ตอนที่ 4
1603 คำ
หลังจากวางสายเพื่อนที่ไม่เคยเจอมานาน ช่อขมิ้นรีบโทรบอกสามีว่าวันนี้ขอกลับเอง เธอให้เหตุผลว่าเจอเพื่อนเก่าเลยนัดเจอกันนิดหน่อย พอถึงเวลาเลิกงานหญิงสาวก็รีบคว้ากระเป๋าใบสวยที่สามีซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดตรงไปที่ประตูทางออก
“ช่อรีบไปไหนอ่ะ”ฟ้าใสเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าช่อขมิ้นไม่รอกลับพร้อมอย่างทุกวัน
“เอ่อ ช่อมีนัดน่ะ”
“หืม?”
“เพื่อนเก่ามาหา นัดไว้ไปนะ”ว่าจบช่อก็รีบเดินออกไปท่ามกลางความฉงนของเพื่อน โดยปกติพวกเธอจะเดินทางกลับบ้านพร้อมกัน หากวันไหนสามีเพื่อนมารับก็จะยืนรอจนกว่าจะไป
“แปลกจัง”ฟ้าใสยืนมองแผ่นหลังเพื่อนที่เดินดุ่มๆ
“ยังไงอ่ะฟ้า”ดาวนิลถามพลางขยับแว่น
“ตามไปดีกว่า”ว่าจบก็คว้าข้อมือดาวนิลให้ตามเจ้าหล่อนไป ทางด้านของช่อขมิ้นที่นัดเพื่อนเก่าเดินทางมาถึงร้านกาแฟที่อยู่ห่างจากบริษัทไม่กี่ซอยก็ถึง เธอส่งโลเคชั่นให้อีกฝ่ายรู้พิกัดของร้าน
“กี่ท่านคะ”เสียงหวานทักถามเธอที่เข้ามา
“สองคนค่ะ”พนักงานสาวยิ้มผายมือให้เธอเดินตามมายังโต๊ะสำหรับนั่งสองคน
“ช่อใช่ไหม”
“เอ่อ?”เธอไม่แน่ใจว่าคนนี้ใช่ใบบัวคนที่คุยในสายหรือเปล่า
“ใบบัวเองจำได้ยัง”คนมาใหม่ยิ้มกว้างแนะนำตัวอีกครั้ง ช่อขมิ้นพยักหน้าแทนการพูด
“นั่งก่อนสิบัว”
“ช่อจำเราไม่ได้จริงหรือเนี่ย”
“ขอโทษจริงๆ เราไม่เจอบัวมานานมากเลยนะ”คนไม่เจอกันนานหลายปี ครั้งแรกที่เห็นจำได้ก็นับว่าสุดยอดมาก ทั้งสองพูดคุยถามไถ่ถึงความเป็นอยู่
“แต่งงานแล้วหรือเนี่ย อิจฉา”น้ำเสียงของบัวนั้นบ่งบอกว่าอิจฉาจริงๆ เธออยากมีครอบครัวเหมือนกันนะติดที่ว่าเธอนั้นค่อนข้างเลือกเยอะ มีแฟนนับไม่ถ้วนทว่า สุดท้ายก็จบลงด้วยคำว่าไปกันไม่รอด
“สวยๆแบบบัวหาไม่ยากหรอก”อีกคนก็ชื่นชมในความสวยและการันตีอีกว่าหาแฟนไม่ยากหรอก
“ปากหวานจัง เราคิดถึงเพื่อนนะ”พูดพลางยื่นมือไปจับกุมคนที่นั่งตรงข้าม
“เพื่อนเก่าช่อก็ไม่เจอเหมือนกัน ที่เจอเห็นจะมีแค่บัวนี่แหละ”
“บัวกลับไปบ้านเกิดมาแล้วนะ ไปให้ช่างปรับปรุงบ้าน จะพูดว่าสร้างใหม่เห็นจะถูก”
“เห็นแม่เราไหมบัว”ใบบัวพยักหน้าว่าเห็นเข้าไปกราบพวกท่านมาแล้ว และถึงได้โทรหาช่อขมิ้นเพราะมารดาของช่อให้เบอร์ติดต่อไว้
“คิดถึงเมืองไทยมาก”ใบบัวลากเสียงยาวคิดถึงทั้งบ้านและเหล่าเพื่อนเก่าที่ห่างหายกันนานเป็นสิบๆปี เธอเห็นการแจ้งเตือนแสดงการแนะนำเพื่อนที่รู้จักในแอปหนึ่ง เลยจำว่าคนนี้คือช่อขมิ้น
“ว่าแต่บัวพักอยู่ที่แถวไหน”
“อุดมสุขน่ะ ช่อละ”
“สุขุมวิทจ้ะ”
“นี่ใกล้กันตรงนี้เอง”น้ำเสียงเธอดีใจมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองก็เหงาไม่มีคนรู้จัก
“นี่เย็นมากแล้ว ช่อขอกลับบ้านก่อนนะ”
“โอเค วันไหนว่างมาทานข้าวด้วยกันสักมื้อนะ”
“จ้ะ”ช่อขมิ้นเปิดกระเป๋าเตรียมจะจ่ายค่าเครื่องดื่ม แต่ใบบัวเธอจ่ายด้วยบัตรเครดิตไปก่อนแล้ว
“เราจ่ายแล้ว”
“ขอบคุณนะ”สองสาวต่างมีรอยยิ้มให้กัน ก่อนจะพากันเดินออกจากร้านในเวลาต่อมา
“ช่อกลับยังไง ให้บัวขับรถไปส่งไหม”เพราะเห็นเธอกำลังจะเดินไปเรียกแท็กซี่ ใบบัวเลยเอ่ยถาม
“เดี๋ยวกลับเอง บ้านอยู่แค่นี้เอง”คนขี้เกรงใจรีบปฎิเสธด้วยวาจาที่นิ่มนวล ถึงจะอย่างนั้นใบบัวก็เต็มใจที่จะไปส่งให้ได้
“มานี่เลย บัวไปส่งจะได้จำทางไปบ้านช่อได้”คนปากไม่ไวอ้าไม่ทันก็ถูกเพื่อนเก่าลากมาที่รถยนต์คันหรูเสียแล้ว ช่อขมิ้นจำต้องนั่งในรถและให้ใบบัวขับรถไปส่งถึงบ้าน
“นี่บ้านช่อเหรอเนี่ย”เมื่อถึงหน้าบ้านใบบัวก็ส่งเสียงฮือฮา บ้านหลังใหญ่น่าอยู่อาศัยแววตาฉายความอิจฉาที่ไม่ได้ริษยาอะไร เธอรู้สึกชอบบ้านของช่อขมิ้นจัง
“พี่วายุเขาออกแบบเอง ควบคุมเองทุกอย่าง”กล่าวชื่นชมและอวดความใส่ใจของสามี
“ว้าว ผู้ชายอะไรน่ารักเวอร์”
“มุมน่ากลัวเขาก็มีนะ ช่อไม่อยากเห็นพี่เขาเป็นแบบนั้น”
“เขาทำร้ายช่อเหรอ”ใบบัวเสียงเเข็ง
“เปล่าจ้ะ”ว่าพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวแล้วก้าวขาลงจากรถ ขาเรียวเดินอ้อมมาทางคนขับที่ลดกระจะลงมองเธอ และเสียงของสามีก็ดังขึ้น
“ที่รัก”วายุกดรีโมทอัตโนมัติให้ประตูรั้วใหญ่เลื่อนจนเปิดออกกว้าง พร้อมปรากฎร่างตัวเองต่อสายตาของผู้หญิงทั้งสอง ชายหนุ่มเดินมาโอบเอวบางภรรยาที่ยืนสนทนากับผู้หญิงที่เขาไม่คุ้นเคย
“คนนี้ใครอ่ะ”ใบบัวถาม
“สามีเราเอง พี่วายุ”ช่อแนะนำเพื่อนให้รู้จักสามี
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อใบบัวเพื่อนเก่าช่อค่ะ”
“เพื่อนเหรอ?”วายุย่นคิ้วเอียงคอถามภรรยาคนสวย
“ใช่ค่ะ ใบบัวคือเพื่อนเก่าของช่อ”
“ทำไมผมไม่รู้จัก”พลางมองหน้าเรียวที่นั่งในรถ จ้องเขาตาค้างก่อนที่ตาคมจะหันหนีมองภรรยาตัวเอง
“วายุไม่รู้จักหรอกค่ะ”ภรรยากล่าว
“คือบัวกับช่อ เป็นเพื่อนบ้านสมัยอยู่ต่างจังหวัดค่ะ”ใบบัวพูดพร้อมรอยยิ้มที่หวานโปรยมาที่เขาอย่างเป็นมิตร
“ครับ”วายุเอ่ยเพียงสั้นๆไม่พูดต่อ เอาแต่มองหน้าหวานภรรยาคนสวย
“งั้นรีบเข้าบ้านเถอะครับ ผมรอทานข้าว”เขาพูดจบพร้อมฝังจมูกลงที่แก้มนวล แสดงความรักต่อหน้าอีกคน
“นี่วายุคะ”เธอเอียงอายเขินที่เขาทำอะไรไม่ระวัง ไม่ใช่ในบ้านสักหน่อยทำแบบนี้ได้ยังไง
“ผมคิดถึงเมีย หอมแก้มไม่ได้หรือไง”สามีไม่เพียงพูดยังระดมหอมตามกรอบหน้างาม ไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง ก็นี่มันเขตบ้านพื้นที่ส่วนตัวย่อมแสดงความรักที่มีต่อภรรยาได้เต็มที่ เขามันคนประเภทไม่สนโลกอยู่แล้ว
“ยอมแล้วค่ะ”ภรรยาเองก็ลืมชั่วขณะว่าเพื่อนเก่ายังไม่กลับ
“เรากลับเลยแล้วกันนะ”
“อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนไหม”
“ช่อครับ”สามีกระตุกชายเสื้อภรรยา เขาไม่อยากร่วมโต๊ะอาหารกับคนที่เพิ่งรู้จัก ขนาดพี่ชายที่รักยังไม่อนุญาตให้มาเลย แววตาชายหนุ่มฉายชัดเล่นเอาใบบัวรีบขอตัวกลับในเวลาต่อมา
มื้อเย็นที่แสนอร่อยเพิ่งผ่านพ้นด้วยความอบอุ่น อิ่มทั้งท้องและอิ่มทั้งใจ บ้านหลังนี้ไม่ได้มีเพียงพวกเขาหรอก ยังมีคุณป้าท่านหนึ่งที่สามีเพิ่งรับเข้ามาทำงาน
“ผลไม้ค่ะคุณวายุ”ป้าวาดแม่บ้านคนใหม่ยกจานผลไม้มาเสริฟ์ผู้เป็นเจ้าบ้านที่นั่งดูรายการทีวีอยู่ในห้องรับแขก ข้างกายมีภรรยานั่งแนบชิดไม่ห่าง
“ป้าไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวช่อเก็บเอง”ป้าวาดก้มหน้าเล็กน้อยแล้วเดินหายเข้าไปในครัว หนุ่มสาวนั่งดูรายการโปรดจนจบแล้วพากันขึ้นมาอาบน้ำเตรียมเข้านอน วายุเปิดประตูห้องน้ำภรรยาเลยหันไปมองเพราะเธอมีเรื่องที่ค้างคาใจถาม
“วายุคะ”
“ครับคุณช่อ”
“ทำไมถึงไม่ชอบให้คนอื่นเข้าบ้านเราละคะ”ถามพลางลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าผืนน้อยมาเช็ดเส้นผมเปียกให้สามี วายุนั่งลงที่ปลายเตียงมือหนาโอบเอวบางเข้ามากอด ช้อนตามองด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักและใส่ใจ
“ผมอยากอยู่ลำพังกับช่อ ไม่ชอบให้คนอื่นมาวุ่นวาย”
“นี่เหตุผลของวายุหรือคะ”เธอมองหน้าสามีนิ่ง
“ผมไม่ชอบให้ใครมาเป็นส่วนเกินในบ้าน”เขาไม่ชอบให้คนนอกเข้ามาในเขตบ้าน แม้แต่เพื่อนสนิทเขาก็ห้ามพวกมัน เขาค่อนข้างชอบความเป็นส่วนตัว
“คนอื่นเขาจะว่าเราหยิ่งไหมคะ ช่อว่าเรา…”ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคสามีก็ตวัดแขนช้อนร่างภรรยาขึ้น เธอร้องเสียงหลงระคนตกใจในการจู่โจมครั้งนี้ วายุวางเธอบนเตียงนอน
“มาทำลูกกันดีกว่า ผมอยากมีแล้ว”
“แต่เดี๋ยวค่ะ”เธอยันหน้าอกสามีไว้
“ทำไมละครับเมีย”เขาถามน้ำเสียงติดงอนเล็กน้อย
“ยังเจ็บอยู่เลยค่ะ”กลางสาวที่ถูกเขารุกล้ำเมื่อคืนยังไม่หายสนิท เธอกลัวว่าถ้าถูกซ้ำอีกครั้งจะอาการหนักกว่าเดิม
“ผมทำไม่นาน สัญญาว่าจะดันเบาๆ”วาจาส่อเสียดชวนเธอยิ้มเขิน คนอะไรมีเสน่ห์มากมายเหลือใจ เธอยอมอ่อนให้สามีกระทำร่วมรักอย่างที่ต้องการ
“อื้อ…”ริมฝีปากหนาประกบอย่างดูดดื่ม ความรู้สึกที่หลากหลายเล่นงานช่อขมิ้น เธอกำลังทรมานร่างแทบจะฉีกออกจากกัน ปลายลิ้นหนาช้อนสำรวจตามเรือนร่างขาว ที่ในตอนนี้บิดกายเร้า อีกทั้งมือหนาก็เลื้อยขึ้นมาบีบขย้ำเต้าอวบสลับข้างไปมา
- ผู้เขียน
