นัดนี้มีรัก (ไม่) ตั้งใจ

ฟ้าใสนั่งอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ของเธอที่บริษัทโฆษณาชื่อดังในกรุงเทพฯ เธอกำลังจดจ่อกับงานออกแบบโปสเตอร์สำหรับลูกค้ารายใหญ่ที่ต้องส่งในวันพรุ่งนี้ ขณะที่เธอกำลังวุ่นวายกับการหามุมที่ลงตัว เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น ทำให้ฟ้าใสสะดุ้งเล็กน้อย เธอคว้ามันขึ้นมาดูชื่อที่แสดงบนหน้าจอ "แม่?" ฟ้าใสพึมพำกับตัวเองด้วยความแปลกใจ แม่ไม่ค่อยโทรหาช่วงเวลางาน ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ "สวัสดีค่ะ แม่ มีอะไรเหรอคะ?" ฟ้าใสถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เสียงของแม่ดังขึ้นที่ปลายสาย แต่กลับไม่ใช่เสียงที่ฟ้าใสคุ้นเคยที่มักจะใจดีและร่าเริง แต่เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล “ฟ้าใส ลูกต้องกลับบ้านด่วนเลยจ้ะ มีเรื่องสำคัญมากที่แม่ต้องบอก” ฟ้าใสขมวดคิ้ว “เรื่องอะไรคะ แม่? เล่าให้ฟ้าฟังทางโทรศัพท์ก็ได้นี่คะ” “ไม่ได้จ้ะ มันเป็นเรื่องที่พูดทางโทรศัพท์ไม่ได้ ลูกต้องกลับมาจริงๆ” แม่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยอมให้ปฏิเสธ ฟ้าใสถอนหายใจเบาๆ แม้เธอจะมีงานที่ต้องทำ แต่เมื่อแม่พูดเช่นนี้ เธอรู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรเมินเฉย “ได้ค่ะ ฟ้าจะรีบกลับไป” หลังจากวางสาย ฟ้าใสรีบเก็บของและขอตัวออกจากออฟฟิศ เธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะไม่รู้ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้แม่รีบเร่งขนาดนี้ ฟ้าใสนั่งแท็กซี่ไปยังบ้านของครอบครัวในย่านชานเมือง ระหว่างทางเธอคิดไปต่างๆ นานา แต่ก็ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร เมื่อเธอมาถึงบ้าน แม่ก็รออยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล “แม่คะ เกิดอะไรขึ้น?” ฟ้าใสถามทันทีที่เห็นหน้าแม่ แม่ของเธอถอนหายใจยาวๆ และพาเธอไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น “ฟ้าใส แม่มีเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกลูก...” ฟ้าใสรู้สึกถึงความกดดันที่เต็มห้องไปหมด เธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงและเต็มไปด้วยความสับสน “อะไรเหรอคะแม่?” แม่ของเธอหยิบจดหมายเก่าๆ ฉบับหนึ่งขึ้นมาเปิดแล้วส่งให้ฟ้าใสดู “นี่คือสัญญาที่แม่กับเพื่อนสนิทของแม่ให้ไว้เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ลูกคงไม่รู้ แต่แม่กับคุณน้า...เราได้ให้สัญญากันไว้ว่า ถ้าลูกชายของเธอกับลูกสาวของแม่โสดตอนอายุ 27 เราจะให้ลูกทั้งสองแต่งงานกัน” ฟ้าใสตกใจจนพูดไม่ออก “อะไรนะคะแม่? นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?” แม่ของเธอพยักหน้าเบาๆ ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “แม่รู้ว่ามันฟังดูบ้า แต่แม่กับคุณน้าคิดว่านี่เป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับลูกทั้งสองคนในตอนนั้น แต่แม่ก็ไม่คิดว่าจะมาถึงวันนี้จริงๆ...” ฟ้าใสรู้สึกโลกหมุน เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในชีวิตจริง แถมตอนนี้เธอยังต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่รู้จักเลยสักนิด! “แม่...แล้วผู้ชายคนนั้นคือใครเหรอคะ?” ฟ้าใสถามด้วยความหวาดกลัวและสงสัย แม่ของเธอยิ้มอ่อนๆ แต่ไม่สามารถซ่อนความกังวลในสายตาได้ “เขาชื่อปกรณ์ ลูกชายของคุณน้าที่อยู่ต่างประเทศ เขาเพิ่งกลับมาอยู่ไทยเมื่อไม่นานมานี้เอง และดูเหมือนว่าเขาจะตกลงตามสัญญานี้” ฟ้าใสอ้าปากค้าง “แต่แม่คะ! นี่มันยุคไหนแล้ว! ฟ้าจะไปแต่งงานกับคนที่ฟ้าไม่รู้จักได้ยังไง?” แม่ของเธอพยายามจับมือของฟ้าใสเพื่อปลอบใจ “แม่เข้าใจลูก แม่เองก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแบบนี้ แต่แม่สัญญากับเพื่อนแม่ไว้ และเขาก็เชื่อมั่นว่าปกรณ์เป็นคนดี” ฟ้าใสรู้สึกสับสนและหัวใจเต้นแรง เธอไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป ทุกอย่างดูเหมือนจะผิดเพี้ยนไปหมด เธอไม่คิดว่าโชคชะตาจะมาเล่นตลกกับชีวิตของเธอแบบนี้ “แล้วฟ้าต้องทำยังไงคะ แม่?” ฟ้าใสถามเสียงแผ่วเบา แม่ของเธอจับมือของเธอแน่นขึ้น “แม่อยากให้ลูกลองให้โอกาสปกรณ์ดูก่อน ถ้าลูกไม่ชอบหรือไม่ต้องการจริงๆ แม่จะหาทางออกให้เอง แต่อย่างน้อยก็ลองพบเขาสักครั้งดีไหม?” ฟ้าใสรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอก็ไม่อยากทำให้แม่เสียใจ “ฟ้าจะลองดูค่ะ...แต่ฟ้าไม่สัญญาว่าจะยอมรับเรื่องนี้ได้ง่ายๆ นะคะ” แม่ของเธอยิ้มออกมานิดหนึ่ง “ขอบใจนะลูก แม่รู้ว่ามันยาก แต่แม่เชื่อว่าลูกจะตัดสินใจได้ดีที่สุด” ฟ้าใสถอนหายใจลึกๆ และมองออกไปนอกหน้าต่าง ทุกอย่างในชีวิตที่เคยวางแผนไว้อย่างดี ตอนนี้กลับถูกโยนทิ้งไปกับสายลม ชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล...