สองชั่วโมงต่อมา…
ภายในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง
บริเวณโถงหน้าห้องฉุกเฉิน
กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อและแสงไฟสว่างจ้าทำให้บรรยากาศเคร่งขรึม
พาฝันนั่งกอดกระเป๋าไว้แน่นบนตัก
สายตาไม่ละไปจากประตูห้องฉุกเฉินแม้แต่วินาทีเดียว ดวงตาแดงช้ำเพราะทั้งกังวลและร้องไห้
เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น ภาคินเดินมาถึง
เขามองหาพาฝันเจอทันที
ก่อนตรงไปคุยกับพยาบาลประจำเคาน์เตอร์
“ผมขอรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด และช่วยประสานห้องพิเศษด้วยครับ”
น้ำเสียงเขามั่นคงและเฉียบขาด
จนพยาบาลพยักหน้ารับทันที
ภาคินหันกลับมามองพาฝัน
สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใยแต่ก็ไม่อยากรบกวนช่วงเวลาสำคัญ
เขาเพียงแค่เดินไปหยุดอยู่ห่าง ๆ
นั่งลงข้างเธอเงียบ ๆ
ในที่สุด…ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก
คุณหมอออกมาบอกว่าอาการปลอดภัยแล้ว
แค่หน้ามืดลื่นล้ม ไม่มีภาวะแทรกซ้อน
และกำลังย้ายเข้าห้องพักฟื้นพิเศษ
พาฝันแทบร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งอก
รีบเข้
