EPISODE 3 | เช็กของ
1296 คำ
“การที่เราตอบแทนผู้มีพระคุณมันเป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอคะ”
“พี่เธอมันดีเลิศเลอขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมต้องทำทุกอย่างเพื่อมันขนาดนั้น” น้ำเสียงคนถามเย้ยหยันจนมิเกลต้องเม้มริมฝีปากแน่น เขาพูดเหมือนไม่ชอบพี่ชายเธอ พูดเหมือนคนโกรธเกลียดกัน แต่เขากลับเป็นคนที่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วย มันย้อนแย้งจนเธอเองก็เริ่มงง
“หนูไม่เหลือใครแล้วไงคะ มีแค่พี่กานต์ที่เป็นพี่ชายแค่คนเดียว”
“หมายถึงทั้งชีวิต?”
“ค่ะ ทั้งชีวิตเลย” มิเกลตอบรับแบบไม่หลบตา โตมาจนจำความได้ เธอมีแค่พี่ชายอยู่ในชีวิต ทุกช่วงเวลาของชีวิตมีแค่เขา ถึงไม่ลังเลเลยที่วันนี้เธอพร้อมจะทำทุกอย่าง หากสิ่งที่เธอทำมันช่วยเหลือพี่ชายเธอได้จริงๆ
“งั้นก็แปลว่าฉันไม่ต้องรู้สึกผิดกับเธอหากจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้สินะ เพราะเธอเต็มใจแบบที่ไม่มีใครบังคับเธอ”
“คุณไม่ชอบพี่กานต์เหรอคะ ทะเลาะกันหรือไม่เข้าใจกันเรื่องอะไรหรือเปล่า คุณอยากให้หนูช่วยอะไรไหม”
“ช่วย?”
“มันอาจจะมีบางอย่างที่เข้าใจไม่ตรงกัน เผื่อมีอะไรที่หนูช่วยได้”
“อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น”
“พี่กานต์บอกหนูว่าคุณคือเพื่อนสนิทค่ะ”
“เพื่อนสนิทที่มันสามารถเอาน้องสาวของตัวเองมายัดเยียดให้ฉันเพื่อแลกกับเงินน่ะเหรอ” มุมปากหนาจุดยิ้ม ยิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“ถ้ามีอะไรที่หนูทำแล้วมันจะทำให้คุณสบายใจ บอกได้เลยนะคะ”
“เธอเก่งมาจากไหนกันถึงมั่นใจว่าทำทุกอย่างได้ ทำเพื่อคนอื่นก็ได้ทุกอย่างขนาดนั้น คนอย่างเธอมันไม่มีหัวใจหรือไง”
“หนูมีหัวใจค่ะ วันนี้หนูถึงทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่หนูรักสบายใจได้ไงคะ”
“น่าอิจฉาพี่ชายเธอที่มีน้องสาวที่แสนดี” มิเกลกระพริบตามองใบหน้าหล่อเหลาถี่ๆ มาถึงตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่าระหว่างคนสองคนมันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น และพี่ชายของเธอบอกเธอไม่หมดอย่างแน่นอน
“ฉันแค่ผ่านมาแถวนี้เลยแวะเข้ามาดูของของฉันก็แค่นั้น หวังว่าเธอคงอยู่ที่นี่ได้”
“หนูอยู่ได้ค่ะ คุณให้ที่อยู่ที่ดีมากเกินไปด้วยซ้ำ” คนตัวเล็กเลือกที่จะละเลยคำว่า ‘ของของฉัน’ เสมือนเขากำลังเปรียบเปรยเธอเป็นสิ่งของเท่านั้น ก็เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่มีค่ามากขนาดนั้น
“ทำไม เธอบอกว่าที่นี่มันดีมากเกินไป แล้วเธอจะให้ฉันไปนอนกับเธอในห้องพักรายวันที่แค่เอากันเสร็จก็แยกย้ายกันเลยน่ะเหรอ ต่อให้เธอจะมีค่าแค่นั้น แต่ฉันมองว่าแบบนั้นฉันคงเสียเปรียบไปหน่อย ฉันจ่ายเงินให้พี่ชายเธอไปตั้งหลายแสน และบางทีฉันอาจจะเบื่อเธอก่อนที่พี่ชายของเธอจะมีปัญญาหาเงินมาคืนด้วยซ้ำ เธอลองคิดดูสิว่าถ้าเป็นแบบนั้นแล้ววิธีไหนมันถึงจะทำให้ฉันรู้สึกคุ้มค่ากับเงินที่เสียไป” มิเกลเม้มริมฝีปากแน่น หากพี่ชายของเธอไม่กำลังพึ่งพาเขา เธอคงจะตอกหน้าผู้ชายที่มีพระคุณคนนี้ด้วยคำว่าจริงๆ แล้วเงินมันไม่ใช่พระเจ้าหรอก และไม่ต้องกลัวด้วยว่าเขาจะเสียเงินฟรีๆ หากวันนั้นมาถึงจริงๆ เธอก็คงจะไม่อยู่เฉยๆ เหมือนกัน
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าคุณรู้สึกเบื่อหนูก่อนที่พี่ชายหนูจะหาเงินมาคืนคุณได้ หนูจะช่วยผ่อนจ่ายให้อีกแรง” เจโรมตวัดสายตากลับมามองน้องสาวที่แสนดี ที่ต่อให้พี่ชายของเธอมันจะทำเรื่องแบบนี้กับเธอแต่เธอก็ยังรักและเทิดทูน และมองว่ามันเป็นคนดีอยู่เหมือนเดิม
“ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะแค่แวะมาดูของของฉันเท่านั้นและคงจะกลับเลย แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไหนๆ ก็มาแล้ว ฉันเช็กของไปเลยก็แล้วกัน” มิเกลร้อนวูบกับสายตาโลมเลียคู่นั้น ต่อให้หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอจะพยายามทำใจและปลอบโยนตัวเองมาแค่ไหนก็ตาม แต่พอมาเจอกับสถานการณ์จริง อยู่ต่อหน้าของคนที่เธอต้องยอมเขาทุกอย่างจริงๆ ทุกอย่างมันก็ไม่ได้ง่ายเลย
“ไปเปลี่ยนชุดนอนโง่ๆ ของเธอออกซะ ชุดงี่เง่าพวกนี้มันทำให้ฉันไม่มีอารมณ์”
“หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณชอบแบบไหน แต่ชุดนอนหนูมีแค่นี้ มีแต่แบบนี้เลย นอกนั้นก็เป็นพวกเสื้อยืดธรรมดา”
“งั้นก็ถอดเสื้อผ้าแล้วไปอ้าขารอบนเตียง ถ้าเธอไม่มีเสื้อผ้าดีๆ ที่จะทำให้ฉันมีอารมณ์ได้ ก็ใช้ตัวของเธอแทนนั่นแหละ”
“ค่ะ” มิเกลตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก ก็ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ และไม่ว่าจะวันนี้หรือพรุ่งนี้เธอก็ต้องยอมเขาอยู่แล้ว งั้นก็แปลว่าไม่ช้าหรือเร็วมันก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่ดี
ดวงตากลมสวยตวัดมองตามร่างสูงที่ถือผ้าเช็ดตัวของเธอแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง เธอจำต้องเดินมาเก็บเสื้อเชิ้ตราคาแพงที่เขาถอดมันทิ้งไว้บนโซฟาเพื่อเก็บมันไว้บนไม้แขวนให้เรียบร้อย แม้แต่รองเท้าที่เขาใส่มันเข้ามา เธอก็ต้องถือมันไปเก็บที่ชั้นให้เป็นระเบียบเช่นกัน
จากนั้นก็พาตัวเองไปถอดชุดนอนที่เขาบอกว่าไม่ชอบออกจากร่างกาย สวมเพียงชุดคลุมไว้รอระหว่างที่เขากลับออกมา
ร่างสูงก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยการสวมผ้าขนหนูบนเอวสอบไว้พอหมิ่นเหม่ ตรงดิ่งเข้าไปยังห้องนอนเลยเพราะไม่เห็นอีกคนอยู่บนโซฟา และเขาก็เจอเธอนั่งคอยอยู่บนเตียงจริงๆ
ดวงตากลมใสหันมามองเขา สภาพเหมือนง่วงเต็มทนแต่ก็ยังคอย
“ฉันบอกเธอว่ายังไง ให้ใส่ชุดนี้รอ?”
“คุณบอกให้หนูถอดค่ะ แต่ในห้องอากาศมันเย็นเลยรอถอดตอนคุณออกมา” เอ่ยออกมาก่อนจะเลื่อนมือสั่นเทาไปแตะบนเชือกที่ผูกรัดบนเอวคอด
“ให้หนูถอดมันเลยไหมคะ”
“ถอด”
ทันทีที่เขาสั่ง ปมเชือกคลายหลุดออกจากกัน ชุดคลุมสีขาวหลุดจากร่างบอบบาง มันช่วยทำให้คนที่หงุดหงิดในตอนแรกอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยๆ น้องสาวของไอ้เพื่อนเฮงซวยก็สวยบาดใจดีเหมือนกัน
“นะ หนูต้องทำยังไงต่อคะ”
“แล้วเรื่องแบบนั้นมันต้องเริ่มต้นยังไง”
“หนูไม่รู้”
“เธอไม่เคย?” มิเกลสบตากับคนถาม เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะตอบรับออกไป
“เคยค่ะ” แต่เขากลับทำหน้าเหมือนไม่เชื่อเธอ
“รู้ใช่ไหมว่าของแบบนั้นมันพิสูจน์ได้ ฉันไม่ได้โง่” เจโรมกระชากร่างบางเข้าหาลำตัวอย่างแรงจนร่างเล็กกระแทกตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเขา บางครั้งเขาก็หงุดหงิดกับหน้าซื่อๆ ตาใสๆ ที่ทำเหมือนพร้อมจะหลอกล่อให้ผู้ชายลุ่มหลงของเธอเหมือนกัน
“ถ้าฉันพิสูจน์จนรู้ว่าเธอโกหกฉัน ฉันจะเล่นงานเธอทั้งคืน”
- ผู้เขียน
