เอื้องไอยคชสาร

ตอนที่6:ฤกษ์

๖

พิธีคล้องมาลัยเลือกคู่ในวันนี้เป็นอันเสร็จสิ้นพิธีลงด้วยความราบรื่น แม้จะมีเหตุการณ์สุดระทึกขวัญเล็กน้อย ทวยเทพอวยพรให้เหล่าคชสารประสบพบเจอแต่ความสุขสงบในชีวิตคู่ ครองรักกันตราบสิ้นอายุขัย มีผู้สมหวังก็ย่อมต้องมีผู้ผิดหวัง หนึ่งในนั้นคงหนีไม่พ้นพญาคชสารตระกูลอุโบสถหัตถีกูลนาม ‘อหัสกร’ และนางไอยราจากตระกูลฉัททันต์นาม ‘พิณพิมา’

ท่าทีสงบเรียบนิ่งเมื่อครู่ของนางไอยราเผือกแปรเปลี่ยนเป็นเสียงโวยวายคุ้มคลั่ง เมื่อกลับมาถึงคุ้มโขลงฉัททันต์ที่อยู่อาศัยของตน ข้าวของเครื่องใช้เจียระไนสวยงามถูกปัดทิ้งระบายความขุ่นเคือง นอกจากท่านคชคณจะไม่เลือกนางแล้ว ยังประกาศกร้าวต่อหน้าธารกำนัลว่านางผู้นั้นคือคู่ตุนาหงัน หยามหน้านางนัก

“กรี๊ดดดด!”

“ท่านพี่ทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร! ไม่เลือกข้าไม่เป็นไรแต่เหตุใดต้องเลือกนาง!” พิณพิมาขบฟันกรอด มือทั้งสองข้างกำแน่นเข้าหากัน

“ผู้ใดในเทือกเขาแห่งนี้ต่างก็ล่วงรู้ว่าต้องเป็นตัวข้าผู้เหมาะสมอยู่เคียงข้างเขา หักหน้าข้าเช่นนี้ข้ายังจะพ้นคำติฉินนินทาอยู่หรือ!”

เสียงคำรามของนางไอยราพิณพิมาดังสนั่นทั่วคุ้มโขลงฉัททันต์ ร้อนไปถึงบิดามารดาของนางต้องมาปลอบใจกันยกใหญ่ รู้อยู่เต็มอกว่าบุตรสาวคาดหวังตำแหน่งชายาของท่านคชคณเพียงใด แม้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านคชคณและบุตรสาวของพวกเขาจะจบลงตั้งแต่สิบปีก่อนแล้วก็ตาม

“ทำใจเถิดพิณพิมา อย่าได้เสียเวลารอท่านคชคณอีกเลย เจ้าเองก็ใช่ขี้ริ้วขี้เหร่จะไม่มีพญาคชสารตระกูลใดพึงใจเจ้าเลยหรือ เรื่องรักใคร่เจ้าฝืนบังคับใจผู้ใดไม่ได้ดอก” พิณเพลาผู้เป็นมารดาลูบศรีษระของลูกรักแผ่วเบา

“พอเถิดพิณพิมา เจ้าไม่อายแต่พ่ออาย ไม่ใคร่ออกเรือนกับผู้ใดก็อยู่กับพ่อแม่ที่นี่แหละ อย่าคิดหาเรื่องเดือดร้อนมาสู่ตระกูล” บารเมษฐ์ ผู้เป็นพ่อนั่งกุมขมับอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ด้วยรู้นิสัยของบุตรสาวตนเป็นอย่างดี ที่ผ่านมาถือว่าท่านคชคณอดทนอดกลั้นมามาก ไม่เหมาะสมคู่ควรครองคู่เป็นชายาพญาคชสารนิล

พิณพิมาเป็นบุตรสาวคนเล็กหนึ่งในครอบครัวคชสารตระกูลฉัททันต์ หนึ่งตระกูลย่อมแตกแขนงเป็นหลายร้อยครอบครัว ใช่ว่าคชสารจากตระกูลฉัททันต์จะไม่มีคชสารที่เหมาะสมกับนาง แต่ด้วยความมักใหญ่ใฝ่สูงที่มีมาแต่น้อย ทำให้นางพยายามที่จะถีบตัวเองขึ้นไปยังจุดสูงสุด นิสัยดังกล่าวก็มาจากการถูกตามใจจากผู้เป็นมารดาจนเสียนิสัย แตกต่างจากพี่สาวและพี่ชายร่วมครรภ์คลานตามกันมา บุตรคนไหนก็ไม่เคยสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้พวกเขาได้เก่งเท่านาง

“ข้าอยากออกเรือนเจ้าค่ะ แต่ชายผู้นั้นจักต้องเป็นท่านคชคณ! ข้ารอเค้ามาหลายสิบปีจะให้ตัดใจง่าย ๆ ได้อย่างไรเจ้าคะท่านพ่อ” พิณพิมาตวัดหางตามองค้อนบิดา

“แต่ท่านมีคู่ตุนาหงันแล้วหนาลูก ตัดใจเสียเถิด” ผู้เป็นแม่พยายามเกลี้ยกล่อมเสียงหวาน

“ข้ายอมเป็นเมียผู้น้องก็ได้ ขอแค่ข้าได้เข้าไปอยู่ร่วมกับท่านพี่จะเมียเล็กเมียน้อยข้าก็ยอมทั้งนั้น ท่านแม่ช่วยข้าด้วย ไปขอความกรุณาจากแม่ทูลหัวให้ข้าที” พิณพิมาน้ำตาคลอเบ้าไม่สนใจคำทัดท้านของบิดามารดา

“เจ้าอยากเป็นเมียเขา เเล้วเขาอยากได้เจ้าเป็นเมียหรือพิณพิมา นิสัยอย่างเจ้าขืนเข้าไปอยู่เป็นเมียผู้น้องไม่แคล้วต้องสร้างความวุ่นวายให้แม่ทูลหัวเดือดเนื้อร้อนใจ ข้าจักตัดไฟแต่ต้นลม ข้าไม่อนุญาต... รอบนี้หากเจ้าฝ่าฝืนตามใจนางอีกเจ้ากับข้าเห็นดีกันพิณเพลา” ผู้เป็นพ่อชี้หน้าไอยราเผือกภรรยาตนด้วยท่าทางดุดัน พิณพิมากรีดร้องเสียงดังไล่หลังผู้เป็นพ่อที่ไม่ยอมเข้าข้างนาง

แสงจันทราลอยเคลื่อนบนท้องนภาเปล่งแสงสว่างในยามราตรี รายล้อมด้วยหมู่ดาวสุกสกาวพร่างพราว สาโทรสหวานหมักด้วยผลไม้ตามฤดูกาลที่มนุษย์นำมาวางขายในตลาดถูกเจ้าของกายานิลกวาดซื้อนำกลับมาเอาใจผู้เป็นเมีย ช่อเอื้องนั่งหย่อนเรียวขาบนแคร่ไม้กฤษณะโดยมีคชคณนอนหนุนตักเฝ้านางดื่มด่ำสาโทรสหวาน น้ำเมาเคล้ากลิ่นยั่วยวนของผลไม้ ถูกอกถูกใจนางนัก พวงแก้มป่องสองข้างแดงฝาดจากฤทธิ์น้ำเมา

“ท่านไม่ดื่มไยซื้อกลับมาตั้งมากมาย” ช่อเอื้องเอ่ยถาม ช่วงเย็นเขาออกไปตระเวนใกล้ดินแดนมนุษย์จึงถือโอกาสเที่ยวชมตลาดเย็นของชาวบ้านระแวกนั้น จึงเห็นสาโทหลากสีหมักด้วยผลไม้ตามฤดูกาล เห็นแล้วก็อดคิดถึงเมียขึ้นมาไม่ได้ก็เลยเหมามาทั้งหมด แน่นอนว่าเสื้อผ้าอาภรณ์หรือจะสู้สาโทเหล่านี้

“ข้ารู้ว่าเจ้าชอบ...”

“......” ช่อเอื้องอมยิ้มเล็กน้อย

เรือนกฤษณะหลังงามถูกต่อเติมให้กว้างและใหญ่ขึ้นเพื่อรองรับเจ้าตัวเล็กในภายภาคหน้า แก้วเกล้าถูกย้ายไปอยู่เรือนเล็กด้านข้างจากคำสั่งเอาแต่ใจของคชคณ หากมีผู้อื่นเขาจะรังแกนางอย่างไรเล่า พิธีหมั้นหมายของเขาและนางจะถูกจัดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้าตามฤกษ์ยามที่ท่านเอราวัณทรงคำนวณหาวันดีด้วยตนเอง

“ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าช่อเอื้อง” ชายหนุ่มแหงนมองดวงหน้าแดงก่ำสะท้อนแสงรำไรของดวงจันทรา เขารู้สึกว่าเขาช่างโชคดีเหลือหลาย ที่ได้เป็นคนใกล้ชิดนาง

“ว่ามา...” นางตอบ ขณะยกขวดสาโทกระดกดื่มอึกใหญ่ ริมฝีปากกระจับขบเม้มเก็บความหวานหอมด้านนอกไม่ให้หลงเหลือแม้เพียงหยดเดียว

“เหตุใดช่วงแรกจึงได้หมางเมินข้า เย็นชาใส่ข้า ไม่เห็นสายตาข้าคราแรกยามเจ้าจุติหรือช่อเอื้องว่าข้าพึงใจเจ้าเพียงใดหรือว่านางกำนัลเหล่านั้นมาสอพลอเรื่องข้าให้เจ้าฟัง”

“ก็ข้าไม่ได้ชอบท่าน”

“เพียงนิดก็หาได้มีเลยหรือ” คชคณลืมตาแหงนมองดวงหน้าสะคราญที่เริ่มมึนเมาอีกครา นางส่ายหน้าแทนคำตอบ

“เจ้ามันใจจืดใจดำช่อเอื้อง” ชายหนุ่มพึมพำ กระนั้นกลับซุกใบหน้าเข้าหาร่างบางกักเก็บความอบอุ่นบนตัวนาง เรียวแขนวางพาดบนแผงอกแกร่งฮัมเพลงสุนทรีย์ตามประสานาง

“ทำเป็นว่าข้า ตัวท่านก็ไม่น้อยไปกว่าตัวข้าดอกเจ้าค่ะท่านคชคณ ทำนางไอยราร้องห่มร้องไห้มากี่นางแล้วล่ะเจ้าคะ” ช่อเอื้องเย้าหยอกร่างแกร่ง

“นั่นมันอดีต ข้าเคยเสเพลทอดสะพานให้นางใดหรือเพลานี้มีแต่จะเกี้ยวพาราสีเจ้าอยู่ชั่ววัน เจ้าก็รู้ว่าข้าทั้งรักทั้งหลงเจ้ามากเพียงใด เจ้ารักข้าบ้างหรือไม่...” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างสงสัย นางในตอนนี้อาจจะดูลดความกระด้างกระเดื่องที่มีต่อเขาลงบ้าง ยอมรับสิ่งที่เขาสรรหามาให้อย่างไม่รังเกียจรังงอน ปรนนิบัติเขาเยี่ยงภรรยาไม่มีขาดตกบกพร่อง เพียงแต่เขายังไม่แน่ใจว่าที่นางทำเพราะหน้าที่หรือว่ารัก

“ข้าไม่บอก...” ช่อเอื้องยิ้มระรื่น หากถามนางตอนนี้ความรู้สึกที่มีต่อเขามันเรียกว่ากระไรดีล่ะ แพ้ความเอาใจใส่ของเขาหรือว่าแพ้ความรักของเขาที่มีต่อนาง

“ช่อเอื้อง...” เสียงเข้มดุ

“ยังไม่ชัดอีกหรือหากข้าไม่มีใจรักใคร่ท่านขึ้นมาบ้าง แม้แต่ขาอ่อนข้าท่านก็ไม่มีวันได้สัมผัสดอก”

“งั้นก็แปลว่าที่เจ้ายอมเสพสังวาสกับข้าทุกค่ำคืนเพราะเจ้ารักข้าไม่ใช่หน้าที่บังคับใช่หรือไม่” คชคณผงกศรีษระมองหน้าเมียคนงาม เขาดีใจจนเนื้อเต้นออกอาการมือไม้สั่น ทว่าช่อเอื้องกลับกระดกสาโทเงียบเชียบ กลบความรู้สึกเคอะเขิน

“......” นางยังคงเงียบนิ่ง กระดกสาโทก้นขวดจนหมด ก่อนจะก้มโค้งโน้มใบหน้าแนบชิดริมฝีปากเข้ม จรดแนบริมฝีปากอิ่มบนเนื้อปากหนาสีเข้มของเขา ถ่ายเทน้ำเมาหวานหอมสู่โพลงปากหนา

ปากอิ่มพะเน้าพะนอคลอเคลียริมฝีปากหนานุ่มนวลระคนยั่วยวน นางมอบจุมพิตดูดดื่มหวานซึ้งเอาใจเขาเป็นหนแรก ฝ่ามือนุ่มวางขวดสาโทก่อนจะมาประคองใบหน้าเข้มสากของชายหนุ่มแน่น เจ้าตัวคนถูกรุกยกยิ้มพึงใจยอมเปิดปากให้นางสอดลิ้นเล็กเข้ามารุกรานตามอัธยาศัย คชคณกระดกดื่มสาโทที่นางป้อนลงลำคอ ฤทธิ์ร้อนซาบซ่านเคล้าความหวานฉาบคอ

“อืมม”

ช่อเอื้องในอาการมึนเมาประกบจูบดูดดื่มไม่เว้นช่วงให้เขาหายใจ ฝ่ามือนุ่มผละจากใบหน้าเข้มเคลื่อนลงไปสัมผัสแท่งนิลผ่านสาบกางเกงสะดอสีดำ ปลุกเร้าความเป็นชายให้ตื่นตัวเตรียมรับศึก พญาคชสารหนุ่มยิ้มจนเหงือกแทบแห้ง เมื่อโดนช่อเอื้องรุกแรงเป็นครั้งแรก

“ข้าอยากกินท่าน” ช่อเอื้องขบติ่งหูหนากระซิบเสียงยั่วยวนข้างใบหูเขา มือไม้ของนางเริ่มอยู่ไม่สุข เลื้อยไล้สัมผัสทุกสัดส่วนบนเรือนกายแกร่งสีเข้ม

“ไม่มีผู้ใดคิดห้ามเจ้า” คชคณซุกไซ้ซอกคอขาวผ่องตอบแทนความโหยหาอันแรงกล้าของนาง ฝ่ามือหยาบเคล้นคลึงเต้าอวบผ่านผ้าแพรคาดอก ก่อนปราการขวางกั้นจะถูกปลดพันธการ ลิ้นร้อนโลมเลียยอดปถุมถันสีสวย เพียงแผ่วเบาทำนางสั่นสะท้านไปทั่วเรือนร่าง

“จริงหรือ…”

“ข้าอยากกินท่านจริง ๆ นะ อืมม...” ช่อเอื้องครางสยิวสุดแสนเย้ายวนชวนหลงใหล ดวงตากลมโตพร่าเบลอ ริมฝีปากอิ่มพรมจูบทั่วแผงอกแน่นด้วยกล้ามมัด จนเนื้อตัวของเขาชื่นแฉะด้วยน้ำลายหวานหอมของนาง แท่งนิลผงาดโตเต็มวัยถูกช่อเอื้องครูดรูดขึ้นลงจนหัวส่วนบานเป็นดอกเห็ด

“กินให้อิ่มเลยหนา” พญาคชสารเอ่ยเย้านาง ในยามที่นางดื่มน้ำจัณฑ์จนมึนเมาได้ที มักจะแปลงร่างเป็นแม่เสือสาวยั่วสวาททุกค่ำคืน บางคืนถึงขั้นขึ้นคล่อมเสพสังวาสในตอนที่เขาหลับ แน่นอนว่าเขาย่อมปรนเปรอนางอย่างถึงใจเสียทุกครั้ง และนั้นจึงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาชอบสรรหาน้ำจัณฑ์ สาโท น้ำเมา ต่าง ๆ มาให้นาง ร้อนแรงเหลือทนใครจะไม่ชอบเล่า

“มีเพียงพอให้ข้ากินจนอิ่มหนำสำราญหรือไม่”

เนินเนื้ออูมอวบชุ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำหวานสีใส นางบิดเร้าอยู่ในอ้อมแขนแกร่งใต้แสงจันทรา ณ ลานกว้างหน้าเรือนไม้กฤษณะ กางเกงสะดอดำถูกร่นถอดถอนกองบนแคร่อย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยร่างอวบอิ่มนั่งคล่อมนิลแท่ง เบียดเสียดความใหญ่โตสู่ร่องกลีบอูมอวบ ภายในหล่อลื่นด้วยหยาดน้ำหวาน

ท่อนแขนแกร่งสอดประสานบริเวณท้ายทอยตน มองช่อเอื้องขยับสะโพกพริ้วไหวตามท้วงทำนองของนาง ความเสียวซ่านที่นางมอบให้ ทำเอาเขาร้องคำรามเยี่ยงสัตว์ป่าในลำคอสุดอดกลั้น

“อ่าาา...”

ดวงหน้างามสยายเรือนผมสลวยไปทางกลางหลัง เผยเต้าอวบขาวคู่สวยกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะ นางบดสะโพกตามแรงปรารถนาทั้งร้อนแรงและหนักหน่วง คชคณเพียงนอนแน่นิ่งรอรับความกระสันที่นางเป็นผู้มอบให้ฝ่ายเดียว ร่องกลีบตอดรัดและคับแคบ ทว่าโชคดีที่นางปลดปล่อยหยาดน้ำหวานชโลมนิลแท่งยาวใหญ่เป็นทางยาว

“พึงใจหรือไม่ อืมม...” พญาคชสารเอ่ยถามนัยตาปรือ เพราะเขาใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มที ก็นางเล่นยั่วยวนจนเขากลั้นแทบไม่อยู่ ในยามเมานางจะเป็นคนที่มีความต้องการรุนแรงและมากล้น เพียงหนเดียวย่อมไม่เพียงพอต่อความต้องการของนาง เขาจึงพลอยโชคดีไปด้วย

“ยังไม่พอ อะ..อ๊ะ!”

“ข้าจักเติมเต็มให้เจ้าจนกว่าจะพอช่อเอื้อง...”

สะโพกกลมบดนิลแท่งจนร้อนระอุ สายตาคมเฉียบมองเมียรักที่กำลังเพลิดเพลินกับนิลแท่งนั้นของเขา ราวไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย นางมีความต้องการรุนแรงและยาวนานเหนือนางใดที่เขาเคยพานพบ ทว่านิลแท่งนี้กลับตอบแทนความต้องการของนางแบบสู้จนตัวตาย

และทั้งคืนจนกระทั่งรุ่งสางเสียงเนินเนื้อกระทบกันไม่หายห่างจากกันและกัน เสียงครวญครางผะแผ่วผสานเสียงคำรามของชายหนุ่มดังสนั่นจนไม่มีผู้ใดกล้ามาขัดจังหวะ

หนึ่งเดือนผ่านไปท่ามกลางความรักของหนุ่มสาวเบ่งบานอบอวลด้วยความสุข พลอยให้พญาคชสารยิ้มหน้าบานเป็นจานกระด้ง บิดาอย่างท่านเอราวัณจึงยิ้มกรุ่มกริ่มสบตาภรรยา อีกไม่นานคงจะมีเจ้าตัวเล็กคอยวิ่งเล่นให้ปู่ย่าเลี้ยงดูเป็นแน่ อีกทั้งหมู่นี้ช่อเอื้องยังออดอ้อนทำตัวน่ารักเป็นพิเศษ

“ความรักช่างหอมหวานเกินพรรณนาเสียเหลือเกินนะเจ้าลูกชาย” ท่านเอราวัณกล่าวเย้าแหย่

“โบราณเขาว่ามีเมียดีก็พลอยมีสุขน่ะขอรับ”

“เดือนหน้าฤกษ์หมั้นหรือจะเปลี่ยนเป็นฤกษ์แต่ง ข้ากลัวช่อเอื้องจะป่องก่อนแต่งจริง ๆ ” นางไอยรากมลายกพัดขึ้นมาโบกสะบัดจิกกัดเจ้าลูกชายตัวดี พอรู้ว่าเมียดื่มน้ำเมาแล้วเกิดกำหนัด ก็ตระเวนหาน้ำเมามาให้เมียดื่มด่ำทุกคืนวัน นางกำนัลทั้งหลายแหล่ต่างมารายงานว่านอนกันไม่ได้เสียงครวญครางสองหนุ่มสาวมันดังเสียจนบ่าวไพร่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“เปลี่ยนเถิดขอรับเพราะข้าก็ไม่สามารถการันตีได้ว่านางจะไม่ท้องก่อนแต่ง” คชคณยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ สายธารแห่งชีวิตจากตัวเขาหลั่งไหลเข้าสู่ภายในนางจนเหือดแห้งนับครั้งไม่ถ้วน เขาก็ไม่สามารถตกปากรับคำได้ดอกหนาว่านางจะไม่ท้องก่อนแต่ง

“เจ้าลูกคนนี้นี่! แทนที่จะเพลา ๆ ลงบ้างกลับมาบอกให้แม่เปลี่ยนเป็นฤกษ์แต่ง แค่เพลา ๆ ลงมันจะชักตายหรืออย่างไร ไม่อายนางกำนัลบ้างหรือ” ผู้เป็นแม่นึกขัดอกขัดใจที่บุตรชายไม่ยอมเชื่อฟังทำตามสั่ง

“ท่านแม่ก็ย้ายเรือนนอนนางกำนัลออกไปสิขอรับ เรื่องกระไรจะให้ข้าเพลาลง” คชคณตอบหน้าตาย ทำผู้เป็นพ่อยิ้มกรุ่มกริ่ม ตัวเขาก็เคยผ่านการอาบน้ำร้อนมาก่อน ไยจะไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นช่วงเก็บเกี่ยวที่เร้าร้อนและตื่นเต้นที่สุด

“ฤกษ์ที่ข้าดูก็ใช้เป็นฤกษ์แต่งได้ เจ้าเองก็อยากมีหลานไว ๆ ไม่ใช่หรือกมาลา ครั้นเจ้าคชคณจะทำหลานให้เจ้า ไยต้องฮึดฮัดเล่าหรือเพราะเคืองที่เจ้าคชคณไม่ยอมปล่อยช่อเอื้องให้มาดื่มด่ำน้ำจัณฑ์กับเจ้า” ท่านเอราวัณพูดอย่างรู้ทัน ตัวเขาเองไม่ชอบดื่มน้ำจัณฑ์จึงทำได้เพียงร่วมสนทนาให้นางคลายเหงาลงบ้าง

“เฮอะ!” ก็พอเจ้าลูกตัวดีรู้ทันว่าน้ำเมาจะช่วยให้เขาได้ร่วมรักกับนาง เจ้าคชคณก็เอาแต่ตระเวนหาน้ำจัณฑ์ที่ว่าดีมาประเคนให้นาง หลอกล่อให้ช่อเอื้องลิ้มลองอยู่กับเขาทุกวัน เสพสุขยามนางต้องการจนไม่มีเวลาเจียดมาให้แม่ทูลหัวเช่นนางบ้างเลย กลางวันนางก็เอาแต่ฝึกซ้อมร่ายรำจะมีก็เพียงช่วงเช้าที่นางเข้ามาพูดคุยไม่กี่คำ เป็นอันต้องถูกตามตัวไปทุกที

“ท่านแม่ก็มีท่านพ่ออยู่เป็นเพื่อนไยต้องการพรากเมียออกจากอกลูกเล่าขอรับ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเอ่ยถาม

“นั่นก็ลูกสาวข้า รู้งี้ข้าไม่ยอมยกให้เจ้าแต่แรกก็ดี”

“คงไม่ทันแล้วล่ะขอรับ”

“ไม่กี่ชั่วยามคงไม่อกแตกตายดอกกระมัง อ๋อ...อีกอย่างหมู่นี้แม่พิณพิมาเทียวไปเทียวมาหาข้าทุกวัน มาขอร้องให้ข้ารับนางเป็นเมียผู้น้องให้เจ้า เจ้าคิดเห็นอย่างไร” ผู้เป็นแม่เชิ่ดหน้าขึ้นเอ่ยเสียงขุ่น ก่อนจะนึกบางอย่างได้จึงเอ่ยบอกบุตรชาย

“อย่าหาเรื่องเดือดร้อนให้ลูกเลยขอรับ ลูกหมายมั่นจะให้ช่อเอื้องเป็นเมียเดียวของลูก”

“ลูกผู้ชายชัดเจนตรงไปตรงมาถูกต้องแล้วคชคณ” ท่านเอราวัณกล่าวชมบุตรชาย

“ข้าตอบปฏิเสธไปแล้วล่ะเพราะถึงอย่างไรข้าก็เอ็นดูเจ้าช่อเอื้องมากกว่า” นางไอยรากมลาว่า ก็ดูจากสีหน้าเจ้าคชคณเบิกบาน ยิ้มไม่ยอมหุบแทบทั้งวัน นางก็พอจะดูออกว่าหนุ่มสาวสองคนนี้เหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก