พันธนาการเถื่อน

ต้นฤดูหนาว...เมื่อสิบห้าปีก่อน สายลมเย็นฉ่ำผสานกลิ่นหอมอ่อนจางจากธรรมชาติ หอบผ่านเทือกเขาสูงสลับซับซ้อนทางตอนเหนือสู่มหานครแห่งแสงสีที่ปกคลุมไปด้วยบรรยากาศแห่งความอบอุ่น อ่อนหวาน หญิงสาวยังจดจำวันวานนั้นได้เป็นอย่างดี ความทรงจำที่ถูกกระตุกเตือนได้บ่อยครั้งยามที่ต้องอยู่คนเดียว ในวันแรกที่เธอเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เธอหิ้วกระเป๋าโกโรโกโสใบเขื่องจนหลังแอ่น พาชีวิตมาตามกระดาษแผ่นเล็กยับยู่ที่มืออันสั่นเทาของมารดาเขียนลงไป อันเป็นข้อความขนาดสั้น ระบุที่อยู่ของบ้านหลังหนึ่งไว้ ตอนที่มารดาของเธอยัดกระดาษแผ่นนี้ใส่มือเธอและกระซิบบอกให้เธอไปตามที่อยู่นั้น เธอยังคิดว่าที่นั่นคงเป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับเธอ สำหรับเด็กผู้หญิงวัยสิบสองปี ผู้ที่กำลังจะสูญเสียมารดาไปตลอดกาลด้วยโรคมะเร็งร้าย เธอเริ่มมีความหวังกับชีวิตแห้งแล้งหดหู่ ไปหาป้า...ไปหาป้า...ที่กรุงเทพฯ อาราดา หนูห้ามอยู่ที่นี่เด็ดขาด ค่ะ...หนูจะไป เนื่องจากมารดาของเธอ รู้ซึ้งในสันดานของสามีคนที่สองดี หากขืนปล่อยให้ลูกสาวอยู่กับบิดาเลี้ยงต่อไป มีหวังชีวิตงดงามของเด็กหญิงอาราดาคงหนีไม่พ้นความหายนะ เพราะฉะนั้น หลังจากที่เธอต้องลาโลกนี้ไป ลูกสาวของเธอก็ควรจะไปอยู่ในความปกครองของผู้เป็นป้า ซึ่งเป็นญาติคนสุดท้ายที่เหลืออยู่เท่านั้น “ที่นี่เหรอ ที่นี่แน่นะ...” ดวงตาของเด็กสาวแรกรุ่นผึ่งจนล้นเบ้าทีเดียว เมื่อมาหยุดอยู่ต่อหน้ากำแพงเหล็กขนาดใหญ่ที่ล้อมกรอบป้องกันคฤหาสน์หลังมหึมาเอาไว้ได้อย่างแข็งแกร่ง เธอต้องขยี้ตาซ้ำๆ เพื่อให้ภาพเหล่านั้นมันหายไป ” ป้าแมวอยู่ที่นี่จริงๆ หรือ ไม่อยากจะเชื่อเลย” สองชั่วโมงก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งลงจากรถไฟชั้นสาม ซึ่งเป็นขบวนที่แล่นจากเหนือสู่หัวลำโพง ก่อนจะใช้บริการรถแท็กซี่ ให้พาเธอมาปล่อยไว้ที่หน้าบ้านหลังนี้ “บ้านมหรรณพ!” เธอมองป้ายที่ติดอยู่บนกำแพงหินใกล้กับประตูรั้ว ท่องอยู่หลายรอบ “บ้านสวยอย่างกับในเทพนิยายแน่ะ ป้านี่โชคดีจัง ได้อยู่บ้านหลังใหญ่เบอเริ่มเทิ่มขนาดนี้” เธอแสนจะทึ่งกับภาพที่ได้เห็น นั่นเพราะเธอยังไม่รู้ว่าป้าของเธออยู่บ้านหลังนี้ในฐานะอะไร ชุลีพรก็แค่เมียบ่าวที่โดนดูถูกเหยียดหยามจากคุณผู้หญิงจรุงจิต มหรรณพซึ่งเป็นเมียเอกผู้กุมอำนาจเบ็ดเสร็จของตระกูล กระทั่งสาวน้อยก้าวเข้าไปในรั้วใหญ่แห่งนี้ เพียงก้าวแรก ศักดิ์ศรีของความเป็นคนก็ถูกสั่นคลอนเสียแล้ว “ยัยไอใช่ไหม?” สิบนาที หลังจากแจ้งกับยามตรงประตู ไม่นานนัก ป้าผู้ไม่เคยพบหน้ากันมาเกือบห้าปี ก็ออกมาต้อนรับด้วยท่าทางตื่นเต้นระคนแปลกใจ “หวัดดีจ้าป้า” ยกมือไหว้พลางน้ำตาไหล จนป้าตกอกตกใจ รีบเปิดประตูให้หลานสาว “แม่เสียแล้วจ้ะป้า แม่บอกให้ไอมาหาป้าที่นี่” ชุลีพรในวัยปริ่มห้าสิบตกใจจนอกเต้น สวมกอดหลานสาวไว้แน่น ทั้งเพื่อปลอบตนเองและปลอบโยนหลานสาวผู้น่าสงสาร สองป้าหลานช่วยกันหอบหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ที่มีรอยปุปะหลายแผล เดินไปตามถนนซีเมนต์สายเล็กที่มุ่งเข้าสู่คฤหาสน์ อันเป็นเส้นทางที่ทอดยาวนับหลายร้อยเมตร “ตอนรู้ แม่ก็เป็นระยะสุดท้ายแล้วจะ แต่แม่ไม่ยอมเข้ารักษา แม่ตั้งใจจะเก็บเงินไว้ให้ฉันเรียน แต่พ่อเลี้ยงของฉันนะสิ มันมาปล้นเอาเงินไปหมดเลย อย่าว่าแต่เงินค่าเทอมเลย เงินจะกินยังไม่มี แต่ตอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล ฉันไม่ได้บอกแม่หรอกนะจ๊ะ กลัวแม่ไม่สบายใจ” “ดีแล้วล่ะ ปล่อยให้แม่แกไปสบายเถอะ มันเป็นคนดี ยังไงก็ได้ขึ้นสวรรค์” เด็กสาวยิ้มบางๆ แม้ดวงตากลมโตสีนิลสวยคู่นั้นจะกรุ่นไปด้วยความเศร้าอันแสนสาหัส จนผู้เป็นป้าอดมองหลานสาวด้วยสายตาเวทนาเอ็นดูมิได้ “โตขึ้นแล้วสวยไม่เบา หน้าตาแกนี่เหมือนน้องสาวของฉันมาก” อาราดาย่นจมูกใส่ป้าอย่างน่ารัก “ก็แม่ลูกกันนี่คะ ไอก็ต้องสวยเหมือนแม่สิ ว่าแต่ป้าเถอะ อยู่บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ ทำไมไม่บอกกันบ้างเลย ไอจะได้พาแม่หนีมาจากไอ้บ้านั่นตั้งนานแล้ว” ถึงวินาทีนี้ ชุลีพรที่ยังคงความสวยในแบบสาวไทยแท้ สวยเรียบง่ายไม่หวือหวา แต่คงความเรียบร้อยอ่อนหวานเอาไว้อย่างชัด ทอดถอนใจ ราวกับมีเรื่องให้คิดหนัก “ป้าอยู่นี่ในฐานะคนใช้เขา” “แต่แม่บอกว่าป้าเป็นเมียของเจ้าของบ้าน” “เมียนะใช่” แล้วก็อธิบายต่อด้วยน้ำเสียงปลดปลง แต่มิได้ขื่นขม “แต่เป็นเมียที่ผัวไม่ยกย่อง เป็นแค่เมียบ่าว คนบ้านนี้เขาเป็นผู้ดีเก่า แล้วก็เป็นมหาเศรษฐีด้วย เราก็แค่มาอาศัยบารมีเขาอยู่ ได้แค่นี้ก็บุญถมเถแล้ว” เด็กสาวอ้าปากค้าง... “ขอโทษนะป้า ไอไม่น่าถามเลย” “ถึงแกไม่ถามก็ต้องรู้ไว้อยู่ดี แกจะได้รู้จักเจียมตัว รู้ว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร” “สงสัย ไอคงไม่ได้เรียนหนังสือต่อแหง ๆ” “ไม่ต้องห่วงหรอก ป้าจะส่งเสียให้แกเรียนเอง ป้าจะเรียนคุณผู้ชายเรื่องนี้ ท่านใจดี ท่านต้องอนุญาตแน่ ท่านสนับสนุนเด็กดี เด็กรักเรียน เพียงแต่แกต้องทำงานในบ้านให้คุ้มค่า” “จริงหรือป้า!” เด็กสาวพอรู้ว่าจะได้เรียนต่อก็กระดี๊กระด๊าดีใจ “ไอสัญญาเลยว่าจะทำงานทุกอย่างที่ขวางหน้าให้ดีที่สุดเลย ไอน่ะทำงานบ้านได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” “ดีแล้วละ แต่ที่ป้าจะเตือนแกก็คือ คนบ้านนี้ที่แกจะต้องพยายามหลีกเลี่ยง อย่าเข้าใกล้ถ้าไม่จำเป็น มีอยู่ด้วยกันสองคน คนแรกก็คือคุณผู้หญิง และคนที่สอง...” หากแต่ยังไม่ทันได้บอกกล่าว รถสปอร์ตเปิดประทุนคันสวยสุดปราดเปรียวราคาหลายสิบล้านวิ่งตรงเข้ามาหาสองป้าหลานด้วยความรวดเร็ว “อะ..ว๊าย” อาราดาหันขวับไปมองเพราะเสียงล้อเบียดถนนเสียดหู พอเห็นก็รีบคว้ามือป้ากระโดดหลบจากอันตรายชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด ลงไปนอนกลิ้งคลุกหญ้าตัดใหม่อยู่บนสนามริมทาง “ไอ้บ้าเอ๊ย! ขับรถบ้าอะไรของแกวะเนี่ย ตาบอดรึไงวะ” เจ้าหล่อนตะโกนทันที ด้วยความโมโห “คนตั้งสองคนเชียวนะโว้ย แกคิดจะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง...” ผู้เป็นป้ารีบเอามืออุดปากหลานสาวจนมิด ส่งสายตาดุ “หยุดพูด เฉยๆ ทำเป็นไหม” อาราดาตกใจจนหน้าเหวอ เธอพูดอะไรผิด ก็แค่ด่าคนทุเรศคนหนึ่งเท่านั้น “ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น นอกจาก ค่ะ คำเดียวพอ” รถคันนั้นเบรกดังเอี๊ยด คนขับก้าวลงจากรถสวยสีแดงสด เดินเนิบนาบมายืนนิ่งพิงท้ายรถ สอดมือกอดอกอย่างคนวางอำนาจ ปากเคี้ยวหมากฝรั่งอย่างไม่เร่งรีบ ปกปิดสายตาด้วยแว่นกันแดดสีดำอันใหญ่ เขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นเหมือนนักกีฬา อายุไม่น่าจะเกินสิบห้า แต่หุ่นดี สูงสง่าผ่าเผยอย่างกับนายแบบ