มือที่สาม

ตอนที่ 3

​

ช่อขมิ้นจำต้องออกมาหาอาหารทานก่อนที่โรคกระเพาะจะกำเริบ ขาเรียวคู่งามเดินทอดน่องมายังโรงอาหารที่อยู่ชั้นล่างสุดของตึกสูง โดยมีฟ้าใสและดาวนิลนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“เห็นม่ะ ต้องให้บอสจัดการแกถึงจะลงมา”

“เฮ้อ ว่าแล้วต้องเป็นฝีมือฟ้า”หล่อนลอบถอนหายใจออกมาเมื่อคนที่ฟ้องพี่วาตะคือฟ้าใสเพื่อนซี้สุดแสบของเธอ

“ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้แกดื้อ”เกือบทุกครั้งที่ช่อขมิ้นโหมงานไม่ลงมาพร้อมกับเพื่อนๆ ฟ้าใสเลยแอบกระซิบบอกบอสใหญ่ด้วยช่องทางไลน์ แล้วก็ได้ผลทุกรอบ

“ดาวว่า ฟ้าก็ทำถูกนะช่อ เวลาพักเที่ยงไม่ใช่ทำงาน”

“ก็งานมันเร่งไง”

“งานแกที่ไหนช่อ พี่นิดาก็อีกคน”

ฟ้าใสเอือมระอากับความใจดีของเพื่อนซี้ โดนเบียดเบียนยังไม่รู้ตัวอีก แม่พระเหลือเกินช่อขมิ้นคนนี้ บทสนทนาเงียบเพราะใกล้เวลาเข้างานรอบบ่าย

ฟ้าใสกับดาวนิลแยกตัวไปก่อน ปล่อยให้ช่อขมิ้นนั่งทานอาหารเพียงลำพัง เธอเลทได้เพราะวาตะเจ้านายสุดหล่อสั่งไว้ว่า ถ้ายังไม่หมดเวลาก็อย่าพึ่งขึ้นไป

ครืด ครืด

เสียงมือถือสั่นเรียกเข้าทำให้ช่อขมิ้นหยุดชะงักมือบางล้วงกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดู ริมฝีปากบางคลี่ออกจากกัน

(“คิดถึงช่อละสิ”)

(รู้ใจอีกแล้ว ดื้อใช่ไหมช่อ)

(“ใครฟ้องอะไรคะ ช่อเปล่าดื้อซะหน่อย”)

(ไม่มีครับ ช่อไม่อยากอยู่เฉยๆเหรอ)

(“ไม่ค่ะ ช่ออยากทำงานมากกว่า”)

(โอเคผมไม่รบเร้าแล้วก็ได้ งั้นตอนเย็นเจอกันนะ)

(“ค่ะ รักวายุนะคะ”)

คำว่ารักจากหญิงสาวทำชายหนุ่มยิ้มแก้มปริ เขาคิดถึงภรรยาเลยอยากได้ยินเสียงหวานๆจากเธอ พี่ชายเขาส่งข้อความมาบอกว่าช่อขมิ้นดื้อ ไม่ทานข้าวเที่ยงและนี่จึงเป็นเหตุผลรองมาจากความคิดถึงศรีภรรยา

เสียงเคาะประตูดังขึ้นชายหนุ่มจำต้องละจากหน้าจอ

“ทำไมไม่โทรหาผม”วายุกดปุ่มถามเลขาหน้าห้อง ไม่เข้าใจว่าจะเคาะประตูทำไม

“มีผู้หญิงมาขอพบบอสค่ะ”เลขาบอกเขาให้ทราบ หลังจากที่รู้แล้วว่ามีคนมาขอพบ

“เข้ามา”

เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่งตามนิสัยส่วนตัว ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่ง กำลังสืบเท้าเข้ามาหาวายุด้วยรอยยิ้มที่ยั่วยวน ทว่า ชายหนุ่มกลับแสดงสีหน้าที่เรียบเฉยไร้ความรู้สึกของความตกใจ

“มาทำไม”อีกฝ่ายถึงกับหน้าเจื่อนรอยยิ้มยั่วยวนหุบลงอัตโนมัติ

“แหม เจอหน้าก็ทักแบบนี้เลยนะคะ”หญิงสาวตนนั้นมาหยุดยืนตรงหน้าวายุ หล่อนสวมใส่เสื้อผ้าที่ดูหวาบหวิว ใบหน้าเรียวได้รูปริมฝีปากสีแดงสดกรีดยิ้มยั่วยวนอีกฝ่าย

“เราไม่ควรจะเจอกันอีก” วายุพูดเสียงแข็ง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายนั้นเชื่อฟัง หล่อนสืบเท้าเข้าไปหาวายุ สะโพกงามงอนหย่อนลงที่ตักของชายหนุ่ม สองแขนโอบรัดคอเขาเอาไว้แน่น

“แหมแต่งงานแล้วลืมกันเลยนะคะ” หล่อนพูดกระซิบชิดริมหูหนา วายุลอบถอนหายใจออกมาเฮือกโต หล่อนไม่เคยยอมรับความจริงเลยว่าตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายเพลย์บอยเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้ว

“ลุกออกจากตัวผมเดี๋ยวนี้” เขาพูดเสียงขรึมปนความไม่พอใจที่หล่อนบังอาจมาทำตัวราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเขาในตอนนี้

“ไม่เอานะวายุ”นิ้วเรียวกรีดกรายบนใบหน้าสาก หล่อนจือปากอย่างเซ็กซี่หวังจะให้ชายหนุ่มนั้นจุมพิตที่ริมฝีปากของหล่อนเหมือนทุกครั้งที่หล่อนทำแบบนี้

“อย่ามาทำแบบนี้ผมมีเมียแล้ว”ดึงรั้งสองแขนให้ออกจากการโอบรัด จนหญิงสาวที่นั่งตรงตักหน้าเจื่อนและยอมจำนนลุกขึ้นออกจากตักแต่โดยดี

“คุณลืมเรื่องของเราแล้วจริงๆหรือคะวายุ”วายุไม่ฟังที่หล่อนนั้นพร่ำเพ้อรื้อฟื้นความทรงจำที่เป็นเพียงอดีต แต่กลับกดเบอร์ให้เลขาหน้าห้องนั้นเข้ามาด้านใน

“ว่าไงคะบอส”เลขาหน้าคมเอ่ยถามผู้เป็นนาย วายุไม่ตอบเพียงแต่ใช้สายตาเบนไปทางผู้หญิงคนนั้นซึ่งเลขาก็เข้าใจดีว่าเจ้านายสื่อถึงอะไร

“เชิญคุณออกจากห้องด้วยค่ะบอสจะทำงานต่อ” เลขาสาวผ่ายมือเชื้อเชิญให้หญิงสาวคนนั้นออกจากห้องทำงาน

“ไม่ต้องมาไล่ฉัน”หล่อนพูดจากระแทกลงน้ำหนักเสียงยังไม่พอใจที่ถูกกระทำอย่างนี้

“เชิญค่ะหรือจะให้ฉันเรียกรปภมาลากตัวคุณออกจากห้องนี้”เลขาสาวพูดขู่

“ยัยนั่นคงจะประจบเก่งใช่ไหม คุณถึงหลงมันขนาดนั้นบางครั้งฉันก็อดที่จะสงสารมันไม่ได้เลยนะคะที่ไม่รู้เลยว่าผัวของมันเนี่ย สารเลวแค่ไหน”คำพูดที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาวตรงหน้าทำให้วายุกำมือเข้าหากันแน่น

“อย่ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของผมไม่อย่างนั้นเราได้เห็นดีกันแน่” วายุเองก็ไม่ยอมหรอกที่จะให้ผู้หญิงคนนี้มาทำลายสถาบันครอบครัวของเขา

“งั้นหรือคะ ฉันจะคอยดูความพินาศของครอบครัวคุณก็แล้วกัน”

หล่อนทิ้งระเบิดลูกสุดท้ายเอาไว้ก่อนที่จะสะบัดตูดเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มร่า แต่ข้างในเธอมันร้อนดั่งไฟลน ในใจหล่อนพูดว่าเกลียดผู้หญิงคนนั้น ที่ได้แต่งงานกับวายุอดีตคู่ขาของเธอ

ครืด ครืด

มือถือเครื่องหรูที่สามีซื้อใหม่มันสั่นถี่ ช่อขมิ้นที่กำลังแก้ไขงานกองโต จำต้องวางปากกาในมือ เบอร์ที่โชว์นั้นหล่อนไม่รู้จัก

(“ช่อพูดสายค่ะ”)เสียงหวานเอ่ยทักทายปลายสาย

(ไอ้ช่อฉันเอง)ปลายสายบอกเสียงร่าแนะนำตัวว่าคือใคร ช่อขมิ้นคิ้วชนกันก่อนจะถามออกไปอีกครั้ง

(“โทษทีนะ เราจำชื่อเธอไม่ได้”)

(มันน่าน้อยใจจัง ใบบัวไงเพื่อนข้างบ้าน)

(“เอ๋ ใบบัวคนที่ชอบมาเล่นกับแมวเราใช่ไหม”)

(เออนั่นแหละ ออกมาเจอกันหน่อยไหม)

(“ตอนนี้เราทำงาน เป็นวันอื่นได้ไหม”)

(เดี๋ยวไปหาเอง ส่งโลเคชั่นมา)

(“เอางั้นเหรอ”)

ช่อขมิ้นอึกอักและลำบากใจไม่น้อยที่อยู่ๆเพื่อนเก่าสมัยอนุบาลติดต่อกลับมา เธอจำได้เพียงเสี้ยวหนึ่ง ว่าเคยมีเพื่อนอีกคน แถมยังอยู่ข้างบ้านสมัยอาศัยอยู่ต่างจังหวัด แต่มีเหตุที่ทำให้สองคนนั้นพรากกัน

เพราะอีกฝ่ายย้ายไปต่างประเทศตอนจบชั้นประถมศึกษาปีที่หกพอดี เธอถึงไม่ได้ข่าวคราวของเพื่อนคนนี้เป็นเวลาหลายสิบปี

​