“กล้าหอบผ้าหอบผ่อนมานอนห้องฉันเองกอดแค่นี้ทำมาดิ้น คิดว่าฉันจะเป็นสุภาพบุรุษนอนหันหลังให้หรือไง” “แกบอกเองว่าให้ฉันนอนโซฟา จะมาอยากกอดอะไรตอนนี้ล่ะเบส” “เหอะ ฉันแค่ประชดไปอย่างนั้น หรือเธอคิดเป็นจริงเป็นจัง ฝันเอาเถอะ ฉันไม่ยอมให้เธอได้ฉันง่ายๆ หรอกแมงมุม แค่ขาอ่อนก็อย่าหวัง นอนนอกห้องไปเลย” เบส วิศวะ ปี 3 x แมงมุม เภสัช ปี 3 (แมงมุม) เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ตีกันบ้าง ดีกันบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนที่รู้ใจ แต่จู่ๆ เขาก็ห่างเหิน แล้วทำให้รู้สึกว่าเขาอาจจะรำคาญฉันแล้วจริงๆ (เบส) ที่เรียกว่า หมา เพราะปากหมา เป็นนิสัย แต่ไปๆ มาๆ กลายเป็นหมาหงอยเข้าจริงๆ (โบ้ ) ก็คิดว่าจะไม่รัก เลยพยายามผลักไสเธอออกไปจากชีวิต พอเธอเหมือนจะหายไปจริงๆ ทำได้แค่เป็น (หมา) หวงเพื่อน ยอมไม่ได้หรอก ใครจะว่ากลืนน้ำลายตัวเองก็ช่าง ผมพร้อมกลืนทุกอย่าง กลืนแมงมุมลงท้องทั้งตัวไม่ให้ใครมาวุ่นวายได้ก็จะทำ ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะทุกคน เรื่องนี้แนวเพื่อน แนวแอบรัก ฟีลลิงคล้ายๆ ชมพูคริสใน Make friends เพื่อน (อยาก) สนิท ในเวอร์ชันที่โตขึ้นมาอีกเล็กน้อย และเบสปากร้ายกว่าคริสนิดหน่อย...เป็นหมาที่โบ้ประมาณหนึ่งแหละ

เธอรู้ตัวว่าท้อง...หลังจากหย่ากับเขา "ขอบคุณที่เป็นภรรยาที่น่ารักตลอดระยะเวลาหนึ่งปีสี่เดือนสิบหกวันนะครับ"“ริชาครับ เรื่องการหย่าของเราผมได้ใช้เวลาคิดมาสักระยะหนึ่ง….. รริชารู้สึกใจหาย ในค่ำคืนที่ฝนตกปรอยๆ ที่คุ้นเคยกับการนอนกอดก่ายกันและกันแต่เธอกับเขาต้องมาตกลงเรื่องการหย่า เธอทำได้แค่เก็บความรู้สึก ฝืนยิ้มให้สามีที่กำลังจะกลายเป็นอดี “ครับ รอให้ผมจัดการเรื่องคอนโดกับรถเรียบร้อย อาจจะไม่เกินสองสัปดาห์เราค่อยนัดวันหย่า” เธอยิ้มจางๆ ให้เขา ฝืนกลืนก้อนความรู้สึกบางอย่างที่แน่นอก โอบนทียิ้มอบอุ่นให้เธอ ทุกอย่างมันดูปกติไม่เหมือนสามีภรรยาที่กำลังคุยเรื่องหย่าร้างกันเลยสักนิด “อีกสองสัปดาห์...แต่คืนนี้ริชาจะยังเมตตาผมได้ไหมครับ” ออดอ้อนหากสุภาพ สิ่งที่เธอพลั้งเผลอและหลงใหลในตลอดระยะเวลาปีกว่าที่แต่งงานกัน

"ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะ บุญษา หย่ากันแค่สามวันจำหน้าผัวตัวเองไม่ได้หรือไง" บุญรักษา(บุญษา) อายุ 24 ปี ปริญ (คุณโปรด) 27 ปี เธอเป็นลูกคนงานในบ้านที่แม่เขาสงสารให้ที่อยู่อาศัย ส่งเสียเลี้ยงดูจนเรียนจบมอปลาย และเขาอาสาส่งเสียต่อให้เรียนมหาวิทยาลัยเอง…เขาคิดว่าแม่เขาทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ที่ไหนได้พอเด็กคนนั้นเรียนจบก็บังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ …… “ไปกับเพื่อนผู้ชายมันไม่ปลอดภัยหรอก ถ้าเขาคิดอะไรไม่ดีกับเธอ ไม่พาเธอมาส่งบ้าน...ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอโตแล้ว” ไม่พูดเปล่าเขายังขยับตัวเข้ามาเบียด ยื่นหน้ามาคลอเคลียใกล้ๆ แก้มจนรู้สึกร้อนผะผ่าว “ผู้ชายไว้ใจไม่ได้หรอก” ย้ำด้วยการกดจมูกเฉียดแก้มเธอหนึ่งที จนบุญรักษารู้สึกหมั่นไส้จนกล้าถามเขากลับคืนบ้าง “แล้วคุณโปรดไว้ใจได้เหรอคะ” ปริญหัวเราะเบาๆ อย่างพอใจ ใช้นิ้วเชยคางมนให้สบตากันใกล้ๆ “แน่นอน ฉันน่ะยิ่งตัวไว้ใจไม่ได้...ถ้าในชีวิตเธอจะมีผู้ชายคนไหนที่ไม่น่าไว้ใจก็ให้เป็นฉันคนเดียว” บุญรักษารู้สึกว่าเข้าใจความหมายลึกๆ ในประโยคนั้น แล้วปริญก็ย้ำเธอให้ชัดขึ้น “จำได้ไหมตอนเด็กๆ ฉันเคยบอกว่าห้ามให้ใครแกล้งเธอ ฉันมีสิทธิ์แกล้งคนเดียว...ตอนนี้ฉันก็ยังย้ำคำเดิมนะบุญษา ห้ามผู้ชายหน้าไหนทำกับเธอเหมือนที่ฉันทำ รู้ไหม” จบประโยคนั้นเขาก็จูบ “คุณโปรดแกล้งบุญษาเหรอคะ” “อืม...ก็เธอมันน่าแกล้งนี่บุญษา” น่าแกล้งมาแต่ไหนแต่ไร และพอโตขึ้นความคิดของเขาก็พิเรนทร์ไปตามวัย “เพราะคุณโปรดชินกับการแกล้งบุญษามาตั้งแต่เด็กๆ เหรอคะ” “อืม ก็อะไรปะมาณนั้น” รู้สึกเจ็บแปลบในอก หากก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงน้อยใจกับคำตอบนั้น “หรือเธอจะให้ฉันบอกว่าที่ฉันจูบเธอ...หวงเธอ ไม่ให้เธอไปเป็นแฟนกับใครเพราะฉันอยากเป็นแฟนกับเธออย่างนั้นเหรอบุญษา ฉันต้องขอเธอเป็นแฟนไหมถึงจะมีสิทธิ์จูบเธอ กอดเธอแค่คนเดียว”

สำหรับธาม สุพรรณิการ์คือภรรยาที่สรรค์สร้างมาเพื่อเขาอย่างบรรจง เธอสวยงาม เพียบพร้อม และเหมาะสมในฐานะภรรยา สำหรับธามความรักไม่ได้จำเป็นสำหรับการแต่งงาน เขาแต่งกับเธอเพราะความหมาะสม และเธอก็เป็นภรรยาที่ดีตามที่เขาคาดหวัง และแม้ว่ามันอาจไม่ได้เริ่มต้นจากความรู้สึก แต่หากวันหนึ่งรู้สึก เขาก็ยินดี “นอนด้วยกันไหมครับ” เป็นการถามที่แน่นอนว่าธามไม่ได้ต้องการคำตอบ และเป็นการเชิญชวนที่เขาไม่ต้องการคำปฏิเสธ “เอ่อ แป๊บนึงนะครับ ผมไม่ค่อยคุ้นกับหมอนใบนี้เลย เหมือนจะต่ำๆ ไปหน่อย ขอยืมหมอนคุณกลางก่อนนะครับ” พูดจบก็หยิบหมอนอีกใบที่วางคู่กันขึ้นมาทับใบที่วางอยู่แล้วหนุนนอนอย่างสบายใจ เห็นว่าคนตรงหน้านิ่วหน้าให้กับการกระทำของเขาก็ยิ้มกว้าง วาดแขนข้างซ้ายลง “ผมเอาหมอนคุณกลางมา คุณกลางคงต้องนอนหนุนแขนผมแทน”

ป้าของเธอพามาอยู่บ้านหลังใหญ่นี้ตั้งแต่สิบขวบ ด้วยเพราะผู้เป็นแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ซ้ำร้ายที่พอเธออายุสิบห้าญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวก็มาด่วนจากไปด้วยโรคร้าย…รั้วบ้านโชติธนกิจกลายเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ หากโลกภายนอกก็เป็นสิ่งที่ ‘เหมือนแพร’ ตั้งคำถาม ‘เจตน์’ เป็นคนตอบคำถามนั้น เป็นของเขา…อยู่ใต้อาณัติ แลกกับการที่จะได้โบยบินในเวลาที่เหมาะสม ...... ขอฝากผลงานเรื่องใหม่ของ ฝนพราง ด้วยนะคะ เป็นแนวโรมานซ์ เน้นความฟินความสุขนะคะ เป็นแนวเด็กในปกครองที่พระเอกสนับสนุนการศึกษา อายุพระนางห่างกันสิบสามปีค่ะ จะเรียกว่าโคแก่หญ้าอ่อนก็ได้

"แกก็...ให้ฉันนอนด้วยไง...ฉันสัญญาเลยว่าจะนอนกับแกแค่คนเดียว" ปลื้มพูดทีเล่นทีจริงไปตามเรื่องนั่นแหละ แต่เชื่อขนมกินได้เลยว่าถ้าฉันเพียงแค่เผลอพยักหน้าเขาจะรีบตะครุบและลากฉันขึ้นเตียงทันทีแบบลืมไปเลยว่าตัวเองแค่พูดเล่นน่ะ เขาไว้ใจได้เสมอ…แต่อย่าเผลอเชียว ……… ฉันรู้ว่าการเป็นผู้จัดการดาราต้องดูแลเขาได้ทุกเรื่อง แต่เรื่องแบบนั้น…. #ปลื้มวิปครีม #เพื่อนนอน (ไม่หลับ) = ไม่ได้หลับไม่ได้นอน

รู้สึกกับเขาเกินเพื่อนไปแล้ว ในขณะที่เขาไม่อยากเป็นแม้แต่เพื่อน...ไม่อยากเป็นอะไรด้วยเลย ทุกอย่างมันหยุดนิ่งตอนที่ริมฝีปากอุ่นทาบลงมา หยุดความเจ็บปวด กดดัน ทั้งหมดให้เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัว เนิ่นนานในความรู้สึกกว่าคนข้างๆ จะถอนจูบบางเบานั้น ให้ฉันเผลอมองตาม "ก็หยุดร้องไห้ได้นี่" คืออะไร จะบอกว่าที่จูบเพราะโมโหที่ฉันไม่ยอมหยุดร้องงั้นเหรอ...แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกถึงความโกรธหรือโมโหของเขาเลยล่ะ หัวใจมันรู้สึกเหมือนได้รับความปลอบโยนมากกว่า "แล้วตกลงร้องไห้ทำไม" "ฉัน...ฉันไม่รู้" มันเครียด กดดัน กลัวเขาเกลียดยิ่งกว่าเดิมที่วุ่นวายจนโซ่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ "ไม่ได้ร้องเพราะตกใจที่พ่อฉันกับแม่เธอมาเห็นเรานอนด้วยกัน จนถูกบังคับให้ต้องหมั้นกันเหรอ" "นายต่างหาก ไม่ใช่เกลียดจนจะบีบคอฉันให้ตายเลยเหรอที่ทำให้นายต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้" เผลอประชดสิ่งที่อัดอั้นตันใจมาเป็นชั่วโมง คนข้างๆ หันมามองฉันเป็นครั้งแรก มองด้วยสายตาเหยี่ยวอันแหลมคม ลึกลับคาดเดาความรู้สึกไม่ออก "หมายถึงเธอเองไม่ได้โกรธหรือเกลียดฉันเลยเหรอน้ำริน ที่ทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน" ทำไมคำถามนี้ทำให้สมองฉันขาวโพลน หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อคิดว่าสายตาคมดุคู่นี้กำลังมองความรู้สึกของฉันได้ลึกแค่ไหน ฉันชอบเขา...ชอบเข้าไปวุ่นวายกับเขาจนเกิดเรื่อง แต่ไม่เคยบอกชอบเลยสักครั้ง ไม่แม้แต่จะเอะใจเลยว่าโซ่จะสงสัยความรู้สึกนึกคิดของฉันแค่ไหน ใจมันเต้นรัวเมื่อสายตาคู่นี้ช่างกดดัน ราวกับว่าเขาจะควักหัวใจฉันออกมาค้นหาความรู้สึกเดี๋ยวนี้ แทบจะลืมหายใจตอนที่รู้ตัวว่าใบหน้าใกล้กันเรื่อยๆ จนมือเขาดึงแว่นสายตาออก ภาพตรงหน้าเบลอเล็กน้อย หากความรู้สึกที่ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมาอย่างแนบสนิทกลับชัดเจน โซ่ วิศวะโยธา ปี 1 x น้ำริน วิศวะไฟฟ้า ปี 1 ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะทุกคน เรื่องนี้เป็นแนววัยรุ่น แนวแอบรักเพื่อน ที่คุ้นเคย สำหรับ เสือหลงเพื่อน ที่ชื่อคล้ายๆ หมาหวงเพื่อน นั้น ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกัน คนละไทม์ไลน์ เพียงแค่ โซ่เป็นน้องเทคเบสกับยีนส์ และน้ำรินก็เป็นน้องรหัสเบสค่ะ

"น้องอายุเท่าไหร่วะ สิบเจ็ด สิบแปด" "สิบหก...ปลายปีสิบเจ็ด" บอกสิบหกมันดูไกลไป "เฮ้ย เอาจริงดิ พรากผู้เยาว์เลยนะมึง มึงไปหลอกน้องหรือเปล่า" "กูจะไปกล้าหลอกอะไรน้อง คือ ปู่อยากให้กูแต่งงานกับน้อง เลยหมั้นกันไว้ เรื่องบ้านที่กูถามปู่ก็สร้างให้เป็นเรือนหอ" "คลุมถุงชน" "ไม่เว้ย กูเต็มใจ"

มันกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว แต่ความนิสัยเสียจนเคยตัวก็ทำให้เมียหอบลูกในท้องหนีเขา มันทรมานที่เขาไม่รู้เลยว่าเมียกับลูกจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร... พริษฐ์จำใจแต่งงานกับเธอแทนน้องสาวที่หนีงานแต่ง…เขาควรจะต้องใจร้ายกับเธอให้สมกับความคับแค้นใจหรือเปล่า ไหนๆ สินสอดสิบล้านก็ไม่มีแววจะได้คืน เขาต้องเก็บดอกจาก “เฌอมาวีร์” อย่างมีสิทธิ์เต็มที่ “พี่พร้อม พอแล้วนะคะ” “ทำไม ไม่อยากได้เป็นเซตเหรอ” “ไม่เอาหรอกค่ะ แค่นี้เฌอก็จะใช้คืนพี่พร้อมไม่ไหวแล้ว” “อืม ลองตีไปว่าพี่ต้องเปย์แบบตัวท็อปครั้งละแสน แล้วที่ซื้อของให้ก็ถือว่าเป็นของขวัญ มันต้องใช้เวลานานเท่าไรล่ะเฌอพี่จะถึงจุดคุ้มทุน” แต่เฌอมาวีร์ก็ดันเป็นข้อยกเว้นของเขามาแต่ในแต่ไร เด็กผู้หญิงที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาว...แล้วตอนนี้เธอก็ดีกับเขามาก จนมันกลายเป็นความรู้สึกดีๆ “เราแต่งงานกันมากี่เดือนแล้วนะเฌอ แปดไหม เธอว่าพี่คุ้มหรือยัง” “พี่พร้อมบอกให้เฌอคิดครั้งละแสนใช่ไหมคะ อืม” ทำท่าเหมือนคำนวณ พริษฐ์ก็รีบพูดแทรก “เอาเพชรอีกสักชุดไหม หรือสะสมเป็นทอง หรือเอากระเป๋าไว้เกร็งกำไร”

“พี่ไม่มีเงื่อนไขมากมายกับการแต่งงานของเรา เราแต่งงานกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิต ชีวิตพี่เป็นของพี่ ชีวิตนุ่มเป็นของนุ่ม เราไม่ก้าวก่ายกัน” … “พี่คิดว่าพี่ไม่น่ามีปัญหากับการใช้ชีวิตครอบครัวกับนุ่ม แต่พี่ไม่รู้ว่านุ่มคิดยังไง นุ่มลองดูพี่สักปีดีไหม ถ้านุ่มมั่นใจว่าจะไม่หย่ากับพี่แน่นอน เราค่อยคุยกันเรื่องมีลูก” “เอ่อ ค่ะ ... พ พี่ฟรองซ์จะทำอะไร” “หืม ก็...เข้าหอ” “เมื่อกี้พี่ฟรองซ์บอกหนึ่งปี” “เมื่อกี้...เราคุยเรื่องลูกหรือเปล่า แต่เรื่องนี้มันคนละส่วนกัน”

“ตัวอุ่นจังฟาร์ม” ตัวเขาอุ่นมาก แบบที่ทำให้หัวใจฉันอุ่นด้วย “แต่ทำไมที่ผ่านมาถึงเย็นชาจัง” “เย็นชา ยังไง” ทำหน้าเหมือนไม่รู้จริงๆ “คือไม่อุ่นเหรอ” เขาถามเหมือนสงสัยจริงจัง แต่ในแว่บหนึ่งก็เห็นเหมือนมีประกายวูบไหวในดวงตาคู่นั้น...เขายิ้มหรือเปล่า ฟาร์มจูบ...แบบนี้หรือเปล่าคือความอุ่น ที่ฟาร์มต้องการปฏิเสธข้อกล่าวหา “เย็นชา” นั้น หวนให้นึกถึงจูบนั้นของเรา “ให้ชาอยู่ห้องฟาร์มเหรอ” “อืม อยู่สิ ไม่ให้ไปไหนแล้ว” …อยู่ด้วยกันนะใบชา... ฟาร์มXใบชา ฝากผลงานเรื่องใหม่ของ grayfay ด้วยนะคะ นิยายพระเอกนางเอกสายซึน ที่พอเริ่มอยากข้ามเส้นบางๆ นั้น มันก็น่ารักน่าหยิกหนุบหนับหัวใจไปด้วยความคลั่งรักกันไม่ไหวของทั้งสองคน มาอ่านนิยายที่ทำให้ใจฟูไปด้วยกันนะคะ

ฉันบอกทุกคนว่าเป็น “เพื่อนสนิท” เขา ทั้งๆ ที่รู้ตัวว่าชอบเขามากเกินเพื่อนไปนานแล้ว ฉันไม่รู้หรอกว่าคริสให้ความสำคัญกับฉันแค่ไหน เขารำคาญที่ฉันจุ้นจ้านวุ่นวาย และชอบเมินฉันเป็นประจำ แต่เรา...ก็ยังเป็นเพื่อนกัน โคจรอยู่ในชีวิตของกันและกันจนเข้ามหาวิทยาลัย “ไหนบอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนสนิท กลัวอะไรกับแค่คนอื่น” นี่คือจูบ...ใช่ไหม เขาถอนจูบ...แล้วก็จูบอีก อยู่แบบนั้น “คริส นายจะจูบฉันอีกนานแค่ไหน” เพื่อนกันจะสามารถจูบกันได้นานแค่ไหน “คริส ที่เราทำเมื่อกี้คืออะไร” “ก็...เอากัน” “ทำไมนายถึง...ทำแบบนั้น” “ก็อยากทำ...เธออยากคิดแบบไหนก็คิดตามสบายได้เลยชมพู แค่รู้ว่าฉันอยากทำ...กับเธอ แล้วไม่ใช่วันไนต์วันเดย์อะไรด้วย” ฉันคิดว่าเป็นแฟนกันได้ไหมล่ะ...ไม่กล้าคิดหรอก แล้วมันคืออะไร...ไม่รู้ ไม่รู้เลย