สามีบ้านนากับยาใจคนงาม

สามีบ้านนา กับ ยาใจคนงาม writer: เสี่ยวน่วยกั๋ว   วันหนึ่งในฤดูสดใสบนหุบเขาแสงอรุณ กระท่อมน้อยด้านหลังตำหนักหยูจื่อเกิดเสียงระเบิดดังสนั่นไปทั้งหุบเขา กลิ่นเนื้อไหม้ผสมกลิ่นยาฉุนตลบอบอวลไปทั่ว ตั้งแต่ก่อตั้งสำนักหยูจื่อมา ครั้งนี้นับเป็นเหตุการณ์สะเทือนขวัญร้ายแรง เจียงหลินยี่ ศิษย์เอกผู้มีพรสวรรค์ถึงขนาดเชื่อกันว่านางเกิดมามีไอเซียนติดกาย นางสามารถปรุงยารักษาขั้นต่ำได้ตั้งแต่อายุห้าขวบ ไม่นับระยะเวลาสิบกว่าปีที่อยู่ในสำนักหยูจื่อ ยอดโอสถขนานใดขอเพียงมีอยู่ในใต้หล้าย่อมไม่เกินมือเจียงหลินยี่ ทว่าวันนี้ ยอดนารีพิสุทธิ์อันดับหนึ่งแห่งสำนักปรุงยาหยูจื่อ แห่งดินแดนบำเพ็ญเซียน จบชีวิตลงเช่นนี้เอง   ***   เจียงหลินยี่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง อาการปวดหน่วงในหัวหนักอึ้ง ดวงตาพร่ามัวพยายามปรือลืมตามองไปโดยรอบ ...เป็นกระท่อมหลังหนึ่ง... ที่นี่ไม่ใช่กระท่อมของนางหลังสำนักหยูจื่อ สภาพตัวกระท่อมเก่าโทรมคล้ายได้รับการเก็บกวาดอย่างดี เศษผ้าสีแดงบาดตาห้อยโยงอยู่ตรงมุมหน้าต่าง นางอยู่ที่ไหนกัน “...แค่ก...แค่ก...” เจียงหลินยี่ฝืนร่างเดินลงจากเตียงนอนพลักเจ็บแปลบช่วงท้องน้อย สองขาไร้เรี่ยวแรงราวกับคนเดินไม่ได้ อาการเจ็บหนึบที่ตรงจุดนั้นทำเอาใบหน้าเจียงหลินยี่ซีดขาว สองมือปัดป่ายไปตามเนื้อตัวนางยังสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยดี ผู้ใดพานางมาไว้ที่นี่อย่างนี้กัน นางเป็นถึงยอดนารีพิสุทธิ์แห่งสำนักหยูจื่อ เดิมทีเจียงหลินยี่ต้องอยู่ในตำหนักหยกล้อมหน้าล้อมหลังด้วยศิษย์รุ่นเล็ก ไหนเลยวันนั้นนางเลือกไปเยือนกระท่อมด้านหลัง ไม่ระวังจนพลาดท่าถูกคนลอบทำร้าย   ....ซูอวี้หย่า....   ศิษย์น้องหน้าตาใสซื่อแต่จิตใจคิดคดริษยา กล้าวางแผนหลอกนางไปติดกับ คงคิดไม่ถึงว่านางจะดวงแข็งรอดมาได้ รอกลับสำนักหยูจื่อได้เมื่อไหร่เจียงหลินยี่จะเอายาพิษวิมานเพลิงผกายัดปากซูอวี้หย่าให้หนำใจ “ที่นี่ที่ไหนกัน” เจียงหลินยี่ได้ยินเสียงตนเองชัดเจนพลันตระหนก น้ำเสียงแหบพร่าแหลมเล็กฟังดูแปลกไป ร่างน้อยบนเตียงนอนปูด้วยไม้กระดาษหยาบกับฝูกนอนผินบาง สายตาเจียงหลินยี่สบเข้ากับรอยเลือดแห้งกรังบนผ้าปูเตียง มือข้างหนึ่งเอื้อมไปสัมผัสรอยเลือดนั้นพลันเบิกตากว้าง นี่ไม่ใช่มือข้างเดิมของนาง!! ยอดนารีพิสุทธิ์แห่งหุบเขาแสงอรุณจะมีมือหยาบกร้านดำด่างอย่างนี้ได้อย่างไร พริบตานั้นสติอันน้อยนิดของเจียงหลินยี่ใกล้ดับวูบ “อายี่!! เจ้าระวังหน่อย” น้ำเสียงทุ้มต่ำของบุรุษดังขึ้นที่หน้ากระท่อม ร่างกายสูงใหญ่พุ่งเข้ามาถึงหน้าเตียงประคองหัวไหล่เจียงหลินยี่ไว้ก่อนที่นางจะหัวโหม่งพื้น “...เมื่อคืน...เมื่อคืนพวกเราอยู่ร่วมกันแล้ว วันนี้ข้าจะทำงานส่วนของเจ้าเอง อายี่นอนต่อสักหน่อยเถิด” ผิวหน้าแดงเรื่อของบุรุษผู้นี้ช่างขัดกับใบหน้าคมเข้มผิวสีน้ำผึ้งของเขายิ่งนัก ที่ผ่านมาเจียงหลินยี่เป็นหญิงงามในหมู่หญิงงาม บุรุษที่ได้เห็นหน้านางย่อมไม่อาจเก็บอาการเขินขาย ถึงกระนั้นด้วยตำแหน่งยอดนารีพิสุทธิ์ บุรุษทั้งหลายไม่ถึงกับเขินอายเสียอาการเช่นนี้ “ท่านเรียกข้าว่าอะไร” “...อา...อายี่...” ยิ่งพูดใบหน้าบุรุษผู้นี้ยิ่งแดง “เมื่อคืนข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย เป็นข้าไม่รู้จักหนักเบา เจ้านอนลงก่อนเถอะ” แรงมือบุรุษผู้นี้ไม่เบาจริงอย่างเขาว่า หลังจากพานางนอนลงตามเดิมก็ออกไปด้านนอกกระท่อม เจียงหลินยี่หรี่สายตา เขาเรียกนางว่าอายี่อย่างนั้นหรือ เจียงหลินยี่กลายเป็นอายี่ไปเสียแล้ว อุบัติเหตุหลังตำหนักม่วงเป็นเรื่องจริง เจียงหลินยี่ยอดนารีพิสุทธิ์ตายไปแล้ว “อายี่นั่นเจ้าร้องไห้หรือ....ตรง.….ตรงนั้นเจ็บมากหรือ” บุรุษหน้าคมเข้มคนเดิมเดินกลับเข้ามาในกระท่อม หยาดน้ำบางเบาในดวงตาของนางเขามองเห็นชัดเจน ในมือมีอ่างน้ำร้อนกับผ้าสะอาด “ให้ข้าดูเจ้าสักหน่อย เจ้าอย่าเขินอายเลยอายี่”   ...ดูอะไร...เขาจะดูอะไรให้นาง....   “ท่านจะทำอะไร...อ๊ะ!!...อย่านะ..” กระโปรงผืนน้อยถูเขาพลิกเปิด เรียวขาขาวนวลมีรอยจ้ำแดงประดับอยู่ทั่ว ทั้งรอยนิ้วมือทั้งรอยจุมพิต เจียงหลินยี่สะดุ้งสุดตัว นางสู้แรงบุรุษตัวโตไม่ได้ “ข้าจะเช็ดตัวให้เจ้า รับรองข้าจะเบามือ” ริมฝีปากเขาโน้มลงมาใกล้ใบหน้าเจียงหลินยี่ ลมหายใจถี่กระชั้นเป่ารดใบหน้านาไปทั่ว กลิ่นกายบุรุษของเขาเข้มข้นรมเจียงหลินยี่พร่ามึนนัก ผ้าสะอาดในมือเขาลูบไล้เรือนร่างใต้ร่มผ้าของนางแผ่วเบา ราวกับนางเป็นเครื่องแก้วหลิวหลีบอบบาง “..ท่าน.....ท่านพอก่อน.......อ๊าส์!!!...” เมื่อผ้าอุ่นลูบไล้เข้าใกล้จุดซ่อนเร้น เจียงหลินยี่หลุดเสียงครางอ่อนหวาน ร่างกายนางตอบสนองไปกับการกระทำเขา “ข้าจะดูแผลให้เจ้านะอายี่ อ้าขาสักหน่อยเด็กดี” บุรุษตัวโตน้ำเสียงแหบสั่น “...โอ๊ว!!!.....ท่าน...” เจียงหลินยี่ร้องเสียงหลง ปลายลิ้นอุ่นตวัดเลียไปที่จุดซ่อนเร้นแผ่วเบา เจียงหลินยี่ทั้งร่างอ่อนระทวย ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงขัดขืนอยู่ก่อนแล้วได้แต่นอนนิ่งให้เขา ดูบาดแผล “...อ๊าส์!!!....อ๊าส์!!....อ๊าส์!!!...” ปลายลิ้นอุ่นนุ่มเลียกลีบบุปผานางจนชุ่ม เขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกระทำ นี่มันดูบาดแผลอันใด!! มีแต่ปลายลิ้นที่สัมผัสจุดบอบบางของนางไม่หยุด เขาบอกจะดูบาดแผลกลับใช้ลิ้นเลียอยู่อย่างนี้ ดวงตาเขามองเห็นอย่างนั้นหรือ “...อั้ก!!!...” ร่างน้อยชักกระตุกเมื่อปลายลิ้นร้อนแหย่เข้าไปในโพรงเนื้อบวมแดง เจียงหลินยี่ทั้งร่างเกร็งสะท้าน ความรู้สึกพรั่งพรูวูบไหวช่วงท้องน้อยเมื่อครู่ถึงกับำให้นางแอ่นสะโพกเข้าหาใบหน้าบุรุษผู้นั้น ว่ากันว่าสำนักหยูจื่อแห่งหุบเขาแสงอรุณเป็นตำหนักเซียน แม้จะไม่ได้ฝึกบำเพ็ญเพียรสู่หนทางเซียนแต่ก็นับเป็นสำนักชั้นสูง เรื่องโลกีย์ชายหญิงไม่อนุญาตให้ศิษย์ในสำนักละเมิด เจียงหลินยี่ที่เข้าสำนักตั้งแต่ห้าขวบยิ่งถูกเลี้ยงดูมาราวกับเทพเซียนหลุดพ้น “อายี่ยังเจ็บอยู่หรือไม่” น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าถี่กระชั้น เมื่อครู่เขาไม่ตั้งใจทำนางเสร็จสม ร่างกายเจียงหลินยี่ไวต่อการสัมผัสเกินไป ยามที่เขาแหย่ปลายลิ้นเข้าไปเล็กน้อยโพรงสวรรค์นางหลั่งน้ำหวานทะลักออกมา “เจ้านอนเถอะ” ร่างสูงหอบถังน้ำเดินกลับอกไป เจียงหลินยี่ทันเห็นแผ่นหลังสูงใหญ่หายไปทางประตู ร่างน้อยบนเตียงผ่อนลมหายใจนอนหลับไปง่ายดาย   ----------------------------------------- หากชื่นชอบกด ❤️ กดติดตามเพิ่มเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้กันได้นะคะ