ในที่สุดเขาและเธอก็มาถึงจุดหมายปลายทาง… ดาริกามองป้ายสีน้ำตาลสลักตัวอักษรงามวิจิตรด้วยหัวใจเต้นรัว
“ไร่ดาริกา” หล่อนอ่านออกเสียงแผ่วเบาแล้วก้มมองคนเจ็บในอ้อมกอด น้ำตาเจ้ากรรมไหลทะลัก กอดกระชับร่างหนาแน่นขึ้นกว่าเก่า
“ฮึก… พี่ไทม์”
ตอนนี้ภานุสลบไม่ได้สติเนื่องพิษบาดแผลลุกลาม เหล่าคนงานช่วยกันหามร่างเจ้านายเข้าไปในบ้าน กุลีกุจอช่วยกันเตรียมอุปกรณ์ทำแผลออกมาวางตั้ง
“พาไปโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ” ดาริกาทักท้วง ยิ่งเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมามากเท่าไรก็ยิ่งใจไม่ดีมากเท่านั้น
“ไม่… ไป” คนที่คิดว่าสลบเปล่งเสียงแผ่วเบาผ่านปากหยักซีด ดาริการีบนั่งลงเคียงข้างเขาบนโซฟา จับมือหนาประคองไม่ห่าง
“พี่ไทม์ ฮึก” เสียงสะอื้นสั่นไหวหัวใจแกร่ง ภานุไม่อยากเห็นน้องร้องไห้เลย
“เรียก… ลุง… สม… มา” น้ำเสียงขาดห้วงบอกทีละคำ
“ครับนาย เห้ยพวกเอ็ง! ไปตามลุงสมมาที” คนงานผิวเข้มรีบตะโกนบอกพวกที่อยู่หน้าบ้าน
“ไปหาหมอเ
