แค้น เถื่อน รัก

บทนำ "พี่คามิลคะเดี๋ยวสิ ฟังพราวก่อนนะมันไม่ใช่แบบที่พี่คิด เขาเป็นเพื่อนกับพราวเท่านั้น"หญิงสาวร่างบางใบหน้ากลมโตคนนี้เธอกำลังง้อแฟนที่เข้าใจผิดเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นสองคนที่มหาลัย "พี่เคยบอกแล้วพราว ว่าพี่ไม่ชอบให้พราวอยู่กับมัน และนี่ก็เป็นครั้งที่สองถ้าชอบมันมากก็ไปหามันเถอะ อย่ามายุ่งกับพี่"แขนใหญ่สะบัดออกด้วยความแรง จนลืมไปว่าผู้หญิงตัวเล็กนั้นกอดไว้อยู่ จึงทำให้เธอต้องล้มลงไปกับพื้นเพราะเสียหลัก พรึ่บ!! "โอ้ย" สายตาโกรธทั้งสองข้างที่ก้มมองที่พื้นและหันซ้ายขวา ณ.ที่ตรงนี้ไม่ได้มีเพียงเขาสองคน แต่ยังมีนักศึกษาและครูอีกมากมายที่เดินผ่านไปผ่านมา "ลุกขึ้น เราไปคุยกันที่คอนโด"ร่างบางถูกจับจากชายตัวโตให้ลุกขึ้นจนลอยและดึงเธอมาจนถึงรถยนต์คันหรู ณ.คอนโดแห่งหนึ่ง "พราวฝน" อายุ 19 ปีบริบูรณ์กำลังศึกษา อยู่ในมหาลัยแห่งหนึ่ง ดีกรีดาวมหาลัยเฃด้วยความสวยและความน่ารักของเธอ แต่พราวฝนเธอไม่ได้รวยหรือครอบครัวมีเงินอย่างใครอื่นเขา เเค่พอมีเรียนในมหาลัยดังๆ เป็นลูกสาวคนเล็ก ซึ่งเธอมีพี่สาวอีกหนึ่งคน มีทั้งพ่อและแม่ที่คอยสนับสนุน เธอพึ่งมาครบกับคามิลได้ไม่นาน "คามิล" นักธุรกิจพันล้านของประเทศไทยที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศ เขามีนามว่าคามิล อายุ 32 ปี บริหารบริษัทมาเกือบสิบปี เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล ( เกษมราษฎร์ ) ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ ดีกรีจบต่างประเทศ ทั้งหล่อและรวย ซึ่งสาวๆหมายปองที่จะเอาเขามาเป็นสามี แต่คามิลยังคลองความโสดไว้ ในความโสดซ่อนความเป็นเสืออยู่ในร่าง อยากได้แบบไหน เขาเเค่ใช้เศษเงินซื้อมาบำเรอตัวเองเท่านั้น นิสัยของคามิลเป็นผู้ชายที่รุนแรงโมโหง่ายและใช้ถ้อยคำรุนแรง "พะพี่คามิลจะทำอะไรพราวคะ ปล่อยพราวนะ"สาวน้อยกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกลัว เมื่อถูกคามิลกระชากแขนด้วยความแรงเมื่อถึงคอนโด "พี่บอกแล้วใช่ไหมพราว บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าพี่ไม่ชอบให้พราวไปยุ่งกับใครและผู้ชายคนไหน" "พี่คามิลฟังพราวก่อนสิ"คิ้วของคนตัวเล็กขมวดเข้าหากัน เธอพยายามอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นให้แฟนของเธอฟัง เเต่ดูเหมือนแฟนที่กำลังหึงหวงนั้น ไม่ฟังเธอเอาเสียเลย มือหนาสองข้างของเขา จับไหล่ของพราวฝนและเหวี่ยงตัวของพราวฝนลงที่โซฟาด้วยความแรง จนตัวของพราวฝนนั้นเด้งกลับเพราะตัวของพราวฝนนั้นเล็กมาก "อะอื้มพี่คามิลอย่าทำแบบนี้"สองมือบางพยายามผลักหน้าอกของคนตัวโตออกในขณะที่คนตัวโตกำลังจะข่มเหงร่างบาง "เธอทำให้พี่โกรธเอง"ใบหน้าของพี่คามิลที่เคยอบอุ่นนั้น ได้เปลี่ยนไปทันที เขาดูหน้ากลัว และดุร้ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและไม่เคยทำแบบนี้กับฉันเลยสักครั้ง ฉันคบกับพี่คามิลได้3เดือนเต็ม และรู้ว่าเขาเป็นใคร ใหญ่แค่ไหนแต่ด้วยฉันชอบเขาและตอนนี้ก็หลงรักเขาไปแล้ว ต่อให้ฉันกับเขาจะยังไม่มีสถานะก็ตาม "โอ้ยพราวเจ็บ"มือซ้ายของเขารวบจับสองแขนของฉัน ชันขึ้นเหนือหัวและกดลงใส่โซฟา ส่วนมือขวาบีบเค้นเนินอกของฉันด้วยความแรง แรงจนฉันคิดว่าจะแตกคามือเขาแล้ว "เจ็บไปเลย เจ็บเยอะๆจะได้รู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ ร่างกายของพราวจะต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น"อะอื้อฉันเจ็บและก็กลัวทุกอย่าง แคว๊ก!! นั่นเป็นเสียฉีกขาดของเสื้อฉันเอง ที่เขากระชากจนขาดกับมือ "ร้องไปเลยนี่มันแค่เริ่มต้นพราว พี่เองก็อยากรู้เหมือนกัน ถ้าร่างกายพราวช้ำชอกแล้วไอ้พวกนั้นยังอยากได้อยู่ไหม"ฉันถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อได้ยินคำพูดของพี่คามิลทุกอย่างมันจุกไปหมด ความรู้สึกเหมือนกับถูกมีดแทงเข้าที่หัวใจ นี่หรอคนที่ฉันรักและมอบร่างกายและหัวใจที่บริสุทธิ์ให้ "โอ้ยฮื่อๆ"ยกทรงของฉันถูกฉีกและกระชากออกจนขาดสิ้น เขาเหวี่ยงมันลงพื้นอย่างไร้เยื่อใย และฉันก็ขัดขืนเขาไม่ได้เลย ฉันตัวเล็กกว่าเขาแถมยังมีแรงน้อยนิด ไม่พอกำลังของเขาเลย "จำไว้นะพราว ว่าพราวเป็นของพี่คนเดียว"ตัวของฉันถูกยกจนลอยขึ้น เขาอุ้มฉันพาดไหล่ เข้ามายังห้องนอนและเหวี่ยงฉันลงเตียงจาดนั้นก็ทรมานจนร่างกายฉันเหมือนแตกเป็นชิ้นๆ!!! 11 : 00 ของวันถัดไป แสงอาทิตย์สอดส่องเข้ายังเตียงนอนของคอนโด "ฮึ๊บ"มันปวดร้าวไปทั่วร่างกาย แม้แต่ขยับขาฉันยังทำไม่ได้เลย เมื่อคืนนี้ฉันแทบจะเอาชีวิตไม่รอด จากบทลงโทษของพี่คามิลผู้ชายที่ฉันรัก เขาทำฉันแรงจนเนื้อตัวฉันเป็นแผลเต็มไปหมด "อื้ม พราวฝน"ฉันมีเพียงแค่ผ้าห่มปกคุมร่างกายที่เปลือยเปล่า และพี่คามิลเขาก็อยู่บนเตียงกับฉัน ก่อนที่เขาจะหันมากอดฉันแบบงัวเงีย "ฮึ๊บ"ยิ่งฉันคิดยิ่งฉันเจ็บฉันยิ่งเสียใจร้องไห้ออกมา ไม่เพียงแต่ทำร่างกายฉันเจ็บพี่คามิลยังพูดให้ฉันเจ็บอีกต่างหาก ทุกคำพูดในตอนที่เขาโกรธ มันยิ่งบั่นทอนจิตใจของฉัน "พราวหนูเจ็บมากไหม หื้ม ฟ่อด"มือขวาของพี่คามิล จับมาที่ไหล่ของฉันและก้มหอมจึงทำให้ฉันสะดุ้ง ใช่เขาหายโกรธฉันแล้ว "ฮื่อๆ พราวเจ็บ"ฉันไม่อยากหันหน้าไปมองเขา ได้เพียงแต่ปัดมือของพี่คามิลออกแต่เขานั้นไม่ยอม ยังพลิกตัวของฉันให้นอนหงายและเขาค่อมช่วงบนของฉันไว้ "พี่ขอโทษพราว เมื่อวานพี่โกรธมากพี่ทำไปด้วยความหึงหวง"มือซ้ายพี่คามิลจับที่ปลายคางของฉันให้หันมามองหน้าเขา แต่ฉันนั้นยังหลบสายตา "จุ๊บ!! ที่รักครับเจ็บมากไหมผัวขอโทษนะ"จากที่เขาเป็นเสือที่ดุร้ายก็กลายเป็นผู้ชายที่อบอุ่นขึ้นมาทันที หน้าผากของฉันถูกเขาหอมอย่างอ่อนโยน "ฮึ๊ก!! พราวอื้ม"ในขณะที่ฉันสะอึกสะอื้นจะโต้เถียงคำพูด แต่ทันใดนั้นปากที่ร้อนพร่าวของพี่คามิลก้มลงมาประกบจูบและดูดอย่างอ่อนโยนจนฉันเคริ้มตาม "เด็กดีหายโกรธพี่นะครับ"ฉันยังคงไม่กล้าสบตาพี่ตามิล แต่ความรู้สึกฉันมันดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว "อ๊ะ~อื้ม"ฉันเผลอครางออกมาเพราะเขานั้นขยับปากหนาไปดูดยอดอกบนเนินนมของฉันและใช้ลิ้นตวัดจน....