เฝ้าถนอมรัก

“เรียกว่าปราสาทเจ้าหญิงเลยก็น่าจะได้นะครับ” นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนหลังจากที่สร้างบ้านหลังนี้ให้หลานสาวคนเดียวเสร็จแล้วโรจน์ชวนคนอื่น...ที่หมายถึงญาติพี่น้อง คนสนิทแม้กระทั่งภรรยาและลูกเลี้ยงเข้ามาภายในรั้วบ้าน ในวันเกิดครอบรอบสิบเก้าปีของเธอ “เหมาะที่จะเป็นเรือนหอจริงๆ ว่าแต่คุณลุงจะให้น้องแต่งงานตอนไหนนะครับ” สุเมธลูกชายคนเล็กของภรรยาคนปัจจุบันถามขึ้น “ยังไม่รู้เหมือนกัน ก็รอภามเขาพร้อม” เขาให้หลานสาวหมั้นหมายกับหลานชายเพื่อนสนิทตั้งแต่อายุสิบหก ตั้งใจว่าถ้าพริมาอายุเต็มสิบแปดก็น่าจะให้แต่งงาน แต่อีกฝ่ายบอกว่ารอน้องโตกว่านี้อีกหน่อย สักยี่สิบก็ได้...ซึ่งโรจน์ก็ไม่มีปัญหาแล้วแต่เด็กๆ “แล้วนี่ภามเขาจะมาไหมพรีม” สุนีย์ ลูกสาวอีกคนของภรรยาถามเจ้าของวันเกิด “พี่ภามมีงานเลี้ยงที่บริษัทค่ะ” วันเกิดเธอเป็นวันท้ายๆ ของเดือนธันวาคม มันเป็นช่วงที่ภามจะค่อนข้างยุ่ง ระยะทางจากตัวเมืองเชียงใหม่เข้ามาที่ไร่ก็ขับรถชั่วโมงกว่าๆ ตัวภามนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรในการเดินทาง แต่เป็นพริมาที่ห่วงพี่ ถ้ามืดค่ำก็ไม่อยากให้เขาขับรถ ตั้งแต่หมั้นหมายตามคำสัญญาของผู้ใหญ่ภามก็ไปมาหาสู่บ่อยขึ้น จากที่เมื่อก่อนถ้าว่างก็มักจะมาเล่นกับน้องอยู่แล้ว...จนขออนุญาตคุณปู่โรจน์พักค้างคืนกับคู่หมั้นได้ ยิ่งพอพริมาย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ เขาก็มักจะกลับมาหาเธอทุกคืน เพราะพริมาอยู่คนเดียว “สองทุ่มแล้ว งานเลี้ยงควรเลิกรา” โรจน์ชวนทุกคนกลับ ซึ่งก็ไม่มีใครคัดค้านอะไร เพราะปกติก็ไม่เคยมาสังสรรค์ ท่านบอกแต่แรกแล้วบ้านที่เหมือนปราสาทที่ห้อมล้อมด้วยไร่กุหลาบแห่งนี้โรจน์สร้างให้หลานสาวคนเดียวของเขา เป็นเหมือนกับพื้นที่ส่วนตัว พริมาเดินไปส่งทุกคนขึ้นรถ ก่อนไปสุเมธก็ไม่วายแซวให้คิดมาก “โทรเช็กหน่อยก็ดีนะพรีม ช่วงนี้มันยิ่งเนื้อหอม พี่ก็มั่นใจว่าพรีมเอาอยู่ แต่ว่าโทรเช็กหน่อยก็ดี งานเลี้ยงแสงสีมันแยงตา อาจทำให้คนตามืดมัวได้” สุเมธแซวทีเล่นทีจริง ต่างจากเมื่อก่อนที่เจ้าตัวจะดูจริงจังกว่านี้ แต่พอหลังจากที่ภามย้ายเข้ามานอนในบ้าน...ตั้งแต่บ้านหลังเก่าสุเมธก็ดูจะเพลาๆ ลงเรื่องที่กลัวภามจะแอบไปผู้หญิงคนอื่นระหว่างที่รอเธอ...แต่ก็ยังชอบแซวอยู่ พริมาได้แต่ยิ้มจางๆ ให้คำแซวนั้น เสมือนว่าเธอไม่ได้กังวลอะไร แต่ลึกๆ แล้วมันคิดมากอยู่เรื่อยๆ สิ่งหนึ่งที่สุเมธหรือคนอื่นๆ ไม่เคยรู้ แม้ว่าภามกับเธอจะนอนบ้านเดียวกันมาเกือบปี...แต่เราไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง พริมายืนส่งทุกคนจนรถทุกคันขับออกนอกรั้วบ้านจึงขึ้นบ้านชั้นสอง ให้แม่บ้านเคลียร์งานของเขา พอเรียบร้อยทุกอย่างก็จะออกไปพักที่บ้านพักนอกรั้วกำแพง คืนนี้พริมาจึงอยู่คนเดียว ถ้าเธอไม่ใช่คนรักสันโดษอยู่แล้วก็อาจจะรู้สึกวังเวงน่ากลัว พริมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ขึ้นไปนอนบนเตียง อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มาดูความเคลื่อนไหวของคู่หมั้น แล้วก็เห็นภาพที่เขาลงรูปกับคนอื่นๆ มากหน้าหลายตา...มีสาวๆ สวยๆ ด้วย เป็นสิ่งหนึ่งที่พริมายังกระวนกระวายใจในความสัมพันธ์ของเรา ว่าบางทีตัวเองจะเด็กไปสำหรับเขา ภามดูแลเธอดีมากๆ ก็จริง แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแค่ความใจดีแบบพี่ชายคนหนึ่งหรือเปล่า สุเมธก็ยิ่งชอบแซวมาแต่ไหนแต่ไร ว่าให้ออกจากกรงทองไปเจอโลกภายนอกบ้าง คู่หมั้นเธอเขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ แค่ไหน ตอนที่รู้ว่าต้องหมั้นหมายและแต่งงานกับภามพริมาไม่รู้เลยว่าตัวเองคิดกับเขาแบบไหน เธอเพิ่งจะสิบหกกว่าๆ ยังเด็กมาก และด้วยความที่ไม่ได้ออกไปไหนตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่ตอนแปดขวบ ยิ่งทำให้เธอกลายเป็นเด็กสาวที่อ่อนต่อโลกภายนอก ที่ผ่านมาภามเป็นเหมือนพี่ชายใจดี ที่เทียวมาเล่นด้วย มาช่วยสอนหนังสือ เป็นเหมือนเพื่อนคนเดียวที่เธอมี แม้จะไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไรกับภามแต่พริมาไม่ได้ต่อต้านหรือคัดค้านการหมั้นหมาย แม้จะขยับสถานะมาเป็นคู่หมั้น เป็นคนรัก ภามยังดูแลเธอเหมือนน้องสาวตัวน้อย ที่อาจเพิ่มความหวานแบบแฟนเข้ามาบ้าง กอด หอม จูบ...แบบเด็กๆ หากไม่เคยล่วงเกินอะไรเธอไปมากกว่านั้น แม้คุณปู่จะอนุญาตให้เขาเข้าห้องตั้งแต่วันเกิดปีที่แล้ว เธอนับถือเขาได้แบบสนิทใจ แต่ไม่รู้ว่าความกระวนกระวายใจที่คิดว่าตัวเองอาจจะเด็กเกินไปมันเกิดขึ้นได้อย่างไร ถูกสุเมธแซวบ่อยๆ ก็เริ่มคิดว่าภามจะไปมีผู้หญิงคนอื่น...ที่เป็นผู้ใหญ่กว่าเธอ หลายครั้งที่แอบงอน แต่ก็ไม่เคยถามหรือบอกความรู้สึก กลัวว่ามันจะดูงี่เง่า หรือไม่รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์แค่ไหน กับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเพราะคำสัญญาของผู้ใหญ่ และภามก็อาจเป็นแค่พี่ชายใจดีที่แค่อยากดูแลเธอก็เท่านั้น พริมาไม่อาจนอนหลับได้เลย จนได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ไม่ได้ตกใจว่าจะเป็นใครอื่นแต่ก็รีบเปิดไฟหัวเตียง ร่างสูงยืนอยู่ปลายเตียงพอดี มองเธอตาปริบๆ “พรีมยังไม่นอนเหรอครับ จะเที่ยงคืนแล้วนะ หรือนอนไม่หลับ” น้ำเสียงแววตาทอดอ่อน เขารู้ว่าบางค่ำคืนเธออาจจะยังฝันร้าย “นั่นสิคะ เที่ยงคืนแล้ว พี่ภามขับรถกลับมาได้ยังไง” แม้จะดีใจที่เขามาหา แต่ก็อดบ่นไม่ได้ ถึงเขาจะเทียวไปเทียวมาจนคุ้นเคยแต่ก็ไม่อยากให้ขับรถกลางคืนบ่อยๆ “ไม่มาได้ยังไงล่ะครับ สุขสันต์วันเกิดนะครับ” ภามส่งกุหลาบช่อโตให้เธอ ไม่ว่าจะในโอกาสอะไรภามมักจะให้กุหลาบเสมอ จะมีอะไรเหมาะกับเจ้าของไร่กุหลาบมากกว่ากุหลาบล่ะ ร่างสูงก้าวขึ้นมาบนเตียงด้วยกันเลย เขาอาบน้ำมาเรียบร้อย ไม่อยากมาทำธุระในห้องนอนเธอกลัวทำเธอตื่น แม้ห้องจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่อยากรบกวน ขยับเข้าไปกอดเอวแล้วก็หอมแก้มฟอดใหญ่ให้ชื่นใจ “เสียดายนะบ้านหลังนี้มันปีนยาก จะปีนระเบียงขึ้นมาก็กลัวจะเหลือแต่ชื่อ” “พี่ภาม อย่าคิดทำอะไรแปลกๆ แบบนั้นอีกนะคะ” พริมาย่นจมูกใส่เขา ทั้งโมโหทั้งขำเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในปีก่อน ตอนนั้นเธอยังไม่ได้ย้ายเข้ามาในปราสาทหลังนี้...และคู่หมั้นที่หมั้นหมายกันมาได้เกือบสองปีก็ยังไม่เคยเข้ามาหาถึงห้องนอนแบบนี้ วันนั้นเป็นวันเกิดเธอ หลังจากที่กินข้าวเย็นร่วมกับทุกคนที่บ้านใหญ่ พริมาก็เข้าบ้านตัวเองตามปกติ บ้านเก่าเป็นบ้านสองชั้นที่แยกออกมาจากครอบครัว แต่ก็อยู่ในรั้วเดียวกัน “พี่มีของขวัญวันเกิดให้พรีมนะ” เขามีให้อยู่แล้ว ปีก่อนให้แหวนที่ถือว่าเป็นแหวนหมั้นระหว่างเรา เพราะการหมั้นหมายนั้นเป็นการพูดคุยตามคำสัญญาของผู้ใหญ่ ยังไม่ได้มีพิธีรีตอง ค่อยจัดงานหมั้นและงานแต่งครั้งเดียวเลย