อาจารย์เถื่อน EP.8 แม่สาวเบอร์ 8
1301 คำ
“หลีดพร้อม”
“1 2 3 4 5 1 2 1 2 1” เมื่อทุกคนพร้อมแล้ว นาเดียร์ ฉันเลิกสนใจอาจารย์คาร์เรน และหญิงสาวข้างกายของเขาที่ควงกันมา ฉันพยายามตั้งสติจากนั้นก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ทุกวินาทีขณะที่ฉันวาดลวดลายในสนาม ฉันตื่นเต้นมาก นับว่านี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้แสดงฝีมือในงานใหญ่ๆแบบนี้ ถึงจะเป็นแค่สนามในรั้วมหาวิทยาลัย แต่นับว่านี้งานใหญ่สุดในชีวิตฉันแล้ว เพราะฉันไม่ใช่สายกิจกรรม แต่ที่มาอยู่ตรงนี้ได้เพราะ โดนรุ่นพี่บังคับมาไงละ
“กรี๊ด...” ใบหน้าสวยของนาเดียร์ปรากฏบนจอแอลอีดีขนาดใหญ่ ท่ามกลางสายตานับหลายพันคู่ ที่มีเหล่านักศึกษานั่งชม นั่งเชียร์ วินาทีอันสำคัญ
ด้านคาร์เรนหลังจากที่ผมบินด่วนกลับจากจีน ผมก็ได้รับมอบหมายจากอธิการบดี ให้มาเป็นกรรมการในการตัดสิน การแข่งขันเชียร์หลีดเดอร์กีฬาฤดูกาลหน้าหนาวในปีนี้ ซึ่งแพลนกลับจากจีนผมอีก 3 วัน แต่ที่ผมรีบกลับมาให้ทันงานนี้โดยเฉพราะนั้น
‘แล้วมันเพราะอะไร...’
คาร์เรนรู้สึกสับสนตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ตอนนี้ผมควรสนุกอยู่ที่จีน ทว่าตอนนี้กับมานั่งหน้าขรึมที่หน้าสนามแข่ง เหตุใดผมถึงยอมทิ้งตั๋วเครื่องบิน เพื่อรีบกลับไทย
“มึงดูโน้นดิวะ สาวเบอร์ 8 เด็กบริหาร แม่งโคตรเด็ด ผิวแม่งขาวจั๊วะ ขาวยิ่งกว่าหิมะ เมืองหิมาลัย”
“เออ กูเห็นละ เห็นตั้งแต่วันซ้อมแล้ว ยั่วชิบหาย น้ำตาลหกแล้วกู”
“ใช่คนที่ชื่อ นาเดียร์ บริหาร ปี2ห้อง 202 ปะ”
“สายกูรายงานมาแล้ว น้องนาเดียร์ยังโสดวะ พึ่งเลิกกับไอ้ต้นสนเด็กวิศวะ เมื่อเดือนที่แล้ว ถ้ามึงสนรีบเลยครับ ของเด็ดของดีแบบนี้ ไม่ได้มีบ๋อยบ่อย นะโว้” มาวินเด็กนิเทศปี 3 เอ่ยกับเพื่อนสนิท หนุ่มๆ ทั้ง 3 คน
ด้านคาร์เรนมือจับปากกา ทว่าสายตากับจับจ้องไปยังร่างบางอันสมส่วน ที่โชว์ลีลาแดนซ์ในสนามไม่ห่วงสวย ถึงไม่ห่วงแต่ปฏิเสธไม่ได้ นาทีนี้นาเดียร์ภรรยานิตินัยของเขานั้น ฮอตมาก ฮอตจนสามีอย่างเขาอดหมั่นไส้ไม่ได้
“น่ารัก จนผู้หญิงอย่างฉันอิจ หุ่นดีโครต”
“อกเป็นอก เอวเป็นเอวอะครับ มึงดูผิวแม่งโคตรเนียน โคตรอยากได้เลยกู”
“ยั่วมาก จนน่าขย้ำ”
“ไอ้เป้สัส มึงเป็นผัวเขาไง น้องเขาทั้งโสด สวยขนาดนี้ เขาคงไม่เอามึงหรอก”
“สัสนิก มึงรู้ได้ไง มึงช่างไม่รู้อะไร เด็กบริหารกูนี้ฟันมาครึ่งคณะแล้ว อย่างน้องนาเดียร์จิ๊บวะ”
“หน้าหวานๆอย่างน้องนี้ ไม่อยากจะติด เสียงครางจะหวานขนาดไหน พี่โครตอยากชม” เสียงหนุ่มๆนักศึกษาขอบสนามซุบซิบกันมานั้น ทำคาร์เรนถึงกับนั่งไม่ติด
“เหอะ...” ร่างสูงลุกออกจากโต๊ะคณะกรรมการ โดยไม่คิดจะสนใจใคร แม้แต่อาจารย์ลันลนาที่นั่งเคียงข้างกับเขา
“อาจารย์คาร์เรนคะ นั้นคุณจะไปไหนคะ” ลันลนาถาม เพราะการแข่งขันยังไม่จบ ทว่าตอนนี้คาร์เรนกับเดินออกจากโต๊ะไปเสียแล้ว
“ผมจะไปห้องน้ำ”
“ในสนามยังแสดงอยู่เลยนะคะ” คาร์เรนไม่คิดจะสนใจ ร่างสูงลุกออกจากโต๊ะสร้างความสงสัยให้กับคณะกรรมการคนอื่นๆ อีกหลายคน
ด้านคาร์เรนเพียงแค่เขาเห็นหนุ่มๆ นักศึกษาแย่งกันเอ่ยปากชมภรรยา ทว่าคนเป็นสามีอย่างผมถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
‘ต้นเหตุที่ทำให้เขาหัวเสียแบบนี้ ไม่ใช่ใครที่ไหน ทว่ากับเป็นยัยหลีดชุดแดงเบอร์ 8 เต้นฉีกแข้งฉีกขา ในสนามยังไงละ” ยอมรับว่าวันนี้นาทีนี้ นาเดียร์เสน่ห์แรง สวยหวานจับใจ แต่นั้นก็ไม่ชอบนะครับ ที่ให้คนอื่นมาชมเมียตัวเอง ต่อหน้าผัวเขาแบบนี้ ถึงนาเดียร์และผมความสัมพันธ์เรายังไม่ถึงขั้นนั้นก็เถอะ
คาร์เรนที่ออกมาสงบสติอารมณ์ได้สักพักใหญ่ เมื่อเห็นว่าการแข่งขันหลีดทีมนาเดียร์ถึงนาทีสุดท้ายแล้วนั้น ร่างสูงเดินกลับโต๊ะในตำแหน่งเดิม สายตาคมเข้มจับจ้องไปยังสนามแข่ง ปฏิเสธไม่ได้ว่า เด็กร่วมบ้านตน นาเดียร์วินาทีนี้ไม่ว่าจะมองมุมไหน เรื่องความสวย แซ่บ ชนะขาดลอย ชุดเอย ใบหน้าผมเอย ดูดีไปหมด แต่ขัดใจผมก็เสื้อเอวลอยโชว์สะดือขาวๆเนียนๆนี้แหละ
“เออ ให้มันได้แบบนี้สิวะ” คาร์เรนสบถออกมาอย่างลืมตัว
“อาจารย์คาร์เรน ว่าอะไรนะคะ” ลันลนา ถามด้วยสีหน้าสงสัย
“เปล่าครับ” คาร์เรนตอบ ขณะที่สายตาของเขายังจับจ้องไปยังนาเดียร์ ยอมรับอย่างไม่อาย วินาทีนี้ละสายตาออกจากเธอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
!! กรี๊ด...!!
!! บึ้ม บึ้ม !!
ด้านนาเดียร์เสียงกรี๊ดของเหล่ากองเชียร์ที่ดังในสนาม ฉันตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะวายตาย แต่ในที่สุดการแข่งขันก็จบสิ้นลง
“ไม่ว่าผลการแข่งขันวันนี้จะออกมาแพ้ หรือชนะ แต่ที่ได้ใจฉันที่สุดคือชนะใจตัวเอง” ส่วนผลการแข่งขันนั้นต้องรอคะแนนจากกรรมการทุกๆท่าน ซึ่งจะประกาศอีกที ในช่วงเย็นๆ ซึ่งก่อนปิดงานเทศกาลกีฬาฤดูหนาวของทางมหาวิทยาลัยเอสเอ็น
ด้านนาเดียร์หลังจากจบสิ้นการแข่งขันแล้วนั้น ยัยปูเป้และยันอินนาก็ชวนฉันไปเปลี่ยนชุด
“แก ฉันเอากระเป๋าไว้ที่คณะว่ะ” ยัยอินนาหันมาเอ่ยกับฉัน
“อืม ใช่สิ ของฉันก็อยู่กับแกนี่น่า”
“เอาไง งั้นเราก็ต้องไปเปลี่ยนที่คณะ” เพราะที่ฉันอยู่ตอนนี้คือโรงยิม ซึ่งอีกไม่นานจะมีการแข่งขันบาสเกตบอล ซึ่งคนที่ลงแข่งขันในเซตนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนายต้นส้น อดีตแฟนเก่าฉันนั้นเอง
“แก เมื่อกี้ตอนที่เราแข่ง ฉันเห็นนะ ไอ้ต้นสนมันมองแกตาไม่กระพริบเลย นางคงเสียดายที่คว้าลูกกวาดมาแทนที่เพชรเม็ดงามอย่างแก” ปูเป้เอ่ยขณะที่เห็นต้นสน วอร์มร่างกายที่ข้างสนาม
“เขามองแฟนเขาเปล่า”
“แฟนที่ไหน สายฉันรายงานมาว่า พวกนางเลิกกันแล้วค่ะ”
“เออน่า พวกแกเลิกพูดถึงเขาเถอะ จะคบ จะเลิกก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้วปะ” นาเดียร์เอ่ยจบ ร่างบางหยิบกระเป๋าเครื่องสำอาจขึ้นมา ทว่าขณะที่นาเดียร์ ปูเป้ อินนา ทั้งสามสาวเดินกลับคณะบริหารนั้น นาเดียร์พึ่งนึกอะไรขึ้นได้
“พวกแก ฉันลืมมือถือไว้ห้องแต่งตัวแน่เลย” มือเรียวค้นกระเป๋าสะพายใบเล็ก ทว่ากับไม่เจอมือถือของเธอ
“พวกแกไปก่อนเลย ไม่ต้องรอ” เอ่ยจบนาเดียร์ก็วิ่งกลับเข้าไปในโรงยิม ไม่นานนาเดียร์ก็กลับออกมาพร้อมกับสมาร์ตโฟนในมือ
“โล่งอกไปที ที่ยังอยู่” ไม่งั้นฉันต้องเสียตังผ่อนเครื่องใหม่แน่ เพราะเครื่องนี้ฉันพึ่งจะผ่อนจบไปเมื่อ 3 เดือนที่แล้วนี้เอง
“นาเดียร์...” เสียงทุ่มที่ดังมาจากด้านหลัง ร่างบางชะงักด้วยสีหน้าตกใจสุดๆ ทว่าขณะที่ไม่ทันระวังตัวนั้น กับถูกมือหนาจับเข้ามือเรียวเล็ก
!! หมับ !! ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยสีหน้าตกใจ จะหลบหน้าแต่ไม่ทันแล้ว
- ผู้เขียน
