บทที่ 1
1269 คำ
บทที่ 1
"อ๊ะอื้มส์พอแล้วค่ะ พราวระบบหมดแล้ว"สองมือบาง ยกผลักหน้าอกของคนรักตัวเอง ที่เริ่มซุกไซร้ตามเรือนร่างบางขาวอมชมอชมพูอีกครั้ง สายตาเจ้าเล่ห์ของผู้ชายคนนี้ดั่งเทพที่ใช้มนต์เสน่ห์ให้สาวๆที่อยู่ไกล้ต้องหลงไหลในตัวเขา
"หายโกรธพี่หรือยัง"คำถามที่เรียบนิ่งจ้องมองแววตาของสาวน้อยๆ ที่ยังคงมีน้ำตาคลออยู่ด้วยความน้อยใจ
"แสดงว่าพราวยังโกรธพี่อยู่ พี่ทำลงไปเพราะว่าพี่หึงพี่หวงพราวนะ"พูดจบใบหน้าของชายหนุ่มก้มลงซบตรงเนินอกของหญิงสาวแฟนเด็กของเขาทันที
"แล้วทำไมพี่คามิลไม่ฟังคำอธิบายของพราวก่อนละ! ฮึ๊บ! พราวเจ็บพราวเสียใจในคำพูดของพี่นะรู้ไหม"สายตาทั้งสองจ้องมองกันอีกครั้งแต่แววตาคนตัวเล็กมีน้ำตาไหลออกมาด้วยความน้อยใจ
"ต่อไปพี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว พี่สัญญา!! หายโกรธพี่นะเมียจ๋า"นิ้วก้อยซ้ายมือของชายหนุ่ม ยื่นขอเกี่ยวก้อยกับเธอเเละเแ่ยคำสัญญา
"จริงๆนะคะ"
"จริงครับ"พี่คามิลได้สัญญากับฉันว่าเขาจะไม่ทำกับฉันแบบนี้อีก ฉันจึงหายโกรธเขา ใบหน้าของฉันช้ำไปด้วยจูบของพี่คามิลไปหมดแล้วด้วย
"งื้อ!! พอแล้วค่ะหน้าพราวใช้ำหมดแล้ว"
"งั้นพี่ขอทำสัญลักษณ์ไว้นะ"ตั้งแต่คบกันมา พี่คามิลเขาไม่เคยทำรอยบนตัวฉันเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขาทำหลายจุดและรู้สึกว่าเขาทำแรงด้วย
"นี่ไง คนอื่นมันจะได้ไม่กล้ายุ่ง"ใบหน้าของพี่คามิล เขาดูมีความสุขที่เขาได้สร้างรอยไว้ที่คอของฉันไว้หลายจุด
"ให้พราวทำพี่บ้างสิ"มือของพี่คามิลผลักฉันไว้เพราะว่าไม่ให้ฉันทำเขาคืน
"อะไม่ได้ครับ! พี่ต้องไปประชุม พี่เป็นผู้บริหารนะถ้าลูกน้องเห็นมันจะไม่ดี"
"กลัวลูกน้องเห็นหรือกลัวสาวๆเห็นกันแน่คะ"
"มีที่ไหนละครับ พี่มีแค่พราวฝนคนเดียวนะ"มือขวาของพี่คามิลลูบเข้ามาทีาหน้าผากของฉันเบาๆ พร้อก้มหอมด้วย ซึ่งความรู้สึกของฉันแฮปปี้มากและทุกๆครั้งที่พี่เขาทำแบบนี้
"แล้วเมื่อไหร่พี่จะบอกกับทุกคนละคะ ว่าเราสองคนคบกัน"สายตาของเขาที่จ้องมองฉันอยู่หลับสายตาของฉันทันทีที่ฉันเอ่ยถามเขา
"พี่คามิล"มือของฉันจับแขนของพี่คามิลเขย่า จนทำให้เขารู้สึกตัว เหมือนกับเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่จนเหม่อลอยไปเลย
"หะห๊ะ!!"
"พี่เป็นอะไรหรือป่าวคะ"
"ป่าวครับ เอาไว้ให้เวลาผ่านไปสักพักก่อนนะ พี่ขอเวลาสักปีเวลาใครเขาถามหรือตอบสังคมพี่จะได้บอกเขาได้ว่าเราคบกันมาเป็นปีแล้วไง"ฉันก็ไม่รู้ว่าเหตุผลเขามันตรงกับความรู้สึกของเขาหรือป่าว แต่ฉันเลือกที่จะยิ้ม และเงียบไม่ถามเขาต่อเพื่อที่พี่คามิลเขาจะได้สบายใจ
"ค่ะ"
"ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวออกไปหาข้าวกินข้างนอกกัน"
"ค่ะ"ฉันลุกเข้าห้องน้ำอาบน้ำเสร็จพี่คามิลเขาไม่ได้อยู่ในห้องนอน เขาบอกจะออกไปห้องนั่งเล่น พอฉันแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาแต่กลับไม่เจอพี่คามิล เจอเพียงกระดาษโน๊ตที่วางไว้บนโซฟา เขียนว่าให้ฉันออกไปเองเขารีบไปประชุม ความรู้สึกที่ฉันได้อ่านก็รู้สึกน้อบใจนะแต่เขาคงจำเป็นจริงๆ
"หิวแล้วนะพราวฝน ออกไปหาอะไรทานที่ห้างสักหน่อย"ฉันนั่งแท็กซี่ตั้งแต่คอนโดของพี่คามิล มาถึงห้างแห่งหนึ่งไกลจากคอนโดหลายโลมาก ก็ไม่รู้ว่าจะมาไกลทำไม ทั้งๆที่แถวคอนโดก็มีหลายห้าง
ณ.ห้าง
"พี่คามิล"ฉันขึ้นมาชั้นสองเพื่อหาอะไรทานแต่สายตาดันไปเห็นชายคนหนึ่งที่หันหลังไปกับผู้หญิงคนอื่น และฉันก็หมั่นใจว่าเป็นพี่คามิล
"พี่คามิล"ฉันวิ่งตามไปจนถึงบันไดเลื่อนและเรียกพี่คามิลอีกครั้ง ใช่เขาหันหลังมาเห็นฉันสีหน้าของเขาดูตกใจมาก ที่เห็นฉันยืนอยู่ ฉันเองก็ตกใจไม่น้อยไหนเขาบอกว่ามีประชุม แต่ทำไมมากับผู้หญิงคนอื่นซึ่งฉันไม่เคยเห็นหน้าและผู้หญิงคนนั้นแต่งตัวดูดีเรากับคุณหนูที่เดิมคู่มากับเขา
"พี่คามิน"ใช่เขาลงบันไดเลื่อนไปแล้ว เขาจะหยุดแล้วเดินกลับมาหาฉันไม่ได้นอกจากฉันรีบวิ่งตามลงบันไดเลื่อนนั้นไปจนถึงด้านล่าง
"ใครหรอคะ คามิล"เป็นน้ำเสียงที่เรียบหรูดูแพงของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เอ่ยถามพร้อมกับใบหน้าที่จ้องมองพี่คามิน
"รุ่นน้องที่รู้จักน่ะ เอาอย่างนี้"เพียงฟ้า"ไปรอผมที่โซนเครื่องประดับก่อนนะ ผมขอคุยกับรุ่นน้องสักครู่ เดี๋ยวผมตามไป"ฉันยืนมองผู้หญิงคนนั้น ที่เดินหันหลังไปคือเขาไม่ได้สนใจฉัน และพี่คามินเขาหันมามองฉัน คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันราวกับว่าเขากำลังโกรธ ที่ฉันเข้ามาทักเขาฉันต่างหากที่จะต้องโกรธเขา เพราะว่าเขาบอกว่าไปประชุมแต่จู่ๆมาเจอที่ห้าง
"พี่คามิลคะ"
"พี่รู้นะ ว่าพราวจะถามอะไรพี่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้เราแยกกันก่อนพี่มีลูกค้า"
"ก็ไหนพี่บอกว่าพี่จะไปประชุมที่บริษัท"
"อย่าพูดไม่รู้เรื่องนะพราว ที่นี่คนเยอะพี่เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าถ้าเราเจอกันอยู่ข้างนอก ไม่จำเป็นไม่ต้องมาทักและอีกอย่างที่อยู่กับลูกค้าคนสำคัญ"
"ผู้หญิงคนนั้นสำคัญขนาดนั้นเลยหรอคะ"
"พี่ว่าพราวพูดไม่รู้เรื่องแล้วแหละ พี่ขอตัวก่อน"ใช่พี่คามินกำลังจะเดินหนีฉัน แต่ฉันเดินมาขวางด้านหน้าของเขา พร้อมกับกางแขนออก ฉันต้องการคุยกับเขาให้รู้เรื่องไม่ใช่ให้เขาเดินหนีฉันไปแบบนี้
"เรายังคุยกับพี่ไม่รู้เรื่องเลยนะ พี่จะเดินหนีพราวไปไหน"
"พราว คนอื่นเขามองกันแล้ว อย่าทำตัวเหมือนเด็ก ถ้าเราตกลงได้คุยกันไม่รู้เรื่องอย่าให้พี่ต้องโมโหนะ"ฉันเอาแขนลงและจ้องมองหน้าพี่คามิล ผู้ชายที่ฉันรักมาก ฉันรู้สึกและสัมผัสได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ลูกค้าของเขา และเขากำลังโกหกฉันอยู่
"ถ้าพี่เลือกผู้หญิงคนนั้น พี่ก็เดินไปเถอะค่ะแล้วจำไว้นะ ว่าหันกลับมาจะไม่เจอพราว"ฉันใช้คำขู่และคิดว่าพี่คามินเขาจะไม่เดินไป แต่ฉันคิดผิดเขาเลือกที่จะเดินหนีฉัน ความรู้สึกของฉันพังผิดกับที่ฉันคิดไว้
"ฮึ๊ก!! เขาสำคัญกับพี่ขนาดนั้นเลยหรอ หรือว่าผู้หญิงคนนั้น..."ฉันได้เพียงแต่หันมองตามด้านหลังของผู้ชายที่ฉันรัก และปาดน้ำตาตัวเอง เขาคงสำคัญกับพี่มากสินะพี่ถึงเลือกเขา
- ผู้เขียน
