“สรุปมึงมีอะไร”
(“กูมาซื้อดาบให้มึง! เอาไว้ฆ่าแวมไพร์”)
“อะไรของมึงอีก มึงหอบไปเชียงใหม่เพื่อซื้อดาบให้กูเนี่ยนะ”
(“กูล้อเล่น ความจริงอ่ะ พวกกูมาเอาดาบให้มึง เป็นดาบแร่เงิน เอาไว้ฆ่าแวมไพร์อย่างโรสไง นี่พวกกูลงทุนขนาดไหน ปลอมตัวเป็นองค์ชายเพื่อไปเอาดาบนี่มาให้มึง”)
“แล้วตอนนี่มึงอยู่ไหน”
(“อยู่เชียงใหม่”)
“กลับมาแล้วค่อยโทรหากู”
(“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวางสาย”)
“ทำไม”
(“กูซื้อแคบหมูมาฝากมึงด้วย น้ำพริกอ๋องด้วย แต่ลืมไปว่ามึงแดกไม่ได้ กูเลยแดกแทนแล้ว ฮ่าๆ”)
“ตลกมากไหมมึง แค่นี่นะ มาถึงแล้วค่อยโทรบอกกู”
*ติ๊ด**!...*
เขายังคงกอดร่างกายเธอไว้แน่น ใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขา กำลังเข้ามาดมดอมยอดดอกประทุม ที่มันกำลังชูยอดชูชัย เด่นสง่าต่อหน้าต่อตาเขา
“อย่าจ้องนานได้ไหม ฉันอาย”
“ไม่จ้องก็ได้ แต่ผมจะเด็ด” พอเข้าพูดจบ เขาก็...ใช้ปากตัวเองเลียยอดดอกนั้น ความเผ็ดร้อนกำลังแผ่ซานไปทั่วร่างกายของหญ
