บทที่ 5 ต้องมาเป็นเบ๊
1577 คำ
“ว๊า~ไปซะแล้ว พลาดกินหนุ่มคนนั้น เสียใจด้วยนะคะพี่เจสซี่” แพทเย้ยหยันเจสซี่ด้วยความภูมิใจ ถึงไม่รู้ว่าหลังเธอออกมาพวกเขาจะคุยอะไรกันก็เถอะแต่ดูจากท่าทางนิ่งๆ ของคนที่เดินมาคงนกชัวร์
“…” เจสซี่ลอบยิ้มให้กับความซื่อบื้อของเธอ เขาแทบไม่ต้องทำอะไรให้เปลืองแรงเธอก็มโนไปไกล
“ยิ้มอะไรเมาหรือเสียใจจนเป็นบ้าไปแล้วค่ะ” แพทแอบกังวลเล็กน้อยว่าตัวเองทำให้อีกฝ่ายพลาดผู้จนเสียเส้นไปแล้วรึเปล่า
“เธอต้องรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบ? รับผิดชอบอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ประโยคท้ายเธอเอ่ยออกมาด้วยความแผ่วเบาจะบอกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลยก็คงไม่ถูก เมื่อกี้เล่นละครซะฉากใหญ่เลยด้วยซ้ำ
“ฉันชอบผู้ชายคนนั้น ชอบมากด้วยและเธอทำให้เขาทิ้งฉันไป เมื่อกี้ฉันกำลังจะสารภาพความในใจทั้งหมดกับเขา แต่…มันพังหมดแล้ว น่าเศร้าเนอะว่ามั้ย” ใบหน้าหล่อเศร้าลงอย่างชัดเจน อย่าคิดว่าคนอย่างเจสซี่จะการละครไม่เป็น เห็นอย่างนี้เขาก็เคยเล่นละครเวทีมาก่อนนะ เรื่องการแสดงบอกเลยว่าระดับเทพ
“คะ? ร…เรื่องจริงเหรอ”
งานงอกแล้วไงอีแพท มันไม่ใช่ดีลธรรมดาแบบที่คิด นี่เธอทำลายความสัมพันธ์ที่กำลังจะเริ่มของพวกเขาเลยเหรอ หวังว่าฟ้าคงไม่ลงโทษความผิดพลาดในครั้งนี้ของเธอ ด้วยการให้เธอไม่สมหวังในความรักหรอกใช่มั้ย อุตส่าห์ตระเวนขอพรไปทั่วเพื่อให้ได้ผัว ดันมาตกม้าตายเพราะไปทำลายความรักคนอื่นซะงั้น
“คิดอะไรอยู่”
ไอ้อาการนิ่งเงียบนั่นคืออะไร รู้สึกผิดหรือกำลังคิดแผนอะไรอยู่
“แล้วนายจะให้ฉันทำไง”
“อย่างแรกแทนตัวเองว่าหนูเหมือนที่ทำเมื่อกี้เวลาพูดกับฉัน อย่างที่สองเธอต้องมาเป็นเบ๊ฉันหนึ่งเดือนเพื่อไถ่โทษ”
“จะบ้ารึไง”
เหอะ! แค่ดีลผู้ไม่ได้ทำไมต้องโทษเธอด้วย ตอนเขาแย่งผู้เธอ เธอยังไม่โทษเขาเลยมั้ง…เอาอะไรมาไม่โทษถ้าไม่โทษเธอคงไม่ต้องมายืนจุดที่ต้องเป็นเบ๊เขาหรอก
“ห้ามขึ้นเสียงด้วย พูดเพราะๆ”
“ไม่รู้แหละถ้าเธอไม่ยอม ผู้ทั้งหมดที่เธอเข้าหา ฉันจะแย่งเอามาเป็นของตัวเองให้หมด”
“โรคจิตป่ะพี่ ชาติที่แล้วฉ…หนูไปแย่งผัวพี่รึไง” ก็อยากจะเถียงให้ขาดกันไปข้างหนึ่งอยู่หรอก แต่สายตาคู่นั้นมันจริงจังจนเธอต้องกลืนคำด่าลงคอ
“ใครจะไปรู้ ถ้าฉันระลึกชาติได้ คืนนี้จะมาบอกนะคะคนสวย”
“เหอะ! ตลกตายแหละ”
“เอาเบอร์มา อย่างอื่นด้วยเฟสบุ๊ค ไอจี อะไรที่มันติดต่อเธอได้ใส่มาให้หมด แล้วก็ห้ามหนี ห้ามบล็อก ห้ามให้ฉันต้องตามเกินสามครั้ง”
“โรคจิตขั้นสุด”
“พูดมาก”
“พี่เรียนวิศวะอะไรเหรอ ทำไมทำตัวว่างเหมือนไม่มีอะไรเรียน”
“อยากรู้ไปทำไม จะได้จัดเวลามาดูแลฉันเหรอ ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันจัดให้เธอเอง”
“แค่ถามนะ ใครจะไปอยากดูแลพี่ หมาจรที่ถูกทิ้งอย่างพี่ไม่น่าดูแลเท่าไรหรอก”
“ฉันมีเจ้าของย่ะ ก็เธอบอกเองนะว่าเป็นเจ้าของฉัน เพราะฉะนั้นช่วยเลี้ยงหมาตัวเองดีๆ หน่อย ฉันไม่กัดเจ้าของหรอกเชื่อฉันสิ”
“เหอะ! หนูพูดเพื่อให้พี่พลาดผู้ ไม่ได้คิดจริงจังสักหน่อย ขอโทษแล้วกันถ้ามันทำให้การสารภาพรักของพี่พัง ให้หนูไปอธิบายให้ผู้ชายคนนั้นฟังมั้ยล่ะ”
“ไม่ต้อง! อย่าเข้าใกล้มัน ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดี”
“หวงขนาดนั้นเลย”
“เอ่อ..หวง”
“หวงก็ต้องรีบอธิบายสิ เดี๋ยวหนูไปตอนนี้เลย” แพทลุกขึ้นจากเก้าอี้หินอ่อน กำลังจะสาวเท้าเดินออกไปแต่ข้อมือถูกฉุดดึงลากเข้าหาเอาไว้เสียก่อน
“ฉันหมายถึงเจ้าของหมา ไม่ได้หมายถึงมันสักหน่อย”
“???”
“แหม~ ดูพูดเข้า ทำหนูหวั่นไหวนะเนี่ย” แพทยิ้มแห้งๆ กลบเกลื่อนความเขินอาย ร่างกายแข็งทื่อแทบขยับไม่ได้ ลมหายใจเริ่มติดขัด ไม่รู้ว่าเขากำลังแกล้งเธออยู่หรือไม่ แต่บอกเลยว่าหัวใจของเธอกำลังทำงานหนักเป็นครั้งแรกในชีวิต
“เจส”
“อ้าวพี่” เสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลังของแพท เจสซี่ปล่อยข้อมือบางให้หลุดจากการกอบกุม ก่อนจะเดินไปตรงหน้ารุ่นพี่ผู้ชายเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่
“มาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“ถ้าบอกว่ามาหาพี่จะเชื่อรึเปล่าครับ”
“เชื่อสิครับ”
เหอะ! แรดชะมัด เห็นผู้ชายไม่ได้หางกระดิกเชียว ไหนเมื่อกี้บอกอกหัก
แพทมองภาพตรงหน้านิ่งค้าง แอบกลอกตามองบนเล็กน้อย พลางยิ้มเจือนๆ ให้ทั้งคู่ที่มองมายังเธอประหนึ่งส่วนเกินชิ้นใหญ่
เอ่อ…ไปก็ได้
“ชิ! หวั่นไหวทำไมก่อนอีแพท เขาดูแรดผู้ชายขนาดนั้น สติไปหมดแล้ว” แพทรีบเดินออกมาจากทั้งคู่ พ่นลมหายใจร้อนออกมาหนักๆ พลางคิดอยากจะทึ้งหัวตัวเองที่เผลอหัวใจเต้นแรงกับการกระทำก่อนหน้า ถ้าเขาเป็นผู้ชายเธอจะไม่ว่าเลย แต่นี่เขาเป็นเกย์แถมยังแย่งผู้ชายตัดหน้าเธอมาก่อนอีก
“หายไปไหนมาเนี่ย กูตามหามึงซะทั่ว” เสียงมะม่วงเอ่ยถามขึ้นหลังนั่งลงข้างๆ เพื่อนสนิทที่มีท่าทางคิดหนักเอาการ
“มะม่วง…มึงว่าเกย์เขาจะเปลี่ยนใจมาชอบผู้หญิงได้ป่ะ”
“ไม่รู้ดิ กูเคยเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งตอนเราเข้าปีหนึ่งนะจำได้ป่ะ”
“อ่อ…จำได้อยู่ที่หล่อๆ เขาลือกันให้แซดว่าพี่เขาฟาดผู้ชายทั้งคณะเพื่อเก็บแต้ม”
“ใช่! คนนั้นแหละ”
“แล้วไง?”
“เมื่อกี้กูเพิ่งเดินผ่านพี่เขามาหมาดๆ มึงเชื่อไหมว่าเขาควงผู้หญิงเดินกะหนุงกะหนิงกันสุดๆ กูเลยถามพี่รหัส สรุปว่าสองคนนั้นเป็นแฟนกัน แล้วไอ้ข่าวลือนั่นนะมันปลอมทั้งดุ้น”
“แล้วแฟนพี่เขารู้ป่ะ”
“รู้ดิ แต่เห็นว่ารับอดีตของพี่เขาได้ แล้วอีกอย่างพี่คนนั้นก็เปลี่ยนไปมาก รักแฟนคนเดียวไม่หันไปกินผู้ชายอีก”
“ดีจัง เขาคงเกิดมาคู่กัน”
“แล้วมึงเป็นอะไรเนี่ยอีแพท อย่าบอกว่าไปหลงรักเกย์ที่ไหนมา อย่าเชียวนะมึง ใช่ว่าทุกคนจะเปลี่ยนได้”
“ใคร…ไม่มี๊ย่ะ”
“เสียงสูงเวอร์”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละไปเรียนเหอะ ตอนเย็นจะได้ไปกินชาบูกัน”
“มึงเลี้ยง?”
“จัดไปสิคะเพื่อนม่วง”
หลังจากเรียนเสร็จคาบบ่าย ออกมาจากห้องเรียนก็เย็นพอดี แพทกำลังเดินไปยังรถหรูคู่ใจสีส้ม แต่ก็ต้องตกใจเมื่อมีรถสีส้มอีกคันจอดเทียบฟุตบาทที่เธอกำลังยืนอยู่
ใครมันดันมาชอบสีส้มเหมือนเธอเนี่ย
“ขึ้นรถ!”
กระจกด้านข้างถูกเปิดออกพร้อมเสียงตะโกนของคนในรถที่ดังขึ้น เสียงมันคุ้นหูจนเธอต้องย่อตัวมองเข้าไปในกระจก เหอะ! ก็นึกว่าใคร
“มีอะไรคะ”
“บอกให้ขึ้นรถ”
“หนูมีนัดแล้วค่ะ”
“ไม่ใช่ประโยคขอร้องแต่เป็นคำสั่ง”
“อีแพทไหนบอกจะไปเอารถไง” เสียงของมะม่วงดังขึ้นจากด้านหลัง เธอขอตัวแยกไปห้องน้ำก่อนส่วนแพทก็บอกว่าจะมารอที่รถแทน
“โอ๊ย…สีรถส้มเจ็บจี๊ดเหมือนของมึงเลยอะ เนื้อคู่กันชัดๆ” มะม่วงพูดออกมาโดยไม่รู้ว่าเจ้าของรถเป็นใคร แต่แค่เห็นรถหรูสีส้มแปร๊ดแสบตาสีเดียวกับเพื่อนสนิทเปี๊ยบก็อดแซวไม่ได้
“ขึ้นมาสักที เห็นฉันเป็นคนขับรถรึไง”
“ใครวะมึง”
“ไม่มีอะไรหรอกมึง เอารถกูขับกลับไปนะ ส่วนนี่ค่าชาบูไปกินคนเดียวหรือชวนคนอื่นไปก็ได้ กูมีธุระด่วน”
“แต่เรานัดกันแล้วนะ”
“วันหลังเลี้ยงชุดใหญ่”
“ก็ได้ ว่าแต่ใครเหรอในรถนะ” มะม่วงชะเง้อคอยาวมองเข้าไปในรถแต่แพทเอาตัวมาบังไว้เสียก่อน คนในรถเหมือนจะเข้าใจเลยเลื่อนกระจกทึบขึ้นปิดสนิทแล้วรอในรถอย่างใจเย็น
“รุ่นพี่นะ”
“อุ๊บ! อย่าบอกนะว่ามึงดีลผู้มาเปิดซิงได้แล้ว คนไหน หล่อมั้ย กูรู้จักรึเปล่า” มะม่วงเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นผิดกับแพทที่กลืนน้ำลายลงคอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อยากจะบอกเพื่อนว่านั่นไม่ใช่ผู้ที่เธอดีลได้หรอก แต่เป็นเจ้ากรรมนายเวรตั้งแต่ชาติปางก่อนที่เธอพลาดท่าพาตัวเองไปเป็นเบ๊เขาด้วยความโง่คิดน้อยของตัวเอง
“ไว้เล่าให้ฟังนะ ไปเถอะ”
“โอเค ขอให้โดนของใหญ่จุกๆ ถ้าพรุ่งนี้มาเรียนไม่ไหวโทรมานะเพื่อน เดี๋ยวจะลาอาจารย์ให้…อิ อิ” มะม่วงหัวเราะชอบใจเดินนวยนาดไปยังรถของแพท ระหว่างทางก็ชะเง้อคอมองหวังจะได้เห็นเจ้าของรถสีส้มอีกคัน แต่ก็มองไม่เห็นอยู่ดีเพราะกระจกดำทึบรอบคัน แต่ก็แอบดีใจตื่นเต้นแทนเพื่อนไม่น้อย
- ผู้เขียน
