น้องชายเถื่อน

INTRO "ฝากลูกฉันเอาไว้ด้วยนะ ช่วยรักและดูแลเวนด์เหมือนลูกแท้ ๆ ด้วยเถอะ ฉันขอแค่นี้เธอทำให้ฉันได้มั้ย? " "ได้สิวิวได้ แกอย่าลืมสิว่าที่ผ่านมาฉันขอเวนด์มาเป็นลูกแท้ ๆ ตั้งกี่ครั้งมีแต่แกที่ไม่ยอมยกให้วันนี้แกยกให้ฉันแล้วฉันจะดูแลเวนด์เป็นอย่างดีเลยฉันสัญญา" "ดี ขอบคุณมากถ้าแกทำตามที่พูดได้ทุกอย่าง"หญิงสาวร่างบางใบหน้าซีดเซียวฉีกยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างยากลำบาก อีกคนนอนทรมานอยู่บนเตียงส่วนอีกคนยืนกุมมือคนบนเตียงไว้ด้วยรอยยิ้มที่ฝืนใจเจ็บปวดมากที่สุดในชีวิต ผู้หญิงสองคนนี้เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่อนุบาลจนทั้งคู่แต่งงานก็ยังคงรักและสนิทกันเหมือนเดิม หากเพียงแต่ว่านิวนั้นเป็นคนมีลูกยากทั้งที่แต่งงานมาก่อนแล้วห้าปีแต่วิวที่แต่งงานเพียงปีเดียวก็สามารถคลอดลูกน้อยออกมาได้ทันที แต่แล้วโชคชะตากลับเล่นตลกเมื่อวิวกลับพบว่าตัวเองนั้นเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายและสามารถมีชีวิตอยู่ได้เพียง 7 วัน ทั้งที่เธอพึ่งคลอดลูกน้อยได้เพียงสามเดือนแท้ ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านิวแกล้งขอให้เวนด์มาเป็นลูกตัวเองแต่วิวก็ไม่เคยยอมแท้ ๆ แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป วิวต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนให้นิวรับลูกตนเองไปเลี้ยงแทนเพราะเวนด์ไม่เหลือใครเลยนอกจากแม่ที่กำลังป่วยใกล้ตาย ส่วนพ่อก็ถูกรถชนตายไปก่อนที่เวนด์จะเกิดเสียอีก ชีวิตเด็กผู้หญิงคนนี้น่าสงสารตั้งแต่ยังไม่ได้ลืมตามองดูโลกด้วยซ้ำ "ทำได้อยู่แล้วแกไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสัญญาด้วยหัวใจของตัวเองว่าฉันจะรักและดูแลหนูเวนด์ให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้" "ขอบคุณมากนะนิว ฉันขอบคุณและขอให้แกมีลูกเป็นของตัวเองเร็ว ๆ ฉันฝาก อึก.."ครั้นจะพูดให้จบในประโยคเดียวก็แสนจะยากลำบาก เธอสำลักน้ำลายตัวเองจนไอโขกใหญ่ การพูดจาระหว่างกันเป็นอันต้องหยุดนิ่งลงเพียงชั่วครู่ก่อนที่มือสั่น ๆ ของคนป่วยจะคว้ามือเพื่อนรักของตัวเองไว้อีกครั้ง "ฝากเวนด์ไว้ด้วย แค่ก ๆ ฝากด้วย แค่ก ๆ "วิวไอรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิม เธอแทบจะสำลักเสียงไอของตัวเอง เสียงไอนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนตัวเธอสั่นคลอน สิ่งที่น่าตกใจตามมาติด ๆ เมื่อเธอไอออกมาพร้อมก้อนเลือดก้อนใหญ่ที่ทำเอานิวตกใจแล้วรีบลูบหลังเพื่อนเบา ๆ "ตั้งสตินะวิว พี่มีนไปเรียกหมอมาเร็ว"มีนสามีของนิวรีบวิ่งออกไปจากห้องเพื่อตามตัวหมอให้มาดูอาการเพื่อนรักของภรรยาอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็ดูเหมือนทุกอย่างจะสายไปเมื่อคนที่ไอค่อย ๆ หมดสติลงพร้อมกับลมหายใจที่ถูกพรากไปอย่างไม่มีวันกลับมา "อุแง๊... อุแง๊..."การจากลาของแม่ทำให้เด็กน้อยวัยสามเดือนที่นอนอยู่ข้าง ๆ กันส่งเสียงร้องไห้ออกมาลั่นห้องทำราวกับรับรู้ได้ว่าแม่ของตัวเองได้จากไปอย่างสงบด้วยวัยเพียง 28 ปีเท่านั้น "ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร น้าจะเลี้ยงดูลูกเองไม่เป็นไรนะ"วิวอุ้มเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังขึ้นมาปลอบประโลมทั้งน้ำตา เธอสุดจะกลั้นกับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียเพื่อนรักไปต่อหน้าต่อตา สิ่งที่วิวขอไว้นิวสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องทำตามที่รับปากให้ได้ นั้นก็คือดูแลเวนด์เป็นอย่างดีต่อให้ตัวเองจะมีลูกเป็นของตัวเองก็ตาม 20 ปีต่อมา wind Talk "ไฟ.. ตื่นได้แล้ว" "......" "นี่.. ไฟ! วันนี้เปิดเทอมวันแรกนายต้องไปรายงานตัวกับโรงเรียนนะ" "อย่ายุ่งได้มั้ยวะ! " "ไม่ยุ่งไม่ได้นะ! แม่บอกให้ปลุกนายให้ได้และฉันก็ต้องทำตามที่รับปากไว้ให้ได้ด้วย"ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดดึงต้นแขนของไฟขึ้นมาแต่แล้วร่างหนาที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับเขยื้อนตามแรงดึงดันของฉันเลยสักนิด มิหนำซ้ำเขายังสะบัดท่อนแขนออกจากการเกาะอุ้มจากฉันอย่างรุนแรงจนฉันล้มไปกองกับพื้นห้องอย่างไม่เป็นท่า "ไปไกล ๆ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน! "เสียงดุดันตะคอกเสียงกร้าว แม้ไม่ได้สบตากันฉันก็พอนึกถึงสายตาเกลียดชังที่ไฟมักจะมองมาได้อย่างไม่น่าแปลกใจเลย ตั้งแต่จำความได้พอไฟโตขึ้นพอที่จะรับรู้เขาก็ดูเหมือนจะเกลียดฉันตามไปด้วย แต่การหกล้มของฉันทำให้สายตาของฉันหันไปเจอกับซากบุหรี่ที่ถูกทิ้งไว้ข้างเตียงพอดี เอาอีกแล้ว! "ไฟ!! นายสูบหรี่อีกแล้วใช่มั้ย? ลุกขึ้นมาเลยนะลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง! "ฉันเก็บซากบุหรี่ที่หล่นเกลื่อนพื้นขึ้นมาใส่ในถังขยะที่อยู่ถัดไปจากเตียงเขา เมื่อเห็นท่าทีไม่ได้แยแสของไฟฉันเองก็เริ่มจะหงุดหงิดแล้วเหมือนกัน "ไฟ!! พี่บอกให้ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง" ตุ๊บ!! ทุบกลางหลังเขาไปเพียงหนึ่งครั้งไฟก็ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับฉุดแขนข้างหนึ่งของฉันลงไปจนฉันเสียหลักล้มลงไปนั่งบนตักของผู้ชายที่สีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่ตอนนี้ ไฟมีหน้าตาที่เป็นเอกลักษณ์ มีหน้าตาที่สวนทางกับชื่อที่แม่นิวตั้งให้อย่างสิ้นเชิง ถ้าแค่มองหน้าใคร ๆ ก็จะหลงใหลในความหน้าหวานเหมือนผู้ชายที่หลุดออกมาจากการ์ตูนอย่างไฟแต่เมื่อไหร่ที่เขาเปิดปากพูดใบหน้าหล่อเหล่าราวกับพระเอกมังงะนั้นก็จะสวนทางกับนิสัยห่าม ๆ ของเขาไปในทันที "เป็นอะไร? ทุบหลังหา×่อมึงเหรอ? "นั้นล่ะ.. เขาปากร้ายและเลวเป็นที่หนึ่ง "ปล่อยพี่แล้วบอกมาว่าสูบบุหรี่อีกแล้วใช่มั้ย! ไฟ! นายพึ่งอยู่ม.6 นะ! "ฉันถูกไฟรวบเอวแน่นขึ้นเมื่อฉันร้องขอให้เขาปล่อย "ม.6 แล้วไงวะ! ม.6 แล้วสูบไม่ได้? สูบแล้วตายสูบแล้วมีคนเสือกอย่างมึง? "ไฟคว้าใบหน้าฉันมาบีบไว้แล้วเขาก็ดึงให้ฉันหันหน้าไปสบตากับเขา ฉันพูดได้มั้ยว่าตัวเองเกลียดรอยยิ้มที่กดฉันให้รู้สึกต้อยต่ำ เขามักจะมองหน้าฉันพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจนั้นทุกครั้งเลย "พี่จะฟ้องพ่อกับแม่ นี่! เจ็บนะ! "แทนที่ไฟจะปล่อยกันเขากลับรวบเอวฉันเข้ามาอีกครั้งและครั้งนี้ไฟก็อุ้มฉันขึ้นมาเปลี่ยนทิศทางการนั่งให้ฉันหันหน้าเข้าหาเขาแทนการหันหลังใส่กันเหมือนเมื่อกี้ ฉันดันแผงอกที่เปล่าเปลือยนั้นออกไปแล้วดึงมือที่บีบแก้มตัวเองทิ้งไปอย่างไม่พอใจ ไฟรู้ว่าฉันโกรธแต่ใช่ว่าเขาจะแคร์เสียที่ไหน "ไปฟ้องดิ มึงรีบถอดหัวไปฟ้องเลย กูเคยห้ามเหรอวะ? "ฉันเกลียดเวลาไฟพูดจาหยาบคายกับฉันเป็นที่สุด ไม่พอแค่นั้นไฟยังกวนประสาทฉันเพิ่มด้วยการคว้าบุหรี่ออกมาจากซองหนึ่งม้วนและจุดสูบต่อหน้าฉันเลย "ไฟ!! หยุดสูบ! "ฉันจะคว้าบุหรี่ม้วนนั้นออกมาจากปากเขาแต่มือทั้งสองข้างกลับถูกไฟบีบไว้แน่นจนรู้สึกปวดร้าวไปทั้งแขน ฟู่~~~ แล้วก็ตามมาด้วยควันบุหรี่ที่ไฟเป็นคนพ่นควันออกมาอัดใส่หน้าฉันเป็นจำนวนมาก "แค่ก แค่ก.. หยุดนะ! พี่เหม็น"ไฟไม่เคยฟังและเขาก็ไม่เคยเคารพฉันด้วย ไฟยังคงพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าฉันแล้วส่งเสียงหัวเราะอย่างพอใจ ฉันสำลักจนไอโขกใหญ่ น้ำหูน้ำตาเล็ดออกมาเขาก็ไม่คิดจะสนใจกันเลยสักนิด "ขึ้นปีสองแล้วแรดว่ะ เสื้อนี้คับกว่าเดิมหรือเพราะมึงนมใหญ่ขึ้นว่ะ? "คำพูดคำจาหยาบคายถูกพ่นออกมาจากปากของไฟทำให้ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวเพราะไฟไม่พูดเปล่าแต่เขากลับกวาดสายตามองสัดส่วนตรงหน้าอกฉันอย่างหยาบโลน "ไฟ!! เมื่อไหร่นายจะเลิกทำตัวหยาบคายกับพี่สักที! "ฉันโกรธแล้วนะ "เมื่อไหร่? ง่าย ๆ ว่ะ เมื่อไหร่ที่มึงเลิกมโนว่าตัวเองเป็นพี่สาวกูเมื่อนั้นแหละกูจะเลิกหยาบคายกับมึง!! "ไฟพูดจบเขาก็ผลักฉันลงไปอย่างไม่ไยดี ถ้าฉันคว้าผ้าปูเตียงเอาไว้ไม่ทันฉันอาจจะตกเตียงแล้วบาดเจ็บสักส่วนของร่างกายเป็นแน่ "ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นพี่สาวเด็กผู้ชายนิสัยแย่อย่างนายเหมือนกัน! แต่ที่ฉันยอมเป็นก็เพราะแม่นิวขอให้ฉันทำต่างหากล่ะ! ไอ้เด็กเลว"ฉันคว้าหมอนใบหนึ่งมาจับไว้ ถอยห่างจากเขาให้ได้มากที่สุดแล้วเขวี้ยงหมอนที่อยู่ในมืออัดใส่หัวไฟอย่างเหมาะเจาะสมกับที่เพ่งเล็งมาอย่างดี พอทำได้อย่างที่ใจต้องการฉันก็รีบวิ่งออกจากห้องเขาไปอย่างรวดเร็ว "มึงเจอกูแน่!! "เสียงขู่ดังออกมาจากในห้องนอนของเขา อัตราการเต้นของหัวใจฉันมันเต้นเร็วไม่น้อย เด็กคนนั้นยิ่งโตยิ่งร้ายกาจ อีกไม่นานฉันต้องถูกมันหักคอเข้าสักวัน!