๑๕
เช้าตรู่เสียงนกเขาชวาส่งเสียงร้องอันไพเราะเสนาะหู คลับคล้ายคลับคลาจะร้องเรียกคู่แต่เช้า ด้านนกกาเหว่าที่ทำรังอยู่บริเวณต้นสะเดา ก็ไม่ยอมน้อยหน้าโก่งลำคอร้องเรียกฝูงของตน เสียงปักษาสองเผ่าส่งเสียงร้องข่มกันไปข่มกันมา ทำให้หญิงสาวที่กำลังนอนหลับใหลต้องปรือดวงตาลืมขึ้นช้า ๆ แสงแดดรำไรในช่วงเช้าเป็นแสงแดดที่ดีต่อสุขภาพ ทว่าหากสาดแสงใส่เธอทั่วร่างหลายชั่วโมงเธอก็เกรียมได้เช่นกัน
ทันทีที่ลืมตาตื่นเต็มสองตาก็พบว่าร่างแน่งน้อยของเอื้อนจันทร์ นอนก่ายร่างหนาของชายหนุ่มอยู่ด้านบน มิน่าล่ะเธอถึงได้รู้สึกนุ่มเหมือนนอนอยู่บนเตียงนอนที่บ้าน ที่แท้ก็เพราะว่านอนอยู่บนตัวเขานี่เอง ครั้นนึกถึงสถาการณ์สุดวาบหวามเมื่อคืน พวงแก้มใสพลันเกิดสีเยี่ยงมะเขือเทศสุก เอื้อนจันทร์รีบซุกดวงหน้ามนลงบนแผงอกแกร่งแก้อาย ทุกท่วงท่าอากัปกิริยาล้วนอยู่ในสายตาคมกริบของเขาหมดสิ้น
“กระไรของเจ้าเขินหน้าแดงแต่เช้า”
“คะ...ค
