๑๙
บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของนางลับแลทั้งสี่ นางวังผู้ถูกสำเร็จโทษโดยการโดนพญาคชสารสลายกระดูกสันหลังอันเปี่ยมไปด้วยมนตราไสยเวทย์ ทำให้นางมีสภาพไม่สู้ดีนัก วิชาอาคมของนางสูญสลายแม้จะเป็นเพียงอาคมง่าย ๆ นางก็มิอาจเรียกใช้งานได้อีก ดวงหน้าของนางวังซีดเซียวจนหมู่เพื่อนต้องรีบหาน้ำมาประหน้าให้พอฟื้นคืนสติ นางวังพึ่งก้าวผ่านความเป็นความตายมาหมาด ๆ กวาดสายตามองหาทิศเหนืออย่างร้อนใจ หาได้สนใจความเจ็บปวดบนเรือนร่างของตน แม้จะเปล่งเสียงวิงวอนให้เขาอยู่ต่อ นางยังไม่สามารถกระทำได้
“กูมามิได้หมายเอาชีวิตผู้ใด แต่มึงเหิมเกริมริอ่านแตะต้องคนของกู นี่คือบทเรียนที่มึงจะต้องจำไปจนวันตาย” น้ำเสียงราบเรียบของคชคณเอ่ย หางตาดุดันปรายตามองนางวังที่นอนไร้เรี่ยวแรงในอ้อมแขนนางน่าน
ผีแม่เมยผู้ถูกผนึกดวงวิญญาณอยู่ในศาลของตนเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ นางทำได้เพียงอ้อนวอนขอให้คชคณปล่อยลูกห
