พันธะเสน่หาอาจารย์เถื่อน

อาจารย์เถื่อน EP.14 อาจารย์ ‘หล่อขั้นเทพ’

@มหาวิทยาลัย SN

นาเดียร์ใช้เวลาไม่นานฉันก็มาถึงมหาลัย ทว่าขณะที่ฉันเดินไปยังตึกคณะบริหาร

“เดียร์ ยัยเดียร์ อิเดียร์ทางนี้ หญิงทางนี้” เสียงแวดๆ ที่ดังแสบหูข้ามตึกมาไกลแบบนี้ คงไม่ใช่ใครที่ไหน

“อินนา” เพื่อนสนิทของฉันเอง

“เออว่าไงมึง เรียกกูซะดังเชียว น่าอายมาก”

“เห้ย...กว่าจะมาได้นะ ฉันจะถามแกพอดี วิชาเลือกเสรี แกลงเรียนวิชาไหนเหรอ” ยัยอินนาถามฉัน

“นั้นน่ะสิ ฉันกะจะมาถามแกพอดี เอาไงดี เราจะเรียนวิชาไหนกันดี ที่อาจาร์ปล่อยเกรดง่ายๆ ไม่ซีมาก”

“ฉันได้ยินเพื่อนๆห้อง 1 เขาลงเศรษฐศาสตร์กัน เห็นว่าอาจารย์ผู้สอนวิชานี้เขาลือกันว่า อาจารย์ที่สอนวิชานี้ หล่อขั้นเทพ หล่อดุดันหล่อแบบไม่เกรงใจนักศึกษาสาวสวยอย่างเรา ” ยัยอินนาไม่พูดเปล่า ทว่ากับจีบปากจีบคอ เอาแล้วสิ ความบ้าผู้ชายของนางเริ่มบังเกิดแล้วค่ะ

“สมองอย่างฉันนี้นะ จะให้ไปลงเรียนเศรษฐศาสตร์ หืย...ไม่เอาด้วยหรอก” ใครๆก็บอกว่าวิชานี้ยาก แค่ฟังคนอื่นเล่ามายังไม่เรียน สมองขี้เลื่อยอย่างฉันก็ขอบายแล้ว

“นี้แกจะเทฉันจริงๆเหรอ นาเดียร์”

“ฉันเปล่าเทนะ แต่ที่ฉันดูๆไว้ ฉันอยากลงเรียนวิชาเกี่ยวกับพวกนาฏศิลป์มากกว่า”

“โอ้ยแก แบบนั้นเรียนน่ะเรียนได้ แต่มันไม่ต่อยอดกับวิชาที่พวกเราเรียนมาน่ะสิ” อินนา ฉันมึนกับยัยนาเดียร์ วิชาที่นางจะลงแล้วมันเกี่ยวกับบริหารตรงไหนละวะ

“ไม่ต่อยอดแต่อย่างน้อย เต้นๆรำๆ ก็ผ่อนคลายสมองได้บ้าง วิชาเลือกเสรีพวกแกยังจะไปเลือกวิชาหนักๆ ให้มันหนักสมองเพิ่มอีกทำไม เอาเถอะเศรษฐศาสตร์มีแต่ตัวเลข อุปสงค์ อุปทาน อะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่เอาด้วยหรอก” นาเดียร์ยังคงยืนกระต่ายขาเดียว

“ใจร้ายมากนะแก ที่กล้าเทเพื่อนอย่างฉัน ชิ งั้นแกรอถามเพื่อนๆ ในห้องก่อนก็ได้ แต่ดูๆแล้ว เพื่อนในห้องน่าจะลงเศรษฐศาสตร์กันไปครึ่งห้องแล้ว เหลือที่นั่งอีกไม่กี่ที่เชื่อเถอะ” เมื่ออินนาเอ่ยมาเช่นนั้น ใบหน้าสวยถึงกับมีสีหน้าคิดหนัก นี้อย่าบอกนะว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่จะไปเรียนนาฏศิลป์รวมกับเพื่อนห้องอื่น

“เอาสิ ถ้าแกไม่เชื่อ แกถามยัยปูเป้ได้” อินนาเอ่ยมาเช่นนั้น สองสาวรีบไปที่ตึกคณะบริหารทันที

นาเดียร์ทว่าขณะที่ฉันและยัยอินนาเดินไปยังตึกคณะบริหาร ทว่าสายตาฉันสะดุดเข้ากับรถพอร์ชเคย์แมนสีขาว ป้ายทะเบียนอันสุดคุ้นตาเป็นอย่างดี นาเดียร์ที่เห็นเช่นนั้น ร่างบางที่จะก้าวขาขึ้นตึก แต่แล้วกับต้องชะงัก

“แก รถคันนั้น” อินนาที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับถามด้วยสีหน้าสงสัย

“รถ...ทำไมเหรอแก”

“ปะ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” นาเดียร์ ที่ฉันเห็นรถคุณคาร์เรนจอดที่ใต้ตึก คณะ หึ...นี้เขามาที่นี่ทำไม หรือจะมารับสาวๆในสต็อกของเขา คงไม่แปลกอะไรหรอก เพราะปกติเขาก็มักจะหิ้วสาวๆ กลับไปนอนกกที่บ้านเป็นประจำอยู่แล้ว นี้ก็คงไม่พ้นมารับส่งเด็กๆของเขาสินะ

“หยี่ ไอ้คน หื่นกามเอ้ย” มักมากแบบเขา ไม่เอาด้วยหรอก ฉันคนหนึ่งขอบาย

“ช่างเถอะ” คุณคาร์เรนเขาจะมาที่นี่ยังไงเสีย ก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว นาเดียร์ไม่คิดจะสนใจอะไร เมื่อเป็นเช่นนั้น ร่างบางเดินยักไหล่ไปยังห้องเรียนของเธอหน้าตาเฉย

ด้านนาเดียร์หลังจากที่เรียนเสร็จ ฉันก็แยกกับยัยอินนา ร่างบางกลับมาถึงบ้านในเวลา 1 ทุ่มกว่าๆ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก เรียนเสร็จ ก็มีเรื่องให้อัพเดทมากมายหลายเรื่อง ฉันชอบใส่ใจ รู้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องของตัวเอง ที่ตอนนี้ฉันแต่งงานมีสามีแล้ว แต่เรื่องนี้ฉันไม่ได้บอกใคร เรื่องแบบนี้ใครเขากระจายกันละ ฉันรูดซิบปากปิดให้มิดแต่นั้นยัยอินนาก็ยังสงสัย เรื่องที่อยู่ของฉัน หลังจากที่ฉันย้ายออกจากหอพักนักศึกษา มาอยู่ที่บ้านคุณคาร์เรน

และอีกอย่างหลังจากที่เราจดทะเบียนสมรสกัน ค่าใช้จ่ายของฉันทุกอย่าง คุณคาร์เรนเขาช่วยจัดการให้ รวมถึงค่าใช้จ่ายส่วนตัวของฉัน นั้นคือสิ่งที่ฉันได้รับจากเขา ขณะที่ฉันยังอยู่สถานะภรรยา ของเขานั้นเอง

นาเดียร์หลังจากที่กลับจากมหาลัยร่างบางเดินเข้าบ้าน ด้วยท่าทีเหนื่อยๆ ที่ฉันรู้สึกเหนื่อยๆ เพลียแบบนี้เป็นเพราะบ้านคุณคาร์เรนอยู่ห่างจากมหาลัยไกลพอสมควรยังไงละ และช่วงเย็นการจราจรค่อนข้างหนาแน่น

“เฮ้ย...เหนื่อยจุง” มาถึงร่างบางในชุดนักศึกษาก็เอนตัวลงบนโซฟา ด้วยสภาพหมดแรง

“ไง...พึ่งกลับ” เสียงทุ่มเอ่ยขณะที่เขาลงบันไดมาจากชั้นสองของบ้าน

“รถติดน่ะค่ะ ฉันเลยพึ่งถึง” คาร์เรนที่จะออกไปตรวจงานที่ผับ ทว่าขณะที่เขาจะออกจากบ้าน นาเดียร์กับเดินเข้ามาพอดี สายตาคมสะดุดเข้ากับเข็มกลัดตรามหาวิทยาลัยที่ปักบริเวณหน้าอกของเธอ

“คุณ มีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ” นาเดียร์รู้สึกแปลกใจไม่น้อย ที่วันนี้เห็นคาร์เรนที่บ้าน ปกติเวลา 1 ทุ่ม 2 ทุ่มแบบนี้ใช่ว่าเขาจะโผล่หน้ากลับมาให้เห็นหรอกนะ หรือถ้ามา ก็จะมีอีหนูของเขาที่หิ้วเข้าบ้าน ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้หึงหวงหรือว่าอะไร ออกจะคุ้นชินที่สามีทางนิตินัยหิ้วสาวเข้ามานอนกกที่บ้าน ดีซะอีกที่มีคนทำหน้าที่แทน จะดีมากกว่านี้ ถ้าสาวๆพวกนั้น ช่วยป้าสายทำงานบ้านอีกแรง

“เปล่า ฉันแค่จะบอก พรุ่งนี้คุณแม่ชวนเธอไปทานมื้อเย็นที่บ้าน ยังไงก็เตรียมตัวให้พร้อมละ อย่าทำให้ฉันขายหน้า” คาร์เรนเอ่ยจบ ร่างสูงก็เดินออกจากบ้าน ด้วยสีหน้าสงสัย นาเดียร์เธอเรียนที่เอสเอ็น งั้นเหรอ

“หึ...นี้อย่าบอกนะ ว่าเธอเรียนที่นั่นจริง” คาร์เรนหลุดยิ้ม ไม่อยากจะคิด ถ้าเธอเรียนที่นั้นจริงละก็ หึ คาร์เรนไม่อยากจะคิดต่อ ใบหน้าอันหล่อเหลากระตุกยิ้มร้าย

~ สัปดาห์ต่อมา ~

นาเดียร์หลังจากที่ฉันทะเลาะกับยัยอินนาไป 3 ยกใหญ่ๆ ในที่สุดฉันก็เถียงสู้นางไม่ได้ จากที่ตั้งใจจะลงเรียนวิชาเลือกเสรี นาฏศิลป์ ทว่ากับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อเพื่อนๆของฉันลงเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์กันแทบจะยกคณะ หึ คงมีแค่ฉันแค่คนเดียวที่ไปลงเรียนกับเพื่อนคณะอื่นแบบนั้นคงไม่ได้แน่

ร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าเพียงเล็กน้อย เดินมากับเพื่อนสนิทอย่างอินนาและปูเป้ สามสาวดาวไม่เด่น แต่เด่นเรื่องไหนฉันก็ไม่รู้ พอมาถึงมหาลัยก่อนขึ้นห้องเรียน ยัยอินนาก็ชวนฉันและยัยปูเป้ ไปทานข้าวที่โรงอาหาร ทั้งที่นี้ก็ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว เรามีเรียน 9 โมงตรง แต่ 9 โมง 15 ยังอยู่โรงอาหารอยู่เลย

“พวกแก นี้เราสายมา 15 นาทีแล้วนะ แกยังจะสั่งชาไข่มุกอีกเหรอ” เสียงยัยปูเป้ เด็กเรียนประจำแก๊งค์เอ่ยกับยัยอินนา

“เถอะน๊า สายแค่ 10 20 นาที อาจาร์คงไม่ว่าอะไรหรอก อีกอย่างอาจารย์วิชานี้ใจดีสุดๆ ที่สำคัญหล่อและงานดีมาก แค่ยืนสอนนิ่งๆ ความหล่อของอาจารย์ก็ทำสาวๆกรี๊ดสลบ หัวใจวายตายไปครึ่งห้องแล้วแก”

“ย่ะ คงหล่อมากสินะ แกถึงได้อยากลงเรียนวิชานี้นักหนา”

“ไปเรียน” นาเดียร์เอ่ยกับเพื่อนสนิททั้งสองสาว

“เปล่า ไปมองความหล่อของอาจารย์ผู้สอน ฮ่าฮ่า” อินนาและปูเป้ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน จากนั้นทั้งสาวสาวก็มุ่งหน้าไปยังห้องเรียน

ทว่าขณะที่ถึงหน้าห้อง 558 ซึ่งเป็นห้องเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ที่ทั้งสามสาวลงเรียนนั้น

“แก อินนา ปูเป้ ฉันได้ยินพวกหยี่หวา บอกว่าวิชานี้ยากมาก มีแต่ตัวเลข สูตร คำนวณเต็มไปหมด ไหนๆลงเรือลำเดียวกันแล้ว พวกแกต้องช่วยฉันนะ ถ้าพวกแกไม่ติวให้ ฉันไม่รอดแน่ๆ” นาเดียร์เอ่ยด้วยสีหน้าคิดหนัก เรียนตามเพื่อน

“โอ้ย ยังไม่ทันจะเริ่มเรียน แกจะไปกลัวอะไร มีฉันอยู่ทั้งคนอย่าได้กลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดสิวะ แค่คำนวณตัวเลขแค่นี้ จิ๊บมาก” เอ่ยจบ อินนาก็เปิดประตู ทั้งสามสาวพรวดพราดเข้าห้อง ขณะที่เพื่อนร่วมห้องตั้งหน้าตั้งตาฟังอาจารย์สอนอย่างตั้งอกตั้งใจ

!! ตึก...!!

“ขอ...ขออนุญาตค่ะ” สายตาหลายสิบคู่จับจ้องมาที่พวกเราทั้งสามคน

นาเดียร์วินาทีที่สบตากับร่างสูง หุ่นสมาร์ตในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆ กางเกงสีดำ ที่ยืนสอนที่หน้าห้อง นาเดียร์ขาที่จะก้าวไปหาที่นั่งข้างหน้าแทบทรุดกับพื้น ฉันแทบล้มทั้งยืน นาเดียร์ยืนนิ่งอยู่กับที่นานนับนาที จนกระทั่ง

“เดียร์ เดียร์ นาเดียร์” เสียงแว่วๆ ที่เอ่ยมานั้น ฉันราวกับคนหูดับไม่มีสติ ลนลานมาก

“คนนี้แหละมึง ฉายาอาจารย์คาร์เรน หล่อขั้นเทพ” นาเดียร์ออกจะเจ็บใจไม่น้อย แล้วทำไมยัยอินนาไม่ยอมบอกชื่ออาจารย์กับฉันตั้งแต่แรก แต่ถึงบอกเอาตอนนี้ไปฉันจะเชื่องั้นเหรอ

“คนที่มาทีหลัง รบกวนหาที่นั่งด้วยครับ” น้ำเสียงอันน่าเกรงขามเอ่ยขึ้นเช่นนั้น นาเดียร์ที่สติหลุด แต่เมื่อได้สติร่างบางวิ่งไปนั่งข้างอินนา วินาทีที่เธอสบตากับนัยน์ตาคมคู่ดุคู่นั่น

!! ตึกๆ ตักๆ !!

ใบหน้าสวยรู้สึกร้อนพราวๆขึ้นมาวูบๆ วาบๆ ฉันอยากจะร้องไห้ตรงนี้ ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่เขา เธอไม่กล้าลืมตาขึ้นมาสบตาเขาเลยสักนิด น่าอายมาก เขาตัวเป็นๆตัวจริงเสียงจริง

!! ฮือ...!! ฉันอยากจะร้องไห้ตรงนี้ นาเดียร์ซบหน้าลงกับโต๊ะ ฉันอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้

เอ็นดูยัยน้อง หึหึ ฝากกดไลท์ คอมเม้นต์ ให้คิมด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ