ตอนที่ 7 ติดเมีย1/3
1342 คำ
บอยเมื่อเห็นว่าตอนนี้ก็ค่ำแล้วเลยเดินตรงมาที่ห้องน้องสาวคนสนิทเพื่อจะให้ลงไปกินข้าวกินยา เคาะประตูแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ
บอยหมุนลูกบิดประตูพบว่าห้องไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้าไป พบว่าเมสันกับโซอานอนกอดกันหลับตาพริ้มสนิทกันทั้งคู่ พลางเดินเข้าไปใกล้ก็อมยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปทั้งสอง ก่อนจะส่งให้เพื่อนสนิทดู
บอย อุปกรณ์ : ส่งรูปภาพแล้ว
บอย อุปกรณ์ : ถ้าน้องกับไอ้เมสันรักกันขึ้นมาจริง ๆ มึงจะทำไง
Jiho De Graff : ถ้าจะรักกันกูก็ทำอะไรไม่ได้ป่ะวะ น้องรักใครกูก็ต้องรักด้วย
จีโฮเมื่อเห็นภาพที่เพื่อนส่งมาให้ก็อมยิ้มเช่นกัน ไอ้เมสันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ดีไปทุกเรื่อง แค่เวลามันโกรธมาก ๆ มันจะเหมือนหมาบ้า แต่ถ้ามันรักน้องสาวตัวเองจริง ๆ เชื่อว่ามันจะปรับปรุงนิสัยตัวเองได้ เพราะถ้าหากมีครั้งที่สองที่มันทำร้ายโซอาเขาก็ไม่แน่ใจว่าจะใจอ่อนให้มันเข้าหาเธอแบบครั้งนี้ได้หรือเปล่า
เขายอมรับว่าใจอ่อนให้เมสันจริง ๆ เมื่อเห็นน้ำตามันก้มกราบเท้าพี่ชายคนรักเพื่อไม่ให้พรากเธอไป ยอมโดนกระทืบซ้ำแล้วซ้ำเล่าขอแค่ได้อยู่กับคนรัก แถมยังร้องไห้ทั้งวี่ทั้งวันอีก
บอย อุปกรณ์ : มันจะหยุดคั่วหญิงได้เหรอวะ
Jiho De Graff : ตั้งแต่ที่มันรู้จักโซมันได้ทำอยู่ป้ะล่ะ
บอย อุปกรณ์ : อืม มันก็ไม่ได้เอาใครเลย
Jiho De Graff : แล้วเรื่องคู่หมั้นมันจัดการแล้วเหรอวะ ถึงมาวอแวกับน้องกูไม่เลิก
บอย อุปกรณ์ : คงงั้น คืนนั้นมันไม่ได้ไปกินข้าวกับคู่หมั้นมัน แถมยังตรงดิ่งไปบ้านมึงเลย มันรอหน้าบ้านทั้งคืนเพื่ออธิบายเรื่องคู่หมั้น พรุ่งนี้มันจะเข้าไปคุยกับผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่งเพื่อขอถอนหมั้นด้วย
Jiho De Graff : ห้ะ มันเอาจริงเหรอวะ
บอย อุปกรณ์ : อืม มันก็คงจริงจังกับน้องมากแหละ ไม่งั้นไม่หึงหวงจนตาลายทำร้ายน้องได้หรอก
Jiho De Graff : แต่กูยังไม่อยากมีหลาน
บอย อุปกรณ์ : แต่กูอยากมี
Jiho De Graff : มึงย้ายฝั่งตั้งแต่ตอนไหนไอ้เหี้ยบอย
บอย อุปกรณ์ : ตั้งแต่รู้ว่ามันแตกในใส่น้องมึง ก็ถ้าท้องขึ้นมาจริง ๆ ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีป่ะวะ
Jiho De Graff : โซมั่นใจว่าจะไม่ท้องแปดสิบเปอร์เซ็นต์เพราะน้องเพิ่งหมดประจำเดือน อยู่ในระยะหน้าเจ็ดหลังเจ็ด แล้วมึงก็ห้ามบอกไอ้เมสันด้วย
บอย อุปกรณ์ : นี่กูจะไม่ได้อุ้มหลานจริงเหรอวะ
Jiho De Graff : น้องกูเพิ่งสิบเก้าไหม มึงจะรีบไปไหน
บอย อุปกรณ์ : เออ ๆ กูปลุกน้องกินข้าวก่อน
หลังจบบทสนทนาบอยก็เอื้อมมือไปบีบแขนเมสันแน่นเพื่อให้ตื่น แล้วกระซิบบอกให้ปลุกโซอาลงไปกินข้าว
“ปลุกน้องลงไปกินข้าวกินยา”
พูดจบก็เดินออกจากห้องไป
“อืม”
เมสันหรี่ตามองคนตัวเล็กในอ้อมกอดก่อนจะยิ้มออกมา ที่เคยพูดว่าอยากได้คนตัวเล็กเป็นเมียเขาไม่เคยพูดเล่นเลยสักครั้ง
“คนสวยของพี่ตื่นได้แล้วนะคะ”
เขาพูดพร้อมกับลูบแก้มคนตัวเล็กเบา ๆ จนต้องตื่นขึ้นมาหรี่ตามองเขา
“ลงไปกินข้าวกินยากันค่ะ ไอ้บอยน่าจะจัดโต๊ะไว้แล้ว”
“อื้ม”
“พี่ไม่อยากให้หนูไปไหนเลย หนูอย่าไปจากพี่ได้ไหมคะ”
เมสันกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น พร้อมก้มลงจูบหัวแผ่วเบา
“นั่นเป็นเรื่องของอนาคตนี่คะ ถ้าพี่ทำร้ายหนูอีกหนูก็ต้องหนี ใครอยากจะโดนทำร้ายซ้ำ ๆ ล่ะคะ” เธอทำหน้างอนใส่เขา
“พี่สัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกค่ะ...อยู่กับพี่นะ”
เธอมองเขาตาปริบ ๆ เขายิ้มให้กับความน่ารักของเธอก่อนก้มลงประกบจูบอย่างแผ่วเบา ลิ้นตวัดลิ้นอย่างอ่อนโยน เขาโหยหาเธอ หลายวันที่ผ่านมาแทบไม่เป็นอันทำอะไร
ส่วนเธอก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่เขามอบให้ เป็นจูบที่ดีกว่าครั้งไหน ไม่ใช่จูบที่ต้องการพิศวาสทางกาย แต่เป็นจูบที่บ่งบอกว่าเขารักเธอและขอโทษที่ทำร้ายเธอไปครั้งนั้น ไม่นานทั้งคู่ก็ผละจูบออก
จุ๊บ!
คนตัวใหญ่ก้มลงจูบจมูกคนตัวเล็กแผ่วเบา
“ไปกินข้าวกันค่ะ”
ฉันพยักหน้าให้ พี่เมสันพยุงฉันให้ลุกขึ้นแล้วจับมือฉันให้เดินตามเขาไปอย่างช้า ๆ ฉันมองตามแผ่นหลังของพี่เมสันแล้วก็หน้าแดง
“โห กับข้าวน่ากินทั้งนั้นเลย พี่บอยไปซื้อมาจากไหนคะเนี่ย” ฉันตาลุกวาวเมื่อเห็นจานอาหารตรงหน้า
“พี่ทำเองเลยนะ ลองชิมดูครับว่าถูกใจหรือเปล่า”
ฉันเดินไปนั่งที่ตรงข้ามพี่บอยโดยมีพี่เมสันนั่งข้างฉัน ก่อนจะตักอาหารมาชิม
“อร่อยมากเลยค่ะ แหม ใครได้พี่ไปเป็นสามีนี่รักตายเลย” ฉันยกนิ้วโป้งให้เขาแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ พี่เมสันก็คอยตักนู่นตักนี่ให้ฉันอยู่ตลอด
“ถ้าพี่ทำอาหารให้หนูบ้าง หนูจะรักพี่ตายเลยไหมคะ”
ฉันหันมองหน้าพี่เมสันก็เห็นเขาเท้าคางมองฉันอยู่ ฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา ก่อนจะหันหน้ากลับไปเคี้ยวข้าวในปากต่อ ก่อนจะกลืนลงคอแล้วตอบคำถามเขา
“รักตายเลยค่ะ” หลังจากได้ยินคำตอบ พี่เมสันก็ก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
“อะแฮ่ม!”
พี่บอยกระแอมไอขึ้นมา ทำให้พี่เมสันต้องกลับไปนั่งกินข้าวตัวเองต่อ
หลังจากเรากินข้าวกันเสร็จก็ช่วยกันเก็บโต๊ะ ในขณะที่ฉันกำลังจะล้างจานพี่บอยก็เดินเข้ามาแย่งฟองน้ำจากมือฉัน
“โซไปนั่งเถอะ แผลยังไม่หายดีเลย พี่เห็นเหมือนมันแดง ๆ ด้วย เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้พี่ขอดูแผลหน่อยนะ ตอนนี้ไปนั่งรอในห้องรับแขกก่อน แล้วก็กินยาด้วยล่ะ”
ฉันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่มีพี่จีโฮก็ยังมีพี่บอยที่คอยดูแลฉันอยู่ เหมือนกับว่าฉันได้รับความรักจากพี่ชายอยู่ตลอดเวลาเลย
ฉันเดินเข้าไปในห้องรับแขกก็เห็นพี่เมสันนั่งดูทีวีอยู่ก่อนแล้ว ฉันเลยเดินไปนั่งโซฟาตัวเดียวกัน ก่อนจะหยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะมากิน แล้วพี่เมสันก็ขยับมานั่งใกล้ พร้อมกับกระซิบที่ข้างหู
“ตรงนั้นหนูหายเจ็บรึยังคะ”
พูดจบก็งับหูฉันเบา ๆ พี่เมสันคนเดิมกลับมาแล้วสินะ
“ยังค่ะ แล้วก็อย่าหวังเลย พี่ห้ามยุ่งกับส่วนนั้นของหนูตลอดยี่สิบเอ็ดวันนี้” พี่เมสันทำหน้าหงอยลงไปทันที
“แล้วใครเป็นคนทำล่ะคะ ทำแล้วก็ต้องยอมรับผลของมันด้วยนะ”
“เข้าใจแล้วครับ ๆ”
พี่เมสันเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะหันกลับไปดูทีวีต่อ
“พี่เข้าไปช่วยพี่บอยล้างจานหน่อยสิคะ” ฉันพูดพร้อมกระตุกแขนเขาเบา ๆ
“แค่ล้างจานสบายมือมันอยู่แล้ว”
“พี่เมสัน” ฉันกดเสียงต่ำลง พร้อมมองด้วยสายตาคาดโทษ
“จ้า ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
พี่เมสันลุกขึ้นเดินเข้าครัวทันที
- ผู้เขียน
