ตอนที่ 5 หมดสัญญาทาส/หมอป่วย 1
1978 คำ
ตอนที่ 5 หมดสัญญาทาส/หมอป่วย 1
(พาร์ท เพลิง)
กว่าจะผ่านไปแต่ละวันผมนี่เหนื่อยสายตัวแทบขาด เรียนว่าหนักแล้วเป็นเบ๊ให้ไอ้คุณชายคือยิ่งกว่า เสื้อนักศึกษามันก็ให้ผมซักมือ ตอนแรกเอาลงเครื่องพอไม่สะอาดมันด่าผมจนหูชา ห้องนี่ก็ไม่เคยเก็บชนะมันไม่ใช่ว่ามันทำรกนะแต่ทำเท่าไหร่มันก็ว่ายังไม่ดี
แต่ข้อดีของมันคือมันกินง่ายทำอะไรก็กินได้หมด จะมีบ้างที่มันร้องอยากกินบางอย่างซึ่งก็ไม่ได้พิสดารอะไร แต่ที่ผมอยากบ้าตายที่สุดคือการนอนโซฟาแม่งปวดหลังมากขาผมก็ยาวมีบางคืนที่ทนไม่ไหวแอบไปนอนบนเตียงเช้ามาปวดหนักกว่าเดิมอีก โดนมันถีบตกเตียงทุกครั้งแม่งเป็นหมอเถื่อนจริง ๆ
แต่เรื่องน่ายินดีคืออีกสองวันผมจะหมดสัญญาทาสแล้ว ความเป็นไทจะกลับมาสู่คุณเพลิงอีกครั้ง ผมอยากปิดหอฉลองมาก
ผัวะ!!
“โอ๊ย!! เชี้ยไรวะ ไอ้หมอเถื่อนมึงตบหัวกูทำไม” ผมงงอยู่ดี ๆ แม่งก็มาตบหัวผมถ้าผมฉี่รดที่นอนนะจะเอาไปให้มันดม
“กูแหกปากเรียกมึงจนคนจะตื่นทั้งหอแล้วมึงยังไม่รู้สึก แถมทำหน้าตาชวนสยองอีกกูเลยเรียกสติให้ ขอบคุณกูซะสิ” มันร่ายยาวเป็นบทเรียงความแถมไม่ลืมทวงบุญคุณจากผมอีก
“ขอบคุณ ถุ้ย แล้วมึงเรียกกูทำไม” ผมพูดประชดและถามมันกลับ
“กูหิวแล้วมีไรกินบ้าง”
“กูยังไม่ได้ทำ มึงอยากกินอะไรไหมล่ะ”
“เอาราดหน้าก็ได้อยากกินร้อน ๆ” มันตอบกลับมาแต่วันนี้ผมว่ามันหน้าตาแปลก ๆ นะดูตาปรือ ๆ ปากก็ดูแดงจัดแต่หน้ากลับซีด
“มึงป่วย?” ผมถามมันอย่างสงสัย
“มั้ง ปวดหัวนิดหน่อย เสร็จแล้วเรียกนะจะไปนอนก่อน” มันตอบแล้วก็เดินออกไปเลย
.
.
“ไอ้หมอเถื่อนเสร็จแล้ว”
“......”
“คุณชายหมอครับอาหารเสร็จแล้ว”
“......ฟี้”
“นี่ถ้ากูเรียกอีกทีไม่ลุกกูจะเอาราดหน้า ราดหน้ามึงจริง ๆ นะ” ผมโวยวายใส่แต่มันยังเงียบ น่าแปลกปกติมันเรียกไม่ยากขนาดนี้นะ
“กาย ไอ้กาย อ๊ะ ร้อนฉิบ” ผมเรียกมันแล้วเอามือไปเขย่าตัวมันแต่ต้องตกใจเพราะมันตัวร้อนมากจนต้องชักมือกลับ
“อือ... ปวดหัว” มันพึมพำออกมาเบา ๆ
“เอาไงดีวะไม่เคยดูแลคนป่วยซะด้วยสิ” ผมได้แต่บ่นคนเดียว
“เออใช่ถามแก๊งไอ้หมอดีกว่า” คิดได้แบบนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหากลุ่มแก๊งหมอที่ตอนนี้พวกเรากลายเป็นเพื่อนกันโดยปริยายไปแล้วเพราะต้องรับของฝากให้อีกฝ่ายกันอยู่บ่อย ๆ
กลุ่มคนหล่อเดือนล้อมเทพบุตร (6)
‘เฮ้ยคนไม่สบายต้องดูแลยังไงวะ’
‘ไอ้หมอ’
‘ไอ้สัสหมอ!’
Top: ทำไมไม่ถามไอ้คุณชายวะ
‘มันไม่อยู่ ตอบมาเถอะอย่าลีลา’
Top: เออ ๆ วัดไข้ เช็ดตัว แล้วก็ให้กินยา ถ้าไม่หายก็พาไปหาหมอ
“วัดไข้เหรอใช้อะไรวัดวะ งั้นข้ามไปก่อนเช็ดตัวเลยแล้วกัน” พอผมถามในกลุ่มที่มีเพื่อนไอ้หมอไปไอ้ท็อปมันก็แนะนำมาผมเลยจะทำตามทีละข้อแต่ติดตรงวัดไข้นี่แหละไม่รู้จะเอาอะไรวัดเพราะในห้องของผมไม่มีอุปกรณ์พวกนี้เลย
ผมเลยข้ามมาหนึ่งขั้นตอนคงไม่เป็นไรหรอก เช็ดตัวก่อนพอกินยาแล้วคงดีขึ้น ว่าแล้วผมก็เดินไปหากะละมังเตรียมมาเช็ดตัวให้หมอป่วย ผมลงมือเช็ดตัวให้มันโดยเริ่มเช็ดจากหน้าก่อน
“เออใช่ต้องถอดเสื้อก่อน”
พรึบ
“อึบหนักเหมือนกันนะเห็นตัวบาง ๆ แฮ่ก ๆ” ผมบ่นออกมาเพราะกว่าจะยกตัวมันถอดเสื้อได้ก็ลำบากเหมือนกันแหะ
“อือ...หนาว...” มันร้องออกมาเมื่อผมเอาผ้าเปียกไปโดนตัวมันแต่ว่านะเสียงร้องของมันช่าง...
“สัส...อย่าครางแบบนี้สิวะ” ผมบ่นให้คนป่วยที่ไม่มีสติฟัง
“อ่า...อย่ามันหนาว...” ผมคิดไปเองเปล่าวะว่าเสียงแม่งชวนสยิว แล้วดูสภาพมันดิตัวขาว ๆ ปากแดง ๆ ครางเสียงแหบ ๆ เห็นแล้วขึ้นเลย
เชี้ย!!!!!! นี่กูมีอารมณ์กับไอ้หมอเถื่อนเหรอวะถ้าเป็นผู้ชายตัวเล็ก ๆ น่ารักก็ว่าไปอย่างนี่ไอ้หมอเถื่อนมันสูงพอ ๆ กับผมเลยนะถึงมันจะดูบางกว่าผมก็เหอะ ไม่ใช่แล้วรีบเช็ดให้เสร็จ ๆ ดีกว่า
“อือ ปวดหัว...”
“เออ ๆ รู้แล้วเดี๋ยวเอายาให้” ผมรีบเช็ดตัวมันจนเสร็จแล้วก็ไปหายามาให้มัน
“เอ้า ลุกมากินสิ” ผมดึงมันขึ้น
หมับ
“อือ ม๊า...น้องกายปวดหัวครับ” มันกอดผมแล้วพูดอู้ ๆ อี้ ๆ แต่ผมได้ยินชัดเจน
ไอ้หมอเถื่อนแม่งน่ารักว่ะ
อีกแล้วนะไอ้เพลิงมึงคิดได้ไงว่ามันน่ารักฟะ แม่งเถื่อนก็เถื่อนโหดก็โหด
“ม๊า...น้องกายหนาวกอดหน่อย” มันไม่เลิกกอดผมแถมกอดแน่นขึ้นอีก
“ไอ้กายนี่กูเพลิงไม่ใช่แม่มึง” ผมเรียกมันแต่เหมือนมันหลุดไปอีกโลกแล้วเพราะนอกจากไม่ฟังมันยังเอาหน้ามาซุกพุงผมอีก
“อุ่นจัง...น้องกายขอกอดหน่อยนะครับ”
“กูควรกลัวมึงไหมไอ้หมอหรือกูควรกลัวตัวเองดี แม่งป่วยแล้วขี้อ่อยนะมึง” ผมบ่นออกมาแต่ก็ปล่อยให้มันซุกอยู่สักพักจนมันเงียบเลยจับมันนั่งพิงโซฟาเพราะจะให้มันกินยา
“ไอ้หมอกินยาก่อน”
“.........” มันเงียบแต่ผมรู้ว่ามันได้ยินเพราะมันเม้มปากเหมือนจะไม่ยอม
“น้องกายครับกินยาก่อนครับเร็ว” เอาก็เอาวะเผื่อมันยอม
พรึบ
“น้องกายไม่ชอบกินยา...” มันเงยหน้าขึ้นมาบอกแล้วก็พองลมในแก้มเหมือนว่า น่ารัก
“เดี๋ยวไม่หายนะครับน้องกาย มามะพี่เพลิงป้อนมา” ผมหลอกล่อมันอย่างกับหลอกเด็กสามขวบเผื่อมันจะได้ผล
“ไม่ครับ น้องกายไม่กิน” แม่ง...มึงแม่งเด็กดื้อ
“ไม่กินพี่เพลิงพาไปหาหมอฉีดยานะครับ” ขู่เด็กแม่งกลัวเชื่อสิผมใช้มุกนี้กับน้อง ๆ ประจำ
หมับ
“น้องกายไม่หาหมอนะครับ น้องกายยอมกินแล้ว”
เป๊าะ
ผมดีดนิ้วดีใจที่หว่านล้อมมันสำเร็จ ผมยิ้มและรีบส่งยาให้มัน ๆ ก็รับไปกินอย่างว่าง่าย แต่เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
หมับ อึก ๆ ๆ ๆ
“ฮ่า ๆ ขมไหมล่ะเห็นไหมน้องกายถึงไม่ชอบกินไง”
“...เชี้ย” มันอมยาแล้วเอามาพ่นใส่ปากโผ้ม กูไม่ได้เป็นไข้กูไม่ต้องแดกยาไอ้เหี้ยน้องกาย ไอ้เด็กเหี้ย
“คิคิ ตลกจังเลย”
ไอ้สัสเมื่อกี้มึงสอดลิ้นมาด้วยนะนี่มันเรียกจูบเลยนะแต่มึงเรียกตลกนี่นะ ไม่ไหวแล้วไม่ผมก็มันได้ถูกจับกินแน่ มึงอ่อยขนาดนี้กูไม่ไหวหรอกนะ หาตัวช่วยแป๊บ
เฮียกันต์
‘เฮียกันต์’
‘น้องเฮียแม่งป่วยว่ะ จะมาดูมันไหม’
เดี๋ยวกูไป มึงอยู่ให้ห่างน้องกูเลย ออกไปจากห้องเลยก็ได้ ฝากกุญแจไว้ที่รปภ.
“มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมบ่นทันที่เห็นข้อความที่พี่ไอ้หมอมันตอบมา
อ๋อ ผมลืมบอกไปว่าเฮียกันต์เป็นลุงรหัสผม กว่าเฮียแม่งจะยอมรับผมเป็นหลานรหัสพี่รหัสแทบกราบเฮียมันเลย แต่พอดีว่าวันหนึ่งเฮียมันมีเรื่องแล้วผมเสือกเดินไปเห็นเลยช่วยไว้เฮียมันเลยยอมรับผมเป็นหลานรหัส และผมก็เลยได้รู้ว่าเฮียมันเป็นพี่ชายไอ้หมอเถื่อนนี่
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ ปัง! ปึง!
“เปิดดิ!”
“เออรู้แล้วแป๊บดิกำลังเปิดเนี่ย เฮียจะพังห้องผมรึไง...”
พลั่ก
เฮียมันไม่ตอบและผลักผมให้พ้นทาง
“ไหนน้องกู แล้วกูบอกให้มึงอยู่ห่างน้องกูหรือออกจากห้องไปเลยทำไมมึงไม่ทำ!” เฮียแม่งตะคอกเหมือนตอนว๊ากเลย แม่งอารมณ์เสียอะไรมาวะ
“เฮีย...นี่ดึกแล้วเฮียจะให้ผมไปไหนเนี่ย ๆ ผมนั่งห่าง ๆ มันเลยนะ” ผมถามเสียงสองออกไป อยากจะตะคอกกลับนะแต่หน้าเฮียมันพร้อมฆ่าผมมาก เอาซะผมไม่กล้าเล่าเลยว่าน้องสุดที่รักเฮียมันทำอะไรไว้บ้าง
“น้องกูทำไรแปลก ๆ ไหม” นั่นกูไม่เล่าแล้วเสือกถามทำไม๊
“เปล๊าน๊าไม่ได้ทำไรเล๊ย” เสียงสูงไปนะไอ้เพลิงหวังว่าเฮียมันคงไม่จับได้
“แน่ใจนะ” เสียงมึงก็ต่ำไปไอ้เฮียกูว์กลัว
“แน่จั๊ยเซ๊” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่โคตรปลอม
“อืมแล้วไป ที่หลังน้องกูป่วยอยู่ห่าง ๆ มันเลย แต่กายไม่ค่อยป่วยหรอก ป่วยยากแต่ป่วยนานวันแรก ๆ จะมีอาการแปลก ๆ คล้ายเด็ก” เฮียกันต์ร่ายยาวเหมือนจะบอกให้ผมทำใจ แต่เด็กเหรอ เด็กเหี้ยอะดิเอายามาป้อนกูด้วยปากด้วย
“เดี๋ยวกูดูน้องกูเองมึงไปทำอย่างอื่นเถอะ” เฮียมันไล่ผมแต่ผมอยากดูนะว่าเฮียมันจะรับมือน้องมันยังไง
“น้องกายครับ เด็กดีตื่นก่อนครับ...”
“คร๊าบ....”
ปริป ๆ
“เรียกน้องกายทำมาย...” น่ารักเชี้ย ๆ ไอ้หมอมันลุกขึ้นมานั่งทำตาปริบ ๆ เหมือนเด็ก เฮียกันต์แม่งก็ละมุนมาก
“กินยาก่อนนะครับคนเก่งเดี๋ยวเฮียพาไปเที่ยวนะ” หลอกเก่งสงสัยหลอกเด็กบ่อย ผมนินทาในใจ
“จริงนะครับ น้องกายอยากไปเที่ยว” นี่มึงป่วยหรือมึงหัวฟาดพื้นแล้วปัญญาอ่อนวะ
“จริงสิครับ มาครับ อึบ อ้าม...”
อึก ๆ
“อี๊ อ่า ขมจังแต่น้องกายกินแล้วน้องกายอยากไปเที่ยว” โห ง่ายดายแท้ น้องกายไม่ดื้อเหมือนเมื่อกี้เลยครับ
“ครับงั้นไปนอนก่อนนะครับจะได้หายเร็ว ๆ” เฮียกันต์ยิ้มให้และกล่อมน้องมันต่อ
“ครับ จ๊ะเอ๋ แฮ่ ๆ”
ยังไม่หมดน้องกายสามขวบก็มา แต่....น่ารักดีวะถ่ายรูปไว้หน่อย
แชะ
ผมปิดเสียงกล้องก่อนถ่ายแล้ว หึหึ วันไหนกวนตีนกูนะเสร็จแน่มึงไอ้หมอเถื่อน ผ่านไปสักพักเฮียกันต์มันก็พาไอ้กายไปนอนสำเร็จ
“กูหวังว่ามึงคงไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดนะ”
นี่คือขู่? คิดว่ากลัว?
“ถ้าเรื่องนี้คนอื่นรู้...มึงอยู่ลำบากแน่” เออกูกลัวก็ได้วะ เฮียแม่งโหดใคร ๆ ก็รู้ยกเว้นผมตอนแรกที่ไม่รู้ไปเปรี้ยวกับเฮียมัน
“รู้แล้วหน่า เฮียก็ผมจะไปพูดที่ไหน”
“เออดี ไงกูฝากด้วยกายมันนอนแล้วคงตื่นอีกทีเช้าเลย ตอนเช้าไข้คงลดแล้วคงไม่เป็นแบบนี้แล้ว” เฮียบอกสถานการณ์ให้ผมฟัง จริงนะเฮียไม่ใช่มันไล่เอายาใส่ปากกูอีกนะ คราวนี้กูไม่ยอมนะเว้ย แต่...
“ครับ” พูดได้แค่นั้นแหละจะพูดอะไรได้ล่ะ
********************
- ผู้เขียน
