[ตอนนี้พี่อยู่หน้าบ้านหยก เรา…ออกมาคุยกันได้ไหม?] สิ้นเสียงของพี่จุน ผมก็รีบลุกขึ้นดูที่หน้าต่างห้องของตัวเองทันที เพื่อที่จะพบว่าอีกฝ่ายกำลังยืนอยู่ที่หน้าบ้านผมอย่างที่พูดจริง ๆ
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ วันนี้แม่ทำไข่เจียวหอยนางรมกับแกงจืดไว้ให้นะ ถ้าหิวก็ไปตักกินเอา” หลังผมวิ่งลงมาชั้นล่างหน้าตาตื่น แม่ที่เพิ่งทำอาหารเสร็จพอดีก็เอ่ยบอกผม
“ครับ ๆ”
“แล้วจะออกไปไหนล่ะนั่น” เธอถามต่อ เมื่อเห็นว่าผมกำลังเปิดประตู ทำท่าจะออกไปนอกบ้าน
“ไป… คุยกับพี่จุนครับ พอดีพี่เขาแวะมาหา” ผมตอบไปตามตรง แล้วหลังจากนั้นแม่ก็จ้องหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
เพียงแค่พี่จุนบอกว่าอยากคุยกับผม… ผมก็แทบลืมไปด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้ เพิ่งจะร้องไห้เพราะอีกฝ่ายไป แถมคราบน้ำตาก็ยังเป็นหลักฐานติดอยู่บริเวณหางตาอีก ซึ่งมันก็ไม่ได้ถูกให้ความสนใจจากผมเท่าไรนัก
“ทำไมตาบวม?” นั่นเป็นประโยคแรกที่พี่จุนถาม หลัง
