่ตอบ แต่ในใจเขากลับคิดว่า เขาจะโพสรูปพี่แน่ ๆ เพราะเขาอยากให้ใครบางคนเห็น — ว่าพี่สาวของเขากำลังมีความสุข และที่สำคัญ...เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ทั้งคู่แช่น้ำเงียบ ๆ ต่ออีกครู่ หิมะโปรยลงมาหนักขึ้น เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ เคล้าไปกับลมหายใจอุ่น ๆ ของพี่น้องสองคน พายหลับตาลงพิงขอบหินเบา ๆ >“ขอบคุณนะไทน์...ที่ชวนพี่มา” ไทน์มองพี่สาวตรงหน้า — หัวใจเขารู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ เหมือนตอนเด็ก ๆ ที่พายเป็นคนคอยดูแลเขาทุกอย่าง เขาเอ่ยเบา ๆ >“แค่เห็นพี่ยิ้มได้...ผมก็พอใจแล้ว” แสงไฟอบอุ่นสะท้อนบนผิวน้ำ คล้ายจะละลายหิมะที่เกาะอยู่บนไหล่ของทั้งคู่ ช่วงเวลานั้น ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง เหลือเพียงความอบอุ่น ของสายใยที่ผูกกันไว้แน่นกว่าเดิม ___ ตอนที่ 25 ห้องพักเรียวกัง เมืองซัปโปโร – กลางคืน เสียงหิมะข้างนอกยังโปรยลงมาไม่ขาดสาย ภายในห้องพักไม้ญี่ปุ่นอุ่นสบาย กลิ่นชาเขียวอ่อน ๆ ลอยในอากาศ พายสวมชุดยูกาตะ ลากนิ้วไปบนหน้าจอโทรศัพท์เบา ๆ พลางนั่งพิงหมอนข้างบนเสื่อทาทามิ เสียงแจ้งเตือน ติ๊ง! ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ทำให้เธอเผลอยิ้มจาง ๆ —“Kanin” ข้อความเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่เธอจำได้ดี Kanin: “ผมเห็นร้านขนมเปิดใหม่แถวบริษัทครับ หน้าตาน่าทานมากเลย เลยถ่ายรูปมาให้ดูไว้ก่อน กลับจากประชุมวันจันทร์ ผมจะซื้อไปฝากนะครับ :)” พายมองรูปขนมในมือ พลันรู้สึกทั้งเกรงใจและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน เธอพิมพ์ตอบกลับอย่างสุภาพ และมีระยะห่างเหมือนทุกครั้ง Pay: “ขอบคุณมากนะคะ คุณคนิน ขนมน่าทานจริง ๆ ค่ะ แต่พายอยู่ญี่ปุ่นกับน้องชายค่ะ ^^ กลับไทยแล้วคงได้เจอกันนะคะ” เธอกดส่ง แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้นอย่างไร้เหตุผล เพียงแค่เห็นชื่อของเขาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ก็เหมือนบางอย่างในใจสั่นสะเทือนเบา ๆ พายสูดหายใจลึก พยายามเตือนตัวเอง ->“อย่าคิดมากสิ...เขาแค่สุภาพ...ก็แค่นั้น” แต่หัวใจกลับไม่ยอมฟังนัก ด้านของคนิน –คอนโดหรูใจกลางกรุงเทพฯ ชายหนุ่มนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟา โทรศัพท์ในมือแสดงรูปภาพขนม ที่เขาส่งให้พายเมื่อครู่ ปลายนิ้วเขาเลื่อนหน้าจอขึ้นอีกนิด แล้วภาพหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาในฟีดโซเชียล — ภาพที่ทำให้หัวใจของคนินถึงกับหยุดเต้นชั่วขณะ รูปนั้นคือภาพของพาย ในอ่างน้ำออนเซนกลางแจ้ง ท่ามกลางหิมะที่โปรยลงมา แสงไฟอุ่น ๆ ส่องกระทบผิวน้ำ และสะท้อนผิวขาวนวลของเธอที่ดูเปล่งประกาย รอยยิ้มของพายในรูปนั้น — สดใสจนแทบทำให้ชายหนุ่มลืมหายใจ คิ้วของคนินขมวดเข้าหากันแน่น เขารู้ดีว่าใครเป็นคนลงรูปนั้น ชื่อบัญชีที่มุมบนของภาพนั้นคือ “Tine_Tn” คนินกลืนน้ำลายเบา ๆ พยายามละสายตา แต่ก็ทำไม่ได้ หัวใจของเขาเต้นถี่อย่างไม่อาจควบคุม มันไม่ใช่เพียงเพราะ ความสวยของหญิงสาวในภาพ — แต่มันคือความรู้สึกที่เขาอยากเข้าใกล้มากกว่านี้ อยากรู้จักเธอมากกว่านี้... แต่ในเวลาเดียวกัน ภาพนั้นก็เป็นเครื่องเตือนใจว่า มี “กำแพง” ใหญ่แค่ไหนที่เขาต้องข้ามไปให้ได้ เขาหลุบตาลง ถอนหายใจแผ่ว ๆ -“น้องชายของคุณพายนี่...ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ” เสียงพูดของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มขม ๆ ที่แฝงความท้าทาย คนินเอนหลังพิงพนักโซฟาอีกครั้ง สายตายังคงมองจอที่มีภาพของพายอยู่ไม่ห่าง เขายกมือขึ้นลูบคางเบา ๆ ก่อนเอ่ยกับตัวเองเสียงต่ำ -“ดูเหมือนผมต้องวางแผนใหม่ซะแล้ว...”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more