ภรรยาข้า เจ้าช่างแสนร้าย

เจ้าของใบหน้างดงามยืนตั้งอกตั้งใจผัดผักอยู่หน้าเตา แล้วหันไปเปิดหม้อแกงข้างๆ เพื่อชิมน้ำซุป ก่อนจะรีบหันมาผัดผักต่อไม่ให้ไหม้ โดยมีสาวใช้กับแม่ครัวยืนมองราวให้กำลังใจ ความจริงแล้วหญิงสาวต้องการทำอาหารทุกขั้นตอนด้วยตนเอง เวลานั้นเองเจ้าตัวไม่รู้ว่าเรือนร่างสูงใหญ่ของคนผู้หนึ่งเข้ามาในเรือนครัวทำให้คนอื่นต่างก็ตกใจและหลบเลี่ยง หนึ่งในสาวใช้กำลังจะเอ่ยบอก ทว่ามือหนาของผู้ติดตามที่กายสูงใหญ่หนาไม่ต่างกันยื่นมาขวาง ทั้งยังพยักหน้าพลางโบกมือให้ทุกคนออกไปจากบริเวณนี้ “ท่านป้ามาช่วยข้าตักน้ำแกงที รสชาติกลมกล่อมได้ที่แล้ว” หญิงสาวเอ่ยกับแม่ครัวขณะยังอยู่หน้ากระทะผัดผัก ไม่ได้ใส่ใจมองโดยรอบว่าไม่มีใครอื่นในที่นี่ แล้วอยู่ๆ ก็ต้องสะดุ้งเพราะแขนกำยำสอดมากอดรอบเอวบางพร้อมดึงเข้าหาแผงอกหนา ริมฝีปากแกร่งแนบลงมาบนแก้มนุ่ม “อุ๊ย ท่านอ๋อง” เจ้าตัวยิ้มขัดเขินเพราะปากอุ่นแตะไล้ข้างแก้มไล่ไปตามลำคอ “มาถึงในนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ” “เจ้านั่นแหละ ไม่รอรับข้าที่หน้าจวน แต่มาอยู่ในครัวนี่ ข้าคิดถึงก็ต้องมาตามน่ะสิ ไม่เห็นต้องมาทำเองเลย เจ้าอยากทานอะไรเพียงแค่สั่ง ในครัวทำได้ทั้งนั้น” “ข้าอยากทำให้ทานอ๋องด้วยตนเองเจ้าค่ะ” สายตาคู่คมเข้มกวาดมองใบหน้างามอย่างพอใจ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยจมูกโด่งเล็กกับแก้มเนียนที่ตนเพิ่งหอมไปนั้นเปรอะเปื้อนมอมแมม “เยอะแยะขนาดนี้เชียว” ท่านอ๋องหนุ่มกวาดมองผัดผักในกระทะ แกงในหม้อ ไม่นับที่วางอยู่บนโต๊ะอีกมากมาย “ต่อไปหากอยากทำ ทำเพียงอย่างเดียวก็พอ ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเหนื่อย” “ท่านอ๋องรู้ได้อย่างไรว่าข้าทำทั้งหมดนี้ ข้าอาจจะทำเพียงสองอย่างนี้ก็ได้” “เจ้านี่นะ ช่างยียวนจริง” จมูกเล็กถูกบีบหยอกเย้า “อย่างนี้ต้องลงโทษ” พลางบอกใบหน้าขาวคมก็เคลื่อนมาชิดเพื่อแนบริมฝีปากกับกลีบปากอิ่ม แม้หญิงสาวจะหลบเลี่ยงหากก็ถูกเชยคางให้รับจุมพิตหวานที่ทาบทับ ยิ่งได้สัมผัสปากนุ่มนิ่มคุ้นเคยท่านอ๋องหนุ่มยิ่งเชยชมไม่อยากผละห่าง หลงลืมไปเลยว่าอยู่ในเรือนครัว กลิ่นบางอย่างเริ่มคละคลุ้ง ทำให้มือบางต้องรีบผลักอกหนา “เอ๊ะ กลิ่นไหม้” ซูเหยียนเยี่ยนรีบหันไปทางกระทะผัดผักแล้วก็ต้องอุทานแผ่วเมื่อเห็นว่าไหม้แล้ว “แย่จริง” หญิงสาวตั้งใจรีบเข้าไปจัดการ แต่มือบางถูกคว้าไว้ “ช่างเถิด ให้คนอื่นมาดูก็แล้วกัน เจ้าไปกับข้าดีกว่า” “แต่...” “อาหารมากมาย ขาดผัดผักนี้ไปอย่างก็ไม่เป็นไรหรอกน่า จานอื่นเจ้าก็ตั้งใจทำให้ข้าเช่นกันไม่ใช่หรือ...ไต้ฝู” เพียงผู้เป็นท่านอ๋องเอ่ยเรียกคนสนิทก็เข้ามาพร้อมแม่ครัวทันที แขนกำยำโอบเอวบางพาเดินไปพร้อมกัน และสายตาของคนในจวนต่างก็มองแล้วหลบเลี่ยงอมยิ้มเอ็นดูทำเอาคนเป็นชายาหน้าร้อนจัด “ท่านอ๋องอาบน้ำ ข้าจัดเตรียมอาหารรอไว้ดีกว่าเจ้าค่ะ เสร็จแล้วจะได้ทานเลย” ซูเหยียนเยี่ยนกระซิบเสียงเบา พยายามเลี่ยงออกห่างร่างสูงใหญ่ “เรื่องนั้นใครทำก็ได้ แต่ข้ามีสิ่งที่ต้องการให้เจ้าทำเพียงผู้เดียว” ใบหน้าขาวคมโน้มลงมาใกล้พลางกระซิบข้างหู ลมหายใจร้อนทำเอาภรรยาสาววูบวาบไปตามผิวเนื้อ ลอบมองจางไต้ฝูกับซือซือสาวใช้คนสนิทที่ก้าวตามมาห่างๆ ด้วยเกรงจะได้ยิน เมื่อเห็นทั้งสองก้มหน้าทว่าดูออกว่าลอบยิ้มก็ได้เพียงลอบถอนหายใจ จำต้องเดินไปพร้อมผู้เป็นสวามี จวนเล็กของท่านอ๋องน้อยจ้าวตงหยาง เจ้ากรมราชองครักษ์ผู้ถือกระบี่อาญาสิทธิ์ของราชสำนักหลวง มีบิดาเป็นถึงเซ่อเจิ้งอ๋องผู้สำเร็จราชการ โดยเพิ่งแยกจวนออกมาหลังแต่งงานกับชายาซึ่งได้รับเลือกจากบรรดาสาวงาม ลูกหลานขุนนางรวมทั้งเจ้าเมืองต่างๆ ทั่วแคว้นหมิงเมื่อหกเดือนก่อน ท่านอ๋องน้อยกับชายาต่างใช้เวลาปรับตัวพอสมควรกว่าจะเข้าใจกัน แล้วในตอนนี้ดอกรักกำลังเบ่งบานหวานชื่น ทำให้ผู้คนภายในจวนเล็กแห่งนี้ต่างก็ยิ้มแย้มแจ่มใส เอ็นดูในความรักใคร่กลมเกลียวของนายตนทั้งสอง “เตรียมน้ำเรียบร้อยแล้วขอรับ” คนของจวนรายงานทันทีเมื่อท่านอ๋องกับชายามาถึงหน้าเรือน เพราะทันทีที่ท่านอ๋องกลับถึงจวน จางไต้ฝูก็สั่งให้เตรียมน้ำเพื่อให้ท่านอ๋องอาบชำระร่างกาย เพราะเข้าเวรตรวจงานในวังหลวงเสียหลายวัน จ้าวตงหยางพยักหน้ารับ หากก็ยังรั้งเอวบางของภรรยาให้ก้าวตามเข้าไปด้านในห้องกับตนจนเจ้าตัวต้องแย้ง “ท่านอ๋อง” “ทำไมหรือ” ใบหน้างามก้มงุดไม่กล้าต่อสายตาคมเข้มของผู้เป็นสวามี ขณะที่จางไต้ฝูกับซือซือพร้อมใจกันถอยหลัง ท่านอ๋องหนุ่มผ่อนลมหายใจด้วยความเอ็นดูผู้เป็นชายา ก่อนจะยิ้มพราวเจ้าเล่ห์แล้วเชยคางเล็กให้เงยขึ้นสบตาตน “ข้าอยากให้เจ้าช่วยเลือกชุดใหม่ให้ข้า” ซูเหยียนเยี่ยนรีบยิ้มเอาใจสวามีทันที “เจ้าค่ะ” “ไต้ฝู” “ขอรับ” ไม่ต้องเอ่ยมากความผู้ที่เป็นเหมือนสหายคนสนิทก็รู้ว่าเป็นหน้าที่ตนต้องช่วยท่านอ๋องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ สำหรับคนในจวนของเซ่อเจิ้งอ๋อง ท่านอ๋องคือท่านอ๋องน้อย เมื่อแยกจวนออกมาผู้ที่ติดตามมาก็ยังเอ่ยเรียกเช่นเดิม ร่างสูงใหญ่ของท่านอ๋องกับคนสนิทไปยังห้องอาบน้ำซึ่งแยกออกไปเป็นสัดส่วน ทว่าไม่ห่างจากเรือนนัก ซูเหยียนเยี่ยนก็ก้าวเข้าไปช่วยเลือกหาชุดในตู้ไม้ที่คิดว่าท่านอ๋องน่าจะพอใจ แต่กลับเหม่อมองนิ่งนานราวไม่ได้สนใจชุดตรงหน้า “พระชายา” ซือซือเอ่ยเรียกเพราะเห็นนายตนหยุดนิ่ง “ชุดนี้แล้วกัน” หญิงสาวเหมือนจะรู้ตัว ก่อนเลือกชุดสีน้ำเงินเข้มส่งให้ซือซือ “สองสามวันมานี้ท่านดูเหม่อลอยบ่อยครั้ง ข้าคิดว่าท่านคงคิดถึงท่านอ๋องน้อย แต่เวลานี้ท่านอ๋องกลับมาแล้ว ทั้งวันนี้ยังเป็นวันเกิดท่าน ท่านจึงลงมือทำอาหารมากมายด้วยตนเองเพื่อทานกับท่านอ๋องน้อย ไยยังดูไม่สบายใจนัก” คนสนิทถามอย่างห่วงใย แม้จะเป็นคนของจวนเซ่อเจิ้งอ๋อง และได้รับคหน้าที่ให้ดูแลชายาของท่านอ๋องน้อย หากนางก็นับถือและรักนายหญิงของตน “ไม่มีอะไร เพียงแต่อดคิดถึงท่านแม่ไม่ได้” ได้ฟังนายหญิงแล้วซือซือก็เข้าใจ แต่งงานมาอยู่เมืองหลวงแล้ว พระชายายังไม่ได้กลับไปเมืองหย่งฉวนแม้แต่ครั้งเดียว ในเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดยิ่งต้องคิดถึงเป็นธรรมดา “ท่านอ๋องน้อยมีเป็นเจ้ากรมราชองครักษ์หลวง คงยากสักหน่อยหากจะพาพระชายากับไปเยี่ยมมารดา” “อืม ข้าเข้าใจ” ซูเหยียนเยี่ยนหยักหน้าแล้วเอ่ยกับสาวใช้คนสนิท “อย่าลืมเตรียมสุราไว้ด้วยล่ะซือซือ” “เจ้าค่ะ” สั่งแล้วก็เดินนำไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อเอาชุดใหม่ไปให้ท่านอ๋อง เมื่อมาถึงแล้วก็ตั้งใจวางไว้ในห้องแต่งตัวด้านนอก โดยมีจางไต้ฝูยืนกอดอกนิ่งรอหน้าประตูทางออก แต่ท่านอ๋องกลับเอ่ยเรียก “เยี่ยนเยี่ยน” ซูเหยียนเยี่ยนชะงัก ซือซือเองก็เช่นกัน ก่อนจะก้มหน้ารีบออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว ทำเอาคนเป็นนายทำตัวไม่ถูก แม้เป็นคู่ชีวิตกันมาครึ่งปี ทว่าความจริงตนกับท่านอ๋องน้อยเพิ่งร่วมหอกันไม่นานนัก นางจึงยังค่อนข้างเกร็ง แต่บางสิ่งบางอย่างทำให้หญิงสาวก้าวเข้าไปยังห้องอาบน้ำโดยไม่อิดออด แม้ใจสั่นอยู่บ้างหากก็พยายามระงับจิตใจตน สุดท้ายความพยายามก็ไร้ค่า เมื่อได้เห็นแผงอกเปลือยของผู้เป็นสวามีโผล่พ้นน้ำ แขนกำยำสองข้างวางเหนือขอบสระกว้าง สายตาคู่คมเข้มมองมาด้วยแววแห่งอารมณ์ฉายชัด “มานี่สิเยี่ยนเยี่ยน” ขาเรียวชักสั่นขึ้นมาเช่นกัน หัวใจเริ่มเต้นระรัว หากซูเหยียนเยี่ยนก็ระบายยิ้มหวานให้สวามี แต่พอเข้าไปใกล้แล้วร่างสูงใหญ่ลุกพรวดขึ้นนางก็หันหลังโดยเร็ว เอวเล็กบางถูกโอบกอด พร้อมริมฝีปากกับจมูกโด่งคมสันซุกไซ้ข้างแก้มและลำคอ ร่างอรชรเริ่มสั่น ใจหวิววูบโหวง “อาบน้ำกับข้านะ” พร้อมบอกมือหนาก็แกะสายคาดเอวโดยไม่รอคำตอบ เพียงไม่กี่อึดใจชุดสวยก็เลื่อนลงจากไหล่บางจนหมดสิ้น มือหนาที่เย็นจัดเพราะน้ำลูบไหล่เล็กสั่นเทาราวปลอบโยน ก่อนจะโอบกอดร่างอรชรอ้อนแอ้นจนแทบจมลงไปในอกกว้าง “ข้าคิดถึงเนื้อตัวนุ่มละมุนของเจ้านักเยี่ยนเยี่ยน” ======