ภามลอบถอนหายใจเมื่อไม่เห็นณดากับเพื่อนๆ ของเธออยู่แถวๆ นั้นแล้ว ถึงแม้จะคิดว่าเราตกลงกันชัดเจนเกี่ยวกับความสัมพันธ์แต่พออีกฝ่ายบังเอิญมาเจอพริมาก็แอบใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ทั้งยังรับรู้ถึงความคุกคามที่เจ้าตัวมีต่อพริมา มันน่าโมโหจริงๆ
“พี่ภาม พอแล้วไหมคะ เราน่าจะถือไม่ไหวแล้ว” ตอนนี้ภามซื้อเสื้อผ้าให้เธอจนสองมือของเขาเต็มไปด้วยถุงกระดาษ ออกร้านนั้นเข้าร้านนี้ที
“โอเคครับ แต่ถ้าพรีมอยากได้อะไรก็บอกพี่เลยนะ”
“ไม่อยากได้แล้วค่ะ” เจ้าตัวยิ้มสดใสแล้วก็ขอถุงในมือเขามาช่วยถือ ภามก็ยอมแบ่งให้สองถุง สิ่งหนึ่งที่พอจะทำให้สบายใจได้บ้างคือพริมาดูไม่ติดใจอะไรกับการเจอกับณดา ไม่ถามถึงด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายมีความสัมพันธ์อะไรกับเขา...ก็คงจะไม่สำคัญพอให้สนใจจริงๆ
“โอ้ พี่ภาม พรีมอยากซื้อของไปฝากพี่หนึ่ง พี่ภามว่าพรีมควรซื้ออะไรดีคะ” แต่ระหว่างที่กำลังเดินผ่านร้านที่เน้นลูกค้าผู้ชายพริมาก็สะกิดเขา ซึ่งสิ่งที่เธอบอกทำ
