เพราะถูกพี่เจ้าจับได้ว่าแกล้งเมา ผมจึงต้องเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะอาหารอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะแกล้งสลบไปแล้วก็ตาม
โดยหลังจากที่ผมเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้ว ความเงียบก็เข้าปกคลุมเราทั้งหมดทันที สายตาของทั้งสองแฝดจับจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ซึ่งบรรยากาศ ณ เวลานี้มันก็แตกต่างจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิง จนทำให้วูบหนึ่งในความคิด… ผมคิดว่าการที่ตัวเองสารภาพรักออกไปเช่นนั้น… มันเป็นเรื่องที่ผิด
มันไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง
แล้วเพราะทุกอย่างมันเงียบมาก เงียบเสียจนผมได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง ด้วยความจนปัญญา ผมจึงแสร้งทำเป็นหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา หวังแค่ว่าการกระทำเหล่านั้น มันจะช่วยให้บรรยากาศที่เป็นอยู่ในตอนนี้ดีขึ้นบ้าง ทว่ากลับไม่มีใครคิดจะขำกับผมสักคน
พี่เจ้ายังคงยืนกอดอกจ้องหน้าผมนิ่ง ส่วนพี่จุนก็คิ้วขมวดเหมือนคนไม่ชอบใจตลอดเวลา
“ผม…ขอโทษครับ” ถัดจากประโยคสารภาพรักของผม ผมก็เอ่ย
