บทนำ
“เราพยายามกันเต็มที่แล้ว ผลประกอบการไม่ดีขึ้นมาสองปีแล้ว มีคำสั่งมาแล้วว่าให้ลดจำนวนคนลง มีผลสิ้นเดือนนี้”
หลังหัวหน้าพูดจบภายในห้องประชุมเล็กเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงแอร์ที่เปิดเย็นฉ่ำ ทว่าเวลานี้หลายคนคงรู้สึกว่ามันหนาวเกินไป สีหน้าทุกคนในห้องประชุม ว่างเปล่า งุนงง หวาดหวั่นระคนกัน
สิ้นเดือน นั่นหมายถึงหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้านี้เอง
“ความจริงเรื่องนี้ต้องเก็บไว้ก่อน แต่พี่ไม่สบายใจ พี่อยากให้พวกเรารู้เอาไว้ก่อนบ้าง ดีกว่าฟ้าผ่าลงมาทีเดียวเลย”
มัทรีกลืนน้ำลายพร้อมถอนหายใจ ทีมของเธอเป็นทีมที่ทำผลงานได้ดีที่สุดในบรรดาทีมครีเอทีฟทั้งสี่ทีมในบริษัทเพราะขายงานได้บ่อยครั้งกว่าทุกทีม ได้แต่หวังว่าคงจะไม่มีผลกระทบถึงทีมของพวกเธอ
สามวันก่อนวันสิ้นเดือน
“ผู้บริหารกำหนดจำนวนคนให้มาจัดการเอาเอง จะทำยังไงก็ได้แต่ต้องเหลือคนเท่านี้ ผู้ใหญ่ก็ประชุมเครียดกันมาสองสามวันเลย สรุปคือจะเหลือทีมครีเอทีฟแค่สองทีม โปรดักชั่นสองทีม แล้วก็ลดจำนวนคนในทีมให้น้อยลง”
คนฟังเม้มปากมองสบตาหัวหน้างานนิ่ง ในห้องประชุมเล็กมีเพียงเธอถูกเรียกเข้ามาคุย ความรู้สึกบางอย่างเริ่มเข้ามาในความคิด ไม่ใช่ลางสังหรณ์หรอก มันเป็นสิ่งที่สามารถเดาได้
“มัทเหรอคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามออกไปเสียงเบา
หัวหน้างานสาวใหญ่วัยสี่สิบถอนหายใจสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะพูดออกมาในที่สุด
“พี่พยายามแล้ว จะให้โยกย้ายไปอยู่ที่อื่นก็ยาก เพราะส่วนอื่นก็โดนลดคนเหมือนกัน”
ลดคน...ทั้งที่เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาเพิ่งประกาศรายชื่อพนักงานใหม่ ตลกร้ายเหลือเกิน
เวลานี้มัทรีมึนงง เบลอ ใจหาย ทุกอย่างรุมเร้ามาพร้อมกันเลยทีเดียว
“ทำไมเป็นมัท”
“หลังการประชุมผู้ใหญ่ลงความเห็นว่าตำแหน่งประสานงานไม่จำเป็นน่ะจ้ะ”
คำบอกที่ได้ยินทำให้มัทรีถึงกับอึ้งงัน เจ็ดปีที่ผ่านมากับการทำงานในบริษัทโฆษณาชื่อดังในเครือของบริษัทสื่อยักษ์ใหญ่ ได้เห็นการโยกย้ายปรับโครงสร้าง ปรับลดพนักงานสามครั้ง และครั้งที่สี่นี้มีเธออยู่ในนั้น
สิ่งแรกที่แล่นเข้ามาในหัวมัทรีคือ การตั้งใจใส่ใจในงานของตัวเอง แก้ปัญหางานได้ ทำงานเร่งได้ตามคำสั่ง ประสานงานดีไม่เคยมีปัญหากับใคร ประวัติการเข้างานดี ทุกอย่างที่เธอทำมาตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ มันเป็นตำแหน่งที่ไม่จำเป็นอย่างนั้นหรือ?
======