อาจารย์เถื่อน EP.18 ไซส์เดียวกัน
1461 คำ
~ 2 วันต่อมา ~
ด้านนาเดียร์หลังจากที่วันนี้เลิกเรียนไม่มีซ้อมหลีด เพราะวันนี้เพื่อนร่วมทีมนั้นขอหยุดพัก ทำให้วันนี้ฉันกลับบ้านเร็วกว่าปกติ
ร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทสั้นที่เลยเข่าเพียงหนึ่งคืบนั้น หลังจากที่คุณคาร์เรนไม่อยู่บ้านหลายวัน นั้นคือสวรรค์ของฉันสุดๆ
ทว่าขณะที่เธอจะเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองที่ห้องของเธอนั้น สายตากับสะดุดประตูห้องนอนของคาร์เรน
“ข้อสอบ” ฉันนึกอะไรขึ้นได้ในหัว เมื่อคิดได้เช่นนั่น นาเดียร์ไม่รอช้าถือวิสาสะ แอบเข้าห้องนอนของคาร์เรนอย่างไร้มารยาท
“ข้อสอบ...ข้อสอบ” ในหัวฉันตอนนี้ ไม่มีอะไรให้คิด นอกจากคำว่า ‘ข้อสอบ’ ฉันควรเริ่มหาจากตรงไหนก่อนดีน่า นาเดียร์เริ่มจากลิ้นชักและโต๊ะทำงานของคาร์เรน ด้วยท่าทีเร่งรีบ เขาไม่อยู่บ้านแต่นี้มันคือโอกาสทองของเธอแล้ว ทีท่าหาข้อสอบลุกลี้ลุกลนของนาเดียร์ แต่นั้นคนตัวเล็กกับไม่รู้เลยมีสายตาอีกคู่จับจ้องมายังเธอ
!! ฟู่...!!
“แล้วมันอยู่ตรงไหน ออกข้อสอบแบบไหน สาธุขอให้ฉันเจอทีเถอะ ถ้าลูกช้างเจอ จะซื้อน้ำแดงมาถวายเจ้าที่เจ้าทาง ค่ะ” นาเดียร์พึมพำเสียงเบา แต่นั้นคนแอบฟัง
คาร์เรนที่เห็นท่าทีตั้งอกตั้งใจหาข้อสอบ ของนาเดียร์ จากที่จะโกรธที่เธอแอบเข้าห้องเขา ทว่าพอเห็นเช่นนี้ถึงกับโกรธไม่ลง ร่างสูงในสภาพเปลือยเปล่าส่วนบน มีเพียงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอว ยืนมือกอดอกแผ่นหลังพิงประตูห้องน้ำด้วยท่าทีสบาย สายตาคมเข้มจับจ้องไปยังคนตัวเล็กที่ก้มๆเงยๆ หาของในลิ้นชักของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ ทีในห้องเรียนไม่เห็นตั้งใจแบบนี้
“หึ...” เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด
ด้านนาเดียร์นี้ฉันค้นหาไป 3 ลิ้นชักแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าทีจะเจอสักที นาเดียร์ถึงกับยกมือขึ้นมาเกาหัว
“เจอบ้างไหม แนวข้อสอบอะ” น้ำเสียงอันคุ้นหูที่ดังมาจากด้านหลัง ทำเอาคนแอบย่องเบาเข้าห้องคาร์เรนถึงกับสะดุ้ง ดวงตาเรียวเบิกกว้างด้วยท่าทีตกใจ ทุกอย่างหยุดชะงักลงในทันทีทันใด
“อึก...”
“อา...อาจารย์คาร์เรน นี้คุณยังไม่ไปจีน อีกเหรอคะ” นาเดียร์ ซวยแล้วไหมฉัน เมื่อถูกจับได้ว่าแอบเข้าห้องเขา นาเดียร์ฉันอยากจะหายไปจากตรงนี้ เสียตอนนี้เลย
“ถ้าไป ฉันจะเห็นหัวขโมยไหม” หัวขโมยเลยเหรอ
“ไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจนะคะ ฉันแค่จะมาเอา เอา...” นาเดียร์ถึงกับใบ้กิน ให้ตายสิ นี้ฉันจะมาเอาอะไร ทว่าก่อนที่จะคิดอะไรไม่ออกนั้น มือเรียวหยิบสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเธอมากที่สุด
!! หมับ !! กล่องสี่เหลี่ยมขนาดพอดีมือคนตัวเล็กหยิบชูมันขึ้นมาต่อหน้าต่อตาเขา
“นี้ไงคะ ฉันมาเอาอันนี้ยังไงละ” นาเดียร์ชูขึ้นมาขณะที่ไม่ทันได้ดูฉลากข้างกล่อง แต่แล้วกับต้องชะงัก เมื่อสิ่งที่เธอหยิบมานั้นมันคือ ‘กล่องถุงยางอนามัย’
“งั้นเหรอ ไม่ยักกะรู้นะ ว่าเธอเองก็ชอบใช้...มัน” คาร์เรนไม่พูดเปล่า ทว่าร่างสูงกับโน้มใบหน้าอันหล่อเหลากระซิบที่ข้างหูเธอ เขาหลุดรอยยิ้มอย่างห้ามไม่ได้
!! ตึก...!! นาเดียร์ ใบหน้าสวยหวานถึงกับแดงซ่านด้วนท่าทีเขินอาย ฉันอายมากจนแทบอยากจะเอาหน้าสวยๆ ของฉันมุดลงไปกับพื้น นาเดียร์อายมากถึงกับก้าวขาไม่ออก
ไม่พอ...ดวงตากลมเล็กเหลือบมองหน้าท้องอันแบนราบมีซิกแพคกล้ามท้องหนาเป็นชั้นๆ บวกกับมีเม็ดน้ำที่เกาะบริเวณใบหน้าหล่อเหลาคมคายเพิ่มความเซ็กซี่อย่างที่เธอไม่เคยมองเห็นมาก่อน
!! วูบวาบ !! นาเดียร์รู้สึกร้อนพราวๆ บริเวณใบหน้า ขาจะก้าวเดินกับก้าวไม่ออก
ด้านคาร์เรนรู้สึกหมั่นไส้นาเดียร์ไม่น้อยที่ตนตกเป็นเป้าสายตา แล้วดูเด็กนี้ทำหน้า ทำตาใส่เขา นี้เขาเป็นผู้ชายนะ
“อืม” เสียงเข้มที่ตะเบ่งเช่นนั้นทำให้คนเหลือบมองนั้นได้สติ
“ว่าไงนาเดียร์ แฟนเธอไซส์เดียวกับฉันงั้นเหรอ” คนถูกถามได้แต่หลับตาพริบๆ ฮือ...ฉันเผลอทำเรื่องน่าอายอีกแล้ว
“ปะ...เปล่านะคะ ฉันไม่ได้จะใช้มัน”
“ไม่ใช้...แล้วจะมาขโมยถุงยางฉันนี้นะ” นาเดียร์ยังคงหลับตาพริบๆ เธอพยักหน้าให้เขาไปหนึ่งที ทว่าขณะที่นาเดียร์จะวิ่งหนีความอายนั่น
“หมับ...” มือหนากับคว้าเข้าเรียวแขนเล็ก
“ฉันไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน ถ้าอยากได้แนวข้อสอบ ก็ควรขยันอ่านหนังสือให้มากกว่านี้ ไม่ใช่เอาแต่ไปเต้นแร้งเต้นกา ตามขอบสนามฟุตบอล” นาเดียร์ที่ถูกคาร์เรนประชดประชันไล่เช่นนั้น ถึงกับหน้าเหวอ
นาเดียร์กลับมาที่ห้องของเธอ ร่างบางปิดประตูดังปัง
!! เฮ้ย...!! หมดกันความดีที่สะสมมา ฉันไม่น่าแอบเข้าห้องเขาเพื่อไปเอาข้อสอบเลย ร่างบางกระโดดโน้มตัวลงเตียงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง
“แล้วฉันจะกล้าเอาหน้าสวยๆ ไปสู้หน้าอาจารย์คาร์เรนได้ยังไง เฮ้ย...” ไหนเขาบอกจะบินวันนี้ แล้วทำไมวันนี้เขายังอยู่ที่บ้านอีกล่ะ ชิโกหกกันชัดๆ
~ สัปดาห์ต่อมา~
@มหาวิทยาลัยSN
ร่างบางในชุดเสื้อคอปกสีแดงเอวลอย สวมทับด้วยกระโปรงจีบทวิสสั้นสีขาวตัดสีแดง ใบหน้าสวยแต่งแต้มเครื่องสำอางด้วยฝีมือช่างจำเป็นอย่างยัยปูเป้ ส่วนทรงและเครื่องประดับได้อภินันทนาการมาจากยัยอินนานั้นเอง
“เสื้อผ้า หน้าผมพร้อม คนพร้อมมั้ยจ๊ะ” เสียงหัวหน้าหลีดอย่างยัยอินนาถามสมาชิกภายในห้องแต่งตัว
“พร้อม.../พร้อม”
“ว่าแต่แกเถอะ พร้อมไหมย่ะ” ยัยปูเป้หันมาถามฉัน
“พร้อม ฉันพร้อมมาก”
“สวยปัง อลังการมากเวอร์”
“สาบานว่านี้คือคำชม” ฉันหันไปว่าให้ยัยปูเป้ ยัยนี้ก็ธรรมดาที่ไหน
“แกก็เด็ดสวย เผ็ดมาก ได้ข่าวว่ามีหนุ่มหล่อหนุ่มฮอตจากรั้วบีเอ็กซ์แม็กซ์มาให้กำลังใจถึงที่ ร้ายไม่เบานะย่ะ” ฉันว่าให้ยัยปูเป้
“แล้วแกละ ไม่มีหนุ่มๆมาให้กำลังใจบ้างหรือไง”
“ใคร...” ฉันถาม
“ก็ต้นสนไง ได้ข่าวว่าพึ่งเลิกกับน้องอิมเมจมาหมาดๆ นี้แกไม่คิดจะให้อภัยมันบ้างหรือไง”
“เฮ้ย...” นาเดียร์ถอนหายใจยาวๆ
“ฉันกับนายนั้นเราจบกันไปเป็นชาติแล้ว แกจะกุเรื่องขึ้นมาให้ได้อะไร” อีกอย่าง ฉันในตอนนี้คบใครไม่ได้ด้วยสิ เพราะสถานะ ‘สมรส’ ของฉันมันค้ำคอยังไงละ แต่ไม่แปลกหรอกที่เพื่อนๆ จะถามเช่นนั้น เพราะไม่มีใครทราบสถานะที่แท้จริงของฉัน ที่ตอนนี้ไม่โสดแล้วหรือโสด ก็โสดโหมดคนมีพันธะ
!! ตึงตึงตึงตึง !! เสียงกลองดนตรีเพลงที่ดังกระหึ่มบริเวณข้างสนาม ที่ตอนนี้ถึงคิวคณะของฉันแล้วที่ต้องลงสนามแข่งแล้ว
!! ตึกๆตักๆ !! หัวใจดวงเล็กเต้นสั่นแรงด้วยท่าทีตื่นเต้นสุดๆ มือเรียวเย็นเฉียบ
“ไงแก...ฉันตื่นเต้นฉี่จะราดแล้ว” ยัยอินนาหันมาเอ่ยกับฉัน
“นั้นน่ะสิ อีกนิดฉันจะราดลงตรงนี้แล้ว”
“เด็กๆน้องๆคะ ฟังเจ้นิดหน่อยนะลูก ไม่ว่าผลการแข่งขันวันนี้จะออกมาเป็นยังไง เจ้ และพี่ๆเพื่อนๆ ในคณะทุกคนรับได้ แต่ขออย่างเดียวแค่น้องๆ แสดงออกมาอย่างเต็มที่นะลูก เอาให้ชนะใจตัวเอง บริหารสู้ๆ สู้ตายค่ะ”
“ขอเสียงกรี๊ด หน่อย” พี่นิดหน่อยประธานคณะเอ่ยจบ จากนั้นทั้ง 7 สาวงาม และอีก 2 หนุ่มหล่อก็วิ่งลงสนาม ท่ามกลางสายตานับหลายพันคู่ที่รอชมรอเชียร์ ไม่เว้นแม้กระทั่งสายตาคู่นั้นที่จับจ้องมายังร่างบาง เสื้อเบอร์ 8 ที่ยืนในตำแหน่งทีมเชียร์
“หลีดพร้อม”
“พร้อมๆ ” ทว่าในจังหวะนั้น ดวงตากลมเล็กกับสะดุดเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มที่จ้องมาที่เธอ เกิดคำถามขึ้นมามากมาย นี้เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่ทราบเรื่องนี้
- ผู้เขียน
